#THK_โรลเปิด #THK_ชมรมจัดดอกไม้ (เฉพาะสมาชิกชมรมจัดดอกไม้) (โกงเวลา)
[แยกรูท | ตอนเย็นหลังเลิกเรียน | ห้องชมรมจัดดอกไม้]
ภายในห้องชมรมที่ไม่มีใคร เพราะวันนี้ไม่มีการจัดกิจกรรมชมรม แต่กลับมีเสียงก๊อกแก๊กๆดังเบาๆออกมาจากห้อง…
โคสุเกะกำลังมีสมาธิกับการจัดดอกไม้เงียบๆอยู่คนเดียวกับแจกันใบใหม่ของเขา แต่จัดแบบไหนก็ยังคงไม่ถูกใจ จนกระทั่งประตูห้องชมรมเปิดออก…
[แยกรูท | ตอนเย็นหลังเลิกเรียน | ห้องชมรมจัดดอกไม้]
ภายในห้องชมรมที่ไม่มีใคร เพราะวันนี้ไม่มีการจัดกิจกรรมชมรม แต่กลับมีเสียงก๊อกแก๊กๆดังเบาๆออกมาจากห้อง…
โคสุเกะกำลังมีสมาธิกับการจัดดอกไม้เงียบๆอยู่คนเดียวกับแจกันใบใหม่ของเขา แต่จัดแบบไหนก็ยังคงไม่ถูกใจ จนกระทั่งประตูห้องชมรมเปิดออก…
Comments
"ขออนุญาตครับ"
สึบากิเปิดประดูชมรมเข้ามา คราแรกเขาคิดว่าไม่มีใครเพราะวันนี้ไม่ใช่วันที่มีกิจกรรม แต่เหมือนเขาจะคิดผิด
"อ๊ะ! อากิยามะเซมไป" เขากล่าวทักอีกฝ่าย
เหมือนอีกฝ่ายจะกำลังจัดดอกไม้อยู่
"ผมเผลอเข้ามารบกวนหรือเปล่าครับ-?"
"ไม่หรอก"
เขาโบกมือไปมา พร้อมบอกปัดๆไปอย่างไม่ใส่ใจ พลางตัดก้านดอกไม้ในมือต่อขณะพูดกับอีกฝ่ายไปด้วย
"แล้วสึบากิคุงมาที่นี่ทำไมเหรอ? วันนี้ไม่มีชมรมนะ?"
เขากล่าวพลางลอบมองดอกไม้ที่อีกฝ่ายจัดอยู่
"ดูเหมือนเซมไปจะยุ่งอยู่กับการจัดดอกไม้นะครับ"
"ฝึกอยู่หรอครับ-?"
กล่าวถามด้วยความสงสัย
เขาส่งยิ้มให้...ใช่แล้ว สำหรับเขาการฝึกจัดดอกไม้ไม่ได้สำคัญอะไรนัก ที่เขาอยู่ชมรมนี้ เพราะหาวิธีการจัดดอกไม้ให้เข้ากับแจกันของเขาต่างหาก
"จริงสิ คิดว่าแจกันแบบแบนเข้ากับดอกไม้ไหนเหรอ?"
ไหนๆก็มาได้เวลาพอดี โคสุเกะจึงหันไปถามอีกฝ่าย
"หืม? แจกันแบบแบนหรอครับ-?" เขาพูดทวนคำถามก่อนจะหยุดคิดไปครู่หนึ่ง
"ฮืมมม"
"ผมว่าถ้าเป็นดอกไม้ดอกใหญ่ๆก็เหมาะนะครับ"
"เช่นพวก คาร์เนชั่น กุหลาบ สึบากิ พวกนี้น่ะ~^^"
พอพูดชื่อดอกสุดท้ายก็แอบหัวเราะออกมา ก็ชื่อเดียวกันกับเขานี่นา
"รุ่นพี่อากิยามะ สวัสดีครับ"พอเปิดมาแล้วเจอหน้ารุ่นพี่ก็ทักทายอีกรอบก่อนจะทำหน้าสงสัยแล้วมองไปรอบห้อง
"ทำไมในห้องมีแต่รุ่นพี่อากิยามะคนเดียวล่ะครับ"ถามอย่างประหลาดใจ ดูเหมือนยูคิจะลืมไปแล้วว่าวันนี้ที่ชมรมไม่มีกิจกรรม
"สวัสดีครับ ยูคิคุง ...วันนี้วันหยุดชมรมนะ?"
เขาพูดอย่างขบขันพลางมองไปที่รุ่นน้องที่ดูจะไม่รู้จริงๆ
"แต่ไหนๆก็มาแล้ว มาลองจัดดอกไม้สักรอบไหมล่ะ?"
