เจเรเมียจะปล่อยให้คนที่อยู่เบื้องหลังพยายามจะเอาชนะมันต่อไป
แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันคงเป็นไปไม่ได้
เพราะถ้าเขาพ่ายแพ้
อาณาจักรนี้ก็คงล่มสลายตามไปเหมือนกัน
เมื่อเป็นไปตามความจริงเช่นนั้น เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้มันเป็นไป
ตายอย่างไร้ศักดิ์ศรีหรือ?
ไม่หรอก
เขานี่แหละ
ที่จะจากโลกนี้ไปพร้อมกับกำคำว่า “ศักดิ์ศรี” เอาไว้ในมือ
เป็นพวกยึดติดอย่างสมบูรณ์
แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันคงเป็นไปไม่ได้
เพราะถ้าเขาพ่ายแพ้
อาณาจักรนี้ก็คงล่มสลายตามไปเหมือนกัน
เมื่อเป็นไปตามความจริงเช่นนั้น เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้มันเป็นไป
ตายอย่างไร้ศักดิ์ศรีหรือ?
ไม่หรอก
เขานี่แหละ
ที่จะจากโลกนี้ไปพร้อมกับกำคำว่า “ศักดิ์ศรี” เอาไว้ในมือ
เป็นพวกยึดติดอย่างสมบูรณ์
Comments
ดวงตาเธอยังคงจดจ้อง รอยยิ้มบนใบหน้าเธอคือหน้ากากที่ปกปิดความคิด อย่างไรก็ตาม เธอกำลังสนุกกับมัน สนุกกับการที่ได้เห็นคนตรงหน้าเผยตัวเองออกมา
ดั่งคมมีดที่กรีดเปิดเปลือกที่ห่อหุ้ม ภายในอุดมไปด้วยผลที่หลากรส และวิลเฮลมิน่ากำลังสำรวจด้วยความจรรโลงใจ ปลายกริชแหลมที่คอยเขี่ยพินิจแต่ละชิ้นส่วนของดวงจิต
+
“คุณกำลังต่อสู้เพื่อใครกัน” เธอถามออกไป
ใจนึกคิด หากเธอมีใครที่ยึดติดและซื่อสัตย์ต่อเธอขนาดนี้ก็คงดีไม่น้อย นอกจากสุนัขทั้งสองที่เธอเลี้ยงไว้แล้ว เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีใครที่คิดดีต่อเธอ และไม่มีใครที่เธอเก็บรักษาไว้เลยสักคน แม้กระทั่งคนในครอบครัวที่ควรอยู่ข้างเธอ
+
“น่าอิจฉาแทนนะคะ” วิลเฮลมิน่าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะละสายตาไปมองพื้นเบื้องล่างที่ไม่ห่างไกล ขาหนึ่งข้างที่เหยียบอยู่บนพื้นอากาศ ไร้สิ่งใดที่รับน้ำหนักเธอไว้
เพราะเธอรักการท้าทายตัวเอง
เพราะเธอเป็นองค์หญิงที่มักทำอะไรเหนือความคาดหมายเสมอ
หนึ่งก้าวที่ห่างไกล ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอได้เดินนำเกมไปแล้วสิบก้าว
+
และเพราะแบบนั้น หญิงสาวจึงได้เลือกทิ้งตัวกระโดดลงไปก่อนที่จะได้ให้เถาวัลย์เคลื่อนตัวลงบนพื้นหญ้าดีๆ
ไม่มีสักคำที่พูดปดไปเพื่อเอาใจเธอ
ท้ายที่สุด เขาก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง มีความหวังดี ความคิดที่บริสุทธิ์ แต่ก็มีอุดมการณ์ที่ยากจะปล่อยวาง
สุดท้ายหลังจากมอบความสุขให้แก่ผู้คน เขาก็อาจกลายเป็นคนที่ปล่อยให้ชีวิตของคนเหล่านั้นดับไปเพราะการยึดติดของตัวเอง… ไม่มีใครรู้
+
ไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุการณ์ใดที่ทำให้เขาต้องบีบคั้นหัวใจถึงเพียงนั้น
พลางมองดวงตาของอีกคน ราวกับสัตว์ร้ายที่เขาต้องเข้าหาดีๆ ถึงจะรอดพ้น
นึกถึงคนในอาณัติ ประชาชน และเด็กในเมืองลับแลที่เคยยิ้มให้ตน
เขาว่า
“…ฉันอาจจะแค่กำลังต่อสู้เพื่อซินแคลร์”
ตระกูลที่เป็นดั่งสุนัขรับใช้ขององค์ราชินี
โดยเนื้อในนี้ กลับหวังสูงเกินกว่าที่ควรจะเป็น
+