#ESRA_Starlit #ESRA_Roleplay
[3 Feb | 17:34 น. | หอเต้นรำ]
สังคมมันช่างน่ากลัวเหลือแสนสำหรับเทเรซ่า ที่พึ่งพาสุดท้ายของเธอก็คือโต๊ะที่วางเหล่าขนมและเครื่องดื่มเอาไว้
‘บ้าเอ๊ย โคตรจะอร่อย‘
แทนที่จะทานแค่ชิ้นสองชิ้น รู้ตัวอีกที ก็กินไปสองสามจานแล้ว
’ไม่เป็นอะไรหรอก ทุกคนก็สนใจแต่เรื่องของตัวเอง คงไม่มีใครสังเกต‘
(1/2)
[3 Feb | 17:34 น. | หอเต้นรำ]
สังคมมันช่างน่ากลัวเหลือแสนสำหรับเทเรซ่า ที่พึ่งพาสุดท้ายของเธอก็คือโต๊ะที่วางเหล่าขนมและเครื่องดื่มเอาไว้
‘บ้าเอ๊ย โคตรจะอร่อย‘
แทนที่จะทานแค่ชิ้นสองชิ้น รู้ตัวอีกที ก็กินไปสองสามจานแล้ว
’ไม่เป็นอะไรหรอก ทุกคนก็สนใจแต่เรื่องของตัวเอง คงไม่มีใครสังเกต‘
(1/2)
Comments
“...” หลักฐานคาปาก
เทเรซ่ารู้สึกอับอาย [คุณ] ดันเห็นสภาพน่าอายของเธอไปเสียแล้ว เช่นนั้น [คุณ] จะคิดอย่างไรกับตัวเธอ
หญิงสาวจ้องมองคุณไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปาก
“ก กิน แค่ก- กินด้วยกันมั้ยคะ อร่อยนะ”
(2/2)
อาร์จุนเองก็เดินชิมอาหารไปเรื่อย แต่อยู่ตรงโซนของคาว เขาได้สังเกตุเห็นเด็กสาวปี1กำลังกินขนมด้วยท่าทางดีใจแต่ก็เลิ่กลั่ก เขาเดินเข้าไปหาเพื่อจะทักทาย
"โอ้...เรื่องนั้นคงต้องไว้ทีหลัง"พูดพร้อมยกมือปฏิเสธ
"เพราะตอนนี้เป็นเวลาของอาหารคาวครับ" อาร์จุนยิ้มและยกโชว์อาหารทานเล่นในมือที่ดูเหมือนจะมีแต่อาหารทะเลนะ
"ตรงไหนเหรอคะ?" ที่อยู่ของอาหารจานนี้ เพราะที่วางมากมายแสนละลานตานี่หากจะไปสุ่มหาคงจะยาก
"อยู่ทางด้านนั้นหน่ะ" ว่าแล้วยิ้มพลาง "เราไปหาอะไรอร่อยๆที่ไม่เคยเห็นมาลองทานกันไหม" อาร์จุนออกปากชวน เขาหวังว่าจะมีค่ำคืนครัวคุณต๋อxที่สนุกสนานกับเด็กคนนี้นะ
"ไม่ต้องรีบหรอก ยังมีให้คุณทานอีกเพียบเลย"
พูดพลางยื่นน้ำให้อีกฝ่าย
"อันนี้ก็อร่อยเหมือนกันนะ ได้ทานหรือยัง"
เขาเสนอหยิบของที่ตัวเองชอบลองให้อีกฝ่ายทาน
“ ย ยังค่ะ ” เหมือนจะรีบตอบทั้งที่ไม่กลืนน้ำลงดีเลยไอเล็กๆอีกรอบ
เธอผงกหัวรับ หยิบตามที่อีกฝ่ายเลือก ”ชิ้นนี้สินะคะ?“
"หรือไม่ชอบขนมที่มีรสเปรี้ยว จะลองชิ้นนี้ก็ได้นะ"
ชิ้นที่อีกฝ่ายหยิบไปเป็นเลม่อนทาร์ตรสหวานอมเปรี้ยวเล็กน้อย เป็นรสที่เขาชอบมากที่สุด แต่บางคนอาจจะไม่ ซึ่งเขาไม่รู้ความชอบของอีกฝ่ายเลย จึงชี้อีกฝั่งเผื่อเป็นตัวเลือกให้
อีกชิ้นเป็นเรอลีฌีเยิซ ขนมอบสอดใส้ครีมสองชั้นที่เขาชอบรองลงมา
"คุณอยู่ปีหนึ่งหรอ เราไม่คุ้นหน้าเลย"
เขาถามพลางหยิบขนมอื่นๆ มาลองชิมด้วย
“ใช่ค่ะ ใช่, อ๊ะ ลืมแนะนำตัวไป เทเรซ่า เทเรซ่า คาร์ลตันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“คุณ..?”
