#KMI_เปิดโรล / +ได้
"...."
มือหนึ่งกอดอกมือหนึ่งยกขึ้นไกล้ใบหน้าเพื่อนึกคิดอะไรบางอย่าง
ณ ร้านสะดวกซื้อในตัวเมือง มีนมจืดรสสตอเบอร์รี่ตั้งอยู่ในชั้นอยู่กล่องนึง ในตอนนี้'คุณ'นั้นกำลังจะหยิบมันไป แต่ก็รู้สึกเหมือนมีรังสีอะไรแปลกๆอยู่ด้านหลัง
เด็กหนุ่มเรือนผมยาวสีดำ เรียบบ้างชี้บ้าง กำลังยืนจ้องคุณและเจ้าสินค้านั้นอยู่อย่างไม่ลดละ
"...."
มือหนึ่งกอดอกมือหนึ่งยกขึ้นไกล้ใบหน้าเพื่อนึกคิดอะไรบางอย่าง
ณ ร้านสะดวกซื้อในตัวเมือง มีนมจืดรสสตอเบอร์รี่ตั้งอยู่ในชั้นอยู่กล่องนึง ในตอนนี้'คุณ'นั้นกำลังจะหยิบมันไป แต่ก็รู้สึกเหมือนมีรังสีอะไรแปลกๆอยู่ด้านหลัง
เด็กหนุ่มเรือนผมยาวสีดำ เรียบบ้างชี้บ้าง กำลังยืนจ้องคุณและเจ้าสินค้านั้นอยู่อย่างไม่ลดละ
Comments
รู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมา ผมหันมอง
เราสบตากัน ดวงตาและท่าทางของเขากำลังเพ่งพินิจ ราวกับคิดบางสิ่ง
และผมมองมันไม่ออก
ผมเริ่มเม้มปาก ทว่ายังอมยิ้มบาง
พยายามเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเอง
แม้ว่าภายในใจจะเริ่มถูกกัดกิน
ด้วยความกลัดกลุ้มก็ตาม
(+)
ยื่นกล่องนม และยิ้มให้
คิดว่าพี่สาวคงจะสามารถเลือกดื่มอย่างอื่นซึ่งสามารถแทนที่นมกล่องนี้ได้อยู่
มันเกิดขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายและสงครามภายในร้านสะดวกซื้อ รายล้อมด้วยคุณป้าน้าอาที่เข้ามาในช่วงเวลาลดราคา
เขายกมือขึ้นปัดป้อง ก่อนจะยื่นมือไปหยิบกล่องนมจืดรสช็อกโกแลตจากข้างๆอีกคนขึ้นมาและขยิบตรให้
ประโยคเจือรอยยิ้มบางและความรู้สึกผิด
แต่ก็ผงกศีรษะขอบคุณกลับไปให้เจ้าของประโยคเบาๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบนมกล่องนั้นมา
เจ้าของมือข้างนั้นคือ เด็กหนุ่มผมบ๊อบน้ำตาลแกมเขียวนั่นเอง
ขณะที่กำลังจะหยิบนมรสสตอเบอร์รี่นั้น มีพลังงานบางอย่างแผ่กระจาย ทำเอาสะดุ้งสันหลัง
เขาหันพบกับเจ้าของสายตา ปะตาประเดี๋ยวก็หันมาปั้นยิ้มหรี่ตา—พร้อมดึงมือกลับ
” เอ—กำลังหาเจ้านี่อยู่เหรอ…ครับ ? “
ไรเดนตกใจเล็กน้อยกับท่าทางอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรพรางหัวเราะเล็กน้อย
" ไม่เป็นไรครับ คุณจับมันก่อนแล้ว เดี๋ยวผมหยิบอีกรสก็ได้ "
เขายิ้ม
“ ผมยกให้เลย เอาไปเถอะ ”
“ แต่… ”
.
โทนน้ำเสียงเริ่มทุ้มต่ำเล็กน้อย พร้อมส่งสายตาดูเย็นยะเยือก
“ ช่วยผมอย่างนึงสิ… ”
ว่าแล้ว ก็ชี้ที่นมช็อกโกแลต ซึ่งอยู่ลึกซะจนเอื้อมไม่ถึง
—โดยไม่ได้ถามความสมัครใจอีกคนซักคำ !
