#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ
[ #THK_โรลเปิด / แยกรูท ]
หลังจากที่เจ้าตัวรู้ตัวว่าบัตรของตนเองก็ได้หายไปเหมือนกับคนอื่นๆ เขาก็ได้ออกตามหาบัตรของตัวเองเช่นกัน
แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้โชคจะไม่ได้เข้าข้างคิริโกะเลย
“อา… วันนี้ร้อนกว่าที่คิดแหะ”
คิริโกะเริ่มรู้สึกเหมือนจาดน้ำตาลทันใดนั้นเอง [ คุณ ] ก็เดินมาพบกับคิริโกะที่กำลังนั่งหอบอยู่ริมรั้วโรงเรียน พร้อมเครื่องดื่มไซเดอร์ในมือ…
[ #THK_โรลเปิด / แยกรูท ]
หลังจากที่เจ้าตัวรู้ตัวว่าบัตรของตนเองก็ได้หายไปเหมือนกับคนอื่นๆ เขาก็ได้ออกตามหาบัตรของตัวเองเช่นกัน
แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้โชคจะไม่ได้เข้าข้างคิริโกะเลย
“อา… วันนี้ร้อนกว่าที่คิดแหะ”
คิริโกะเริ่มรู้สึกเหมือนจาดน้ำตาลทันใดนั้นเอง [ คุณ ] ก็เดินมาพบกับคิริโกะที่กำลังนั่งหอบอยู่ริมรั้วโรงเรียน พร้อมเครื่องดื่มไซเดอร์ในมือ…
Comments
เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเอ่ยทักทายคนคุ้นหน้าคุ้นตา
“ไง” ✋🏻
.
วันนี้แดดแรงจนพื้นแทบละลาย นักเรียนหลายคนยังคงหาบัตรของตัวเองไม่เจอ และขอเดาว่าคิริโกะเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้น
“แน่ใจนะว่าไม่ได้ลืมไว้ที่หอ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงขบขันเป็นกันเอง
ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆโดยไม่รอให้อีกฝ่ายเชื้อเชิญ
“สวัสดีครับเคนโซคุง^^”
“คิดว่าไม่ได้ลืมนะครับ ฮะฮะ บนห้องผมก็เช็คแล้วด้วย…”
ในจังหว่ะนั้นเอง อีกฝ่ายค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเขา คิริโกะเอ่ยปาก
“ไม่กลัวเปื้อนหรอครับ เคนโซคุง” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แอบแฝงความขบขันลงไปเล็กน้อย
" กิกิคุงนี่คะ? "
คิวกะเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจเมื่อพบรุ่นน้องที่รู้จักกำลังนั่งดื่มไซเดอร์อยู่ ถึงแม้เธอจะเห็นภาพนี้นับหลายครั้งเหมือนกับรอยยิ้มของเธอ เธอก็ยังคงทักทายอย่างประหลาดใจเสียเช่นเคย
" ตามหาบัตรนักเรียนของตัวเองเจอแล้วหรอคะ ? "
เธอเอ่ยถามชายตรงหน้าที่ดูทรมานจากอากาศอบอ้าว ซึ่งดูสมเหตุสมผลกว่าเธอที่ใส่เสื้อกันหนาวสองชั้นอีกเช่นเคย
“คิวกะซังนี่เอง เรื่องบัตรนักเรียนหน่ะทยังหาไม่เจอหรอครับ^^”
.
.
.
“แล้วคิวกะซังตามหาบัตรของตัวเองเจอหรือยังครับ” คิริโกะเอ่ยปากถามตามมารยาท
หญิงสาวในชุดคาร์ดิแกนยิ้มตอบ ก่อนจะเหลือบมองไซเดอร์ในมืออีกฝ่ายและคาดการณ์สถานการณ์ในตอนนี้
“ กิกิคุงพักอยู่หรอคะ ? ”
“ ใกล้จะถึงเวลาพักกลางวันแล้วเสียด้วยแฮะ . . . ”
คิวกะพูดบ่นกับตัวเองเพราะเธอมัวแต่หาบัตรนักเรียนจนลืมเวลาไปเลย
คิมูระซัง ?
