#THK_โรลเปิด
[โกงเวลา | แจมได้ | แยกรูท]
7.00 ก่อนเวลาเริ่มเรียน | หมู่บ้านยาดากาอิ
แมวนั้นต่างจากมนุษย์ มันไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอม มันรู้เพียงว่าวันนี้มีคนมากหน้าหลายตาสวมเสื้อคล้ายกันเดินผ่านหน้าบ้านกว่าปกติ
เห็นดังนั้น -
เจ้าแมวที่ตื่นเช้าจึงมายืนอยู่บนกำแพงบ้านเพื่อตากแดดอุ่นๆยามเช้า และรอคอยให้ใครสักคนแวะเวียนมาเล่นกับมันก่อนละจากอันไปทำภารกิจส่วนตน
[โกงเวลา | แจมได้ | แยกรูท]
7.00 ก่อนเวลาเริ่มเรียน | หมู่บ้านยาดากาอิ
แมวนั้นต่างจากมนุษย์ มันไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอม มันรู้เพียงว่าวันนี้มีคนมากหน้าหลายตาสวมเสื้อคล้ายกันเดินผ่านหน้าบ้านกว่าปกติ
เห็นดังนั้น -
เจ้าแมวที่ตื่นเช้าจึงมายืนอยู่บนกำแพงบ้านเพื่อตากแดดอุ่นๆยามเช้า และรอคอยให้ใครสักคนแวะเวียนมาเล่นกับมันก่อนละจากอันไปทำภารกิจส่วนตน
Comments
“มีแมวตรงนี้ด้วยเหรอ?”
เจ้าแมวกระพริบตา ก่อนจะหาวปากกว้างหนึ่งที
แล้วร้องตอบ
"แง้ว"
“สวัสดีตอนเช้านะเจ้าเหมียว”
ว่าแล้วก็ลองโบกมือทักทายพร้อมยิ้มให้ เสียดายที่เขาไม่ได้เตรียมขนมหรืออาหารสำหรับแมวมาเพราะไม่คาดคิดว่าตอนเช้าจะมาเจอกับแมวที่หมูบ้านนี้
เจ้าแมวน้อยร้องเสียงเบาตอบรับคำทักทาย ก่อนจะยันกายขึ้นแล้วยืดตัวสุด มันกระโดดลงมาจากกำแพงจากนั้นจึงลงไปพัวพันที่ขาของมนุษย์ที่สังเกตแล้ว- คนคนนี้เป็นมิตร
เจ้าแมวนั้นได้รับอาหารและขนมมาอย่างสมบูรณ์ มีหลักฐานเป็นชั้นไขมันหนานุ่มที่พอกพูนอยู่ ... บางทีการได้รับขนมเพิ่มในวันหน้าก็คงไม่เสียหายอะไร
วาคุโจย่อตัวลงเล็กน้อยก่อนจะะตัดสินใจลองใช้มือลูบขนแมวอย่างเบามือ เขาสัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มใต้ฝ่ามือ อ่า…คงไม่ใช่ตัวใหญ่เพราะขนสินะ เขายกยิ้มเล็กน้อยขณะที่คิด ไม่น่าแปลกใจที่จะเชื่องกับคนมากขนาดนี้ คงจะได้รับความรักจากคนในหมู่บ้านมากเลยสินะ
ยืดตัวพึงพอใจกับสัมผัสเป็นอย่างมาก ก่อนเจ้าตัวจะค่อยๆนอนลงกับพื้น หงายพุงรอให้สัมผัสพุงนุ่มนิ่มของตนเอง
"แง้ววว"
เร็นอนเดินผ่านหมู่บ้านยาดากาอิเนื่องจากเป็นทางผ่านก่อนถึงโรงเรียน เขาสะดุดตากับก้อนขนสีดำบนกำแพงบ้าน
เดินเข้าไปเกาคางแมวลายวัวที่เคยเห็นบ่อย ๆ ขนนุ่มที่โอบรับแสงแดดให้ความรู้สึกอบอุ่นบนมือ
“เธอเองก็มาต้อนรับวันเปิดเทอมเหมือนกันเหรอ”
มันครางเครือในลำคอ แล้วจึงค่อมกายให้เกา สัมผัสจากขนนุ่มนิ่มผสมกับไขมันหนาแน่นทำให้ผู้สัมผัสนั้นเพลินมือ
"แง้ว"
มันร้องเบาๆ
"คุริจัง สินะ...?"
