#KMI_เปิดโรล
[แยกรูท | ที่สวนสาธารณะหลังเลิกเรียน | เนียนรู้จักได้]
[คุณ] เดินผ่านมาที่สวนสาธารณะ แล้วก็เจอฮีโร่เข้าให้แล้วล่ะ !
นี่เป็นครั้งแรกที่ฮีโร่ปรากฏตัวขึ้นมา ณ ที่แห่งนี้ และดูเหมือนว่าจะคอยสอดส่องอะไรบ้างอย่างอยู่
ถ้าเกิดไม่รีบไปไหน ก็มาคุยกับฮีโร่สักหน่อยสิ !
[แยกรูท | ที่สวนสาธารณะหลังเลิกเรียน | เนียนรู้จักได้]
[คุณ] เดินผ่านมาที่สวนสาธารณะ แล้วก็เจอฮีโร่เข้าให้แล้วล่ะ !
นี่เป็นครั้งแรกที่ฮีโร่ปรากฏตัวขึ้นมา ณ ที่แห่งนี้ และดูเหมือนว่าจะคอยสอดส่องอะไรบ้างอย่างอยู่
ถ้าเกิดไม่รีบไปไหน ก็มาคุยกับฮีโร่สักหน่อยสิ !
Comments
เธอที่เดินผ่านทางนี้บ่อยก็พอเจอสิ่งประหลาด ที่ไม่ใช่สิ่งลึกลับ
ใบหน้าที่นิ่งเรียบ แต่แสดงกลับแสดงถึงความเหนื่อยหน่าย โรงเรียนก็ประหลาดพอแล้ว นักเรียนยังเป็นไปด้วยอีกเหรอ?
"ถ้าโดนนักเรียนคนอื่นแกล้ง ไปแจ้งอาจารย์จะดีกว่านะ..."
คำพูดนี่แสดงถึงความสงสารรึเปล่านะ...
เมื่อได้ยินคำว่าโดนแกล้งก็รีบพุ่งตัวเข้าหาอีกคนโดยทันที รู้สีกมีแสงแวววาววิบวับรอบตัว
「ใครโดนแกล้งหรอ ??! ทางไหน !? ผมจะไปช่วยเขาเอง !」
เธอไม่รู้เลยว่าที่อีกคนพูดมันหมายถึงตัวเธอเอง
'บ๊องรึไงนะ' นี่คือสิ่งที่ปรากฏในความคิดเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป
"ตรงนี้ก็มีแต่ฉันกับเธอ แล้วคิดว่าฉันพูดถึงใครล่ะ?"
เธอพูดออกไปให้อีกฝ่ายคิดตาม และหวังว่าอีกฝ่ายจะคิดได้
💡
เธอชี้ตัวเองก่อนที่จะเอียงคอเล็กน้อย
「หมายถึงผมหรอ ?」
คงจะเป็นงั้น
「ผมไม่ได้โดนแกล้งสักหน่อยนะ ! คุณเข้าใจผิดแล้ว ?!?! ผมเป็นฮีโร่มาช่วยคนต่างหากเล่า」
'เป็นเด็กประถมรึไงนะ' เธอคิดในใจด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่ายอันนิ่งเรียบไม่เปลี่ยนแปลง
"งั้นช่วยอะไรหน่อยได้มั้ย?"
เธอชี้ไปยังร้านขนมที่ห่างออกไปเกือบร้อยเมตร
"น้องสาวที่บ้านฉันป่วย ออกมาซื้อขนมเองไม่ได้ ช่วยไปซื้อให้หน่อยได้มั้ย? ขอเป็น pepsi กระป๋องนึง กับลูกอมวงกลมสายรุ่ง🍭อีกหนึ่งนะ นี่เงิน"
เธอเปิดกระเป๋ายื่นเงินแบงค์ 500 เยนให้อีกฝ่าย
ใบหน้าพยักทำทีเข้าใจ
「ได้แน่นอน ! เรื่องแค่นี้ผมทำได้สบายมาก」✨
ยืดอกรับเกียรติ ภารกิจแรกเริ่มขึ้นแล้ว ฝ่ามือรับเงินนั้นมา...แต่ว่าอีกคนไม่กลัวว่าจะโดนขโมยตังที่ให้มารึไงกันนะ ?