คามิตัดสินใจก้าวเดินเข้าไปทักทายอีกฝ่าย ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้ตามปกติ
“ กำลังหาบัตรอยู่หรอครับ ”
“ใช่ครับ ผมกำลังหาบัตรอยู่หน่ะครับ”
“แต่ดูเหมือนว่าท่านเทพจะไม่ดลบันดาลปาฎิหาริย์ให้กับผมเลยนะครับ ฮะฮะ“
คิริโกะหัวเราะแหยะๆ พร้อมมองหน้าอีกฝ่าย
“แล้วคามิคุงหล่ะ หาบัตรเจอ.. อ้อ พระเจ้าอย่างคุณหน่ะ คงจะสามารถหาเจอได้ในทันทีเลยหล่ะสิ”
“ล้อเล่นนะครับ^^”
คิริโกะพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มเช่นเคย
“ ไม่รู้สิครับ จะเรียกว่าเจอมั้ยก็คงเจอแล้ว ”
ว่าจบก็หยิบบัตรนักเรียนของตนเองขึ้นมา ใช้ผ้าเช็ดหน้าทำความสะอาดเล็กน้อย
“ มันอยู่หน้าชั้นเรียนห้องเราน่ะครับ ”
คิริโกะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“…น่าอายจังนะครับที่ท่านเทพต้องมาเห็นผมในสภาพแบบนี้”
“ถึงจะน่าเสียดายแต่ผมคิดว่าบทสนทนานี้คงต้องจบแค่นี้หล่ะมั้งครับ ผมต้องตามหาบัตรต่—”
คิริโกะชะงัก พร้อมหันมาหาอีกฝ่ายแล้วพูดอะไรบางอย่างด้วยน้ำเสียงติดเล่น
“หรือท่านเทพสนใจจะมาช่วยผมหาไหมละครับ บางทีบารมีของนายอาจจะทำให้ผมหาเจอเร็วขึ้นก็ได้นะ^^”
เสียงรั้วเหล็กที่คุณพิงร้องขึ้น แต่เหมือนมีใครบางคนขยับมันมากกว่า ไม่นานคุณก็พบกับต้นตอของเสียงที่ว่า
เด็กหนุ่มตัวผอมแห้งดูซีดเซียวหันขวับรอบทิศ พลางขยับสิ่งกีดขวาง เหมือนทำบางอย่างหาย
—ใช่แล้ว เขาก็ทำ‘บัตรนักเรียน‘หายเช่นเดียวกับคุณ
คิริโกะชำเลืองมองก่อนพิจารณา สักพักจึงได้รับรู้ว่าบางอย่างตรงนั้นคือหนึ่งในเพื่อนร่วมห้องของเขานั้นเอง
“โอกะคุง… ใช่ไหมครับ” คิริโกะพูดขึ้นมาเพื่อขัดความเงียบระหว่างคนสองคน
—หวึ่ง หวึ่ง
ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นต่อ เสียงที่เขาได้ยินตอนนี้มีเพียงเสียงจิ้งหรีดร้องและเสียงหอบหายใจของเขาเท่านั้น
เขานั่งลงข้าง ๆ เพื่อไม่ให้กล้ามขาทำงานหนักไปมากกว่านี้ ท่าทางจั๊กจั่นคงเห็นด้วย ถึงร้องหริ่ง ๆ ออกมา
เขาเริ่มมองหน้าคุณเกือบจ้องซักพัก เหมือนมีบางอย่างอยากเอ่ย แต่ไม่ยอมพูดออกมา
“ผมคิรูมะ คิริโกะนะครับ เพื่อนร่วมห้องของคุณ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ^^” คิริโกะเอ่ยตามมารยาท
.
.
”ไม่สะดวกพูดก็ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ โอกะคุงเองก็ยังหาบัตรไม่เจอเหมือนกันสินะครับ“
จู่ ๆ นัยน์สีเขียวมิ้นท์อ่อนเริ่มเบิกโพลง นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเก็บบางอย่างที่คุณน่าจะรู้จักมา!
