#ESRA_CelestialPetals #ESRA_ROLEPLAY
[14 Feb | 20.00pm]
หลังจากวืดมาหลายรอบในที่สุดก็จับเจ้าเกสรเจ้าปัญหาได้สำเร็จ แต่ตัวเขาก็ตกอยู่ในสภาพยุ่งเหยิงไม่น้อยเลยทีเดียว ก็คลุกดินกลิ้งกับพื้นมาซะขนาดนั้น
"..กินได้ไหมนะ" อดพึมพำกับตัวเองไม่ได้ จับยากจับเย็นขนาดนี้ถ้ากินได้ก็ดีสิ
แต่จะว่าไปแล้วเจ้ากลมๆนี่ก็สวยดีเหมือนกันนะ
(มาเลทมากแต่มานะ ฮือๆ บวกได้นะค้าบ(*ˊᵕˋ*)੭ ♡)
[14 Feb | 20.00pm]
หลังจากวืดมาหลายรอบในที่สุดก็จับเจ้าเกสรเจ้าปัญหาได้สำเร็จ แต่ตัวเขาก็ตกอยู่ในสภาพยุ่งเหยิงไม่น้อยเลยทีเดียว ก็คลุกดินกลิ้งกับพื้นมาซะขนาดนั้น
"..กินได้ไหมนะ" อดพึมพำกับตัวเองไม่ได้ จับยากจับเย็นขนาดนี้ถ้ากินได้ก็ดีสิ
แต่จะว่าไปแล้วเจ้ากลมๆนี่ก็สวยดีเหมือนกันนะ
(มาเลทมากแต่มานะ ฮือๆ บวกได้นะค้าบ(*ˊᵕˋ*)੭ ♡)
Comments
เด็กซ์มาที่นี่ก็มาดูพวกรุ่นน้องแหละไม่ได้ตั้งใจจะมาเก็บตั้งแต่แรก
ก่อนที้เขาจะส่งผ้าเช็ดหน้าให้รุ่นน้อง
เขาเตรียมพวกผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ให้เหล่ารุ่นน้องเช็ดหน้าเช็ดตาสักหน่อยหลังจากพยายามสู้ชีวิตกับการเก็บดอกไม้ล่ะนะ
"อะ ขอบคุณครับ" รับผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาจนสะอาด ปัดๆพวกเศษใบไม้เศษฝุ่นที่ติดตามผมออกจนดูเรียบร้อยขึ้นมาบ้าง
ยูเด็กซ์ทัสถามออกมาก็เห็นรุ่นน้องหลายคนเหนื่อยๆเขาก็เปิดกระเป๋าสะพายใบเล็กๆที่มีกระติกน้ำพร้อมแก้วพลาสติกอยู่หลายใบ
"ดื่มครับ" ยิ้มดี๊ด๊า งั้นเขาก็ขอรับน้ำใจไว้ก็แล้วกัน
เขารินเครื่องดื่มลงในแก้วที่พกมาแล้วส่งให้รุ่นน้อง
มันเป็นน้ำผลไม้ร่วมที่ดื่มแล้วให้ความรู้สึกสดชื่น
รสชาติเรียกว่าดีเยี่ยมเลยล่ะทำให้สดชื่นหลังไปออกแรงมาเลย
น้ำเสียงนุ่มเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาจากข้างหลังใบหูของคนตัวสูงกว่า
หากจะเรียกว่านี่คือการเอาคืนก็ไม่ผิดนัก..เพราะลูเซียนโดนคนๆนี้โผล่มาทำให้ตกใจแทบจะตลอดเลยยังไงล่ะ!
"งั้นเหรอ กินไม่ได้แบบนี้ก็น่าเสียดาย..." เศร้าไปครู่เดียวก็เลิกสนใจดอกไม้จันทราในมือแล้วหันไปสำรวจคุณรุ่นน้องแทน
"แล้วเป็นยังไงบ้าง จับได้บ้างไหม?"
ชายหนุ่มขยับใบหน้าของตนออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะยืนเอามือไพล่หลังสบายๆและเหลือบตามองมวลเกสรที่ลอยฟุ้งท่ามกลางดวงดาว
“รุ่นพี่ก็คง..เหนื่อยเอาการสินะครับ?“
ขณะนั้นลูเซียนก็ได้สังเกตเห็นสภาพของคนตรงหน้าที่ดูยุ่งเหยิงกว่าปกติ จึงเอ่ยทักขึ้นมา
"นายก็ลองจับดูเสียหน่อยไหมล่ะ อาจจะโชคดีไม่ลำบากลำบนแบบฉัน"
"หรือไม่ก็ช่วยโอ๋หน่อยสิ" ล้มลุกคลุกคลานสุดท้ายเจ้าของที่ได้มาก็กินไม่ได้ เศร้ามาก อยากได้คนโอ๋อะ อยากลูบขนไวท์ อยากซุกแมว
ลูเซียนทวนคำพูดของคนตรงหน้าด้วยความฉงน เนื่องจากอีกใจก็ระแวงว่าหากเข้าใกล้เกินไปจะโดนแกล้งอีก(..)
แต่สุดท้ายเขาก็ยอมเดินเข้าไปใกล้และถือวิสาสะใช้มือจับๆคอเสื้อของอีกฝ่ายให้เรียบร้อย ก่อนจะเปลี่ยนมาแตะๆที่ศีรษะของพีม่าแทนการลูบหัว
“ก็อยากลองจับดูอยู่หรอกครับ..แต่ปีก่อนผมก็สะบักสะบอมเอาเรื่องเหมือนกัน” เขาเอ่ยติดตลกขณะที่นึกภาพตัวเองตอนเข้าร่วมงานในปีแรกไปด้วย
วิสต์ที่กำลังเดินหาทางกลับไปพักดันมาเจอเข้ากับคนคุ้นหน้าพอดี เห็นถึงความพยายามจากสภาพร่างกายแล้วเลยแวะปรบมือแสดงความยินดีเสียหน่อย
"แต่ไม่น่าอร่อยหรอกนะครับ" ว่าพลางหัวเราะเบา ๆ
"กินไม่ได้งั้นเหรอ แย่ชะมัด.." บ่นอุบอิบแล้วเขย่าเจ้าลูกแก้วในมือเล่นแทน
ถึงจะไม่รู้ว่าจริงไหมแต่เขาก็ไม่อยากให้ความพยายามของอีกฝ่ายสูญเปล่าไปเพียงเพราะมันกินไม่ได้
ยื่นลูกแก้วไปทางลำคอของตัวเอง แต่ก็ลืมอีกว่าวันนี้มัดผมพีโค่เลยไม่ได้เกาะมาด้วย
"..." ถือรอเก้อเลย
แต่พอมองห่าง ๆ แล้วก็แอบเหมือนตะเกียงเจ้าพายุเลย
“อาจจะช่วยได้ไม่มากแต่แบบนี้น่าจะพอถูไถไปได้นะครับ”
แล้วจึงยื่นคืนให้อีกคน