#THK_โรลเปิด #แยกรูท
ชายหาด | 16.00 น. ( เวลาสมมติ ) | วันหยุดสุดสัปดาห์
เสียงคลื่นกระทบกับเสียงไม้ เสียงของสายลมราวกับกำลังเรียกหาให้ตามมันลงไป ..ลงไปในก้นบึ้งของมหาสมุทร
เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ขอบชายทะเล เพลิดเพลินกับสิ่งที่เรียกว่าอาชีพของเขา เหมือนเขาเริ่มเห็น ' คุณ ' แล้วนะ สนใจจะเข้าไปหาเขารึเปล่า ?
คุณอาจจะได้รับประสบการณ์ใหม่ๆจากเขาก็ได้ ...
ชายหาด | 16.00 น. ( เวลาสมมติ ) | วันหยุดสุดสัปดาห์
เสียงคลื่นกระทบกับเสียงไม้ เสียงของสายลมราวกับกำลังเรียกหาให้ตามมันลงไป ..ลงไปในก้นบึ้งของมหาสมุทร
เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ขอบชายทะเล เพลิดเพลินกับสิ่งที่เรียกว่าอาชีพของเขา เหมือนเขาเริ่มเห็น ' คุณ ' แล้วนะ สนใจจะเข้าไปหาเขารึเปล่า ?
คุณอาจจะได้รับประสบการณ์ใหม่ๆจากเขาก็ได้ ...
Comments
ระหว่างที่กำลังเดินเล่นไปตามทางเดินขอบชายทะเล เสียงคลื่นกระทบหาได้เข้าไปในความสนใจของเขาไม่ ดวงตาของเขากำลังจับจ้องแค่สิ่งที่เห็นภายในกล้องเท่านั้น ก่อนจะสะดุดกับร่างของคนที่กำลังตกปลาอยู่ไกล
ในช่วงสุดสัปดาห์นี้คงไม่แปลกที่จะมีคนมาตกปลา เมื่อคิดแบบนั้นแล้วจึงตัดสินใจเดินไปทักทาย
“สวัสดีครับ มาตกปลาเหรอครับ?”
นัยต์ตามรกตที่เหลือบมองคนที่เดินเข้ามาหา แม้จะเงียบงันแต่พอได้ยินเสียงทักทายก็หันหน้าพร้อมรอยยิ้ม
" สวัสดีครับ ใช่แล้วล่ะครับ "
มืออีกข้างเขยิบถังปลาออกเพื่อไม่ให้ขวางจนเกินไป
" เขาว่าปลาช่วงนี้เนื้อจะหวาน ถ้าไม่รังเกียจรับไปสักตัวไปลองทานก็ได้นะครับ "
วาคุโจถือวิสาสะเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าถังนั้นถูกขยับเพื่อให้พื้นที่ในการสนทนาของพวกเขา
“จะดีเหรอครับ? แต่คุณตกพวกมันนะครับ”
ตัวของเขาประหลาดใจกับข้อเสนอของอีกฝ่ายที่เสนอให้เขารับปลาไปทั้งที่เขาแค่มาทักทายเพียงเท่านั้น
"ยังไงเสียผมก็ทานมันไม่หมด ที่เหลือผมก็เอาไปขาย"
เขาว่ามือพลางวางคันเบ็ดลง ก่อนจะจัดเอาปลาใส่ถุงผ้าที่พกพามาทุกครั้ง เขาค่อนข้างเตรียมพร้อมเสมอเวลาที่มาข้างนอก ทำตัวเหมือนคนแก่แบบนี้ เนื้อไม่หอมเลยแฮะ..
" นี่ครับ ผมให้ "
(ฮือๆ กลับมาแล้วค่า ขอโทษที่ช้านะคะ)
“อะ-โอ้ งั้นก็ไม่เกรงใจนะครับ”
วาคุโจเลิกลั่กเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นหยิบถุงผ้าขึ้นมาใส่ปลาที่จับได้ให้แก่เขา เขาค่อนข้างแปลกใจที่อีกฝ่ายใจดีกับคนแปลกหน้าอย่างเขา ก่อนจะรับถุงนั้นมาจากอีกฝ่ายพลางเปิดดูปลาด้านในจำนวนนึง ดูเหมือนว่าเขาคงไม่ต้องกังวลว่าตอนเย็นวันนี้เขาจะกินอะไรแล้วล่ะ
“ขอบคุณมากนะครับ ”
" อิสึกิ คิจิ "
" ฝากตัวด้วยนะครับ "
พอว่าแบบนั้นมือก็โยกคันเบ็ดไปทางทะเลต่อ พอมีคนเข้ามาพูดคุยแบบนี้มันทำให้การนั่งตกปลาแบบนี้มันไม่เหงานะ ดูดีเลยใช่มั้ยล่ะ ?
