#ESRA_Roleplay
[Fencing hall | ชั่วโมงสมาคมฟันดาบ | โรลเปิด]
แม้การฟันดาบจะไม่ใช่สิ่งที่เบสเตียห์ถนัด แต่ก็รู้ดีว่าการซ้อมจะช่วยให้เธอปรับตัวได้เร็วขึ้น โดยเฉพาะเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคู่แข่งที่เก่งกาจ
องค์หญิงจับดาบแน่น ยืนประจำตำแหน่ง ก่อนจะเริ่มออกแรงหวดดาบในอากาศ ฝึกฟุตเวิร์คและจังหวะโจมตีกับเป้าซ้อม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่ไม่นานนัก—ฝีเท้าอีกคู่หนึ่งดังขึ้นจากทางเข้าโรงฝึก
+
[Fencing hall | ชั่วโมงสมาคมฟันดาบ | โรลเปิด]
แม้การฟันดาบจะไม่ใช่สิ่งที่เบสเตียห์ถนัด แต่ก็รู้ดีว่าการซ้อมจะช่วยให้เธอปรับตัวได้เร็วขึ้น โดยเฉพาะเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคู่แข่งที่เก่งกาจ
องค์หญิงจับดาบแน่น ยืนประจำตำแหน่ง ก่อนจะเริ่มออกแรงหวดดาบในอากาศ ฝึกฟุตเวิร์คและจังหวะโจมตีกับเป้าซ้อม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่ไม่นานนัก—ฝีเท้าอีกคู่หนึ่งดังขึ้นจากทางเข้าโรงฝึก
+
Comments
เสียงเอ่ยทักทายจากหญิงสาว ทำให้ผู้มาเยือนสะดุ้งโหยง
โดโรธีในชุดสำหรับฝึกซ้อมราวกับถูกแช่แข็งขาตรึงไว้อยู่กับที่ พลางทำสีหน้าตกใจไม่น้อย
...นึกว่าเลือกเวลาที่จะไม่มีคนอยู่แล้วซะอีก เอายังไงดี
เจ้าตัวไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แถมยังคิดสองจิตสองใจว่าจะหันหลังกลับไปดีหรือไม่
ยังไงก็คงไม่อยากมีใครใช้ห้องซ้อมร่วมกับเธออยู่แล้ว คนที่มีข่าวเสียๆหายๆแบบนี้น่ะ
ทว่าการเงียบไปตั้งแต่ยังไม่ได้เอ่ยปากสนทนาเลยคงไม่ใช่วิธีที่ดีนัก
“ถ้าไม่รังเกียจ เราสามารถแบ่งสนามซ้อมกันได้นะ”
เบสเตียห์พูดต่อแม้จะยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่กฎพื้นฐานของสนามฝึกซ้อมย่อมเปิดโอกาสให้ทุกคนใช้งานได้อยู่แล้ว
“หรือจะฝึกด้วยกันก็ได้นะ”ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรสุดๆ
...หรือว่าจะเป็นคนที่ยังไม่ได้ยินข่าวลือของเธอกันนะ แถมยังถึงกับเอ่ยปากว่าซ้อมด้วยกันได้ตามอัธยาศัยอีก
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ใจจริงเธอรู้สึกดีใจที่ถูกชวน หากเป็นไปได้คงจะตอบรับทันควันเลยเสียด้วยซ้ำ
แต่'คนอย่างเธอ'น่ะหรือจะกล้า
อย่างน้อยๆถ้าเลดี้ท่านนั้นมีเจตนาดีจริงๆ เธอคงยอมให้อีกฝ่ายโดนลูกหลงจากคำครหาที่มายุ่งเกี่ยวกับเธอไม่ได้หรอก
+
" ...ขอบคุณเลดี้ที่อุตส่าห์ชวน แต่ฉันคงไม่สามารถเป็นคู่ซ้อมที่เหมาะสมกับท่านได้ ดังนั้นจะขอแค่พื้นที่เล็กๆแล้วกันค่ะ💦 "
สิ้นเสียง องค์หญิงน้อยก็เดินเลียบจากฝั่งประตูมายังพื้นที่ด้านใน เพื่อเตรียมฝึกซ้อมตามที่ตนตั้งใจ
ตั้งสติหน่อยโดโรธี
คิดว่าตัวเธอในตอนนี้จะสามารถทำได้ทุกอย่างตามที่ใจอยากรึไง
"สวัสดีค่ะ ท่านก็มาซ้อมเหมือนกันเหรอคะ?"
(+ได้นะคะ จะมาซ้อมกัน ตีแบบจริงจังหรือมาขำๆ ข้างสนามก็ได้ค่ะ แต่ถ้าดวลจริงเบสเตียห์ไม่เก่งนะ บอกเลยอ่อนมาก 5555)
ทำไงดี.. คำพูดกับความคิดในหัวสลับกัน
"อ เอ่อ สวัสดีครับท่านหญิง ผม ผมมาที่นี่เพราะเหตุจำเป็นเล็กน้อยครับ"
"แต่ตอนนี้รู้สึกว่าอยากเริ่มซ้อมขึ้นมาบ้าง"
ไม่กล้าสบตาเพราะยังอายนิดหน่อย แต่ยังคงรักษากิริยาท่าทางให้ไม่ดูแย่เกินไป
ก่อนนัยน์ตาสีอำพันจะทอดมองเด็กหนุ่มตรงหน้า
ไม่คุ้นหน้าเลย..นักเรียนใหม่หรือ?