เอย์ริอันล่วงกระเป๋ากางเกงสัมผัสกับบัตรใบหนึ่ง เจ้าตัวรีบส่องชื่อและรูปทันที!
ใช่แล้ว!
—ว่าแล้ว เขารีบยื่นบัตรนักเรียนที่มีชื่อและรูปของคุณทันที!
น้ำเสียงที่ออกมาดูท่าจะงอนไปซะแล้ว
เขารับลูกอมมาก่อนจะแกะใส่ปากอย่างที่เขาว่ากัน น้ำตาลทำให้อารมณ์ดีจริงๆด้วย
”ไหวรึป่าวเนี่ย เป็นลมขึ้นมาฉันแบกไม่ไหวหรอกนะ“
“งั้นไปด้วยกันไหม เผื่อเป็นอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยทัน”
ใจจริงเซนกิกลัวว่าตัวเองจะหาบัตรไม่เจอแล้วโดนกินต่างหาก คนที่ต้องการความช่วยเหลือตัวจริงคือ เซนกิผู้ที่ยอมแพ้กับการหาของไปซะเเล้ว
คิริโกะมองดูสีหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรบางอย่าง
“หรือว่า ถ้าไม่เป็นการรบกวน ให้ผมช่วยหาด้วยดีไหมครับ”
.
“ยังไงสองหัวก็น่าจะดีกว่าหัวเดียวหล่ะน้า”
“หรือถ้าเกรงใจละก็ ไว้ตอนหาเจอค่อยเลี้ยงเครื่องดื่มเย็นๆให้ผมสักขวดก็ได้ครับ^^”
คิริโกะพูดออกมาด้วยหน้าตายิ้มแย้ม (หรือจริงๆแล้วเขาเพียงแค่อยากได้เครื่องดื่มฟรีเท่านั้นก็นนะ…)
“ไม่อยากหาแล้วอ่าาา”
เซนกิบ่นเขาคิดว่าเดี๋ยวมันคงจะโผล่มาเอง
พูดจบก็เอาแขนพาดไหล่คนตัวเล็กกว่า
“เดี๋ยวเลี้ยงน่า“
คิริโกะเอ่ยออกมา เขาหวังว่าคำพูดของเขาอาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกหงุดหงิดได้น้อยลงบ้าง ก่อนที่จะค่อยๆเดินไปที่ร้านไอศครีมหวานเย็น
”ครับๆ ดีเลยครับ งั้นผมไม่เกรงใจนะ^^“ เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงติดเล่นเหมือนเคย
“เอ่อ เอาวนิลา 1 ครับ กับ..”
เขาใช้ภาษากายด้วยการ มองอีกฝ่าย เพื่อรอคำตอบจากคนตายิ้ม
หางตาของหนุ่มผมบลอนด์ที่ท่าทางหงุดหงิดไม่น้อยเหลือบไปเห็น รุ่นน้องคนสนิท ที่ท่าทางจะไม่ไหวแล้ว
ถึงแม้ว่าการทำของหายจะเป็นเรื่องแย่ๆในวันนั้น แต่การได้เจอรุ่นน้องที่น่ารักก็กลายเป็นเรื่องดีๆไปซะแล้ว
เขาตั้งใจเดินเข้าไปทักหนุ่มตายิ้มที่ดูหายใจหืดหอบ
“ นี่ หาบัตรเจอรึยังล่ะ ”
”อา… เซนกิซังเองหรอครับ“
”เรื่องบัตรหน่ะ ผมยังหาไม่เจอหรอก…“
คิริโกะพูดพลางพัดเสื้อพลาง
“ค่อยๆหาก็ได้นี่นา มีเวลาถึงเที่ยงหน่ะมั้งครับ… อ้ะ ! แล้วทางรุ่นพี่หล่ะ หาเจอหรือยังครับ”
ระหว่างนั้น คิริโกะก็สังเกตเห็นบางอย่าง
“ดูหัวเสียนะครับเนี่ย สนใจรับลูกอมสักเม็ดไหมครับ วันนี้เป็นรสเลม่อนหน่ะ^^”