" มาแถวนี้ประจำหรอครับ ? "
และดูเหมือนว่าเธอจะโดนสังเกตเห็นซะแล้ว…
“สวัสดีค่ะ! คุณตกปลาอยู่หรอ?”
เธอเดินเข้ามาทักทายพลางยิ้มเล็กน้อย แววตาเป็นประกายด้วยความสนใจก่อนจะเห็นปลาจำนวนมากที่ถูกตกขึ้นมาได้
“เห…ปลาเยอะจังเลย คุณใช้เวลานานรึเปล่าคะเนี่ย—?”
ทันทีที่พบเจอหญิงสาวก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ ไม่วายจะยกลังปลาหลบออกเพื่อไม่ให้ขวางมากเกินไป
" ใช่แล้วครับ ผมนั่งตกมาสักพักแล้วล่ะ "
" รับไปสักตัวสองตัวมั้ยครับ ? ไหนๆคุณก็มาทั้งทีแล้ว "
(ฮือๆ กลับมาแล้วค่า ขอโทษที่ช้านะคะ)
"แต่คุณตกมาเองนะคะ ฉันเกรงใจน่ะค่ะ...."
คิ้วเรียวตกลงตํ่าเล็กน้อยพลางค่อยๆย่อตัวนั่งลงข้างๆเพื่อให้พูดคุยกันได้สะดวก
"แต่ถ้าคุณขายฉันจะซื้อนะคะ~!"
เธอขยับรอยยิ้มสดใสด้วยความยินดีหากต้องจ่ายเงินเพื่อแลกกับปลาที่อีกฝ่ายตั้งใจตกมาด้วยตัวเอง
เขาทำท่าลนเล็กน้อยกับข้อเสนออีกคนก็จะส่ายหน้าปฏิเสธทันที ของเล็กๆน้อยแบบนี้ไม่จำเป็นจะต้องแลกด้วยเงินเลย
" ถ ถือเป็นของขวัญที่เราได้เจอกันก็ได้ครับ.. "
" อิสึกิ คิจิ..ฝากตัวด้วยนะครับ "
แม้จะรู้สึกเกรงใจแต่หากพูดขนาดนั้นเธอคงปฏิเสธไม่ได้แล้วสิ
"งั้น...ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ-!"
"ฮิๆ-- โคบายาชิ ฮารุกะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ!"
เธอขยับยิ้มกว้างอย่างสดใสด้วยแววตาเป็นประกายขณะที่พูดคุยกับอีกฝ่าย
"จะว่าไปคุณตกปลาเก่งจัง ใช้เวลาไม่นานก็ได้ตั้งหลายตัวเลย…"
"มาตกปลาที่นี่บ่อยหรอคะ?"
เธอเอียงศีรษะเล็กน้อยด้วยความสงสัย
เสียงของคลื่นทะเลกระทบกับฝั่งเสียงดังอยู่เป็นระยะ ถึงจะไม่ใช่เสียงที่โปรดปราณเท่าไหร่แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีอะไรน่าสนใจกว่านี้
ถึงเวลานี้ปกติเขาจะไม่ค่อยออกจากบ้าน แต่ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
"ตกได้เยอะจังเลยนะคร้าบ"
เคย์โกะที่กำลังเข็นจักรยานได้กล่าวขึ้น ไหนๆวันนี้ก็ไม่มีอะไรทำ ถ้าขอไปทักทายหน่อยคงไม่เสียหายนี่นา
" ขอบคุณนะครับ "
" ผมก็ประหลาดใจเหมือนกัน.. สนใจเอาติดบ้านสักตัวสองตัวมั้ยครับ ? "
" ผม อิสึกิ คิจิครับ "
ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรที่เขาจะแบ่งให้อีกคนที่ไม่เคยได้พบหรือรู้จักเลยแม้แต่น้อย แต่ทำความรู้จักไว้ก่อนมันก็ดีนี่นะ ?
