‘เพราะเป็นปีสุดท้าย’
คำๆนี้ถูกยกใช้เป็นข้ออ้างในการตัดสินใจทำอะไรหลายๆอย่างของฟุยุกิ
เดิมทีพวกพิธีกรรมแบบนี้อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจเท่าไหร่ แต่เพราะแว๊บเดียวที่คิดว่าตีนเขาก็ไม่เป็นไร สองขาก็พาเขามาหยุดที่สถานที่แห่งนี้แล้วล่ะ..
สิ่งแรกที่ฟุยุกิสนใจไม่ใช่น้ำเสียงของชายชรา
แต่มันคือรองเท้าหนังเงาวับประดุจดั่งไม่เคยใส่ ที่ถูกวางไว้ในองศาที่พอดิบพอดีกับใครบางคนที่เขารู้จัก
คำๆนี้ถูกยกใช้เป็นข้ออ้างในการตัดสินใจทำอะไรหลายๆอย่างของฟุยุกิ
เดิมทีพวกพิธีกรรมแบบนี้อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจเท่าไหร่ แต่เพราะแว๊บเดียวที่คิดว่าตีนเขาก็ไม่เป็นไร สองขาก็พาเขามาหยุดที่สถานที่แห่งนี้แล้วล่ะ..
สิ่งแรกที่ฟุยุกิสนใจไม่ใช่น้ำเสียงของชายชรา
แต่มันคือรองเท้าหนังเงาวับประดุจดั่งไม่เคยใส่ ที่ถูกวางไว้ในองศาที่พอดิบพอดีกับใครบางคนที่เขารู้จัก
Comments
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จดจำท่ายืนของคนคนนี้ได้ดี จึงพอจะเข้าใจว่า เขากำลังเจอชิโรกาเนะ .. กับใครสักคน..?
น้ำเสียงดูมีอายุ แต่ก็ฟังดูคุ้นเคย .. แต่ก็เหมือนเขาจะลืมอะไรบางอย่างไปเลย..
ช่างมันเถอะ-
“คุณชิโรกาเนะ?“
ชื่อเรียกที่ดูเหินห่างต่างจากครั้งก่อนที่ได้เจอกันถูกเรียกขึ้นเชิงตั้งคำถาม
“มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ?”
ชายชรา หันมองก่อน รอยยิ้มที่คล้ายจะฝังบนใบหน้านั้นค่อย ๆ โค้งขึ้นอีกครั้ง
ส่วนชิโรกาเนะเองก็เคลื่อนสายตาไปมองผู้มาใหม่โดยไร้ซึ่งคำพูดเช่นเคย
นิ่งสงบ เรียบเย็น แตกต่างกับวันวานที่เราได้พบกันก่อนหน้า
“นี่ก็ไม่เลวเลยไม่ใช่รึ…”
เสียงชายชราดังแผ่วเหมือนจะพูดกับตัวเอง แต่ดวงตานั้นจับจ้องมาที่คุณเต็ม ๆ
เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้เงียบ ๆ โดยไร้เสียงฝีเท้า
ด้วยความสูงที่เพียงเกือบถึงอกคุณ ทำให้เขาจำต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตาอย่างตรงไปตรงมา ราวกับไม่เกรงใจ
“คืนนี้...อาจได้เห็นสิ่งที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนเลยก็ได้นะ คิก ๆ”
คำพูดนั้นเปรยออกมาช้า ๆ โดยที่รอยยิ้มยังคงประดับอยู่
แต่ไม่ทันเว้นจังหวะให้คุณได้ตอบ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเป็นเส้นคมแทรกอากาศ
“ 'ท่านปู่' โปรดวางใจ”
“ผมสามารถขึ้นไปคนเดียวได้ครับ”
เขาหันมามองคุณหลังจากนั้น
“แต่ไม่มีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษหรอกครับ ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้ว อากาศอาจจะไม่ค่อยดีด้วยซ้ำ”
สายตาของคุณถูกดึงลงให้มองชายชราอย่างไม่สมเหตุสมผล
ทั้ง ๆ ที่บรรยากาศโดยรอบเป็นแบบนี้..
แต่รอยยิ้มที่เห็น กลับค่อย ๆ ลบคำว่าไม่ปลอดภัยออกจากใจคุณช้า ๆ .. บนนั้นไม่มีอะไรแย่หรอก
ว่าไหม ?
ว่ากันว่าคนในครอบครัวมักจะมีอะไรบางอย่างคล้ายๆกัน
แต่ชิโรกาเนะกับชายชราตรงหน้า สิ่งที่เป็นเรื่องเดียวกันอาจจะมีแค่บทสนทนากับระดับความน่าสงสัยก็เป็นได้
แน่นอนว่าฟุยุกิเป็นคนใจง่าย และการเชื่อในคำของผู้ใหญ่ก็ถือว่าเป็นพื้นฐานของการใช้ชีวิตสำหรับเด็กไม่ใช่รึไง ?
แม้จะสายตาจะดูชั่งใจ แต่คำตอบกลับชัดเจน
“ไปสิครับ”
รอยยิ้มปรากฏขึ้น