คำยืนยันหนักแน่นพอที่จะเชื่อใจ ไรระพยักหน้าหงึกหงัก
”คือว่า หนูเสียความทรงจำก่อนหน้านี้ไปน่ะค่ะ“
เธอพูดต่อ ติดขัดเล็กน้อยเพราะข้อมูลไม่เพียงพอ
”พอรู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่เมืองนี้แล้ว เอ่อ หนูจำเรื่องพ่อกับแม่ไม่ได้ มีแค่จดหมายของคุณอาคนนั้นบอกให้ไปโรงเรียน …อ้อ แล้วก็เงินที่ส่งมาให้ทุกเดือนค่ะ“
+
”คือว่า หนูเสียความทรงจำก่อนหน้านี้ไปน่ะค่ะ“
เธอพูดต่อ ติดขัดเล็กน้อยเพราะข้อมูลไม่เพียงพอ
”พอรู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่เมืองนี้แล้ว เอ่อ หนูจำเรื่องพ่อกับแม่ไม่ได้ มีแค่จดหมายของคุณอาคนนั้นบอกให้ไปโรงเรียน …อ้อ แล้วก็เงินที่ส่งมาให้ทุกเดือนค่ะ“
+
Comments
”แต่หนูจำสูตรอาหารได้ แล้วก็…จำชื่อคนที่เคยวาดได้หมดเลยนะคะ“
สุ้มเสียงจริงจังขึ้นมาแม้จะไม่ยอมสบตา ”รับรองว่าเรื่องนี้จะไม่เป็นปัญหากับการทำงานค่ะ“
คนหนึ่งเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะถามว่ารู้เรื่องนี้มาก่อนหรือเปล่า ส่วนอีกคนขมวดคิ้วตอบーไม่รู้
คนในสูทดำส่ายหน้า กระซิบー "มีองค์กรที่รับผิดชอบเรื่องนี้อยู่แล้ว" คนในเบลเซอร์สีขาวตอบกลับー "ในระบบนั่นมีข้อบกพร่องเต็มไปหมด"
"พี่ทำเรื่องนี้คนเดียวไม่ไหวหรอก" ー "แต่นาย.." ー "ค่าจ้างรายชั่วโมงของผมแพงนะ"
+
เขาเขม่นมองเหมือนคาดโทษก่อนจะหันกลับไป
"ฉันอนุมานเอาว่าเธอคงพอใจกับชีวิตที่ผ่านมาดีอยู่แล้ว.. ถ้าไม่นับเรื่องเงินที่ต้องหามาใช้จ่ายเอง?"
เสียงเขาอ่อนลงเล็กน้อย
"ถ้า 'คุณอา' ที่ว่าไม่กลับมา ยังมีสถาบันที่รับเธอไปดูแลแทนได้.. อาจมีอิสระบางอย่างที่หายไป แต่เธอจะไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย"
“‘ถ้าไม่กลับมา’ …หมายความว่ายังไงคะ?”
อาจเป็นครั้งแรกที่ไรระกังวลเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงาน คุณอาคนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้ แต่พอนึกภาพว่าจะไม่มีจดหมายส่งมาอีกแล้วก็รู้สึกมวนท้อง
สีขาวกับสีดำตรงหน้าเลือนผสมเข้าหากันเป็นสีเทา เธอกะพริบตาไล่ความขุ่นมัว แล้วก้อนเมฆสีครึ้มก็หยดลงมาเป็นฝนอาบแก้ม
เทรุชะงักไปーครู่สั้นๆーแล้วรีบกระวีกระวาดหาผ้าเช็ดหน้าจากในตัว ไม่มี
"ฉันขอโทษนะจ๊ะ ไม่ควรพูดอะไรใจร้ายอย่างนั้นเลย แต่.. ฉันอดคิดไม่ได้ ว่าคุณอาที่ว่านี้มีบทบาทในชีวิตของไรระจังขนาดไหน และจะมีไปถึงเมื่อไหร่กันแน่"
เขาก้าวเข้าไปใกล้ขึ้น ใกล้พอที่จะวางมือข้างถนัดลงบนไหล่ของเด็กสาว
+
คำปลอบประโลมจากฝ่ามือเขาเป็นแค่สัมผัสครึ่งๆ กลางๆ เมื่อรวมเข้ากับถ้อยคำที่ไม่ใคร่จะมอบความหวังให้เท่าไรนัก