“สมาคมฟันดาบยินดีต้อนรับทุกท่านเสมอ ว่าแต่ท่านคงจะเป็นนักเรียนเข้าใหม่สินะ?“
ถือโอกาสทำความรู้จักน้องใหม่ และหากเขาอยากเข้าร่วมซ้อมด้วยก็อาจได้เจอหน้ากันในชั่วโมงสมาคมบ่อยๆ ก็ได้
"ใช่ครับ เป็นนักเรียนปีหนึ่งที่พึ่งเข้ามาครับ" พอเอ่ยจบก็หันซ้ายทีขวาทีหาดาบที่จะนำมาเพื่อซ้อม
พอสายตาจับจ้องไปเจอก็เดินหลุนๆไปหยิบและเดินกลับมา
"จะว่าไปแล้ว ที่นี้ต้องใส่ชุดรัดๆ เอ้ย ใส่ชุดยูนิฟอร์มอะไรรึเปล่าครับ.."
เรียกซะเอ็นดูเกิน
“ถ้าท่านหมายถึงชุดฟันดาบนี่..” แตะชุดฟันดาบที่ตนสวมอยู่ พยายามกลั้นยิ้มสุด
“มีเป็นของตัวเองก็จะดีกว่า ใส่แล้วคล่องตัวและปลอดภัยกว่าชุดธรรมดาด้วย"
“แล้ว..ท่านชายชื่ออะไรเหรอ?”
จะว่าไปแล้วน้องชายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรหรือแนะนำตัวเลยนี่นา
"เราเบสเตียห์ ยินดีที่ได้รู้จัก“
"ผมชื่อเอลียาห์ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับท่านเบสเตียห์"
เอ่ยและยิ้มออกไป ยิ้มไปก่อนจะถูกจับได้ว่าลนลานไม่ได้
"คือว่า .. ชุดรัดๆมันเรียกว่าอะไรหรอครับ ผมจะได้ไปหามาใส่บ้าง"
โอย เอาอีกแล้ว สิ่งที่อยู่ในหัวกับสิ่งที่ต้องพูดมันสลับกัน อยากวิ่งหนีออกจากตรงนี้จังเลยTT
"เอ่อ ชุดฟัน ..ฟันดาบครับ"
เฮทตี้ที่กำลังเงยหน้ามองผีเสื้อบินผ่าน หันกลับมาทางเบสเตียห์ก่อนหัวเราะเบา ๆ
“ท่านอะไรกัน” เธอโบกมือ ไล่เรียกขานที่เป็นทางการเกินไป
“เบสตี้ ฟุตเวิร์คดูดีเลยนะเมื่อกี้” เธอพยักหน้า ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย “แต่ไม่ลืมหายใจใช่ไหม? เดี๋ยวหมดแรงเร็วนะ”
เธอหันไปทางพัฟบอลคู่ใจที่ตระเตรียมทุกอย่างขึ้นมาทันที “น้ำหน่อยไหม? หรือผ้าเย็นดี?”
"ก็ลองเรียกดู เผื่ออยากเปลี่ยนบรรยากาศไงคะ" เบสเตียห์หัวเราะเบาๆ ก็ว่าไปนั่น..สำหรับคนตรงหน้ายังไงก็ต้องเรียกแบบสนิทสนมสุดๆ อยู่แล้ว
"อืม..งั้นรบกวนผ้าเย็นค่ะ" หันไปบอกมิสเบล และไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพด้วย ก่อนจะหันมาตอบโซย่าเรื่องฝึกซ้อม
“เราไม่ลืมหรอก ฟุตเวิร์คดีขึ้นก็จริงแต่ยังมีจังหวะที่ยังลังเลอยู่” +
“โดยเฉพาะตอนเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน ยังเร็วไม่พอ..”
“แต่ถ้าเทียบกับครั้งก่อน ครั้งนี้เหนื่อยน้อยกว่าคราวก่อนแล้วนะ"
เงยหน้ามายิ้มบอกโซย่า ดวงตาฉายแววภูมิใจเล็กๆ ราวกับเด็กน้อยที่อยากอวดผลการเรียนให้ผู้ปกครองยังไงยังงั้น
“ถ้าเปลี่ยนทิศแล้วยังไม่เร็วพอ ต้องดูเรื่องจุดศูนย์ถ่วงกับแรงส่ง..” เธอเอ่ย พลางใช้ปลายดาบวาดเส้นสมมุติบนพื้น
“เวลาเลี้ยวกระทันหัน ถ้าชะลอเท้ามากไป สมองจะสั่งให้ระวังตัวเกินจำเป็น ผลคือแรงส่งลดลง” เธอใช้นิ้วจิ้มฝ่ามือตัวเองเบา ๆ แทนการอธิบายแรงกระแทก
+
เฮทตี้เงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ๆ อย่างขี้เล่น “เบสตี้อยากลองดูไหม?“