อย่างน้อยวันนี้ก้ไม่ได้มีแต่อะไรน่าหงุดหงิด
"งั้นผมก็ขอรับไว้น้า"
จากทีท่าที่ตอบแรกแฝงไปด้วยความเรียบเฉย ในตอนนี้ดูอารมณ์ดีขึ้นเป็นเท่าตัว
"ชิการาคิ เคย์โกะคร้าบ"
"อยู่ ปี 2 หน่ะ"
คงไม่จำเป็นต้องบอกชื่อโรงเรียน มปลายมีอยู่โรงเรียนเดียวนี่นา
จักรยานตอนนี้ได้ถูกจอดไว้ ส่วนตัวเขาก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
อย่างน้อยตอนนี้ถ้ากลับบ้านช้าก็ไม่โดนดุเพราะมีของติดไม้ติดมือมาล่ะนะ
อีกคนหน้าตาดูยิ้มแย้มขึ้น มันก็ชวนเขาผ่อนคลายด้วยเหมือนกัน
" ผมพกถุงผ้ามาพอดี นี่เลยครับ "
เขาขยับตัวจัดแจงใส่ปลาที่ตนตกได้ใส่ลงในถุง ก่อนจะยื่นให้อีกคน ซึ่งแน่นอนว่าปริมาณมันก็เกือบๆเต็มถุงเสียแล้ว
" ผมทานไม่หมดหรอก เชิญเลยครับ "
เขามองปลาที่ค่อยๆถูกเทลงในถุงจนดูเกือบเต็ม สายตาที่ดูอารมณ์ดูจ้องมองถุงนั้น คงชอบของฟรีสินะ
'รุ่นพี่..'
อา คงอยู่ปีหนึ่งสินะ
เขารับถุงมาด้วยความเต็มใจในขณะที่ย่อตัวลงนั่งยองๆใกล้ๆอีกฝ่ายเพื่อให้ง่ายขึ้น
"มาตกบ่อยเหรอครับเนี่ย เก่งเชียว"
เขากล่าวชม สายตาจับจ้องไปที่คันเบ็ดของอีกฝ่าย ทีท่าดูทะมัดทะแมงกว่าที่จะเป็นมือใหม่
" ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ถ้าว่างๆผมถึงจะมานั่งตกน่ะ "
จริงๆมันก็เป็นอาชีพของเขาไปแล้ว แต่เรื่องพวกนี้ไม่จำเป็นจะต้องใส่ใจเลยก็ได้นี่นา
สองมือจัดแจงเหยื่อลงตะขอก่อนจะเหวี่ยงลงน้ำอีกครา แม้ว่าท่าทีของเขาจะดูสบายตัวขนาดไหน แต่เมื่อใดที่เหยื่อติดกับ เขาก็พร้อมจะลากมันขึ้นทันที
" เขาบอกว่าปลาช่วงนี้เนื้อจะหวาน ลองแล่สดน่าจะอร่อยนะครับ "
ช่วงบ่ายแก่ๆลมจากชายหาดพัดกระทบตัวเด็กสาว เธอยืนมองเด็กหนุ่มตกปลาอย่างสงบ
เหมือนจะโดนสังเกตเห็นเข้า เข้าไปทักทายเสียหน่อยคงไม่เป็นไร
"สวัสดี" เดินเข้าไปใกล้พลางโค้งตัวก้มลงมอง
"ตกปลาอยู่หรอ" เอียงคอมองเล็กน้อย
"โฮ่—! ได้เยอะเลยนี่นา"
สิ้นเสียงเด็กสาวที่เข้ามาทักทายก็อดไม่ได้ที่จะหันไปหาพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ เป็นคำทักทาย
" ใช่แล้วล่ะ "
" เคยตกรึเปล่า อยากลองตกมั้ย ? "
เอ่ยกล่าวด้วยเสียงนุ่ม แต่เรียบง่าย แม้ใจจริงเขาพูดคุยกับใครไม่เก่งแต่เขาก็เป็นมิตรกับทุกคนมากๆเลยล่ะ
" ผมช่วยสอนได้นะ "
"ฮารุมิไม่เคยตกปลาเลย"
"หม่ามี้เคยบอกว่าตกปลาทำให้ปลาเจ็บ" เธอกล่าวพลางเอามือไขว้หลัง
"แต่ว่า"
"ฮารุมิก็อยากรู้ความรู้สึกตอนตกปลาได้"
"ฮารุมิอยากลองเหมือนกัน"
ว่าแล้วก็เดินไปนั่งข้างๆอีกฝ่ายพลางจ้องตาแป๋ว
"จะตั้งใจเรียนเลย"
" นี่ ผมจะสอนให้ "
สองมือบรรจงจัดเหยื่อไว้อย่างประณีต ก่อนจะยื่นคันเบ็ดให้อีกคน มือไม้กับชับอีกคนอย่างตั้งอกตั้งใจ
" มือจับตรงนี้ะ.. แล้วง้างคันเบ็ดไปด้านหลัง แล้วค่อยเหวี่ยง.. "
ตั้งใจสุดๆ
ฮึบ!
