#ESRA_Roleplay
[1 Feb : บริเวณก่อนถึงหอพักชายและหญิง]
ปลายฤดูหนาวที่คึกคักด้วยการเปิดภาคเรียนใหม่มีเด็กสาวผมชมพูมาดักรอคนที่เดินผ่านไปมาแม้อากาศจะหนาวแต่ก็ถือตะกร้าไว้มั่น ยื่นเม็ดลูกอมสีชมพูให้ทุกคนที่เดินผ่าน
“ ลูกอมสำหรับเช้าวันเปิดภาคเรียนค่ะ! ”
เธอยิ้มแฉ่งจนเหมือนมีออร่าดอกไม้ฟุ้งออกมา ลูกอมรสน้ำผึ้งหอมดอกไม้อ่อนๆถูกยื่นให้กับ [คุณ]
(มา+สั้นๆหรือโควทรับลูกอมได้นะคะ🍬)
[1 Feb : บริเวณก่อนถึงหอพักชายและหญิง]
ปลายฤดูหนาวที่คึกคักด้วยการเปิดภาคเรียนใหม่มีเด็กสาวผมชมพูมาดักรอคนที่เดินผ่านไปมาแม้อากาศจะหนาวแต่ก็ถือตะกร้าไว้มั่น ยื่นเม็ดลูกอมสีชมพูให้ทุกคนที่เดินผ่าน
“ ลูกอมสำหรับเช้าวันเปิดภาคเรียนค่ะ! ”
เธอยิ้มแฉ่งจนเหมือนมีออร่าดอกไม้ฟุ้งออกมา ลูกอมรสน้ำผึ้งหอมดอกไม้อ่อนๆถูกยื่นให้กับ [คุณ]
(มา+สั้นๆหรือโควทรับลูกอมได้นะคะ🍬)
Comments
"ไง เดี๋ยวนี้มาเอาดีด้านการกุศลแล้วเหรอ?"
"ยืนนานแค่ไหนแล้ว?"
เอ่ยแซวก่อนจะรับลูกอมมาแล้วแกะอมเดียวนั้นเลย สายตาก็มองยัยน้องไปด้วย ดูแล้วคงจะมายืนไม่ต่ำกว่าสิบนาทีแน่
เมื่อเห็นคนรู้จักก็ยิ่งกะตือรือร้น แม้จะโดนแซวก็ยังยิ้มแฉ่งจนแก้มแดง
” อืมมม.. ซัก… 1ชั่วโมง? “
เธอยกนิ้วขึ้นมานับเวลาดู จึงพึ่งรู้สึกตัวว่ามือเย็นมากแล้วเลยได้โอกาสเป่าลมใส่มือตัวเองฟู่ฟู่
” แต่นี่ไม่ใช่การกุศลนะ เขาเรียกว่าแสดงความเป็นมิตรต่างหาก เป็นการต้อนรับทุกคนกลับมาที่สถาบันไง พี่วินซี่สนใจมายืนแจกลูกอมด้วยกันมั้ย? ”
เขาดูจะแปลกใจที่เธอยืนอยู่นานขนาดนี้ ยกมือทั้งไปแนบแก้มรุ่นน้องหวังจะช่วยให้อุ่นขึ้นมาบ้าง
"แค่แจกให้หมดแล้วเธอจะเลิกใช่มั้ย? เดี๋ยวช่วยก็ได้"
เธอคิดในใจ แต่ก็ยังคงอมยิ้มค้างเอาไว้แม้แก้มเย็นๆจะถูกแนบไว้อยู่
“แฮะๆ ก็ต้องเป็นแบบนั้นสิ ฉันตั้งใจเอามาแจกให้ทุกคนเลยนี่นา”
“จริงหรอ? พี่วินซี่จะช่วยจริงๆหรอ? ใจดีจังเลยน้า~ งั้นก็รบกวนด้วยนะ!”
ว่าจบก็ยัดตะกร้าผูกโบว์สีชมพูใส่มือให้อีกฝ่ายไปถือแทน
"จะให้ปล่อยยัยเด็กที่หนาวจนแก้มแดงทำต่อได้ที่ไหน"
เขาบ่นแต่ก็รับมาถือไว้ ใครผ่านไปมาก็ช่วยแจกพร้อมรอยยิ้มที่ปั้นขึ้นมาเพราะจะได้เสร็จเร็วๆ
"หนาวก็เข้าไปรอข้างใน"
เธอยืนหัวเราะคิกคัก เขย่งเท้าไปมาอย่างอารมณ์ดี
“พี่วินซี่เนี่ยจริงๆก็ใจดีนี่นา”
พูดไประหว่างนั้นก็ช่วยหยิบลูกอมยื่นให้คนอื่นๆ ก่อนจะหันไปยิ้มแฉ่งให้คนข้างกาย
”ใจดีมากกกกกก~มากเลยด้วย!”