「ผมจะรีบกลับมาหาเลย ! รอผมสักครู่นะ」
ใบหน้าเผยยิ้มใต้หน้ากาก ก่อนจะเริ่มวิ่งออกไปที่ร้านขนมหวาน 🏃♀️
ฮีโร่ล่ะ!! ความเบียวฮีโร่สมัยม.ต้นกำลังกำเริบ แต่ก็ต้องฮึบอดใจไว้เพราะตอนนี้เราคือแยงกี้
"อ โอ่ย! ไงคุณฮีโร่! มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ หื้อ"
เดินเข้าไปหาด้วยทางท่าแยงกี้สุดๆ(?)
「ฮะแฮ่ม ! ผมน่ะกำลังรอคนที่ต้องการความช่วยเหลืออยู่ไงล่ะ !!」
พูดเก๊กเสียงเข้มทำขรึมตอบกลับไป
"ช่วยมาสู้กับฉันทีสิ โคร๊าๆๆ"
เขาทำทีเอียงคอหักกระดูกไปมาคล้ายกับกำลังขู่? แม้จะดูเหมือนกับพวกแยงกี้ต๊อกต๋อยก็ตามที ..
ประมวลผลไม่ทันแต่ท่าทีของอีกคนที่ดูเหมือนขู่คล้ายพวกแยงกี้ข้างทาง ก็ทำเอาคิดขึ้นมาได้
「เอาจริงหรอ ?」
ไม่ได้กลัวหรืออะไรแค่สงสัย
ตั้งใจจะมาสนามเด็กเล่นจนมืดแล้วค่อยกลับ แต่พบกับสาวน้อยทรงหูแมวสวมหน้ากาก(น่าจะ)ซูเปอร์เซมไป
ตัวสูงๆแบบนี้ ไม่ผิดแน่ เพื่อนร่วมชั้นที่ใกล้ตัวเขาเช่นเดียวกับเรย์จิ เลยหลวมตัวไปทักทายซะแล้ว
“ ทสึกุ…ไม่สิ ” —เวลาแปลงร่างแล้ว จะไม่เรียกชื่อจริงกัน ไม่งั้นข้อมูลรั่วไหลแน่!
“ ซูเปอร์เซมไปซัง วันนี้มาทำภารกิจหรือ? ”
แม้เธอจะก๊อปวิธีการทำหน้ากากของซูเปอร์เซมไปมาจริงๆ แต่ก็ไม่ได้ชื่อนั่นหรอกนะ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจ
สนใจเพียงว่าคนที่เข้ามาทักคือเพื่อนร่วมห้องต่างหาก วันนี้เจอคนรู้จักเยอะจังเลยนะ...
จมอยู่ในความคิดสักพักก่อนจะหันควับไปหา
「ใช่แล้วล่ะ ! วันนี้มาทำภารกิจสำคัญเลย !!!」
สายตาช่วยสอดส่องเป้าหมายของวันนี้ ถึงจะยังไม่ทราบเบาะแสเลยก็เถอะ
—คาดไม่ถึงล่ะสิ ว่าทามาโอะผู้จริงจังและสง่างามจะเล่นน้ำกับเขาด้วย!?