เขายิ้มให้และหยิบสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการให้ทันที
" ถือว่าค่าให้ ผมจะเลี้ยงกล่องนี้แล้วกันนะครับ "
เขาหยิบนมช็อกโกแลตด้วยสีหน้าพึงพอใจ ยิ่งกว่ารสก่อนหน้า
( ไม่คิดเลย แม้แต่รสช็อกโกแลต คนยังซื้อเยอะ )
คิดพลางหมุนกล่องนมซ้ายทีขวาที รอว่าคนเลี้ยงจะซื้ออะไรเพิ่มอีก
เขาถามระหว่างเลือกของต่างๆนอกเหนือจากนั้น
หรือว่าผู้ชายคนนี้เขาอยากได้นมกล่องที่เธอถือกันนะ ?
❛ ❛ อยากได้เหรอ ? ❜ ❜ เสียงนุ่มเอ่ยถามออกไปพลางมองใบหน้าที่ยากจะคาดเดานั่นแบบไม่ละสายตาออกห่าง
ขายต่อในราคาที่แพงกว่าดีมั้ยนะ (◡ ω ◡)
" ขอโทษนะ ของเธอรึเปล่า "
เธอยกให้อย่างไม่คิดอะไรเพราะนิสัยชอบเสียสละ ใจดีกับคนอื่นจนเคยตัวนั่นเอง
( ขอมาบวกนะคะ 🥺 )
เขายกมือปัดป้อง และเอามือไขว้หลังทันใด
" ไม่เป็นไรครับ คุณหยิบเจ้านี่ไปแล้ว มันคือของคุณครับ ผมไม่กล้าแย่งของอร่อยจากคนสวยหรอกนะ "
“…”
มือที่กำลังจะเอื้อมไปหยิบกล่องนมรสโปรดของตนได้ชะงักลง ก่อนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง
มันไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว แต่ก็ให้ความรู้สึกกดดันจนต้องเหลือบไปมอง
“อยากได้…อันนี้…รึเปล่าคะ?”
ตัวเองก็หน้าตาไม่เหมือนคนญี่ปุ่นด้วย อาจจะไม่กล้าถาม
ถึงอย่างงั้นก็มีมือสั่นหน่อยๆก่อนจะยื่นนมกล่องนั้นให้กับเด็กหนุ่มข้างหลังไปด้วยความตะกุกตะกักอย่างสุดๆ
เห็นท่าทีของเธอแล้วเขาก็ค่อยๆยกมือมาปัดป้องไว้
" ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณหยิบมันก่อนนี่นา แถมผมจะกล้าแย่งของกินไปจากคนสวยแบบคุณได้ยังไงล่ะครับ "
เขายิ้ม
ในใจก็แอบตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆก็โดนบอกว่าตัวเองสวยก่อนจะขมวดคิ้ว พลางกับเกาหัวไปด้วย
‘ควรขอบคุณที่ชมว่าสวยดีไหมนะ’
สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรไปก่อนจะยืนยันให้ของกับเขาอยู่ดี
”พอดี…จะดื่มรสอื่นๆด้วยค่ะ“
เพื่อไม่ให้ทั้งตัวเองและเขาเสียเวลาทั้งคู่ จึงชี้ไปที่นมกล่องรสอื่นแทน พร้อมกับยื่นกล่องนมให้
แต่ความเป็นจริงนั้น เจ้าตัวดันไปชี้ตรงโซนน้ำผลไม้แถมยังไม่รู้ตัวอีก
" โซนนมอยู่ตรงนี้ครับ "
นิ้วชี้ชี้ไปที่อีกชั้นที่มีนมรสอื่นๆอยู่
" แล้วก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็อยากกินรสอื่นอยู่พอดีเหมือนกัน "
เจ้าตัวสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายทักเธอด้วยภาษาที่คุ้นเคย พร้อมแอบเขินตัวเองให้การกระทำเมื่อกี้ มันดูเด๋อๆไปหน่อยนั้นแหละ
"งั้นหรอคะ ถ้างั้นส่วนนั้นให้ฉันจ่ายให้ไหมคะ?"
เพราะความเกรงใจบวกกับเด็กหนุ่มตรงหน้าสละให้ตัวเอง แถมอยู่นี่เธอก็ไม่ค่อยเจอคนพูดอังกฤษกับเธอด้วยสิ
"ถือว่าเป็นการขอบคุณน่ะค่ะ"
เธอพูดก่อนจะยิ้มๆให้
เขาสัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมายังสิ่งที่เขาคว้าอยู่ เขาเลือกที่จะเงียบสักพักและไม่ได้หันกลับไปมองก่อนจะหยิบนมจืดรสสตอเบอรี่มาถือไว้ในมือ
"อยากได้เหรอ?"