ก้มหัวให้เล็กน้อยจบการแนะนำตัว
"คุณเทเรซ่าได้เต้นรำกับใครหรือยัง"
"เราว่าทานเสร็จแล้วจะกลับเข้างานต่อน่ะ"
งานหลักของเขาคือการเต้นรำเพื่อสานสัมพันธไมตรีกับผู้อื่น แต่ได้พักสักหน่อยก็มีแรงขึ้นมาบ้างแล้ว
ซานโดรเห็นอยู่ก่อนแล้วว่าอีกฝ่ายกำลังเพลิดเพลินกับอาหารในงานเลี้ยง ไม่คิดว่าเธอจะหันมาสบตากับตัวเอง รู้สึกเสียมารยาทอยู่เหมือนกัน เหมือนตนเป็นฝ่ายจ้องมองคนกำลังกินเสียอย่างนั้น
เขาส่ายหัวเบา ๆ แทนคำตอบพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ
"ฉันอิ่มแล้วล่ะ"
ว่าแล้วก็ยื่นผ้าไปให้เช็ดปาก
ขณะที่คิดในแง่ร้ายไปต่าง ๆ นา ๆ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือผืนผ้าเช็ดหน้าที่เช็ดส่วนที่เปรอะใบหน้าจนหมด
“ขอบคุณค่ะ..”
“...”
“ฉันเทเรซ่า,เทเรซ่า คาร์ลตันค่ะ”
เป็นน้ำใจหรือมารยาท หรือทั้งสองอย่าง อย่างไรอีกฝ่ายก็แสดงถึงความเป็นมิตร เทเรซ่าก็ไม่อาจจะปล่อยให้มันจมหายไปตามสายลม
(1/2)
ไม่รู้ว่ามารยาทของที่นี้นั้นการกระทำนี้เป็นอย่างไร เทเรซ่าเพียงต้องการตามที่เอ่ยออกไปเท่านั้น
(2/2)
"ซานโดร ริชมอนด์ บาร์คารัม"
แนะนำตัวกลับก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ แทนคำตอบ
"ไม่เป็นไรหรอก เธอเก็บไว้ใช้เองได้เลย"
"ถือว่าไถ่โทษที่เสียมารยาทมองเธอ"
เจ้าชายว่าเสียงอ่อนด้วยไม่อยากให้เด็กสาวเป็นกังวล แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเมื่อครู่อีกฝ่ายกินได้น่าอร่อยมาก
🗿 เหมือนจะตระหนักรู้
“ อ อ ม-มองอยู่แต่แรกเลยงั้นเหรอคะ?”
ช่างน่าอับอายสำหรับเธอ เทเรซ่าเม้มปากแน่นก้าวถอยไปสามก้าว
เขาจะคิดยังไงนะ มูมมาม? น่าเกลียด? แย่แล้ว ๆ ๆ
“ขออภัยนะคะ ฉันต้องไปเด็ดดอกไม้ก่อนค่ะ” หญิงสาวกล่าว ถอนสายบัวให้ ก่อนจะหันหลังวิ่งหนีออกไปพร้อมใบหน้าแดงแจ๋
’อยากจะดิ่งพสุธาชะมัด‘
« เหมือนโซย่าตอนปีหนึ่งเลย »
มิสเบลกระซิบเบา ๆ บนไหล่เธอ ฟังดูทั้งเอ็นดูและขบขัน
เฮทตี้ไม่พูดอะไร เพียงโค้งตัวทักทายเทเรซ่า “สายัณห์สวัสดิ์ คุณคงเป็นปีหนึ่ง?”