"...."
เดินกลับไปหาน้องคนน่ารักอย่างไว
"อร่อยจัง ขออีกได้ไหม?" ถ้าคุณมองเห็นตาของเขามันก็คงเปล่งประกายระยิบระยับด้วยความคาดหวัง(และอร่อย)
แต่คุณมองไม่เห็นเนี่ยสิ เลยกลายเป็นคนตัวยักษ์พุ่งเข้ามาด้วยท่าทางน่ากลัวแทน
เธอคิดในใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายที่มารับลูกอกแต่แล้วก็ต้องยิ้มเอ็นดูเหมือนคนตัวสูงนั่นย้อนกลับมาขอลูกอมเพิ่ม
“แน่นอนค่ะ!” เธอกำลูกอมได้เท่าที่มือตัวเองจะกำไหวแล้วยื่นให้กับอีกฝ่าย
“ดีใจที่คุณดูชอบนะคะ รับไปเยอะๆเลยก็ได้ค่ะ🌸”
"อืม.. ชอบกระต่ายมั้ย?" เกาหัวแกรกๆ
เธอยิ้มแฉ่งให้คนตัวใหญ่เห็นเก็บลูกอมไปก็นึกเอ็นดู เป็นคนขี้อายไม่ค่อยพูดรึเปล่านะ?
“อ๊ะ จริงด้วย ฉันเพกกี้นะคะ! คุณคนตัวสู๊งสูงชื่อว่าอะไรคะ? ”
"ฉันชื่อพีม่า" พอมีคนยิ้มให้เขาก็ยิ้มตอบกลับไป
"ยินดีที่ได้พบนะเพกกี้" รอรับกระต่ายได้เลย จะหาตัวที่น่ารักที่สุดให้เอง
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะพีม่า!”
เธอยิ้มกว้างให้กับอีกฝ่าย
“ไว้เจอกันคราวหน้าอยากกินลูกอมอีกก็บอกได้นะคะ!”
ดวงตาสีนิลใต้กรอบแว่นมองท่าทางสดใสและขนมให้มือของหญิงสาวตรงหน้า
“ขอรับไว้ด้วยความขอบคุณครับ”
เขาเอ่ยอย่างนอบน้อมและรับขนมมาก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบถุงร้อนที่ยังไม่ได้ใช้งานขึ้นมาส่งให้อีกฝ่าย
“ถึงจะเป็นปลายฤดูหนาวแต่อย่าลืมทำตัวให้อุ่นนะครับ“
“ ขอบคุณมากเลยนะคะ ใจดีมากๆเลย เพราะงั้นเอาไปอีกเม็ดสิคะ! ”
ไม่ว่าเปล่าก็รีบหยิบเพิ่มให้อีกฝ่ายไปเม็ดหนึ่งพร้อมรอยยิ้มกว้างจนตาหยีปิด
“ยินดีที่ได้ช่วยเหลือนะครับ อย่าอยู่นานมากนะ“ เขาเอ่ยและขยับเก็บลูกอมไว้กินกับพัฟบอลของตัวเองที่ขึ้นไปรอบนห้องแล้ว
”ขอให้เจอแต่คนน่ารักเหมือนคุณนะครับ“ เขาหมายถึงนิสัยที่น่ารักเหมือนอีกฝ่าย
เธออมยิ้มให้แก่อีกฝ่าย จับชายกระโปงของตนข้างหนึ่งย่อเข่าถอนสายบัวให้อาจจะเพราะเธอตัวเล็กจึงดูน่ารักมากกว่าสง่างาม
“ ฉันเพเนโลเป้นะคะ ขออวยพรให้คุณมีวันที่ดีและหวานชื่นเฉกเช่นลูกอมของฉันค่ะ🌸 “
”อาแจ็กส์ กูว์รีครับ ขอบคุณสำหรับคำอวยพร ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะครับ คุณรุ่นน้องเพเนโลเป้“
เขาเอ่ยอย่างหยอกเย้าเล็กน้อยเพราะ สังเกตเห็นเข็มกลัดผีเสื้อบอกชั้นปีของอีกฝ่าย
“ ฝากตัวด้วยนะคะพี่อาแจ็กส์! ”
ชื่อเท่มากเลย!