เด็กสาวเหวี่ยงเบ็ดสุดแรงทำตามที่ผู้สอนบอกทุกอย่าง
แต่เหมือนแรงเหวี่ยงจะไม่มากพอ เสียงเบ็ดลงน้ำดังจ๋อมใกล้ๆกับจุดที่นั่งๆอยู่
ไร้ซึ่งเสียงใดเข้าแทรก ฮารุมิไม่พูดอะไร ตั้งตารอเจ้าปลามากินเหยื่ออย่างใจจดใจจ่อ
ตุ๋ม!
เหมือนเหยื่อจะติดกับแล้วนะ
" ค่อยๆดึงนะ แล้วหมุนคันเบ็ดแบบนี้.. "
" ใช่ นั่นล่ะ ค่อยๆดึง.. "
แน่นอนว่าเขาก็ดูแลไม่ไกลห่าง จนกระทั่งตกได้สำเร็จ
" เก่งมากเลย ! ปลาตัวนั้นเป็นของเธอแล้วนะ "
เขายิ้มตอบกลับตามประสา แบบเดิมๆ เดินเข้าไปทักทาย
จะเสียงของคลื่นหรือไอทะเลก็คลุ้งไปทั่ว
"สวัสดีครับ อิสึกิซัง"
เดินเข้าไปใกล้ๆ ให้ใกล้พอที่เสียงคลื่นจะไม่กลบเสียงเขา
" สวัสดีครับ รุ่นพี่ "
แต่เขาก็กลับรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้พบอีกคนที่ดูโตกว่าเขา
เขามอบรอยยิ้มตอบกลับเป็นคำทักทายไม่วายที่มือจะขยับถังที่บรรจุปลาจำนวนหนึ่งเขยิบออกมาเพื่อไม่ให้ขวางมากเกินไป
" มาที่นี่เหมือนเดิมเลยสินะครับ "
เหมือนทุกๆครั้ง
"อืม"
"เสียดายจัง วันนี้ไม่ได้พกของมาตกปลาด้วยครับ"
ว่าแล้วหัวเราะ นั่งกอดเข่ารับลมทะเล ฟังเสียงคลื่นให้ใจสงบ
สองมือดึงคันเบ็ดขึ้นตามแรงเหยื่อที่เข้ามาติดตะขอ ก่อนจะเริ่มหมุนคันเบ็ดขึ้นมา โชว์ให้เห็นผลงานชวนประหลาดใจอีกครั้ง
มีแต่ไซส์กลางทั้งนั้น
" เขาว่าปลาหน้านี้เนื้อจะหวานล่ะ "
" รุ่นพี่แบ่งเอาไปทานที่บ้านก็ได้นะครับ ที่เหลือผมเอาไปขาย "
ไม่วายจะชวนคุยไปด้วย มันรู้สึกเพลินใจเหมือนกันที่ได้ชวนคุยระหว่างทำงานที่เขารักไปด้วย
เขายิ้มตอบ มีเพียงรอยยิ้มประดับหน้า แววตาจ้องมองการกระทำของอีกฝ่าย มือเลื่อนมาจับคาง
"ผมพักอยู่หอล่ะ ที่บ้านคงไม่มีโอกาส"
"ถ้าแล่กินที่หอคงพอเป็นไปได้ครับ"
หัวเราะเล็กน้อย
"แต่ถ้าคุณจะตกไปขาย ไม่ต้องแบ่งให้ผมก็ได้ครับ เกรงใจแย่"
" ตราบใดที่ยังมีแขนและขา ผมก็ยังหามันได้เรื่อยๆ "
เอ่ยด้วยเสียงเรียบ
" ถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆจากผมแล้วกันครับ "
" ไว้ผมแล่ให้นะ "
.
