เจ้าของผมยาวปรอยตาท่าทางเหนื่อยๆและดูง่วงมากขึ้น ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกช้าๆ
"แต่ผม...ซ้อมไปได้แค่นิดเดียวเองครับ"
"แต่ผม...ซ้อมไปได้แค่นิดเดียวเองครับ"
Comments
คิ้วเรียวกดลงอย่างคิดหนัก
"ไม่ต้องซ้อมแล้ว ฉันว่านายควรพักก่อนนะ"
คิริโยเนะเอ่ยห้ามคนที่ดื้อจะฝึกซ้อมต่อไป
"ซ้อมน่ะไว้ค่อยหายก็ยังไม่สายนะ ตอนนี้แค่จะยืนตรงๆยังยากเลย"
เสียงทุ้มเอ็ดเพื่อนร่วมห้อง ก่อนที่มือที่ว่างอยู่จะจับคันธนูของอีกฝ่ายไว้
"เดี๋ยวฉันเก็บให้เอง"
"คิริโยเนะคุง...จะไปส่งเหรอครับ—"
เจ้าตัวเอ่ยถามเสียงเอื่อยก่อนจะเอ่ยต่อด้วยท่าทางไม่ต่างจากเดิมมากนัก แต่ใจก็คงกลัวว่าจะรบกวน
"ผมนั่งรอ...คุณซ้อมให้เสร็จก่อนก็ได้นะ"
ดูเหมือนว่ามิฮารุ ซุยเซย์ พร้อมจะนอคหลับไปได้ทุกขณะจากเสียงที่ฟังดูแผ่วลงๆ
มือกำคันธนูไว้แน่น ใบหน้าผินมองไปทางอื่นพลางถอนใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
คนตรงหน้าจวนจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็ยังดื้อดึงอยู่เช่นเคย
"นั่งรอก่อน ฉันขอไปเก็บธนูแล้วจะรีบกลับมา"
เทนโดโน้มตัวลงคุยกับคนตรงหน้าด้วยความใจเย็น
สงสัยว่าคงได้เปลี่ยนชุดตอนกลับบ้านหรือหลังจากดีขึ้นอีกหน่อย
"...."
+
ซุยเซย์นึกคิดช้าๆ ว่าปกติเขาเรียกอีกฝ่ายว่าเทนโดคุง หรือ คิริโยเนะคุง ที่จริงแล้วเขาไม่ค่อยจะได้พูดคุยกับใครคนไหนในห้องมากเป็นพิเศษ นอกจากอิราอิคุงที่นั่งข้างๆกันเป็นส่วนใหญ่
อย่างไรก็ดี เด็กหนุ่มหวังว่าเขาที่กำลังไม่สบาย จะไม่สร้างความลำบากเดือดร้อนให้คนอื่นมากจนเกินไป
มือที่มีกำไลหยกประคำล้วงในกระเป๋ากางเกง
ปลายเท้าของเขาชะงักลง เมื่อหันมาเห็นอีกคนนอนพิงผนังไว้
ดูท่าจะเป็นหนักเอาเรื่องเลย
เขาก้าวไปหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ใบหน้าก้มลงมองอย่างสำรวจ
"นี่ ลุกขึ้นไหวมั้ย"
แม้โทนเสียงจะราบเรียบไปบ้างทว่าเสียงที่ใช้กลับชัดเจนและเนิบช้า เพื่อให้อีกฝ่ายได้ยินชัด
+