#KMI_Nyugakushiki
เสียงดังเอะอะโว้ยวายดังขึ้นข้างหลังของ คุณ !
เมื่อคุณหันไปกลับพบเด็กหนุ่มในชุดพิธีการ..?ที่หมวกปลิวไปแล้ว กำลังวิ่งตรงมาทางนี้ด้วยความรวดเร็ว ดุเดือด เลือดพล่าน อย่างกับคนเป็นลมบ้าหมู!
[คุณจะทำยังไงล่ะ!]
>หลบชะแว๊บ
>วิ่งหนีสิ น่ากลัวเป็นบ้าเลย!
>ชนเข้าจังๆ เอื้อ!
>บอกว่าข้างหน้ามี💩หมา(?)
>ทักทายสักหน่อย
>อื่นๆ
(สามารถมารีแอคเล่นๆได้นะคะ!)
เสียงดังเอะอะโว้ยวายดังขึ้นข้างหลังของ คุณ !
เมื่อคุณหันไปกลับพบเด็กหนุ่มในชุดพิธีการ..?ที่หมวกปลิวไปแล้ว กำลังวิ่งตรงมาทางนี้ด้วยความรวดเร็ว ดุเดือด เลือดพล่าน อย่างกับคนเป็นลมบ้าหมู!
[คุณจะทำยังไงล่ะ!]
>หลบชะแว๊บ
>วิ่งหนีสิ น่ากลัวเป็นบ้าเลย!
>ชนเข้าจังๆ เอื้อ!
>บอกว่าข้างหน้ามี💩หมา(?)
>ทักทายสักหน่อย
>อื่นๆ
(สามารถมารีแอคเล่นๆได้นะคะ!)
Comments
มองไปตามเสียงคนโหวกเหวก ก่อนจะเจอเพื่อนต่างเมืองที่รู้จักกัน
"หมอนั่นเอาอีกแล้ว.." เสียเวลาเซตผมสินะ.
โกโร่วิ่งผ่านไปก่อนจะวิ่งกลับมาหา แต่ยังคงวิ่งอยู่ในแบบที่ลดความเร็วลง
"นายไม่รีบไปเรอะ! เดี๋ยวจะสายเอานะ!"
เห้ยไวจัง หัวหมอ โดดเกาะ เข้าโรงเรียนสบายๆแล้วเรา ยิ้มมุมปาก(แบบเก๊กขรึม)😏
“ ขอไปด้วนน้า โกโร่คุง☺️ เราก็สายเหมือนกัน ”
"เดี๋ยวสิ แล้วไหงโดดมาเกาะตอนไหนฟะเนี่ย!"
พึ่งมารู้ตัวแต่ก็ยังสับขาวิ่งอยู่
เกาะดั่งแมวข้างๆ ยิ้มแป้นหึส์ เรานี้มันเท่จีงๆ เกาะโกโร่คุงแน่น กันตกละกลิ้งหลุนๆ
"ฮึ ไม่เป็นไรหรอกนะ ฉันน่ะแบกเธอให้เอง เกาะดีๆล่ะ!!!"
จู่ๆเขาก็วิ่งไวขึ้น ไวจนแซงหน้ารถจักรยานคุณปู่ได้แหน่ะ!(?)
“ อ้ากกกกกก ไวมากเบย โกโร่คุงเท่ระเบิด ”
เหม่งเปิดตามแรงลม แอบทักทายคุณปู่ด้วย อายุนสาหวัดค่ะ
'ว้าว หล่อแนวดีแท้'
คิดในใจพลางเดินหลบไปข้างๆเพื่อให้อีกคนได้วิ่งไปอย่างสะดวกแต่ทว่าจะปล่อยให้คนหล่อเท่แบบนี้หายไปต่อหน้าต่อตาได้ไง
เสียงใสไพเราะ(?)จึงตะโกนออกไป
"เน่~~สุดหล่อ!! ข้างหน้ามีอุนจิอยู่น้าาา"
ยอมสายไม่ว่า แต่ลูกผู้ชายจะเหยียบอุนจิไม่ได้ ทำการเบรคเอี๊ยดจนหัวแทบจะทิ่มกับพื้นแต่ก็กลิ้งสามตลบได้ทันเพราะหวงทรงผม
"เกือบไปแล้ว..โอ้ยเจ๊บๆๆ อ๊ากกกกก"
เกือบไปแล้วที่ว่าคือหวงทรงผม..ก่อนจะมารู้สึกเจ็บทีหลัง
/ปลิว><)💦
ดห็นปลิวไปก็รีบวิ่งไปรับมาพร้อมอุ้มไปโรงเรียนด้วยกันเลย!?
"เธอเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย?!?!"
พูดขณะที่วิ่งอยู่ล่ะ
/มองอึ้งกับสภาพในตอนนี้พอรู้ตัวว่ากำลังโดนอุ้มตัวปลิวก็กรี้ดร้องในใจ
/ตั้งสติได้ก็ส่ายหัวรัวๆ
แล้วก็วิ่งไปทั้งอย่างนั้นจนถึงหน้าประตูโรงเรียนเลย...
"ฉันคงส่งแค่นี้ล่ะ! ที่เหลือเธอเดินไปได้ใช่มั้ย?!"
เขาพูดอย่างรีบๆ สายตามองหาทางไปต่อ อยู่ไหนละเนี่ย
"
/ตัวปลิวโดนหิ้วจนถึงโรงเรียน—
.
.
.
"..."/ ค่อยหย่อนตัวลงพร้อมพยักหน้าตอบ นึกว่าจะร่วงซะแล้ว_ _)
ถอนหายใจโล่งสักพักก็มองคนข้างๆครู่นึง
ไม่รู้ว่าอีกคนหาอะไรอยู่ดังนั้นเธอจึงเดินไปโรงยิมเลย🚶♀️
>บอกว่าข้างหน้ามี💩หมา(?)
*แผละ*
แทนที่จะหยุดในทันที นายคนนี้กลับไถลลื่นสิ่งไม่น่าพูดถึงไปไกลหลายเมตร(....)
"อ๊าากกกกกกกกกกก"
*อ้าปาก, หุบปาก*
"ฉันเตือนนายแล้วนะ ไม่เปื้อนใช่ไหม?" เปนห่วง แต่ไม่เดินไปหานะ (.....)
"....เซฟ!!" หมายถึงทรงผม
"อ๊าาากกกกก ไม่เปื้อนก็บ้าแล้วว!"
เขาถอดรองเท้าข้างที่เปื้อรก่อนจะชูให้อีกฝ่ายดู
"อ้าว! ว่าไงโกโร่คุง!"
วิ่งอยู่เหมือนกัน เลยวิ่งตามไปพร้อมๆ กัน
"มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะเนี่ยพ่อหนุ่ม!"
เขาเดาเหตุผลได้อย่างง่ายดาย แหงล่ะ ก็ที่เขากำลังวิ่งอยู่ก็เพราะไปเข้างานสายแล้วเหมือนกันยังไงเล่า 😓
"แล้วไงผู้ใหญ่ในโรงเรียนถึงไปทำงานสายได้ล่ะฟะเนี่ย?!"
เห็นวิ่งมาด้วยกันก็ตกใจจนออกนอกหน้า ไหงงั้นล่ะเห่ย!?
เลยมาสายกว่าเด็กให้ดูล่ะ...
"มาสายตั้งแต่วันแรกแบบนี้ ระวังโดนครูลงโทษเอานะโกโร่คุง~"
ผลั่กกก!!
ยูตะที่ยังไม่ทันได้หันหลังโดนชนแบบหลังแอ่นหน้าคว่ำแผละลงไปกับพื้น
"เฮ้ย!! ไปกร๊วกเอ๊ย! หัดมองทางบ้างสิวะ!" แยงกี้หนุ่มลุกขึ้นมาชี้หน้าโวยวาย จมูกจะแดงไปหมดจากแรงกระแทกเมื่อกี้
ไม่ทันได้สังเกตคนข้างหน้าเลยล้มขม่ำไปตามๆกัน เส้นเสียแต่ท่าล้มของเขานั่นดูแปลกตา เพราะเป็นทางที่มือป้องทรงผมเอาไว้อยู่
"เซฟ!!" ก็บ้าแล้ว!
"ฮะๆๆ! โทษที...อุ๊บ–"
กำลังจะขอโทษแต่เห็นจมูกอีกคนแดงก็ยกมือขึ้นมาปิดปากกลั้นขำไว้ก่อน
ไอแฟชั่นนั่นมันบ้าอะไร หลุดออกมาจากหนังนักเลงยุครุ่นพ่อเร่อะ!