「ภารกิจวันนี้คือการช่วยคนที่ตกอยู่ในความลำบากอยู่ล่ะ !」
เอ่ยเสียงกระซิบออกมาผ่านหน้ากาก
「สนใจไปทำด้วยกันไหม ? หรือมีอะไรอยากให้ผมช่วยรึเปล่า ?」✨✨✨✨
เอ่ยกระซิบถาม ด้วยภาพข้างหน้าที่มีแต่ต้นไม้ร่มรื่น ผู้คนบางตา หมาจรแมวจรก็แทบไม่ผ่านมาสัญจร
—ดูเงียบสงบ..เสียจนหวั่นใจ
—เขาเองก็อยากเห็นเพื่อนคนนี้ เวลาเจอเหตุการณ์คว้าน้ำเหลวเช่นกัน
「ถ้าไม่มีก็ดีแล้วสิ มันแปลว่าทุกคนมีความสุขดีไม่ใช่หรอ ?」
บรรยากาศรอบข้างเงียบสงบราวกับเป็นวันธรรมดาทั่วไป นี่แหละสิ่งที่ควรจะเป็นอยู่เสมอ แต่บางทีเธออาจจะแค่มองโลกในแง่ดีมากเกินไปก็ได้
「แต่ถ้าเกิดใครมีปัญหาก็จะพร้อมไปช่วยแน่นอー เอ๊ะ ?」
เสียงดังกร๊อบที่มาจากหลังพุ่มไม้ทำให้เธอร้องสงสัยออกมาก่อนพูดจบ พร้อมกับใบหน้าที่หันตามเสียง
อะไรกันนะ ?
ไม่สิ สวมชุดนักเรียนนี่นา เป็นนักเรียนใหม่เหรอ? ลองไปทักทายดูดีกว่า
นึกแล้วแฮนซั่มก็ก้าวตรงไปหาเธอ กำลังจะแอ๊คท่าหล่อๆ ทักทาย แต่ดันสะดุดล้มเสียอย่างนั้น แต่ว่าท่าล้มก็หล่อเท่มีสไตล์นะ!
ออร่าความหล่อเท่มีสไตล์ในท่วงท่าการล้มนี่มันอะไรกัน ??!?!?!
แต่ด้วยหน้าที่ของฮีโร่จึงพุ่งตัวไปหาทันที มือยื่นไปข้างหน้าของอีกคน
「ลุกไหวไหม ?」
เขาต้องจำและนำไปใช้บ้างแล้ว
“ขอบใจนะ นักเรียนสวมหน้ากากลึกลับ” เขาจับมือของคนแปลกหน้าพลางเสยผมหนึ่งที
จับมือดึงอีกคนให้ลุกขึ้นมาตามปกติ
...แต่ว่าทั้งทีเป็นการเสยผมธรรมดาๆ แท้ๆ ทำไมพออีกคนเป็นคนทำดันมีออร่าสุดเท่เปร่งประกายออกมาเยอะชะมัด ! โคตรเท่เลยอ่ะ !! หรือจริงๆ คนตรงหน้าคือดารากัน !?!?
”แค่สะดุดล้มทำอะไรฉันไม่ได้หรอก“ เขาขยิบตาให้เธอหนึ่งที และถามว่า ”ว่าแต่เธอเป็นใครกัน หน้ากากนี่คืออะไรเหรอ?“
「ผมคือ...นาชิฮีโร่ยังไงล่ะ !! ส่วนหน้ากากนี่ผมทำขึ้นมาเองเลยนะ เท่ไปเลยใช่ไหมล่ะ !?」
เธอตอบคำถามนั้นด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจสุดๆ
‘..อะไรน่ะ’
มองไปมองมา นี่มันรุ่นน้องนี่นา
“wwกุมิจัง? โดนท้ามาหรอนั่นwwww”
ไม่นึกว่าจะเจอคนที่รู้จักในเวลาแบบนี้ คงต้องแก้ตัวตามฉบับฮีโร่101 !