เขาเอ่ยถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่าจะไม่ได้คำตอบเป็นคำว่า 'ใช่' แต่ถึงไม่ได้ใครมายืนยันคำตอบชื่อของแมวตรงหน้าก็ดูจะเป็นที่รู้จักดี
เร็นอนเปลี่ยนไปลูบหัวคุริอย่างอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยลา
"เทอมนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะ คุริจัง"
เจ้าแมวร้องเอ่ยตอบเสียงต่ำราวกับจะตอบรับคำฝากกาย เป็นนิสัยช่างพูดของเจ้าตัวที่มนุษย์เอ่ยสิ่งใด-มันก็จะจ้อวาทีกลับไป
เจ้าแมวนั้นไม่รับรู้ว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอม มันรู้เพียงวันนี้มนุษย์มาหา
หากมีมนต์ใดมาสื่อสารระหว่างมันกับนักเรียนมากมายได้ มันก็มีปรารถนาดีที่จะให้ทุกคนสมหวังตามใจฝัน อย่างน้อยๆก็ขอให้ไม่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น
ทว่าหากหนักใจเมื่อใด ก็มาหามันเพื่อฮีลใจได้เสมอ
"แง้ว"
"คุริจว๊าง~~~~~~!!"
คาสุโอะที่แวะเวียยนผ่านทางไปโรงเรียนเดินผ่านมาด้วยความตั้งใจ เมื่อเห็นเจ้าเหมียวอยู่บนกำแพงก็วิ่งเข้าหารวดเร็วราวกับจะพุ่งตัวลอยไปหาเสียให้ได้พร้อมเสียงที่ดัดสูงอย่างเอ็นดูติดเสียงแปร่งๆจากสำเนียงคันไซ
"น่ารักจังเลย มาอาบแดดอุ่นๆหรอ ขนนู๊มมนุ่มมม~~~"
ชายหนุ่มส่งเสียงอ่อนเสียงหวานพูดคุยกับแมวร้ายกับสาวน้อย มือเอื้อมไปลูบด้วยความมันเขี้ยว
แมวตัวใหญ่ร้องรับคำของคาสุโอะ ขณะที่เอียงคอรับสัมผัสจากฝ่ามือของชายสำเนียงคันไซตรงหน้าอย่างสนิทใจ มันรู้จักเขาในฐานะเพื่อนร่วมหมู่บ้านและแหล่งขนมคุณภาพดี
เจ้าแมวครางเครือในลำคอ ขณะที่หลับตาพริ้มยอมให้เกาคางด้วยความสบายใจ
purrr purrr
คาสุโอะพูดนํ้าเสียงลอดไรฟันเพราะหมั่นเขี้ยวจนต้องขบฟันตัวเองไว้แน่น
"ขอเติมหน่อยนะ"
ว่าจบก็เอาหน้าจุ่มพุงใหญ่ๆของน้องลงไปเต็มๆ
'อุ่นจัง...'
เจ้าแมวร้องเสียงเบายามที่ใบหน้าของมนุษย์แนบลงมาที่ขนนุ่มนิ่มของตนเอง มันไม่ได้ปฏิเสธอะไรกลับนอนอยู่แบบนั้นเพื่อให้มนุษย์เติมพลังยามเช้า
เพราะเจ้าคุรินั้นออกมานอนที่กำแพงตั้งแต่แสงแดดแรกของวัน ร่างกายฟูนุ่มของมันจึงหอมกลิ่นอุ่นไอของอาทิตย์ยามเช้า
เมื่อมนุษย์คนใดเอาหน้ามาซุกไซร้ก็ได้รับสัมผัสนุ่มเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เป็นการเติมพลังใจให้คนที่ตัดสินใจซุกอย่างแน่นอน
วันนี้โทวยะไม่ได้พักที่หอ แต่เขามีธุระต้องจัดการ ทำให้เส้นทางในการไปโรงเรียนประจำนั้นต่างไป เป็นการเปิดเรียนที่ยุ่งยากเสียจริงๆ
ชายหนุ่มอ้าปากหาวเล็กน้อยไล่ความคร้านบนสันหลัง ก่อนจะหันไปสบตาเข้ากับดวงแก้วสีฟ้าสดใสบนกำแพงบ้านหลังหนึ่ง
ท่อนขาเขาชะงักทันที
" คุริจัง✨ "
ดวงตาสีม่วงราตรีที่มักแฝงเหลี่ยมเล่ห์ บางครั้งก็เอือยเฉือย คราวนี้พราวระยับ
ยื่นมือ ลูบหัว🫳💕
"แง้ว"
มันอาจจะกำลังบอกทักทาย ระหว่างที่เกาก็มีเสียงครางเครือในลำคอบ่งบอกความพึงพอใจ
" อรุณสวัสดิ์คุริจัง วันนี้ก็น่ารักมากเลย💕 "
" ไม่ได้เจอกันมาพักนึงเลยนะ ฉันนึกว่าเธอไม่อยากเจอกันแล้วซะอีก "
ปากก็ว่า มือก็สปอยล์ เสียดายไม่ได้พกแมวเลียมสด้วยนะเนี่ย..
