#KMI_Nyugakushiki
หลังพิธีเปิดภาคเรียน-ลานซากุระ
รู้สึกโล่งอกที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี จึงเลือกมาเดินเล่นให้ผ่อนคลายซักหน่อย
สำหรับคนที่ชอบดอกไม้อย่างเธอแล้วที่พักใจก็หนีไม่พ้นลานซากุระแห่งนี้อย่างแน่นอน
สวยจัง
“อ่ะ-! เกือบเข้าตาสะแล้ว ใส่คอนแทคเลนส์อยู่ด้วยสิ“
อุตส่าห์ยื่นมือไปลองรับแต่ดันตกลงบนหน้าสะงั้น
ตอนนี้เลยได้แต่เอามือปิดหน้าไว้…
น่าอายชะมัดㅠㅠ
หลังพิธีเปิดภาคเรียน-ลานซากุระ
รู้สึกโล่งอกที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี จึงเลือกมาเดินเล่นให้ผ่อนคลายซักหน่อย
สำหรับคนที่ชอบดอกไม้อย่างเธอแล้วที่พักใจก็หนีไม่พ้นลานซากุระแห่งนี้อย่างแน่นอน
สวยจัง
“อ่ะ-! เกือบเข้าตาสะแล้ว ใส่คอนแทคเลนส์อยู่ด้วยสิ“
อุตส่าห์ยื่นมือไปลองรับแต่ดันตกลงบนหน้าสะงั้น
ตอนนี้เลยได้แต่เอามือปิดหน้าไว้…
น่าอายชะมัดㅠㅠ
Comments
ฟุชิมิชำเลืองมองเด็กสาวที่มีกลีบดอกไม้ติดอยู่ทั่วเรือนผม ราวกับถูกวิญญาณต้นซากุระโอบกอดอยู่
“ทั้งที่กลีบมันปลิวไปทั่วแท้ๆ ทำไมถึงติดตามตัวเธอเยอะกว่าคนอื่นล่ะ ...ไฟฟ้าสถิตย์ล่ะมั้ง“
เขาถามเองตอบเอง ไม่มีช่องว่างให้ใครเอ่ยแทรกว่าเป็นฝีมือสิ่งลี้ลับ ก่อนจะยื่นมือไปสะกิดไหล่คนตรงหน้า
”ให้เราช่วยเอาออกจากผมมั้ย ถึงแบบนี้จะดูน่ารักดีก็เถอะ“
ว่าพลางฉีกยิ้มหวังดีให้
โฮโนกะได้ยินเสียงเอ่ยทักหากแต่ไม่มั่นใจว่าหมายถึงเธอหรือเปล่าจึงทำเพียงแค่ลดมือและสูดหายใจเพื่อผ่อนคลาย
แต่สัมผัสที่ไหล่ก็ทำให้เธอสะดุ้งตกใจจนได้
นึกว่าพูดกับใครสะอีก
“เอ้ะ… อ-อ้อ! ดอกไม้สินะคะ”
“ได้ค่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวน”
เธอว่าก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วส่งยิ้มกลับไป
เดินผ่านมาเห็นคนปิดหน้าก็เลยนึกว่ายืนร้องไห้อยู่(?)
แอบชะเง้ออยู่ใกล้ ๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจเข้าไปถาม
“โอเครึเปล่าคะ.____.”
“เอ้ะ!? ค-ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ”
เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะลดมือลง เธอส่ายหน้าไปมาราวกับปฏิเสธอย่างสุดใจ
“แค่ตกใจเพราะนึกว่าจะเข้าตาน่ะค่ะแฮะ ๆ”
ว่าจบก็เซตาหลบแล้วมือเกาแก้มแก้เขิน
อุตส่าห์เป็นห่วงกันด้วย …ใจดีจัง
“ฟิ้ว ทีแรกนึกว่าร้องไห้ในวันเปิดเทอมซะอีก”
ที่จริงจบธุระตรงนี้จะเดินไปเลยก็ได้ แต่นี่เป็นการเข้าเรียนมัธยมปลายปีแรก เพราะงั้นทำความรู้จักไว้ก็น่าจะดี..
“อยากไปดูรายชื่อห้องเรียนพร้อมกันไหม?”
“อ้อ ฉันฮิมูระ อากะฮิเมะ อยู่ปี 1 ละ✨”
”โฮโนกะ ค่ะ โฮชิโซระ โฮโนกะ“
“อยู่ปีเดียวกันเลยนี่หน่า ดีจัง”
สองมือยกขึ้นจัดทรงผม และเสื้อผ้าให้แน่ใจว่าเรียบร้อยดีก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปที่บอร์ดรายชื่อ
“อืม…ฮิมูระจังอยู่เมืองนี้หรือเปล่า? พอดีฉันพึ่งย้ายมาน่ะ”
เพราะไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะสะดวกใจให้เรียกชื่อหรือเปล่าจึงเอ่ยนามสกุลไป
เมื่อพิธีเปิดภาคเรียนจบลง ดูเหมือนยังพอจะมีเวลามาชมลานซากุระของโรงเรียนได้สักครู่
เขาเดินไปตามทางที่มีซากุระต้นใหญ่ขนาบข้างทั้งสองฝั่ง
ก่อนจะเห็นเด็กสาวยืนกุมหน้าอยู่แบบนั้น
เขาเดินเข้าไปหาด้วยความตกใจ แต่สีหน้าจะราบเรียบเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ
"เป็นอะไรไหมครับ ล้มเหรอ?"