「ผーผมไม่ใช่ทสึกุมิ เคียวโกะสักหน่อย !?」💦
หลุดชื่อเต็มมาเต็มปาก อย่างน้อยก็หวังว่าอีกคนจะเชื่อ
「ผมคือนาชิฮีโร่ต่างหาก เน่จังจำผิดแล้ว !?」
ถ้าเป็นฮีโร่ปกปิดตัวตนขึ้นมาจริงๆก็คงจะโป๊ะแตกตั้งแต่ครั้งแรกที่เปิดตัวแล้วล่ะมั้งนะ..
“เห๋~จริงหรอ! วันนี้ทำไมถึงปรากฏออกมาล่ะ กำลังจะมีปีศาจมาบุกโรงเรียนหรอ??”—ตาวิ๊งวั๊บ
ตามน้ำสะงั้น แถมทำท่าทำทางดูตื่นเต้นอีก
「เอ๊ะ..เออ...ไม่ใช่หรอก」
「ก็แค่รู้สึกว่าวันนี้จะมีคนต้องการความช่วยเหลือเลยออกมาน่ะ ! เน่จังมีอะไรที่อยากให้ผมช่วยรึเปล่า ?」✨
?
มองแล้วทำให้เขานึกถึงเด็กน้อยที่ชื่นชอบฮีโร่เหมือนกัน จึงเอ่ยปากเข้าทักทาย
" คุณฮีโร่กำลังอยู่ในภารกิจเหรอครับ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย "
ใบหน้าหันหาทันที ✨ ในที่สุดก็มีคนต้องการความช่วยเหลืー เหมือนจะไม่ใช่
「มีสิ ! คือผมกำลังหาภารกิจอยู่น่ะ ! คุณมีอะไรอยากให้ผมช่วยรึเปล่า ?」✨
ภารกิจคือการหาภารกิจ
คิดอยู่ไม่นาน ก็นึกขึ้นได้ว่าซื้อขนมปังมา เลยชูถุงขึ้นด้านหน้า
"พอดีซื้อขนมปังมาเยอะ กำลังคิดไม่ตกเลยว่าจะทำยังไงน่ะครับ "
" คุณฮีโร่หิวมั้ยครับ แนะนำอันนี้นะ "
กางถุงออก หยิบเมล่อนปังที่ดูแล้วพึ่งออกจากเตาขึ้นมา
ในถุงมีเบเกอร์รี่หลายอย่าง ทั้งขนมปังแกงกะหรี่ ครัวซอง โดรายากิ และอื่น ๆ
กลิ่นหอมของขนมปังตีผ่านเข้ามาในหน้ากาก แถมเธอก็ยังไม่ได้กินอะไรด้วยคงยากต่อการปฏิเสธ
「คุณชอบขนมปังหรอ ?」
ก่อนที่จะรับขนมปังแสนหอมนั้นก็ขอถามด้วยความสงสัยก่อนเลย ถ้าไม่ชอบก็คงไม่ซื้อมาเยอะขนาดนี้
พยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้ม
" ที่ร้านมีโปรโมชั่นซื้อถึงแล้วจะได้แถมเพิ่มอีก เลยหยิบมาเยอะแยะเลยครับ "
" คุณฮีโร่อยากลองอันไหนหยิบไปได้เลยนะ ถือว่าช่วยผมแถมยังมีเสบียงระหว่างทำภารกิจอีก "
「แล้วชอบดื่มอะไรเป็นพิเศษไหม ?」
เอ่ยถามขึ้นอีกรอบ ถ้าเป็นเครื่องดื่มในตู้น้ำแถวนี้ก็คงมีอยู่บ้าง แลกกันละกันนะ !
"เคียวโกะ...เหรอ?"
"ทำอะไรของเธอน่ะ"
เอ่ยถามด้วยความสงสัย จำได้ไม่ผิดคนแน่นอน โดยเฉพาะหูแมวเอกลักษณ์นั่น
「ผมไม่ใช่ทสึกุมิ เคียวโกะสักหน่อย !?!」
หลุดชื่อเต็มออกมาหมดแต่เธอไม่รู้ตัวหรอก
「ผมนาชิฮีโร่ต่างหาก ! 」
"งั้นคุณฮีโร่คะ ช่วยฝากบอกเคียวโกะให้หน่อยนะคะ ว่าวันนี้ฉันจะเลี้ยงขนมสักหน่อย แต่ว่า..."