สิ่งนี้คิดในใจ และสัญญากับตัวเองแล้วว่าถ้าเจออีกฝ่ายคราวหน้าจะตั้งชื่อน่ารักๆให้ดีกว่า
“ ไว้เจอกันนะคะ!🌸 ”
“ของหวานเหรอ ช่างคิดดีนี่”
เสียงทักดังขึ้นพร้อมมือที่ยื่นมารับลูกอมได้มือไปพลิกดูเล่นในมือ
“นี่คุณหนูทำเองเหรอ“
สรรพนามที่ดูไม่ค่อยเข้ากับความสนิทสนมที่ผ่านมาถูกยกมาใช้ พร้อมยิ้มที่ถูกคลี่ออกบางๆเป็นการทักทาย
เมื่อเห็นคนรู้จักจึงตาเป็นประกายวิบวับ
“ไม่ได้ทำเองหรอก แต่นี่เป็นลูกอมที่นิยมมากในประเทศฉันเลยนะ นายก็เอาไปเยอะๆสิ”
กำลูกอมมาหลายเม็ดแล้วขยับตัวเข้าไปยัดใส่กระเป๋าเสื้ออีกฝ่ายได่จังหวะเข้าไปกระซิบกระซาบ
”จะเอาไปแบ่งให้สาวก็ไม่ว่าหรอกนะ“
ริมฝีปากเม้มยิ้มออกมา
หรือเขาควรจะชินกับชื่อนี้ได้แล้วกันนะ
ในระหว่างที่พยักหน้าฟังอีกฝ่ายก็ดันได้ลูกอมเข้ากระเป๋ามาให้รับประทานแบบไม่หวาดไม่ไหวพร้อมประโยคท้ายที่ถูกกระซิบให้
ก็ราวกับมีหลอดไฟเป็นประกายขึ้นบนหัวลอเรนโซ
"หืม ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มจากคุณหนูตรงนี้ก่อนเลยดีมั้ย"
ลูกอมที่ได้รับมาถูกหยิบใส่คืนมือไปบางส่วนพร้อมยิ้มหวาน
ครั้งนี้แหละ ชนะ(??)ได้แน่(???)
“ลอรี่นี่ตลกเหมือนเดิมเลยนะ น่ารักจริงๆ”
เธอหัวเราะคิกคักแกะลูกอมเม็ดหนึ่งออกมายื่นไปจ่อปากอีกฝ่าย
“งั้นก็เริ่มจากท่านชายตรงนี้ก่อนดีกว่า~”
ยกแรกลอรี่- เอ้ย ลอเรนโซแพ้ไปอย่างน่าเสียดายกับคำว่าตนเป็นคนตลก+น่ารักจนได้
Oh dear แล้วนี่อะไรอีก แบบทดสอบจากระบบหรือ
แต่ถึงกระนั้นเจ้าตัวก็ไม่ได้หยี่ระอะไรมาก
ร่างสูงโน้มตัวต่ำลงพอให้ศีรษะอยู่ระดับเดียวกับมือหญิงสาว ก่อนจะใช้ปากกัดรับลูกอมเข้าปากไปหน้าตาเฉย
"..หวานดี"
ถ้าเอาบทพูดเท่ๆเข้าสู้ไม่ได้ก็เอาใบหน้าหล่อๆนี่ทำงานแทนละกัน(..)
“ชอบมั้ย? ถ้าชอบคราวหน้าไว้ฉันจะเอามาแบ่งให้กินอีกนะ!”
“เพราะของหวานทำให้อารมณ์ดี…“ หยุดพูดแล้วเขย่งปลายเท้าขยับเข้าไปกระซิบ
”แถมสาวๆก็ชอบของหวานด้วย!“
“เปิดภาคเรียนมาก็ได้พบความสดใสจากเพกกี้ก่อนแบบนี้ ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีเลยนะคะเนี่ย”
เธอกล่าวพลางยกยิ้มสดใสส่งกลับไป มือยื่นไปรับลูกอมมาอย่างช้าๆแล้วกล่าวขอบคุณ
“วันนี้เองก็เป็นสีชมพูที่สดใสมากเลยนะคะ”
เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามารับเป็นพี่สาวคนสวยของเธอก็รีบปรี่เข้าไปกอดหนุบอย่างดีอกดีใจ
“ดีใจที่ได้เจอพี่ในวันแรกของภาคเรียนนะคะ!”
เงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างสดใสให้
“พี่เองก็ดีใจที่ได้เจอความสดใสสีชมพูตั้งแต่เช้าแบบนี้เหมือนกันค่ะ”
“แต่จะให้พี่รับเอาไว้ฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ด้วยสิ”
เธอผละออกเบาๆ ก่อนหยิบถุงคุกกี้ถุงล็กๆยื่นให้กับเจ้าความสดใสตรงหน้า
“มันอาจจะไม่ใช่สีชมพู แต่ว่าหวังว่าจะชอบนะคะเพกกี้”
“แค่พี่ให้ฉันฉันก็ดีใจแล้วล่ะ🌸”
“ขอบคุณมากเลยนะคะ! สัญญาเลยว่าจะทานให้อร่อยไม่ให้เหลือเลย!”
“ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจค่ะ”
ว่าพลางลูบหัวของคนเป็นรุ่นน้องอย่างเบามือ
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่รบกวนตอนเราแจกความสุขดีกว่า”
“ไว้เจอกันนะจ๊ะเพกกี้”
“ข-ขอบคุณนะคะ” เจ้าตัวรับลูกอมสีสวยเอาไว้ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของเด็กสาวด้วยรอยยิ้มอันเป็นมิตร
“อะ อ้าวเพกกี้ มาทำอะไรตรงนี้แต่เช้าหรอคะ“ เมื่อเห็นว่าเป็นรุ่นน้องที่รู้จักเจ้าตัวจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเพราะอากาศค่อนข้างจะเย็น
เมื่อเห็นว่าเป็นคนรู้จักออร่าความสดใสจึงยิ่งเปล่งประกายออกมาทันที
“ฉันมาแจกการต้อนรับอันแสนสดใสให้ทุกคนในวันเปิดภาคเรียนค่ะ!”
ว่าแล้วก็ชูตะกร้าที่ผูกโบว์สีชมพูขึ้นให้ดู
“ลูกอมที่หวานและอร่อยถือว่าเป็นการอวยพรให้เริ่มต้นวันที่ดีได้นะคะ!”
“ได้รับความสดใสเพิ่ม100%เลย!”
“แต่มายืนแต่เช้าไม่หนาวหรอคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
”ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ! แถมอีกอย่างลูกอมยังเหลืออยู่อีกด้วย ยังไงก็คิดว่าอยากแจกให้หมดก่อนค่ะ“
เธอตอบด้วยท่าทางมุ่งมั่น ดูท่าจะไม่ยอมไปจากตรงนี้ง่ายๆ
“ชาร้อนค่ะ”
“น่าจะช่วยให้อุ่นได้”
“ถือว่าแลกกับลูกอม” รอยยิ้มถูกส่งให้อีกฝ่าย
"ขอบคุณนะ"
ใบหน้านิ่งยิ้มบางและกล่าวขอบคุณรุ่นน้องตรงหน้าพลางใช้มือข้างที่ว่างลูบศรีษะอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล
"ไม่หนาวเหรอเราน่ะ"
ถามก่อนจะเหลือบมองพวงแก้มขึ้นสีจากสภาพอากาศตอนนี้
“อย่างน้อยก็ยังทนได้นะ”
ไม่ได้ปฏิเสธที่หนาวและไม่ยอมรับว่าหนาวอยู่เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเป็นห่วง
“พี่เจอรี่ลูกอมอันนั้นอร่อยนะ อยากได้อีกก็บอกได้นะ”
แต่เพราะเขาพอรับรู้ว่าเพกกี้เป็นเด็กที่มีความอดทนสูงจนบางครั้งก็อาจจะฝืนตัวเอง ดังนั้นสำหรับเจอราร์ดแล้วการที่อีกฝ่ายทนไหวไม่ได้แปลว่าเขาจะหมดห่วงเสียหน่อย
ชายหนุ่มดึงผ้าพันคอออกมาจากกระเป๋าที่ถือติดมือมาด้วย ก่อนจะพันเข้าที่คอของเพกกี้
ในเมื่อห้ามไม่ได้ อย่างน้อยก็จะช่วยเหลือเต็มที่
+
เขายิ้มบางให้อีกฝ่ายอีกครั้งหลังผูกผ้าพันคอเสร็จ
"เอาไว้พี่จะมารับคืนพร้อมรับค่าตอบแทนเป็นลูกอมอีกเม็ด... เตรียมไว้ด้วยล่ะ"
ถ้าหากให้ไปโดยที่ไม่อธิบายเพกกี้คงจะคืนผ้าพันคอทันที เขาจึงบอกให้อีกฝ่ายมาคืนพร้อมลูกอมจะได้มีข้ออ้างให้รับการดูแลจากเขาบ้าง
ความใจดีจากคนคุ้นเคยที่เจอหน้ากันมาตั้งแต่เด็กทำให้เธอชะงัก ความสดใสเมื่อครู่ดูจะผ่อนลงไปเยอะเหมือนแผ่นเสียงที่สะดุด
เธอก้มหน้างุดพยักหน้าเล็กๆ
“ขอบคุณนะคะ.. คราวหน้าจะเอาลูกอมไปให้พี่เยอะๆเลย”
แม้ท่าทางจะดูซึมขึ้นแต่ก็เงยหน้าขึ้นยิ้มให้อีกฝ่ายกว้างๆเหมือนทุกที
