(ไม่ได้เล่นเลย😭😭😭 แต่แวะมาลงรูปค่า เพลงใหม่เด็กโค่สองเจ็ดด เห็นมันหลอนๆน่ากลัวๆดี อันนี้
POV: เมื่อยูซุรุจังไปเยี่ยมคุณที่ป่วยถึงห้อง แต่แล้วก็มีข้อความเด้งว่า เพิ่งออกจากรร.ไปช้าหน่อยนะ )
POV: เมื่อยูซุรุจังไปเยี่ยมคุณที่ป่วยถึงห้อง แต่แล้วก็มีข้อความเด้งว่า เพิ่งออกจากรร.ไปช้าหน่อยนะ )
1 / 2
Comments
วันนี้รุ่นพี่ที่สนิทป่วยจนมาโรงเรียนไม่ได้ ยูซุรุจึงมีแผนที่จะไปเยี่ยมหลังเลิกชมรมเพื่อทำกับข้าวให้รุ่นพี่ทาน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ออกจากโรงเรียน
เสียงกริ่งที่บ้านรุ่นพี่ก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของสิ่งที่คล้ายเธอแต่ไม่ใช่
กริ๊งก่อง
เวลาผ่านไปชมรมเลิกพอดีจึงส่งข้อความไปบอกรุ่นพี่
[เพิ่งออกจากรร. ไปช้าหน่อยนะคะ ☺️]
มิริเนะรีบก้าวออกมาจากห้องด้วยสภาพชุดนอนพร้อมมีแผ่นแปะลดไข้บนหน้าผาก เธอส่องตาแมวดูให้แน่ใจ พอเห็นว่าเป็นรุ่นน้องคนสนิทก็จับลูกบิดประตูเตรียมจะเปิด
จนกระทั่งได้ยินเสียงข้อความเข้าก็เลยเปิดอ่านดูก่อนจึงพบว่า..
“ ยูจัง.. ? ”
แล้วคนที่อยู่หน้าประตูตอนนี้คือใครล่ะ
+
แต่กระนั้นมือก็ผละออกจากลูกบิดแล้วมาส่องตาแมวอีกรอบให้แน่ใจ
ไม่มีกระเป๋านักเรียนด้วยแฮะ.. หรือว่าจะวางไว้กันนะ
เธอจึงส่งข้อความตอบกลับอีกคนไปทันที
[อย่าแกล้งเซมไปสิคะ ก็ยูจังน่ะอยู่หน้าบ้านแล้วนี่]
[เด็กดีต้องไม่แกล้งคนป่วยนะคะ(｡•́︿•̀｡)]
[ อย่าเปิดประตูนะคะ เดี๋ยวรีบไปค่ะ ]
‘ต้องวิ่งแล้วสิ’
...
สิ่งที่อยู่หน้าประตูยังคงยืนตรงนั้นไม่ไปไหน เมื่ออีกฝ่ายส่องประตูตาแมวออกมาก็พบว่ามันโน้มตัวเข้ามาใกล้และส่องตาแมวกลับเข้ามาเช่นกัน
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มันหายไป แต่ยูซุรุยังคงวิ่ง เพื่อไม่ให้รุ่นพี่ต้องกลัวไปมากกว่านี้ และแล้วก็มาถึงหน้าบ้านของมิริเนะแต่ไม่พบใครหน้าประตู มีเพียงถุงพลาสติกที่แขวนอยู่บนลูกบิดในนั้นใส่ถ้วยเจลลี่สีสันน่ากินเอาไว้สองถ้วย
เธอยืนเหนื่อยหอบอยู่หน้าประตูและกดกริ่งอีกครั้ง
“ รุ่นพี่คะ มาแล้วค่ะ ”
..
เสียงกริ่งรอบที่สองดังขึ้นท่ามกลางความเงียบที่เหมือนจะผ่านมานานแสนนาน เสียงของรุ่นน้องสาวอันคุ้นเคยเรียกสติเธอจนต้องลุกขึ้นมา
“ ยูจัง.. ? ยูจังตัวจริงใช่มั้ย ”
หยาดน้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วย มือจับลูกบิดประตูไว้แน่น