"โฮ่ยๆๆ ไม่คุ้นหน้าเลยนี่หว่าไอติ๋มนี่ เป็นเด็กใหม่หรือไง?" ยูตะลุกขึ้น ปัดเสื้อผ้าพลางหมุนไหล่เบาๆ กอดอกแอคท่าเต็มที่
"ฮ๊าาาา นี่ไม่ใช่หงอนไก่สักหน่อยเฟ้ย ทรงผมสุดเท่ขนาดนี้!"พูดไปก็เก็กปัดทรงไปที
ได้ยินที่พูดก็เอ๊ะใจ รึว่านี่จะเป็นเจ้าถิ่น?? หึหึ คงถึงเวลาทดลองความน่ากลัวซะหน่อยแล้วสิ
"กระแอ่มๆ หึๆๆ อยากรู้ก็ไปเจอกันที่โรงเรียนซะสิ โคร๊า?" เท้าเอวพยายามยืนเบ่งใส่ ฮึ
"โฮ่ยยยยยย คิดว่าฉันอยู่โรงเรียนนี้มากี่ปีแล้วห๊าาา? ไอหน้าจืดเด็กใหม่" เขาใช้สองมือล้วงกระเป๋าเกางเกง แอคทั้งสีหน้าและท่าทางใส่ประหนึ่งแยงกี้ในอนิเมะ
"หัดรู้จักรุ่นพี่ซะบ้างเซ่!"
พอรู้ตัวถึงรีบกลับมาเก็กทรงนักเลงต่อ- แต่เห็นอีกฝ่ายตอบโต้กลับมาก็แอบหวั่นใจนิดหน่อย นี่มันแยงกี้ตัวพ่อเลยนี่หว่า!
"หาา รุ่นพี่หรอ??" เขามองอีกฝ่ายในระยะสายตาเดียวกันแล้วก็แอบอมยิ้มหน่อยๆ
"เถอะน่าา พวกก ยอมรับว่าปีเดียวกันก็ไม่เสียหายหรอกนะ!"
“….”
ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็รีบเบี่ยงหลบข้างทางทันที
วิ่งผ่านไปอย่างฉลุย ขอบคุณในใจที่หลบให้ เว้นแต่หมวกที่ปลิวมาตกตรงอีกฝ่ายพอดี
แต่ก็พึ่งมานึกได้ว่าทำไมหัวมันโล่งๆ พอหันไปเห็นหมวกก็ร้องทัก
"หมวกฉัน!!"
"เฮ่ย นายน่ะ! ฝากเก็บหมวกให้หน่อยนะ! เดี๋ยวฉันจะไปเอาอีกที!!" จากนั้นก็วิ่งไปเลย...
ฮิเดกิก้มมองหมวกสีดำที่ปลายเท้า เผลอใช้เท้าเขี่ยออกข้างทางไปด้วยความเคยชินก่อนที่ร่างอีกฝ่ายจะลับตาไปดันเกิดรู้สึกว่าถ้าไม่เก็บไว้แล้วเจ้าของกลับมาจะโดนชกไหม
"อะไรเนี่ย"
งานเข้าตั้งแต่เช้าเลย
สุดท้ายก็เก็บหมวกใบนั้นขึ้นมาปัดฝุ่นเอามันติดมาที่โรงเรียนด้วย
เขาเดินวนไปวนมาสลับกับนั่งเอาไม้เขี่ยๆกับดินวาดอะไรสักอย่าง พอเข้าไปใกล้จะเห็นว่าเป็นเหมือนกับแผนที่?
ดูเหมือนจะมีคนไม่คุ้นทางในโรงเรียนสักเท่าไหร่
"โอ้ะ!! นายน่ะ!! ทางนี้ๆ!"
พอเห็นคนเก็บหมวกมาให้ก็โบกมือยิ้มให้ มาเน้
เด็กปี 1 นี่พลังล้นจริง ๆ
"นี่หมวก...วันสำคัญก็อย่าลืมสิ"
ยื่นหมวกพิธีการสีดำส่งคืนเจ้าของ อุบอิบเรื่องที่เผลอเอาเท้าเขี่ยไว้
โกโร่รับหมวกมาปัดฝุ่นลวกๆแล้วใส่บนหัว..แต่เพราะติดผมนี้แหละเลยจะร่วงทุกที
"กระแอ่ม..แต่ว่านะ..." โกโร่พูดขึ้นมาก่อนจะหยุดและเก็กแทน?