“พี่ก็รีบเข้าข้างในเถอะ มันหนาวนะ”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายก้มหน้างุดด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ทำให้เจอราร์ดได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ
”ไว้เจอกันนะ“
เจอราร์ดคลี่ยิ้มบางตอบกลับเด็กสาว ก่อนจะโบกมือให้เล็กน้อย
(ยับน้องดื้อมาก ยัยเด่กกกกกกกกก)
ลาจูรี่ที่กำลังเดินเล่นอยู่ต้องหยุกชะงักเมื่อได้ยินเสียงหวานแสนสดใส เธอหันไปมองใบหน้าหญิงสาวที่ส่งยิ้มร่าเริงมาให้พร้อมกับยื่นลูกอมในมือมาทางเธอ
"ข-ขอบคุณค่ะ"
นางน้อมรับลูกอมมาไว้กับตนพรางอมยิ้มภายในใจ เลดี้คนนี้สดใสและน่ารักมากๆๆจนหัวใจเธอนุ่มฟู
"รอยนิ้มของคุณน่ารักมากเลยค่ะ"
”ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ คุณเองก็มีรอยยิ้มที่น่ารักมากเลยค่ะ ยิ่งตัวคุณที่มีเส้นผมที่สีสวยขนาดนั้นแล้วรอยยิ้มเลยยิ่งดูสดใสมากเลยค่ะ“
เธอพูดด้วยแววตาและน้ำเสียงที่ใสซื่อและจริงใจ
”ฉันเพเนโลเป้นะคะ เอาลูกอมไปอีกเม็ดสิคะ🌸“ ว่าแล้วก็ยื่นให้ไปอีกเม็ด
"ฉัน ลาจูรีน่าค่ะหรือจะเรียกลาจูรี่ก็ได้ "
หญิงสาวรับลูกอมอีกเม็ดมา ก่อนจะนำถุงหอมที่อยู่ในกระเป๋ายื่นให้เพเนโลเป้
"ขอบคุณสำหรับลูกอมนะคะ และอันนี้ฉันให้ค่ะถุงหอมกลิ่นกุหลาบผสมสตอเบอรี่ค่ะ"
เธอคิดชมในใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูจะหน้าแดงขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปรับมา เธอนำถุงหอมนั่นมาดมฟุดฟิดเล็กน้อยก่อนจะตาวาวเป็นประกาย
“ขอบคุณมากเลยนะคะ ฉันชอบกลิ่นของสตอเบอรี่มากเลย..” เธอยิ้มเล็กๆ กอดมันเอาไว้แนบอก
“ลาจูรี่เป็นชื่อที่น่ารักมากเลยค่ะ ลาจูรี่เองก็เรียกฉันว่าเพกกี้ก็ได้นะคะ แบบนั้นฉันจะดีใจมากกว่า🌸”
"ดีใจที่เพเนโลเป้ชอบนะคะ" เธอหรี่สายตามองดูนาฬิกาบนข้อมือมันก็ใกล้ได้เวลาที่เธอต้องไปแล้ว
" ชื่อของเพเนโลเป้ก็น่ารักเหมอะกับเลดี้มากๆๆๆเลยค่ะ!" ลาจูรี่ยกยิ้มบางๆให้
"เพกกี้ ชื่อนี้ก็น่ารักมากเลย อีกไม่นานตัวฉันใกล้เข้าเรียนแล้วขอตัวก่อนนะคะ และขอบคุณสำหรับลูกอมค่ะ^^)"
เธอโบกมือหยอยๆเป็นคำบอกลาให้ เป็นอีกหนึ่งวันที่ได้มิตรภาพดีๆกลับมา รู้สึกสดใสจนเหมือนดอกไม้จะงอกบนหัวเลย!🌸
(ขอบคุณที่มาแจมกันนะคะ น่ารักมากๆ🥺💕)
“ ตายจริง? “
หญิงสาวยกมือทาบปิดริมฝีปาก ทั้งแปลกใจที่จู่ๆ ก็ได้รับลูกอมและพบกับสาวน้อยแก้มแดงเรื่อส่งยิ้มน่ารักมาให้
“ ขอบคุณนะคะ ถ้าอย่างนั้น… ” มือเอื้อมรับผลึกน้ำตาลแสนหวาน ก่อนถอดกิ๊ปดอกบ็อปปี้ภูเขาจากใต้เสื้อมาติดบนเรือนผมสีน่ารักของอีกฝ่าย
“ แทนคำขอบคุณ…สำหรับความสดใสในวันนี้ค่ะ “ ยูเฟเมียยิ้มให้
“พี่สาวคนสวยขอบคุณมากเลยนะคะ น่ารักมากๆเลย🥺🌸”
สองมือประสานกันที่อกมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาวิบวับ ยิ่งยิ้มยิ่งสวยเลย!