ก้าวเข้ามาใกล้โต๊ะขนม พลางชี้ไปที่ขนมอบที่มีไส้ครีมผลไม้
“ถ้าชอบขนม ลองชิมชิ้นนี้สิคะ” เธอแนะนำ
“ผลไม้สด รสชาติกำลังพอดี” เธอเสริมเรียบ ๆ ก่อนจะหยิบมาหนึ่งชิ้น ทานเองด้วยเช่นกัน
เธอตื่นตระหนกยามเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้
"ค- ค่ะ ใช่ค่ะ, เทเรซ่า คาร์ลตัน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" หล่อนพูด ประหม่าจนลืมที่จะโค้งหรือถอนสายบัวให้
และถูกดึงความสนใจไปอย่างง่ายดายเมื่อเอ่ยถึงขนม ดวงตาของเทเรซ่าเป็นประกาย
เทเรซ่าพยักหน้ารับทุกคำของหญิงสาวที่เอ่ย มองดูก็คล้ายนักเรียนตัวน้อยที่ฟังคำพูดของศาสตราจารย์อย่างตั้งใจ
(1/2)
ครั้นพอจะเลื่อนมือไปหยิบชิ้นที่หญิงสาวปริศนาแนะนำก็
"อ๊ะ.. ลืมไปเลย มือเปื้อนนี่นา.." หล่อนบ่นพึมพำ ยามหรี่มองส่วนที่เลอะ
(2/2)
‘ท่าทางคงตื่นเต้นกับงานเลี้ยง?’ ซึ่งไม่แปลกตอนปีเธอเองก็ตื่นเต้นไม่เบา
พลันนึกขึ้นได้ว่าตนยังไม่ได้แนะนำตัว
“ยินดีที่ได้รู้จักคุณเทเรซ่า คาร์ลตัน”
เธอถอนสายบัวโค้งลง “เฮนริเอ็ตต้า โซลซาย่า ฟอน ลินเดนทอล ดัชเชสจากอาวเอนไรช์ หรือ เฮนริ ถ้าสะดวกคุณมากกว่า”
มิสเบลที่เฝ้ามองอยู่ใกล้ ๆ บินขึ้นมาทันที ดึงผ้าเช็ดมือสีม่วงผืนเล็กออกมาอย่างสง่างาม ก่อนจะพุ่งตรงไปยังเทเรซ่า
« นี่เลยค่ะ! คุณเทเรซ่า »
“เป็นอะไรหรือไม่?”
"ไม่ล่ะค่ะ เทเรซ่า" เธอไม่ทานของหวานตอนดึก
"ทานน้อยหน่อยนะคะ ถ้าไม่ได้เย็บมาเผื่อส่วนท้องขยายหลังทาน ตะเข็บจะปริเอา"
รูมเมททุกคนรู้ว่าชุดนี้ทำจากอะไรกันทั้งนั้นแหละ💀
"ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันใส่ยางยืดเอาไว้ด้วยล่ะ"
ถึงจะรู้สึกผิดนิดหน่อยกับการกระทำของตัวเองแต่ก็อดภูมิใจกับความสามารถตัวเองไม่น้อย
"แต่เรื่องชุดออกงานก็ควรรอบคอบเหมือนกันนะคะ" ปลายนิ้วห่อด้วยผ้าสีสะอาดบรรจงเช็ดออกอย่างเบามือไม่ให้เสียสำอางค์ตบแต่ง ก่อนลดมือลง
"ฉันเห็นเทเรซ่าอยู่ตรงนี้มาสักพักแล้ว"
"ไม่เต้นรำในปีแรกหรอคะ..?" ฟาเลียเอียงคอสงสัย
หญิงสาวหัวเราะแห้ง ๆ
“อยากอยู่หรอกค่ะแต่ฉันยังเต้นออกมาไม่ดีเลย”
“ไม่อยากจะเหยียบเท้าคู่เต้นในงานแรกแบบนี้หรอกค่ะ”