กอดอกมองไม่วางตาก่อนแสร้งทำเป็นถอนหายใจแล้วพูดต่อว่า
"ไม่เจอแบบนี้ คงอดกินของโปรด น่าเสียดายจริงๆ"
เธอยอมโกหกหน้าด้านๆ เพื่อตัวตนของเธอเอง ขอโทษนะไมจังที่โกหกออกไป (แม้จะไม่เนียนเลยก็ตาม)
แต่ทว่าคำพูดต่อไปก็ทำเอากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขーขนมหรอ !?!!?
「เดี๋ยวผมเอาไปฝากเคียวโกะจังให้ก็ได้นะ !!」✨✨✨
「ยังไงผมก็สนิทกับเคียวคุงอยู่แล้วเพราะงั้นสัญญาเลยว่าขนมจะถึงมือเคียวคุง」
การละครยังดำเนินต่อ เมย์ทำเหมือนว่าน้อยอกน้อยใจที่อีกคนมีเพื่อนคนอื่นโดยไม่เคยแนะนำให้เธอรุ้จัก
"ถ้างั้นก็ฝากด้วยแล้วกัน เอาไปกินกับเคียวโกะทีนะ"
"แล้วก็ย้ำให้เธอกินข้าวมากกว่าขนมด้วย กลัวว่าจะันผุเอาซะก่อน"
พูดพลางเปิดกระเป๋าส่งถุงลุกอมที่อัดแน่นเต็มไปหมด มีรสชาติมากมายและจำนวนไม่ใช่น้อย
เลิ่กลั่กขึ้นมาไม่น้อย ไม่นึกว่าอีกคนจะน้อยใจอะไรแบบนี้ด้วย ประมวลผลไม่ทันจึงขโมยบทจากการ์ตูนที่เคยอ่านมาพูดแทน
「ก็ผมเป็นฮีโร่นี่น่า ! ผมสัญญากับเคียวคุงว่าอย่าไปบอกใครน่ะ ไมจังไม่น้อยใจนะ」💦💦
อีกคนยังไม่ทันได้บอกชื่อแต่เธอดันหลุดออกมาซะแล้ว
ก้มลงมองถุงลูกอมที่มีอยู่มากมาย น่ะ.
..น่าอร่อยมากชะมัด
「ได้เลย ! ผมจะเตือนเคียวคุงแน่นอน」✨
เจอคนแปลกๆ ใส่หน้าด้วยล่ะ ได้กลิ่นเรื่องลี้ลับแปลกๆ ถึงจะสัมผัสไม่ได้ก็เถอะ
ว่าแล้วก็เดินเข้าไปจ้องใกล้ๆ โดยไม่ได้พูดอะไร เผื่อจะมีอะไรเกิดขึ้น(?)
ไม่กรี๊ด ไม่หนี แต่คล้ายว่าวิญญาณอาจจะออกจากร่างแล้วก็ได้
เคลื่อนตัวไปใกล้อีกนิดจนใบหน้าแทบจะติดกัน แล้วก็...
จ้องงงงง
พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยด้วย
พยายามฮึ้บใจเล็กน้อย
「มะー มีอะไรรึเปล่า...???」
ถอยหน้าออกมาพลางเบ้ปากหน่อยๆ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูด
"ไม่มีอะไรค่า แค่นึกว่าคุณเป็นสิ่งลี้ลับเฉยๆ น่ะค่ะ"
"ว่าแต่มายืนแข็งทื่อทำไมคนเดียวแบบนี้ล่ะคะ?"