"เอาล่ะถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้วล่ะ"
ว่าแล้วก็เดินไปในทางที่ตัวเองไม่รู้ว่าเป็นทางไหนซะแทนด้วยความมั่นใจ..
⠀> หลบชะแว๊บแบบดิจิทัล
พอเห็นรีเจ้นท์บอยพุ่งปรี่ไปข้างหน้าไม่คิดชีวิต คาเรนจึงปลีกตัวเบี่ยงเข้าข้างทางได้อย่างสวยงามในการก้าวครั้งเดียว …เพอร์เฟค
“ นะโมอมิตตาพุทธ ”
เธอพนมมือขึ้นสวดมนต์ให้กับรีเจ้นท์บอยผู้น่าสงสาร
⠀
เหลือเพียงหมวกที่ปลิวมาตกอยู่เท้าของเธอพอดี เหมือนว่าจะยังไม่รู้ตัวที่หมวกตก..
แต่สักพักถึงรู้ตัวตอนที่วิ่งไปไกลแล้วว่าหมวกหาย เลยหันไปหา
"เธอน่ะะะะ!! ฝากด้วยนะ!!!"
หมายถึงหมวกน่ะ
⠀“ อาดิโอส… ”
เธอมองตามรีเจ้นท์บอยจนลับตาไป แต่ปะไรตกอยู่ปลายเท้า
นั่นหมวกพิธีการไม่ใช่หรือ แต่คงจะไม่ทัน ติดสปีดเทอร์โบไปแล้ว
⠀“ กลั—บ—ม ม—า ก่อ——น ”
เธอเกร็งฝีเท้าดีดตัวไปข้างหน้า หวังเพียงจะคืนหมวกแก่เจ้าของ
⠀
ดูเหมือนยิ่งวิ่งตามไปใกล้ยิ่งได้ยินว่าหมอนี้กำลังร้องว้ากในขณะวิ่งอยู่ ดูทางจะรีบจริงๆจนลืมมองคนข้างหลัง
⠀“ หม—ว…ก ห—หมวก …
หมวกค่-ะ ”
เราไม่สามารถสนทนากันกลางพายุฝนได้ฉันใด
ก็ไม่สามารถสนทนาเมื่อออกตัววิ่งได้ฉันนั้น
แต่ของสิ่งนี้สำคัญ เพราะอยู่ในวันสำคัญ…
“ มา… เอา… หม—วก ก่อน… ค่ะ ”
⠀
"ปี1 ทรงผมเท่ดีนะ"
ทักทายแบบใดไม่รู้ แต่เห็นว่าทรงผมอีกคนมันเด่นดีก็เลยทักขึ้นมา เพิ่งจะเคยเห็นคนทำผมทรงนี้ใกล้ๆครั้งแรกถึงจะแค่แว๊บๆผ่านๆก็เถอะ
แล้วนั่นรีบจนหมวกปลิวแล้ว งั้นเก็บตามแล้วค่อยเอาไปคืนทีหลังก็แล้วกัน
"โอ้ส!! ขอบใจจ!!"
และวิ่งพร๊วดไปต่อ กลับมารับคำชมเฉยๆ...
ทำตาปริบๆมองตามอีกฝ่ายที่อุตส่าห์วิ่งวนกลับมาขอบคุณ ดูท่าเขาจะเจอพวกบ้ายอเข้าให้แล้วสิเนี่ย
จะแอบเอาใจช่วยให้วิ่งไปทันก็แล้วกัน ถึงมันจะสายแล้วก็เถอะ
พอได้ยินเสียงโวยวาย เจ้าตัวที่กำลังง่วงๆอึนๆอยู่ ขอบตาดำคล้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ค่อยๆหันไปข้างหลังและก็…
-โครมมม!-
“จ้ากกก!!”
ชนเข้าอย่างจังเลย เกือบกระเด้งไปไกล แต่ดีที่ไม่ได้กระเด็นไปไหนมาก
“โอยๆๆ อยู่ดีๆก็เกือบได้ไปเยี่ยมญาติที่บ้านเกิดแล้ว“
เจ้าตัวลูบสะโพกของตัวเองและค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองว่าใครคนไหนวิ่งมาชนข่อย ข่อยสิสูนให้
แรปพูดออกมาในคราวเดียวก่อนจะรีบลากตัวอีกคนไปที่โรงเรียนด้วยกัน สายแล้วๆๆๆๆ