เสียงเรียบเรื่อยเอ่ยถามคนด้านหลังพลางปรายสายตามอง
เขาไม่กล้าขัดอีกฝ่ายเท่าไหร่ แถมอีกฝ่ายก็เป็นคนหยิบก่อนด้วย
" ชอบรสนี้เหมือนกันเหรอครับ? "
“ไม่เป็นไรหรอก”
มือเรียวยื่นกล่องนมจืดสีชมพูให้อีกฝ่ายถือก่อนจะล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงตัวเอง
“ฉันไม่ได้ชอบกินหรอก แค่…“
นิ้วขยับกดเบอร์ที่เมมเอาไว้ในเครื่องอย่างรวดเร็วพร้อมกดโทรออก
”ซื้อให้เพื่อนน่ะ“
”ถ้าอยากได้ ก็ช่วยพูดใส่ปลายสายทีนะ ว่า ’ขอเอานมสตอเบอร์รี่กล่องสุดท้ายไปล่ะ‘น่ะ“
เขาลังเลเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ เลยก้มลงคุยกับปลายสาย
"นมสตอเบอร์รี่กล่องสุดท้าย ผมขอนะครับ"
ก่อนจะรีบผละออกมาแล้วยิ้มอย่างดีใจเพราะในที่สุดเขาก็ได้กินแล้ว
แต่นิ้วเรียวก็กดตัดสายอย่างไร้เยื้อใย ขัดดับใบหน้าที่ตอนนี้ดูจะอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย
“ก็ นมกล่องนั้นเป็นของนายแล้วล่ะ ไปจ่ายเงินได้เลย“
แน่นอนว่านมมันเป็นของนายแล้ว แต่ความรู้สึกผิดที่แย่งมันไปก็เป็นของนายด้วยเช่นกัน^^
เขาเอื้อมมือไปหยิบ ตอนนั้นเองก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกประหลาดๆ
เด็กหนุ่มหันกลับไป ในมือถือกล่องนมอยู่
"เอ่อ.."
เปล่งเสียงออกมาอย่างไม่มั่นใจ ขยับถอยไปเล็กน้อย
"ผมขวางทางรึเปล่าครับ..?"
" ไม่ครับๆ.. ผมแค่มาไม่ทันเจ้านมกล่องนั้น เลยเผลอจ้องไปน่ะครับ "
"งั้น.. คุณเอาไปไหมครับ?"
ว่าแล้วก็ยื่นของไปให้ เงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อย
เขาถามเพื่อความแน่ใจ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเอารสอื่นก็ได้"
"คุณอยากกินรสนี้นี่นา"
เดาจากการที่จ้องเขม็งก่อนหน้านี้ ถ้าเขาไม่ยกให้คงจะดูใจร้ายมากแน่ๆ
มองกล่องนมในมือสลับกับอีกคน
“ฉันขายต่อ 200 เยน“
พูดออกมาหน้าตาเฉย พร้อมส่งรอยยิ้มยียวนให้
เขาตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มให้กับการกระทำอีกฝ่าย
" งั้นผมขอซื้อต่อ300เยนนะครับ "
ถึงกับตาลุกวาวเป็นประกาย พลางคิดว่า ‘หมอนี่รวยรึไง’
แต่กล้าเสนอก็กล้าขาย
”โอเค!“
ยื่นมือไปตรงหน้าแล้วแบมือ
เขาเดินนำอีกฝ่ายไปที่จ่ายเงินแล้วหันมายิ้มให้
จินัตสึยกมือทาบอกครู่นึงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจดจ้องอยู่ ก่อนจะสงบสติแล้วทำการปะติดปะต่อสถานการณ์ตรงหน้าอย่างช้า ๆ
“ ไม่เห็นต้องจ้องกันขนาดนั้นเลย ”
“ ถ้าคุณอยากได้เจ้านี่นัก ฉันจะยกให้ก็ได้นะคะ ”
เธอว่าพลางสบตาอีกฝ่าย จากนั้นค่อยตัดสินใจยื่นกล่องนมไปทางเขาโดยไม่คิดอะไร
เขายกมือปัดป้องอย่างเกรงใจ และเอื้อมมือผ่านศรีษะอีกคนไปหยิบกล่องนมรสช็อกโกแลตด้านบน