“ฉันเพเนโลเป้นะคะ จะเรียกว่าเพกกี้ก็ได้ พี่สาวคนสวยอยากได้ลูกอมเพิ่มไหมคะ? เอาไปเยอะๆได้เลยนะ!”
“ เพเนโลเป้ เป็นชื่อที่น่ารักจังเลยค่ะ ”
“ เรายูเฟเมียจ้ะ ยินดีที่ได้พบกับเธอนะเพกกี้ “
“ หากเรานำไปแจกเพื่อนของเรา เธอจะได้กลับที่พักเร็วขึ้นใช่ไหม? ”
สาวเจ้าเอ่ยถาม เพราะเวลานี้อากาศเย็นเธอเป็นห่วงว่าเพเนโลเป้จะไม่สบายเอา
“หมดเร็วหรือช้าไม่สำคัญเลยค่ะ ฉันแค่อยากให้ทุกคนได้ทาน ถ้าพี่ยูเฟเมียจะเอาไปแจกให้เพื่อนๆฉันก็ดีใจมากเช่นกันค่ะ”
เธอยื่นตะกร้าให้อีกฝ่ายหยิบได้ตามต้องการพร้อมรอยยิ้มแฉ่ง
“ ถ้าเกิดเพ้กกี้ที่แสนน่ารักตากลมหนาวจนไม่สบายขึ้นมา วันนั้นความสดใสคงหายไปแน่ๆ “
เธอลูบแก้มแดงๆ ของคนเป็นรุ่นน้องแผ่วเบาด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะตัดสินใจหยิบลูกอมบางส่วนจากตระกล้าออกมา
“ งั้น เราจะช่วยเอาไปแจกให้เพื่อนๆ ของเรานะ ”
“ ขอบคุณนะครับ จะทานอย่างดีเลย ”
“ ขอให้ภาคเรียนนี้เต็มไปด้วยความสุขในทุกวันนะครับ ”
เขายิ้มให้เด็กสาวตรงหน้า ในใจคงคิดว่าเป็นเด็กดีจังเลยน้า 🌸
“ ฉันเองก็ขออวยพรให้ท่านชายในวันนี้มีแต่เรื่องดีๆนะคะ ”
“ เพราะเขาว่ากันว่าความหวานจะช่วยทำให้เราเริ่มวันที่ดีได้ค่ะ! ”
“ งั้นเองหรอ ~ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็จะเริ่มวันด้วยความหวานที่ได้รับจากคุณล่ะนะครับ ”
“ ขอบคุณมากเลยนะครับ อย่าแจกจนหมดจนลืมเก็บส่วนของตัวเองเอาไว้ด้วยนะครับ ”
เธอยื่นลูกอมห่อชมพูให้อีกฝ่ายเพิ่มเม็ดหนึ่ง
”เพราะงั้นอันนี้ฉันแถมให้ค่ะ! จะเอาไว้ทานเองหรือว่าเอาไปให้คนสนิทก็ได้นะ🌸“
“ ครับ ขอบพระคุณมากเลยนะครับ จะทานอย่างดีเลย ”
“ ถ้าอย่างนั้นขอให้เป็นวันที่มีความสุขสำหรับเลดี้ เหมือนที่เลดี้มอบความสุขให้ผมนะครับ ”
เขากล่าวพร้อมโบกมือลาอีกฝ่าย ก่อนจะไปทำธุระส่วนตัวต่อ
(น้องงง🥺✨💕)
ดวงหน้าคมก้มมองมือที่ยื่นลูกกวาดสีสวยมาให้ เธอถอดแว่นดำสุดหรูถัดผมช่วงบนอย่างเป็นธรรมชาติ
"เอ๋...เอ่อ ให้ดิฉันหรอคะ" ถึงแม้จะดูลุคนางร้ายคุณหญิงติดแกรมแต่คำพูดคำจาดูเหมือนไม่มั่นใจ
"งั้น รับลูกอมน้ำผึ้งเพื่อแสดงถึงน้ำใจไมตรีจากดิฉันด้วยได้ไหมคะ"
เธอรับลูกอมเม็ดนั้นมากุมไว้แนบอก เมื่อมีคนใจดีด้วยความอารมณ์ดีและความสดใสก็ดูจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว🌸
“ เป็นลูกอมแสดงไมตรีจิตที่ดูเหมือนคุณเลยค่ะ สวยมากๆเลย ”
“ ลูกอมของฉันเองก็เป็นรสน้ำผึ้งนะคะ แต่จะมีกลิ่นดอกไม้อ่อนๆเพราะงั้นหวังว่าจะชอบนะคะ “ กล่าวด้วยรอยยิ้มกว้างสดใส
"เอ่ะ ถ้าอย่างนั้น ลูกอมสีหวานนี่ก็แสดงถึงความน่ารักและสดใสของคุณสินะคะ" พอได้ยินคำว่าน้ำผึ้งก็หูผึ่งทันใด