เจ้าแมวน้อยไม่ได้ตอบกลับอะไร มันเพียงแค่คราง purr purr ในลำคอและไม่ได้วิ่งหนี ซ้ำยังเอาหน้าตนรับสัมผัสจากฝ่ามือตรงหน้าอย่างยินดี
ช่วงที่ผ่านมามันนอนหลบอยู่ในบ้านเพราะงอนที่จับอีกาไม่ได้ แต่วันนี้มันมาต้อนรับเหล่านักเรียนที่ผ่านไปมาแล้ว
น่ารักจัง แมวเนี่ยดีที่สุด💕
" อย่าบอกนะ ว่าไม่ได้เห็นเธอเพราะจับนกไม่ได้ เลยงอนอีกแล้วน่ะ(...) "
เขาหัวเราะ เกาคางและบี้แก้มอ้วนตุ้ยนั่นเบาๆ
" ฉันต้องไปแล้ว ไม่งั้นจะสาย คุริจังอวยพรหน่อยสิ♥️ "
มีที่ไหน ขอพรจากแมว
เจ้าแมวขานรับคำพูดมนุษย์มันเอาหัวตนเองถูกับมือของมนุษย์ตรงหน้าอีกสามสี่ครั้งแล้วจึงค่อยๆปรือตาขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
"แง้ะ"
มันร้องเบาๆ นั่นอาจจะเป็นการเรียกร้องความสนใจหรือการเอ่ยอวยพรก็ได้ แต่การเป็นแมวนั้นเป็นสิ่งที่แสนดีในโลกนี้ การได้พบเจอสิ่งแสนดีก็ไม่ต่างจากการอวยชัยในแต่ละวัน
และวันนี้เจ้าคุริก็อวยพรให้มนุษย์คนนี้โชคดี
ด้วยการเลียที่ฝ่ามือนั้นแผ่วเบาหนึ่งครั้ง
"...."
ไทโยะหยุดฝีเท้าลง จากที่คราวแรกตั้งใจจะเดินตรงไปที่โรงเรียน แต่พอเห็นเจ้าแมวขนทักซิโดเขากลับเบี่ยงเป้าหมายเสียได้
...แมวใคร มีปลอกคอด้วยนี่
"ออกมาเที่ยวตอนเช้าหรอ เจ้าเหมียว"
เขากล่าวขณะที่เงยหน้ามอง
"แอ๊ะ"
เจ้าแมวร้องตอบกลับอย่างสนใจพร้อมใช้ดวงตาสีสว่างตนมองชายที่มาหาอย่างใสซื่อ
"แอ้ว" เสียงชั่วท้ายนั้นเหมือนตอบรับคำถาม ซ้ำยังคล้ายเชื้อเชิญให้ลูบหัวทุยๆของมัน
กล่าวหลังจากที่เห็นไซส์เจ้าแมวดีๆ แต่ใครจะไปรู้ บางทีสาเหตุที่มันตัวบานก็อาจไม่ได้มาจากเจ้าของอย่างเดียวก็ได้-
"...."
มองท่าทางของเจ้าเหมียวนิ่งๆ
มันกำลังเชื้อเชิญให้ลูบอยู่รึเปล่านะ
คิดได้มือเรียวหนาข้างหนึ่งก็ค่อยๆยกขึ้น เอื้อมไปทางคุริโดยไม่ได้เร่งรีบ ไม่อยากให้แมวตรงหน้ากลัว?
สุดท้ายฝ่ามือก็สัมผัสลงบนหัวนุ่มๆของมันในที่สุด
....