" บางทีรสช็อคโกแลตอาจจะอร่อยกว่ารสสตอเบอร์รี่ก็ได้ครับ "
“ ไม่ค่ะ ดูยังไงรสสตอเบอร์รี่ก็อร่อยกว่าเห็น ๆ ”
ชักไม่แน่ใจแล้วว่าตนเองเข้าร้านสะดวกซื้อมาเพื่อซื้ออะไรกันแน่ … แต่คงเพราะชอบสตอเบอร์รี่มาก เธอจึงอยากให้เขารับรู้ถึงความอร่อยนั้นด้วย
จินัตสึเถียงอีกฝ่ายกลับ จากนั้นถือวิสาสะหยิบกล่องนมสลับกัน
“ เอาไปลองดูไหมคะ อร่อยนะ~? ”
ว่าด้วยน้ำเสียงเชิญชวน
" ไม่เป็นไรครับ ไว้ครั้งหน้าผมจะลองดู จริงมีเค้กสตอเบอร์รี่ ผมลองอันนั้นก็ได้ครับ "
เขายิ้มตาหยี
" อีกอย่างสุภาพสตรีสุดสวยแบบนี้ผมคงแย่งไม่ลงหรอกนะ ทานให้อร่อยนะครับ ทานเผื่อผมด้วย "
“ แหะ ๆ— สวยอะไรกัน ชมไปฉันก็ไม่มีอะไรให้นอกจากเบอร์หรอก ”
เอ่ยอย่างถ่อมตัวทว่าใบหน้ากลับยิ้มแป้นทันทีที่ถูกชม ดูไม่ออกเลยว่าบ้ายอสุด ๆ
” ค่ะ ฉันจะทานให้อร่อยเลย ไว้ครั้งหน้าคุณเองก็ลองให้ได้นะคะ เพราะนี่คือของดีเลยล่ะ ”
เธอยกกล่องนมรสสตอเบอร์รี่โบกไปมา แล้วเดินจากอีกฝ่ายไปอย่างอารมณ์ดี
(ขอบคุณที่แวะมาเล่นด้วยกันนะครับ น่ารักมากเลย)
พอเห็นหน้าอันคุ้นเคยของอีกฝ่ายก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้
"เห้อ..อะไรกัน แกเองหรอกหรอ"
"จ้องขนาดนี้ มีเรื่องอะไรกับชั้นหรือไง" เธอถามไปดีๆ(?) แต่ในมือคว้านมสตอเบอรี่กล่องสุดท้ายมาไว้ในมือแล้ว
เขายกมือขึ้นแปะเข้าหากัน
" กล่องสุดท้ายนั่น ผมขอได้ไหม? "
"ก็ได้นะ แต่ทำไมชั้นต้องให้ด้วยล่ะ"
"หรือว่า..แกชอบสตอเบอรี่มาก จนกินอย่างอื่นไม่ได้หรอ!?" ถึงขนาดต้องอยากได้กล่องสุดท้ายไปจากเธอ
พอคิดแล้วก็หยุดความคิดที่ว่าหน้าตาแบบอีกฝ่ายจะชอบอะไรแบบนี้ มันดูไม่เข้าท่ายังไงก็ไม่รู้
(เข้าตัวเอง555)
เขาหยิบเงินจำนวนหนึ่งสามเยนขึ้นมาก่อนจะยื่นใหั
" พอมั้ยครับ? "
เธอคว้าเงินในมือของอีกฝ่าย ก่อนแทนที่มันด้วยนมรสสตอเบอรี่
ยังไงซะ เงินก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรแต่แรก ก็แค่อยากดูว่าจะทำไงแค่นั้น
"ถือว่านายใจกล้า ชั้นจะยอมก็ได้"
เธอหันกลับไป ตั้งใจจะไปหยิบนมรสแอปเปิ้ลกล่องสุดท้ายที่อยู่ข้างๆ
"อีกอย่างชั้นกินไอ่นี่ก็ได้--"
*พึบ*
มีมือแปลกหน้า คว้ากล่องสุดท้ายไปต่อหน้าต่อตา
"......"
มิโนรุสัมผัสได้ถึงสายตาที่จับจ้อง
“อ—เอ่อ...คุณจะเอากล่องนี้...ใช่มั้ยครับ...?”
หันไปถามอีกคนที่จ้องอยู่ข้างหลังแบบอึก ๆ อัก ๆ ยื่นนมสตรอเบอร์รี่ให้ด้วย เผื่ออีกคนต้องการจริง ๆ
" ไม่เป็นไรครับ ยังไงคุณก็หยิบมันก่อนแล้ว "
เขาเอื้อมมือไปหยิบนมรสอื่นมาแทนแล้วยิ้มให้
เขาคิดในใจ
“เอ่อ! อ—เอาเป็นว่ากล่องนี้ ผมให้คุณแล้วกัน!”
เขายิ้มอีกคนให้บาง ๆ พลางยัดกล่องนมสตรอเบอร์รี่ใส่มือเขา แล้วหันไปจดจ่อกับนมรสอื่นทันที
“กล้วยดีมั้ยนะ....ช็อกโกแลตหรอ...?”