"โอ้ะ จริงหรอคะ ดิฉันชอบน้ำผึ้งที่สุดเลย ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ ดิฉัน เมลิเซ่ คิว เบคเคียค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
”ฉันเพเนโลเป้ แรมเมลค่ะ! แต่เรียกกันว่าเพกกี้ก็ได้นะคะเมลิเซ่“ สาวผมชมพูเอื้อมมือข้างหนึ่งออกไปเพื่อจับมือทักทายกับอีกฝ่าย
”ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอกันในวันนี้ ไว้คราวหน้าฉันจะเป็นฝ่ายทักทายเมลิเซ่ก่อนแน่นอนค่ะ!“
"ไว้ดิฉันจะรุ่นพี่อีกก็จะขอเข้าไปทักทายเช่นกันค่ะ 🥺🤝✨"พอเข้ามาวันแรกบรรยากาศภายในโรงเรียนก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้านไม่ปาน
อุทานชมออกไปเมื่อรู้สึกตื่นเต้นกับชื่ออีกฝ่าย เป็นชื่อที่น่ารักมากจริงๆ! เหมือนจะชอบน้ำผึ้งยังมี B(ee) ในชื่ออีก เจ๋งสุดๆ!
เพเนโลเป้ขยับมือที่จับกันขึ้นลงอย่างกะตือรือร้น
“ยินดีมากเลยล่ะ! อย่าลืมมาทักกันเยอะๆนะ วันนี้ก็ขอให้เป็นที่ดีนะ!”
"เธอขาให้เค้าเหรอ? ขอบคุณนะ!"
ดวงตาวาวเป็นประกายขณะจ้องลูกอมที่ถูกกุมด้วยสองมือของตนเอง แค่ได้กลิ่นก็น้ำลายสอแล้ว มีความสุขจนเผลอหยีตาและหัวเราะแหะออกมาเบา ๆ
"หอมจังเลย กลิ่นแบบนี้..เหมือนน้ำผึ้งผสมดอกไม้ใช่มั้ยนะ?"
รอยยิ้มกว้างสดใสถูกมอบให้อีกฝ่ายพร้อมพยักหน้าหงึกหงักรับกับคำถามเรื่องลูกอม
“ใช่แล้วค่ะ! เป็นลูกอมรสน้ำผึ้งกลิ่นดอกไม้ เพราะว่าเป็นน้ำผึ้งที่ได้จากผึ้งที่เลือกแต่ดอกไม้สีขาวด้วย มันเลยหอมและหวานเป็นพิเศษเลยน้า~”
“ของขึ้นชื่อประเทศฉันเลยล่ะ!”
พยักหน้าหงึกหงักให้กับข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้รับมา ผึ้งที่เลือกแต่ดอกไม้สีขาวงั้นเหรอ..ต้องเหนื่อยมากแน่ ๆ ดังนั้นลูกอมเม็ดนี้ เซเล่จะตั้งใจทานอย่างละเมียดละไมเลย!
อ๊ะ จริงด้วย
หันไปค้นกระเป๋าสะพายข้างของตัวเองสักพัก สายตากวาดหาหนึ่งใน 'สิ่งนั้น' ที่น่าจะเข้ากับอีกฝ่ายที่สุดก่อนจะแย้มยิ้มกว้างออกมา
+
หันกลับมาพร้อมกับยื่นขนมรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีชมพูที่ถูกห่ออย่างดีด้วยฟอยล์พลาสติกในมือไปให้
"ชีสแท่งรสสตรอว์เบอร์รีล่ะ ถึงทานเยอะ ๆ จะไม่ค่อยดีแต่ถ้าค่อย ๆ แบ่งทานก็สดชื่นดีนะ"
“สีชมพู!”
“ขอบคุณมากเลยนะคะ ฉันจะตั้งใจทานเลย🥺 คุณเองก็สนใจเอาลูกอมไปเพิ่มซักเม็ดมั้ยคะ?” ไม่รอคำตอบก็ยื่นให้ซะแล้ว
ฟิเนียมที่บังเอิญตั้งใจจะเดินกลับหอพักหญิงเพื่อไปเปลี่ยนชุดล้างดินตามตัวของเธอและอาบน้ำให้พัพบอล เมื่อถูกหญิงสาวที่ดูน่ารักมอบลูกอมแสนหวานให้ก็รับมาด้วยความยินดีและแอบดีใจ..