เขามอง รอดูปฏิกิริยา
"แอ้ะ"
เจ้าแมวร้องเบาๆ ก่อนจะเอาหัวตนเองถูกับมือของชายคนหน้าอีกครั้งราวกับเชื้อเชิญให้สัมผัสมากกว่านี้
เจ้าแมวตัวใหญ่จดจำเอาไว้แล้วว่ามนุษย์คนนี้นั้นเป็นมิตร
หลุบตามองเจ้าแมวเชื่องที่ส่งเสียงในลำคอทั้งยังเอาหัวถูไถกับมือของเขา
สีหน้าของเขานั้นนิ่งสนิท
"..ขุนให้อ้วนเลยดีมั้ยนะ"
เขาพูดเบาๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมมันอ้วง แล้วเหมือนจะพูดกับตัวเอง แต่คุริเองก็ได้ยินด้วย จากที่บานอยู่แล้วหมอนี่จะเอาขนมมาป้อนอีกหรอ- เจ้าของตีมือตาย⚰️
เปิดกระเป๋าเช็คดู
....
"ตอนเย็นจะซื้อมาฝาก"
"...ชอบกินอะไร"
ถามแมวแล้วมันจะตอบได้มั้ยครับพี่
เมื่อได้ยินคำถาม มันเพียงแค่ตาใสมองคนตรงหน้าอย่างสนอกสนใจ
คล้ายว่าตนเองกำลังตัดสินใจ
ถ้าหากถามว่ามันชอบกินอะไร เจ้าแมวนั้นก็ยังไม่สามารถตัดสินได้
มันรู้แค่มันชอบกิน
"แง้ววว"
เจ้าแมวร้องรับ
จังหวะนี้จะเอาใบไม้มาให้มัน มันก็กิน
คิบะที่พึ่งกลับมาจากพาแก๊งหมาๆทั้งห้าตัวไปวิ่งมาแวะทักทายเจ้าแมวอ้วงด้วยรอยยิ้มสดใสก่อนจะยื่นมือมาลูบเจ้าเหมียวโดยมีเจ้าคุโมะ ซามอยด์ตัวโตที่พยายามจะขยับตัวฟูๆของมันขึ้นไปเล่นกับเจ้าเหมียวด้วย
เจ้าแมวไม่ได้รู้สึกกลัว แต่ก็ไม่รู้สึกปลอดภัยพอจะลงไปเดินป้วนเปี้ยนกับเจ้าหมาหลายชีวิต มันจึงหันกลับไปร้องเรียกคิบะเสียงใส
"แง้วว"
เจ้าแมวขยับหัวให้คิบะเกาอย่างเชื่องมือ มันกับคิบะซังรู้จักกันดีจนสนิทใจ
"...ยังแข็งแรงเหมือนเดิมเลยนะ~"
หากคิบะมีหูหรือหางมันคงกระดิกไม่ต่างกับเจ้าก้อนเมฆมีขาเท่าไหร่
มือใหญ่เกาให้เจ้าเหมียวอย่างเบามือและอ่อนโยนขัดกับรูปลักษณ์ที่ดูโตและน่าเกรงขามของตัวเอง
ดังนั้นมันจึงได้แต่มองก้อนเมฆขนปุยแล้วผงกหน้ากลับมาหาคิบะ
"แง้วว"
แมวอ้วนร้องอีกครั้ง ยอมให้คิบะเกาๆตัวเองต่ออย่างเปรมปรีดิ์
คิบะเองก็อยากจะเอาหนมมาให้มันแต่ว่าจากขนาดตัวและน้ำหนักแล้ว...อืม...ทางที่ดีเพื่อเจ้าเหมียวเองก็ต้องห้ามใจตัวเองแหละ
"วันนี้พวกเด็กๆก็เปิดเทอมกันแล้วคงจะวุ่นวายไปอีกพักนึงเลยนะ"
คิบะบอกเวลานี้ก็คงจะวุ่นวายขึ้นแหละแต่ก็ดีไม่เหงาดีนะ
การกลั้นใจไม่ให้มันกินเป็นการลดน้ำหนักที่ดีที่สุดแล้ว
"แง้ว"
เจ้าแมวตอบกลับเหมือนพูดคุยด้วย มันพอรู้ได้ว่าวันนี้มีคนเดินผ่านหน้าบ้านเยอะขึ้นในช่วงเช้า เมื่อพระอาทิตย์กลางหัวก็จะเงียบเหงา และกลับมารื่นเริงอีกครั้งในยามเย็น แต่มันไม่รู้ว่านั่นคือเปิดเทอม