เจ้าตัวมองดูนมรสอื่น ๆ ที่วางเรียงกัน พลางพึมพำความคิดของตัวเอง
เขาหยิบมาทั้งสองกล่องและเดินไปที่เคาน์เตอร์โดยที่ไม่ได้ถามอะไรเลย
“เดี๋ยวก่อนสิครับคุณ!”
ยังไม่ทันห้ามอีกคนก็เดินพรวดไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ มิโนรุวิ่งตามไปทันที
“เดี๋ยวก่อน! แฮ่ก—แฮ่ก—”
เขาดึงเสื้ออีกคนไว้
“ยังไงก็ให้ผมจ่ายเถอะครับ...ผมติดหนี้คุณไม่ได้หรอก...”
" ไว้ไปจ่ายหนี้ในโรงเรียนแทนแล้วกันนะ "
เขายิ้ม ก่อนจะวางของลงเคาน์เตอร์และลูบหลังอีกฝ่าย
จึงเป็นตอนนี้เองที่เขาหันไปมองคุณ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
" มีอะไรหรือเปล่าครับ " ถามไปแบบนั้น แต่มือก็จับเข้ากับกล่องนมรสสตอเบอรี่ไปแล้ว
ดูเหมือนเจ้าของหวานนี้จะถูกแย่งไปซะแล้ว แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมากนัก
" ตอนแรกว่าจะซื้อเจ้านมนี่น่ะครับแต่ว่าดันอยากได้รสนี้แทนแล้ว "
เขาเอื้อมมือไปหยิบนมรสกล้วยไกล้ๆมา
" ขออภัยที่รบกวนนะครับ "
แต่เห็นว่าเปลี่ยนเป้าหมายแล้วเลยไม่ได้อะไร
เขาหยิบมันมาถือไว้
" ถ้าอยากเปลี่ยนก็ได้นะครับ "
" หมายถึงถ้าคุณต้องการมันมากกว่า คุณปู่สอนผมให้แบ่งปันกับผู้อื่นน่ะ "
เขาฉุดนึกขึ้นได้
" งั้นช่วยเลี้ยงเจ้าชีสเค้กนั่นให้ผม ผมซื้อนมรสนี้ให้คุณได้มั้ยครับ "
" ได้สิ " เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง จากนั้นยื่นมือไปหยิบกล่องชีสเค้กแล้วส่งให้
" ก็ถือว่าเป็นการทำความรู้จักที่ดีนะครับ ผมไม่เคยเจอคนขอให้เลี้ยงแลกกันแบบนี้เลย นายทำแบบนี้บ่อยเหรอครับ "
" ไรเดนครับ โฮราซากิ ไรเดน "
แล้วคุณล่ะครับ?
หญิงสาวยืนลังเลระหว่างนมแคนตาลูปกับนมสตรอว์เบอร์รี่อยู่พักหนึ่ง สุดท้ายเธอก็เลือกหยิบกล่องสีชมพูไป ขณะกำลังจะเดินไปดูอย่างอื่น กลับรู้สึกเหมือนมีใครมองจ้องจึงหันกลับไป ซึ่งกำลังโดนจ้องอยู่จริงๆสินะ..
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
" ตอนแรกว่าจะหยิบเจ้ากล่องนมสตอเบอร์รี่นี่ แต่ว่าคุณหยิบไปก่อนแล้วน่ะครับ "
เขายิ้ม จึงหยิบนมรสช็อกโกแลตมาแทน
" ไม่เป็นไรครับ คุณหยิบมันมาก่อนแล้ว "
ถึงอีกฝ่ายจะหยิบนมช็อกโกแลตแทน แต่เมื่อครู่ก็บอกว่าตั้งใจจะหยิบนมสตรอว์เบอร์รี่ เธอจึงถามไปเผื่อคนตรงหน้าจะเปลี่ยนใจ
“ตอนแรกฉันจะหยิบนมแคนตาลูปน่ะค่ะ”
เขาถามเพื่อความแน่ใจ แต่สุดท้ายก็อดใจไม่ไหว รับมาจากอีกคนทันที
" ไว้เดี๋ยวผมเลี้ยงเครปเพื่อเป็นการเสียสละเจ้านี่ให้ผมแล้วกันนะครับ "
”จะดีเหรอคะ ที่ว่าจะเลี้ยงเครป“
เรื่องขนมหวานเธอไม่อาจปฏิเสธ เพียงแต่คนตรงหน้าไม่ใช่คนคุ้นเคย เธอจึงแอบเกรงใจอยู่บ้าง