"หยุดเหรอครับ..."กระพริบตามองปริบๆ แต่ถึงจะหยุดรุ่นพี่ตรงหน้าเขาก็ยังมาเหมือนกัน แถมยังนั่งจัดดอกไม้อยู่อีก
"ถ้ารุ่นพี่ไม่ว่าอะไร วันนี้ขอเป็นฝ่ายศึกษาจากรุ่นพี่ได้ไหมครับ?"ไม่อยากเสียเวลาเตรียมของด้วย อีกอย่างการจะได้ดูคนอื่นจัดดอกไม้แบบเต็มที่แบบนี้ก็ไม่ได้มีตลอดด้วย
โคสุเกะยิ้มให้อย่างใจดี ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญอีกฝ่ายให้มานั่งดูใกล้ๆ
"แต่ผมก็ไม่ได้มีฝีมือขนาดนั้นหรอกนะ หากเป็นตัวอย่างให้เธอได้ ผมก็ดีใจ"
เขายิ้ม ...ก็นะ เขาก็ถือว่าเป็นรุ่นพี่ ยังไงก็ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้รุ่นน้องได้เห็นบ้าง
"แล้วยูคิคุงล่ะ ที่เข้าชมรมนี้เพราะดอกดอกไม้เหรอ?"
เขาถามเพื่อไม่อยากทำให้อีกฝ่ายเกร็งเกินไป
"ไม่หรอกครับ
การที่ได้ดูรุ่นพี่ที่มีประสบการณ์แบบนี้ทำให้ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะเลยล่ะครับ"ตอบด้วยความรู้สึกนับถือ
"เรียกว่าสนใจอะไรแนวนี้มากกว่าครับ"ถ้าพูดจริงๆคือเป็นชมรมที่กิจกรรมดูไม่จริงจังและหนักไปเหมาะกับความรักสบายของตัวเองประมาณนึงเลย
"ถึงปกติจะโดนบอกว่าเป็นพวกมือหนักก็เถอะครับ"
โคสุเกะยิ้มอย่างใจดี พลางตัดก้านดอกไม้ไปด้วยอย่างคล่องแคล่ว
"แต่ว่าการมือหนักก็ไม่ใช่เรื่องไม่ได้... มันช่วยป้องกันตัวได้เลย หากเรารู้วิธีป้องกันตัวหรือการต่อสู้"
เขาพูดไปดรื่อยๆ ราวกับพูดลอยๆให้อีกฝ่ายฟัง ก่อนจะกลับมาเข้าเรื่องดอกไม้ต่อ
"แล้วยูคิคุงมีดอกไม้ที่ชอบไหม?"
เผลอหลุดเสียงออกมาจากปากเมื่อเห็นว่าห้องชมรมไม่ได้ว่างเปล่าอย่างที่คิดไว้
จิโตเสะชะงักไปครู่หนึ่งเหมือนพยายามนึกว่าคนตรงหน้าเป็นใคร พอจำได้คร่าวๆว่าอีกคนเป็นรุ่นพี่ก็ก้มหน้าให้เป็นการทักทาย ไม่ได้ตอบกลับไปเป็นคำพูด
เด็กหนุ่มผมแดงสาวเท้าเข้าไปที่มุมหนึ่งของห้องชมรม ก้มงุดอยู่ตรงนั้นคณู่หนึ่งก่อนจะหยิบบางอย่างขึ้นมา พวงกุญแจตุ๊กตากระต่ายติดโบว์สีชมพู
"ว่าแล้ว อยู่นี่เอง"
ไร้เสียงก้าวเดิน หรือแม้แต่เสียงขยับเสื้อผ้า …โคสุเกะพึมพำ ขณะโน้มตัวลงมามองอีกฝ่ายแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“มาหาของเหรอ? จิโตเสะคุง”
รอยยิ้มใจดียังคงเผยออกมาบนใบหน้าตามปกติ พร้อมเอ่ยชื่ออีกฝ่าย
ถึงแม้จะไม่ใช่รุ่นน้องที่สนิทเป็นการส่วนตัว แต่โคสุเกะก็จำชื่อของทุกคนในชมรมได้เป็นอย่างดี
จิโตเสะสะดุ้งแทบตัวโยน ไม่ได้ยินซักนิดว่าอีกคนเดินมาอยู๋ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ มือรีบซ่อนพวงกุญแจให้พ้นสายตา แต่ก็ไม่รู้ว่าโดนอีกคนเห็นไปแล้วรึยัง ...