“ ขอบคุณนะคะ.. เป็นคนน่ารักแล้วมีน้ำใจอีก... ชอบนะ”
ฟิเนียมชื่นชม(อวย)รุ่นน้องที่แสนน่ารักในสายตาของเธอทันที แล้วเธอคิดว่าจะเก็บลูกอมชิ้นนี้ไว้อย่างทะนุถนอม
เธอสะดุ้งโหยง รีบเข้าไปใกล้อีกฝ่ายช่วยปัดๆดินตรงที่พอจะปัดออกให้
“หกล้มมาหรอคะ หรือว่ายังไงกัน” เธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงดูลุกลี้ลุกลนอยากช่วยแต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง
“ ค..เค้า..เค้าหกล้มจากเนินเขามาค่ะ...”
ฟิเนียมแกล้งทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้เรียกคะแนนสงสารจากรุ่นน้องพร้อมเอ่ยเสริม
“ เจ็บมากๆเลย.. ถ้าคนน่ารักไม่ว่าอะไร... โอ๋เค้าหน่อยได้มั้ยคะ..? ”
“โอ๋ๆ.. ไม่เป็นไรนะคะ แผลแค่นี้เดี๋ยวก็หายนะ! เอาล่ะ ฮึบไว้แล้วไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนดีกว่านะคะ!“
ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดโยกเยกไปมา ส่งเสียงเจื้อยแจ้วให้กำลังใจไม่หยุด
“ น่ารักซะจริง..ดิฉันล้อเล่นค่ะ สิ่งที่เล่าเป็นเท็จ แต่ก็เกือบเท็จจริงหมด..แต่เค้าแค่เล่นวิ่งกระสอบกับนั่งถุงกระสอบลงเนินเขาแล้วพลาดนิดๆหน่อยๆแค่นั้นเอง ”
ฟิเนียมยกมือขึ้นมาลูบหัวอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาครู่หนึ่งก่อนลดมือลง
“ ขอบคุณที่โอ๋และเป็นห่วงนะคะ อืม..ฉันต้องไปก่อน”
+
เสียงอันสดใสจากคนที่คุ้นเคยที่กำลังขนของกลับหอพักมือที่จับลากกระเป๋าอยู่นั้นก็ทิ้งให้ปล่อยว่างพร้อมวิ่งเข้าหาราวนักกีฑาและกระโจมเข้าไปกอดรุ่นน้องของเธออย่างเร็ว
"คิดถึงเปเนโลเพ้สุดๆ"
รุ่นพี่ที่ดูทำตัวเหมือนเด็กกว่าทั้งที่ร่างกายก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วกอดคนตรงหน้าอย่างแน่นด้วยความคิดถึง แต่ความคิดถึงนั้นก็ถูกกลิ่นบางอย่างลอยหอมเข้ามาเตะจมูกของเธอ
"หืมลูก น้ำผึ้ง"
“พี่เซเรนา~ คิดถึงเหมือนกันค่ะ!”
“อื้ม! นี่ลูกอมล่ะ พี่กินมั้ยคะ? มีเยอะเยอะเลยนะ!”
จากการนัวเนียกอดรุ่นน้องของตนก็ต้องแววตาลุกว้าวอย่างสนใจ
กลิ่นหอมน้ำผึ้งที่หวานโดดนั้นคือลูกอมจริงด้วย สำหนับประเทศบ้านนอกไม่มีแม้แต่ขนมให้ลิ้มรสการมีผู้ใจบุญแบ่งปันให้นับเป็นการดี
"เอาๆป้อนให้หน่อยเปเลโนเพ้"
เธอออดอ้อนอีกฝ่ายด้วยการนำหัวของตนเองถูกกับหัวอีกฝ่ายเพื่อให้คนที่อายุน้อยกว่าตามใจตนเอง
”อร่อยมากเลยน้า~ ถ้าพี่อยากกินอีกวันหลังบอกฉันได้นะ! นี่น่ะเป็นของขึ้นชื่อที่บ้านเลย“
เธอยิ้มกว้างให้อีกฝ่าน สำหรับรูมเมทที่อยู่ด้วยกันทุกวันน่ะแค่นี้จิ๊บจ๊อย!
"หวาน หวานๆ เอาสิถ้นเธอทำให้ฉันอีกนะ"
เธอว่าเอาหน้าไปซุกกับลำตัวของอีกฝ่ายเพื่อรับไออุ่นอ่อนๆจากตัวเธอก่อนตะพูดเสียงอู้อี้ออกมา
"ทำไมประเทศฉันไม่ทำการค้าน้ำตาลนะไม่ยุติธรรมเลย"
ความงอแงส่วนตัวเธอเผยออกมา