และยิ่งยิ้มกว้างไปอีกเมื่อเห็นเจ้าก้อนขนตัวโปรด
"คุริจัง ~"
แมวอ้วนเห็นมนุษย์ที่ตนคุ้นเคยก็กระโดดลงจากกำแพงจนมีเสียงน้ำหนักตัวกว่าเก้ากิโลตกพื้นดัง'ปุ้ก'
มันปรี่ตรงมาหา หางสั้นกุดตั้งแต่เกิดของมันส่ายไปมาขณะที่เดินเข้ามาพัวพันที่ขาของเฮียวกะ ใบหน้ามันเงยขึ้นมามองจากพื้น
"แง้ววววว"
"ว่าไงคนเก่ง ~"
เขาว่าเสียงสอง มืออีกข้างก็เกาคางเจ้าแมวตัวกลมไปพลาง เป็นทาสเอาใจเจ้านายโดยแท้
"วันนี้ไม่มีขนมมาให้นะ แต่พรุ่งนี้เดี๋ยวผมมาแก้ตัว"
พอได้ยินคำว่าไม่มีขนม เจ้าแมวก็ปรือตาขึ้นมามองถุงที่อีกฝ่ายหนึ่งถืออยู่อย่างตั้งคำถาม หากมีปากเสียงก็คงเอ่ยถามว่า 'แล้วนั่นอะไร'
มันนอนแบะอยู่กับพื้นมองหน้าโชอย่างคาดหวังว่าในถุงกระดาษจะเป็นอาหารที่มันกินได้
วันนี้โซระโอะซังเดินผ่านมาทางหมู่บ้านยาดากาอิเช้ายิ่งกว่าใคร
ไม่ได้เร่งรีบ ใจหาได้รีบร้อน แต่คงเพราะขายาว ก้าวเพียงครั้งเดียวของเขาอาจเท่ากับ2ก้าวของคนอื่น หรืออาจเท่ากับ10ก้าวของแมวบางตัว
.
เหมือนกับมีบางสิ่งดึงดูดทำให้ต้องหยุดเดิน ..รู้ตัวอีกทีชายแปลกหน้าคนนี้ก็ยืนจ้องแมวตรงหน้าไปแล้วเกือบ 3 นาที
เมื่อมันหันมาเห็น มันก็ชะงักไปสักครู่แล้วจึงค่อยๆบรรจงหยัดยืนอย่างเชื่องช้า แล้วหาวปากกว้าง
มันหันมาหาชายคนนั้น ใบหน้าแมวอุ้ยอ้ายง่วงนอนอย่างมาก
"แง้ว"
มันร้องราวกับจะเอ่ยทายทัก ..
คนคุยกับกำแพงใครผ่านมาเห็นเข้าคงตกใจว่าทำไมถึงยืนคุยคนเดียว
แต่หากตรงหน้ามีแมวสักตัว ข้อกังขาทั้งหมดจะจบลงอย่างง่ายดาย อภิสิทธิ์ของการเป็นแมวนี่ดีเสียจริง
เจ้าตัวยื่นมือเรียวไปใกล้แมวอ้วนอย่างช้าเนิบไม่ให้มันตกใจ
+
ชายผู้นี้ผมดำขลับยาวจรดบ่า ดวงตาแดงฉาน หน้าตาขึงขังดูไม่เป็นมิตรแต่กลับรู้วิธีเข้าหาสัตว์เป็นอย่างดี ทุกอย่างในตัวเขาที่สามารถมองเห็นได้ในตอนนี้ดูไม่เป็นไปในทางเดียวกัน เหมือนมีบางอย่างผิดแปลกไป บางอย่างที่ไม่ถูกต้อง
เมื่อชายตรงหน้าขยับมาใกล้กว่าเก่า ... สัมผัสที่มันคุ้นเคยก็แล่นผ่านเข้ามา แมวตัวใหญ่นี้สามารถรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่ต่างไปของผู้คนมากหน้าหลายตาในเมือง
หากบุคคลนี้นั้นเป็นคนใจร้าย สี่เท้าอุ้ยอ้ายก็พร้อมกระโจนหนีได้ทันที เช่นนั้นมันจึงไม่ได้ดูมีท่าทีตื่นกลัวให้เห็น
"แง้ว"
มันร้องอีกครั้ง ยกมืออ้วนๆมันขึ้นมาเลียทำความสะอาดไปด้วย
เช้าอากาศแจ่มใสเซยะออกมาวิ่งออกกำลังกายเหมือนเคยและทุกครั้งที่ผ่านตรงนี้เขามักจะแวะทักทายใครบางคน