「ผมไม่ได้ยืนแข็งทื่อสักหน่อยนะ ! กำลังมองหาคนต้องการความช่วยเหลืออยู่ต่างหาก」
「เพราะว่าผมคือฮีโร่ยังไงล่ะ ?!?!」
เซอิระที่กำลังพาน้องแมวที่บ้านมาเดินเล่น ก็ไปสะดุดตากับบางอย่างเข้า
ทรงผมและสร้อยที่เป็นเอกลักษณ์ขนาดนั้น ทำไมเธอจะจำเพื่อนตัวเองไม่ได้ล่ะ
"เคียวคุ- ไม่สิ คุณหน้ากากฮีโร่มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?" เธอแวะเข้าไปทักทายและเนียนทำเป็นไม่รู้จักอีกคนไปด้วย
แต่ดูเหมือนจะไม่เนียนซะแล้ว
เมื่อมีคนเรียกเธอก็หันควับไปหาทันที แต่เหมือนเธอจะไม่ได้ยินชื่อที่อีกคนเรียกตัวเองในตอนแรก เลยแอบตกใจนิดหน่อยที่หันมาแล้วเจอเพื่อนที่รู้จัก
「ผมกำลังมองหาคนที่ต้องการความช่วยเหลืออยู่น่ะ」
พยายามดัดเสียงให้ต่ำ อีกคนจะได้ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร เนียนสุดๆ เลยใช่ไหมล่ะ !
เธอพยายามกลั้นขำกับท่าทางของคนตรงหน้าสุดชีวิต จนแก้มเริ่มแต้มไปด้วยสีแดงอ่อนๆ
"ดีจังเลยนะคะที่มีฮีโร่คอยช่วยเหลือคนอย่างงี้ เนาะโมจิจัง?"
"หม่าววว " แมวสามสีที่เธอจูงมาด้วยก็ส่งเสียงร้องออกมาเหมือนเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด
"แล้ววันนี้ช่วยเหลือไปได้กี่คนแล้วล่ะคะ?"
「โมจิจัง ?」
ทวนชื่อที่อีกคนพูดพลางมองลงตามเสียงร้องข้างล่าง น้องแมวนี่น่า !?!?
ไม่รอช้ารีบย่อตัวลงในทันที
ฟุบー น่ารักจังเลยนะ ทำเพียงแค่นั่งมองไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น
「ประมาณ2-3คนน่ะ แล้วนี่เซจังมาทำอะไรหรอ ?」
เธอไม่รู้ตัวเลยว่าหลุดพูดชื่อเล่นของอีกคนออกไป คงเพราะเจ้าแมวดึงดูดความสนใจล่ะมั้ง
"พาโมจิมาเดินเล่นน่ะ ถ้าไม่พาออกกำลังกายได้พุงลากพื้นพอดี" เธออมยิ้มนิดหน่อย เหมือนเมื่อกี้คนตรงหน้าจะหลุดพูดเธอออกมาแล้วนะ
"เคียงคุงมาช่วยคนที่นี่ทุกวันเลยเหรอ?"
ในระหว่างคุยกันเจ้าแมวตัวกลมก็เริ่มเดินอ้อมจนสายจูงพันขาเธอทั้งสองโดยที่ไม่รู้ตัว
「โมจิจังกินเก่งมากเลยใช่ไหมเนี่ย」เอ่ยพูดพลางมองไปที่เจ้าแมวตัวน้อย(แค่ในสายตาเธอ)มาคลอเคลียไม่หยุด ใจแทบจะละลายแล้ว
「ผมเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก พอดีเพิ่งจะค้นหน้ากากเจอน่ะ」
แต่เอ๊ะ ? เมื่อกี้อีกคนเรียกชื่อของเราใช่ไหมนะ...เงยขึ้นมองอีกคน ความแตกแล้วหรอ ? หรือแค่หูฝาดไป ?
(+)