ยูริรู้ดีว่าคดีนี้คงเวียนว่ายไปตามข่าวเช้า เที่ยง และค่ำอย่างไม่รู้จบ เหล่าคนที่ติดต่อกับเขาล้วนแต่ถูกจับตามอง และในบรรดาคนพวกนั้น โนกามิค่อนข้างจะโดดเด่นอยู่สักหน่อย
”บอกไว้ก่อนเลยว่าผมรับผิดชอบอะไรไม่ได้นะ?“
”บอกไว้ก่อนเลยว่าผมรับผิดชอบอะไรไม่ได้นะ?“
Comments
เพราะเขายืนนิ่งมาตลอด ไม่ได้แสดงความเอนเอียงทางความคิดส่วนตัวเกี่ยวกับรูปคดีออกมา ไม่มีคำตัดสินจากปากโนกามิสักครั้งว่าเขาคิดว่ายูริ ‘ทำ’ หรือ ‘ไม่ได้ทำ’ มากที่สุดแค่ความห่วงใยเรื่องสุขภาพตามหลักสิทธิมนุษยชนเท่านั้น
+
"—ด้วยหลักการนั้น ตอนนี้ผมไม่ได้กำลังคุยกับอาชญากรอยู่นะครับ”
แว่วเสียงพรูลมหายใจออก ไหล่ของเขาผ่อนลงไปด้านหลังมากขึ้นอีกนิด นัยน์ตาแหงนขึ้นมองเพดาน หรืออาจจะมองทะลุขึ้นไปหาอะไรบางอย่างที่อยู่สูงกว่านั้น
“เป็นการทัศนศึกษาที่แปลกน่าดูนะ คุณว่างั้นไหม?“
เจ้าหน้าที่ข้างกายเตือนว่าเวลาของพวกเขากำลังจะหมด
“นี่แค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น หลังจากกระบวนการในชั้นศาลนั่นคงเป็นทัศนศึกษาที่แท้จริง”
+
“แต่ผมเชื่อเธอนะ ยูริคุง เชื่อว่าเธอจะได้รับในสิ่งที่เธอควรได้รับ”
เป็นคำกล่าวสุดท้ายที่โนกามิเตรียมมาตั้งแต่แรก มันเป็นหนึ่งในเหตุผลหลักว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ เพื่อพูดประโยคนี้—และเช่นเคย เขาไม่ได้ระบุว่าความเชื่อนั้นเจาะจงความหมายถึง ‘บทลงโทษ’ หรือ ‘อิสรภาพ’ กันแน่
+
สิบเก้านาทีครึ่ง นั่นคือเวลาที่ใช้ไปจนถึงพยางค์สุดท้าย ไม่มีคำพูดใดตามมาอีกจนกระทั่งโนกามิเดินออกไปจากห้อง