“ อ่า...เจ้าแมวอ้วนนี่ออกมาดูนกทุกวันเลยนะ หรือว่ารออะไรอยู่ หืม ”
เขาเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อยุกยิกดวงตาจ้องมองปฏิกิริยาของเจ้าแมวอ้วน เพราะทุกเช้าเขาจะพกขนมแมวเลียไว้เผื่อเจอแมวตัวนี้เสมอ
เมื่อเสียงฝีเท้าคุ้นเคยเข้ามาใกล้ แมวน้อยตัวใหญ่ก็กระดิกหูหันไปตามเส้นทางที่ได้ยินเสียงทันที
มันจำอีกฝ่ายได้ มนุษย์คนนี้มักจะแวะทักทายตนเองเสมอ...แน่นอนว่าพร้อมของที่มันชอบ
"แง้ว"
"แอ๊ะ แง้ววว"
มีขนม เจ้าแมวขี้เกียจก็เปลี่ยนเป็นแมวช่างจ้อทันที มันยันตัวขึ้นมาแล้วกระโดดลงไปหาที่พื้นทันที
"แง้ว-"
“ หึๆ~ แกก็รอสิ่งนี้ทุกเช้าเลยสินะวันหลังฉันต้องลองเอาอะไรใหม่ๆมาให้แกบ้างแล้วล่ะ ”
ฉีกซองขนมส่งกลิ่นหอมยั่วดูจากสายตาเจ้าแมวแล้วคงชอบเจ้าสิ่งนี้มากจริงๆ เซยะบีบถุงเบาๆยื่นให้เจ้าแมวกับมือแต่ก็อดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วมือเรียวเกาเหนียงใหญ่ๆของมันอย่างเอ็นดู
เจ้าเหมียวกินอาหารที่ชายตรงหน้าให้ ในระหว่างที่มีเสียงกินจ๊อบแจ๊บก็มีเสียงPurr purrลอยคลอให้ได้ยิน
แน่เลยว่าขนมยามเช้าทำให้คุริพึงพอใจเป็นอย่างมาก
(ผปค. : ขออภัยที่ตอบช้าค่ะ เพิ่งว่าง TT)
"แหม๋วววว OoO"
ทั้งยังอ้าปากตาโตเป็นเด็กแล้วตัดสินใจจอดจักรยานตรงนั้นก่อนจะเดินมาใกล้เจ้าแมวบนกำแพง
มันมองโชเอ ท่าทางดูนิ่งเฉยไม่ได้วิ่งหนี ท่าทางจะเป็นมิตรกว่าภาพลักษณ์ที่มันเป็น
"แง้ว"
คุริร้องเบาๆ
โชเอลงจอดจากจักรยานของเขาแล้วเดินขึ้นมาจนชิดกับกำแพงที่เจ้าแมวนอนอยู่ อีกทั้งยังไม่ลุกหนี ส่วนเขานั้นก็จ้องไม่วางตาราวกับเด็กเจอสิ่งล่อตาล่อใจ
"เหมียวๆจับนะ"
เขาว่าพลางยื่นมือเข้าไปหาช้าๆอย่างระมัดระวัง
"แอ๊ะ" เจ้าแมวร้องรับ ค่อมตัวรอสัมผัส
เขาเผลอร้องออกมาอย่างหยุดไม่ได้เมื่อฝ่ามือลูกลงไปบนหัวและสันกลังของเจ้าก้อนขนอย่างเต็มไม้เต็มมือ ก่อนจะย้ายไปขยำๆบีบๆบี้ๆ 2 แก้มของมันอย่างมันมือ
"มิ้วๆ เมี๊ยวๆ"
ทั้งยังทำท่าทำทางพยักหน้าอ้าปากขณะเล่นไปด้วยราวกับกำลังคุยกับเจ้าเหมียวอยู่
เจ้าแมวร้องเบาๆยามที่ถูกบี้แก้ม แก้มมันบู้บี้ไปตามแรงมือ...ไขมันรอบแก้มผสมกับขนนุ่มของมันทำให้รู้สึกนุ่มนิ่มน่าหมั่นเขี้ยวเป็นอย่างมาก
มันไม่ได้หนีไปไหน มันยอมให้ชายตรงหน้าบุ้บี้อยู่แบบนั้น ก่อนเจ้าเหมียวจะปรือตาสีฟ้าของมันขึ้นมามองหน้าโชเอคล้ายจดจำว่ามนุษย์คนนี้เป็นมิตร
"แง้ววว"