#KMI_Nyugakushiki
เช้าวันแรกของการเปิดเทอม เป็นอะไรที่ค่อนข้างครึกครื้น
นักเรียนทั้งหลายต่างมารวมตัวกันที่บอร์ดรายชื่อประกาศห้องเรียน —คุรุมิเองก็เช่นกัน
พยายามทำตัวให้เล็กที่สุด เพื่อฝ่าฝูงชนจำนวนมากเข้าไปเช็ครายชื่อของตัวเอง
ทว่า— ทำไมตัวหนังสือมันถึงเบี้ยวไปหมดเลยล่ะ !!!?
" ...เอ๊ะ ? "
เช้าวันแรกของการเปิดเทอม เป็นอะไรที่ค่อนข้างครึกครื้น
นักเรียนทั้งหลายต่างมารวมตัวกันที่บอร์ดรายชื่อประกาศห้องเรียน —คุรุมิเองก็เช่นกัน
พยายามทำตัวให้เล็กที่สุด เพื่อฝ่าฝูงชนจำนวนมากเข้าไปเช็ครายชื่อของตัวเอง
ทว่า— ทำไมตัวหนังสือมันถึงเบี้ยวไปหมดเลยล่ะ !!!?
" ...เอ๊ะ ? "
Comments
ทว่าเสียงร้องเอ๊ะของหญิงสาว ดึงดูดสายตาให้มองลงไป
“ คุรุมิจัง… ”
“ เป็นอะไรมั้ย ? ”
เห็นสีหน้าดูไม่ดีเลยยกมือขึ้นไปโบกตรงหน้าของอีกฝ่าย
มือของใครบางคน ปลุกให้เธอได้สติ
ก่อนจะหันไปหาที่มาของเสียง
" อากิโตะคุงนี่เอง "
ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง สายตายังคงเหลือบมองตัวหนังสือบิดเบี้ยวพวกนั้นอยู่
" นายอ่านออกรึเปล่า เหมือนว่าฉันจะนอนน้อยจนตาเบลอไปน่ะ "
ชี้ๆไปที่บอร์ดประกาศรายชื่อห้องเรียน
มองตัวหนังสือบนบอร์ดที่ยังคงปกติก่อนจะอาสาหารายชื่อให้หญิงสาว
ว่าแล้วก็ลองกวาดสายตาดูแถวปีสอง
“คุรุมิจังอยู่ห้องFล่ะ ✨”
ทำเสียงยานคางเหนื่อยๆ ก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้อีกคน
" แล้วอากิโตะคุงอยู่ห้องไหนหรอปีนี้!? "
เหมือนว่าบรรยากาศจะผ่อนคลายขึ้นมีเขาปรากฎตัวข้างๆ
คุรุมิกลับมายิ้มแย้ม และเลิกโฟกัสกับตัวหนังสือที่ยังบิดเบี้ยวอยู่อย่างนั้น
“3-A น่ะ คนละห้องกับคิยะคุง”
เป่าลมออกทางปากคล้ายเสียดายที่ปีสุดท้ายก็ยังอยู่คนละห้องกับฝาแฝดอยู่ดี
ผู้คนเริ่มเบียดกันมาดูรายชื่อมากกว่าเก่าจนทำให้รู้สึกแออัด อาคิโตะตัดสินใจถือวิสาสะคว้ามือหญิงสาวพาออกมายืนอยู่นอกวง
(+)
”แล้วเปิดเทอมวันแรกเป็นไงบ้าง เจอเรื่องประหลาดๆรึเปล่า“
ละมือออกมาขณะเหลือบซ้ายแลขวาคล้ายดูว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า
"หลับตาแล้วหายใจเข้าออกซักสองสามครั้งสิ แล้วค่อยๆลืมตา เดี๋ยวก็กลับเป็นปกติเอง"
ปรากฏเด็กสาวผมยาวสีดำกำลังมองหารายชื่อของตังเองเช่นกัน ใบหน้านิ่งเฉยต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนพบเจอกับเรื่องแบบนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
, ก็พบกับเด็กสาวผมยาวสีดำขลับที่ไม่คุ้นหน้า
เธอพยักหน้าหงึกหงัก หลับตาลงตามที่อีกฝ่ายบอก
หายใจเข้าออกไปเกือบสิบกว่ารอบ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
" ..เอ๊ะ ? เอ๊ะ?? "
เธอสอบถามพร้อมชี้นำสายตาอีกฝ่ายให้มองตัวอักษรอีกครั้ง
เรื่องลึกลับมีทั้งที่มีอยู่จริง หรือคิดไปเอง แต่สิ่งที่ช่วยลดการพบเจอได้คือ สติและจิตใจที่มั่นคง แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ควบคุมทั้งสองได้
เด็กสาวมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเป็นห่วง และรอฟังคำตอบจากอีกฝ่าย
ก่อนจะกวาดสายตามองหาชื่อ ในที่สุดก็เจอ
เธอโผลตัวเข้ากอดแขนอีกฝ่ายด้วยความดีใจ ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติที่ทำอยู่บ่อยๆ
" ขอบคุณนะคะ กลับมาเป็นปกติแล้วล่ะค่ะ "
"ช่วงเปิดเรียนเห็นเป็นกันหลายคน..
คงเพราะคนเยอะแออัดอากาศหายใจน้อยจนเวียนหัว
หรือไม่ก็เธอตื่นเต้นจนนอนดึกและหลอนไปเองล่ะนะ"
เธอกล่างอ้างด้วยหลักความเป็นจริง ทั้งที่ใครๆก็รู้ว่าคุเมอิขึ้นชื่อเรื่องสิ่งลึกลับ เธอพูดเพื่อปลอบอีกฝ่าย หรือเธอแค่ไม่เชื่อในสิ่งเหนือธรรมชาติกันนะ
(+)
แม้ไม่ได้ใส่อารมณ์ในน้ำเสียง แต่ฟังดูก็รู้ว่าเธอไม่อารมณ์