“เซนเซย์ครับ“
คราวนี้เขาลากสายตาขึ้นมา จับนิ่งที่ปลายผมเรียบกริบกับกระดุมที่ติดเรียบร้อยดี คงเป็นลำคอของยูริเองที่เปิดเปลือยผิดวิสัยในวันนี้เพราะไม่ได้อยู่ในเสื้อคอเต่าตัวเก่งของตน
“ในบรรดาคนที่คุณชื่นชอบ มีคุณพ่อของผมอยู่ในนั้นด้วยหรือเปล่า?“
คราวนี้เขาลากสายตาขึ้นมา จับนิ่งที่ปลายผมเรียบกริบกับกระดุมที่ติดเรียบร้อยดี คงเป็นลำคอของยูริเองที่เปิดเปลือยผิดวิสัยในวันนี้เพราะไม่ได้อยู่ในเสื้อคอเต่าตัวเก่งของตน
“ในบรรดาคนที่คุณชื่นชอบ มีคุณพ่อของผมอยู่ในนั้นด้วยหรือเปล่า?“
Comments
โนกามิตอบอย่างไม่ปิดบัง ฮาซามะ คิคุจิมีส่วนในความรู้อย่างที่ประกอบเป็นตัวเขาในปัจจุบัน และโนกามิระบุหมวดหมู่ความชอบของตนเองไว้ชัดเจนในคำตอบ
“ผมไม่แน่ใจว่าเธอจะหามันได้จากในนี้ไหม แต่เวลาคนไข้มีปัญหากับความอยากอาหาร ทางอายุรกรรมจะชอบให้ไซโปรเฮปทาดีน”
+
และคำแนะนำเรื่องยาดูเหมือนการบอกอ้อม ๆ ว่าเขาไม่เชื่อในคำว่า ‘ทานตามปกติ’ ของยูริ
“ผมมียาอื่นที่ต้องเทคอยู่แล้วน่ะซี ถ้าขืนต้องทานเพิ่มอีกคงทานข้าวไม่อร่อยกันพอดี—แต่ขอบคุณที่แนะนำครับ“
รอบนี้ยูริงัดเอารอยยิ้มเนือยๆขึ้นมาประดับได้สำเร็จ
”อันนี้เป็นคำแนะนำในฐานะหมอรึเปล่า? ถ้าใช่ ผมจะได้ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด“
เช่น ส่งผลกระทบต่อการหลั่งเซโรโทนินที่มาจากฤทธิ์ยากลุ่มจิตเวช—เขาไม่ใช่แพทย์เจ้าของไข้ ไม่รู้หรอกว่ายูริใช้ยาอะไรบ้าง
“..แต่คงจะเป็นฐานะสหายคนหนึ่งที่หวังดีต่อเธอ”
+
“ดูแลตัวเองหน่อยนะ ผมเอาดอกลิลลี่เข้ามาให้ที่นี่ไม่ได้”
ท่าทีครึ่งๆกลางๆของยูริตั้งแต่นาทีแรกที่ดูจงใจก่อกำแพงล่องหนขึ้นมาขวางกั้นระหว่างตนกับผู้มาเยือน—คล้ายจะลดลงมาเล็กน้อย สุ้มเสียงอ่อนลงพร้อมศีรษะที่โคลงไปด้านข้าง
“ความหวังดีของคุณต่อผม—หวังว่ามันจะไม่ไปทำให้หน้าที่การงานและชื่อเสียงของคุณบกพร่อง“
+