“เปล่าค่ะ ๆ ฉ-ฉันไม่เป็นไร ไม่ได้ล้มหรืออะไรหรอกนะคะ”
เธอกล่าวปฏิเสธแล้วยกมือขึ้นส่ายไปมาทั้งสองข้าง
ถึงล้มจริง ๆ ฉันก็คงไม่ยืนปิดหน้าอยู่แบบนี้ แต่อย่าล้มเลยดีกว่า-(…)
“แค่ตกใจน่ะค่ะ เพราะเหม่อไปหน่อยรู้ตัวอีกทีพวกกลีบดอกไม้ก็เกือบจะเข้าตา”
เธอลดมือลงเมื่อใจเย็นลง ก่อนจะระบายยิ้มเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจขึ้น
กินเห็นอีกฝ่ายไม่ได้บาดเจ็บอะไร เขาก็โล่งใจ
เมื่ออีกฝ่ายลดมือลงมาก็สังเกตเห็นต้นเหตุที่ทำให้เด็กสาวยกมือปิดหน้า
"กรีบดอกซากุระนี่เอง..."
"ขอโทษครับ ถ้าล่วงเกิน"
ปลายนิ้วที่สวมถุงมือสีดำสะกิดกลีบดอกไม้บนหน้าของอีกคนออกเบา ๆ
"มันไปติดบนจมูกแทน แต่เอาออกไปแล้ว ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ"
สวมถุงมือด้วยล่ะ
โฮโนกะจ้องมองฝ่ามือใต้ถุงมือสีดำคู่นั้นอย่างเผลอไผล เมื่อรู้สึกตัวจึงเอ่ยคำขอบคุณ
“ขอบคุณมากเลยค่ะ…!”
ว่าจบก็จัดทรงผมอย่างเล่งรีบ
เธอยืนลังเลอยู่นึงจนสุดท้ายก็ทำลายความเงียบขึ้น
”ฉัน โฮชิโซระ โฮโนกะ ค่ะ“
"อยู่ปี 1 สินะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
กินกล่าวแบบไม่เปลี่ยนสีหน้า แต่น้ำเสียงไม่ได้แข็งกระด้างตามใบหน้า
แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายอยู่เพียงลำพัง ถึงเป็นลานซากุระที่งดงามขนาดไหน ถ้าโชคดีก็อาจได้พบสิ่งลี้ลับของโรงเรียนนี้ได้ไม่ยาก
"พยายามอย่าอยู่คนเดียวล่ะ"
"อยากให้แนะนำอะไรก็ถามได้ตลอด.."
“แล้วคุณล่ะค- ไม่สิ รุ่นพี่อยู่ปีไหนงั้นหรอคะ?
เป็นคนที่ตัวสูงจริง ๆ ปีสามหรือเปล่านะ
ได้แต่เดาคำตอบไปเรื่อยก่อนจะพยักหน้าตามคำแนะนำของรุ่นพี่ตรงหน้า
“ยากเลยนะคะ …การที่ต้องเกาะกลุ่มกันไว้”
“จะพยายามนะคะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ”
ดูท่าจะเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้จริง ๆ สินะ ตามที่คุณแม่บอกเลยแฮะ โรงเรียนนี้มันยังไงกันนะ
ยูกิมะที่บังเอิญเดินผ่านมาเห็นอีกฝ่ายที่เอามือปิดหน้าไว้ก็อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ ก่อนจะเดินเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“เป็นอะไรไหม? กลีบซากุระนี่ซนจริง ๆ นะ~ แอบมาตกใส่หน้าโฮโนกะจังได้น่ะ”
เขายิ้มอย่างบางๆ ก่อนจะยื่นข้อเสนอแล้วพูดต่อด้วยท่าทีเป็นกันเอง
“ให้ผมช่วยไหม..?✨“
แต่มันก็ไม่ทันแล้วต่างหาก(…)
“ยูมะเซมไป? ฮื่อ! รบกวนด้วยค่ะ”
ว่าจบก็ยืนนิ่ง พลางทวนคำพูดรุ่นพี่ตรงหน้าในหัวก่อนจะยิ้มน้อย ๆ
เป็นดอกไม้ที่ซนกันจริง ๆ ด้วย
จากนั้นไม่นานก็ช่วยอีกฝ่ายสำเร็จจากภารกิจครั้งนี้
“เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมาบ้างไหม...?” เขาเอ่ยถามอีกฝ่ายก่อนเผื่อตกหล่นอะไรใดๆ จากนั้นก็ถอยหลังมาหนึ่งก้าวแต่ยังคงยิ้มบางๆอยู่เพื่อรอคำตอบจากอีกฝ่าย
สองมือยกขึ้นจับ ๆ ปัด ๆ ไปทั่วเรือนผมเหมือนเช็คให้แน่ใจแล้วพยักหน้า
“ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ…!”
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะซากุระในโรงเรียนจะเยอะขนาดนี้”
ภาพขอบซากุระมากมายสะท้อนขึ้นบนนัยน์ตาทันทีที่เธอแหงนหน้ามอง เธอระบายยิ้มก่อนหันกลับมามองรุ่นพี่ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“ยูมะเซมไปเองก็เหมาะกับซากุระดีนะคะ”