" อ่า ครับ- "
เผลอหลุดคำสุภาพออกไป ทั้งๆที่เวลาปกติจะแค่พยักหน้าให้แท้ๆ
เขาค่อยๆกลับมายืนตัวตรง โดยสายตายังคงไม่ละออกจากอีกฝ่าย
"มานั่งคุยกันหน่อยไหม? ผมไม่เคยคุยกับเธอเลยนี่ ทั้งๆที่อยู่ชมรมเดียวกันแท้ๆ"
โคสุเกะยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร พลางยื่นมือไปด้านหน้าอีกฝ่ายอย่างเชื้อเชิญ
จิโตเสะกะพริบตาปริบ ปกติแล้วไม่ค่อยมีใครอยากนั่งคุยกับเขาดีๆเท่าไหร่ เจ้าตัวเลยตกใจไม่น้อย
หลังจากเก็บของในมือเข้ากระเป๋ากางเกงไปเขาก็พยักหน้ารับ ก่อนจะไปลากเก้าอี้ว่างๆจากแถวมุมห้องมานั่ง
อยู่ต่ออีกหน่อยคงไม่เสียหาย
…ถึงแม้เจ้าตัวจะบอกว่ามานั่งคุยกัน แต่เขาก็อยากหาอะไรทำระหว่างคุยอยู่ดี
“แล้วชมรมเป็นไงบ้าง? สนุกไหม?”
เขาถาม เพราะต่อให้จะมีกิจกรรมชมรม แต่เขาก็ไม่ได้เข้าไปคุยกับอีกฝ่ายเสียที
ถึงแม้วันนี้จะไม่มีจัดกิจกรรมชมรมแต่ยูอิจิก็ยังมาที่นี่ราวกับมันคือกิจวัตรหรือทำไปตามสัญชาตญาณร่างกายอยู่ดี
สุดท้ายก็มายืนหยุดอยู่หน้าประตูแล้วเปิดโดยไม่ส่งสัญญาณเตือนใดๆทั้งสิ้นเพราะไม่คิดว่าจะมีใครอยู่
เบื้องหลังบานประตูมีคนคุ้นตาในชมรมยืนอยู่ เขาจึงชะงักไปครู่หนึ่ง...ก่อนสาวเท้าเข้าไปในระยะมองเห็นเพื่อดูสิ่งที่อีกฝ่ายทำอยู่
“มาแอบฝึกมือเงียบๆคนเดียวนอกเวลาชมรมเหรอ?”
"ผมแค่มาลองแจกันใหม่น่ะ"
เขาตอบอย่างสบายๆขณะลองวางดอกไม้แต่ล่ะชนิดลงบนแจกันใบใหม่
"แล้วยูอิจิคุงล่ะ? มาฝึกเหรอ?"
“สวยแบบนี้นี่เองถึงทำให้เห่อจนอดใจมาจัดเองก่อน”
กล่าวขณะวางกระเป๋าของตัวเองลงบนตู้เก็บของ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเหมือนจะหาหัวข้ออะไรอ่านขณะนั้น
“เปล่าหรอก ผมไม่รู้จะรีบกลับหอพักไปทำไมเลยแวะมาหาที่สงบคิดอะไรเงียบๆน่ะสิ“
เงยหน้าขึ้นมองอีกคนนิ่งๆ
”แบบนี้ผมรบกวนโคสุเกะซังรึเปล่า?“
โคสุเกะยิ้มแย้มอย่างเป็นกันเอง โดยสายตาไม่เคยละจากทุกการกระทำของอีกฝ่าย
“…แล้วมาคิดเรื่องอะไรล่ะ? ถ้าไม่รังเกียจ เล่าให้ผมฟังได้นะ”
เขาอาสา พลางจัดดอกไม้ไปด้วยอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อน
”อืม...เป็นเรื่องเกี่ยวกับบางสิ่งที่ชอบมากๆและไม่มีอะไรแทนที่มันได้ แม้มันจะผ่านมานานแล้วน่ะสิ“
ขณะพูดก็ทอดสายตามองดอกไม้ของอีกฝ่าย
”คิดซะว่าเหมือนดอกไม้ที่โรยลาไปตามกาลเวลา เรายังจำตอนที่มันสวยงามได้อยู่ แต่กลับหยุดเวลาช่วงที่มันสวยงามที่สุดเอาไว้ไม่ได้น่ะ“
โคสุเกะฮึมฮัมยิ้มๆโดยสายตายังไม่ละไปจากดอกไม้ตรงหน้า
"...นั่นสินะ... การเก็บรักษาช่วงเวลาไว้ มันก็มีหลายวิธี แต่มันก็จะคงความสวยไว้เหมือนเดิมไม่ได้อย่างการทำดอกไม้แห้ง..."
เขาหยุดไปสักพัก เพื่มนึกคำพูดถัดมา
"หรือถ้าถ่ายภาพ... ก็จะเก็บความสวยงามไว้ได้ แต่ก็สัมผัสไม่ได้"