.
ระหว่างเดินตามชายหาดอยู่นั้นเอง เธอก็เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาคุ้นๆ กำลังนั่งตกปลาอยู่ เหมือนจะเป็นเพื่อนชั้นปีเดียวกัน ถ้าเธอจำไม่ผิดน่ะนะ
"เอ่อ สวัสดีค่ะ โห้ ตกได้เยอะมากเลยนะคะเนี่ย" เธอตัดสินใจเดินเข้าไปทักทายก่อนจะชี้ไปที่ที่ใส่ปลาอีกฝ่าย
เขายิ้มให้ก่อนจะเหลือบสายตาไปยังลังปลาที่ตกมาได้จำนวนหนึ่งแล้ว
" ใช่ครับ เห็นว่าปลาหน้านี้เนื้อมันหวาน ผมเลยลองตกมาลองชิมดู.. "
ไม่วายที่จะขยับลังเพื่อไม่ให้ขวางอีกฝ่ายมาเกินไป
" ลองเอาไปทานสักตัวสองตัวมั้ยล่ะครับ ? "
(ฮือๆ กลับมาแล้วค่า ขอโทษที่ช้านะคะ)
เธอว่าด้วยความตื่นตาตื่นใจ ก่อนจะกล่าวตัดพ้อเล็กน้อยอย่างเสียดายที่ดันเดินมาตัวเปล่า
'รู้งี้เอาถังจากร้านคุณลุงมาด้วยก็ดี...' คิดในใจอย่างเซ็งๆ ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย
"...แต่รับสักตัวถือกลับบ้านเอาก็แล้วกัน เอ่อ...ว่าแต่ นั่งด้วยได้รึเปล่าคะ?"
ว่าแล้วก็ย่อตัวลงข้างๆอีกฝ่าย...
(ไม่เป็นไรค่า เวลคัมแบคนะคะ✨)
แม้เขาจะหลบสายตาเล็กน้อยเพราะเขาค่อนข้างเขินเวลามีเพศตรงข้ามมาเข้าใกล้
เรียกว่าทำตัวไม่ถูกเสียมากกว่า
" เรื่องปลาไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมพกถุงมาเผื่อห่อปลาไว้แล้วล่ะ "
แน่นอนว่าถ้าเป็นเรื่องพวกนี้เขายินดีเป็นอย่างยิ่ง และคงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะแบ่งให้คนไปทั่วอยู่แล้ว
มือจัดห่อปลาใส่ถุงผ้าอย่างชำนาญ ก่อนจะยื่นสองมือให้อีกฝ่าย
" นี่ครับ ผมให้ "
มิโอะที่นั่งลงข้างๆอีกฝ่าย กล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงลังเลเล็กน้อยช่วงท้าย ก่อนรับห่อถุงผ้าอย่างดีใจ ก่อนจะจ้องอย่างพิจารณาแล้วก็เกิดความคิดในใจว่า
'...โห้ ห่อสวยเป็นระเบียบกว่าตอนเราห่อปลาที่ร้านอีก'
ก่อนจะวางห่อถุงผ้าลงบนหน้าตักตัวเอง แล้วก็นั่งแกว่งขาช้าๆ พลางมองทะเลเงียบๆ เพราะไม่อยากทำอะไรที่เป็นการรบกวนอีกฝ่ายตอนตกปลามากเกินไป
“นั่งด้วยได้มั้ยเอ่ย?”
ร้องถาม ในมือของเขาคือเบ็ดตกปลาและกระติกคล้ายกับที่อีกฝ่ายวางไว้ข้างตัว
ไม่คาดคิดว่าวันนี้ที่ตนออกมาหาอาหารยามราตรีจะมีการพานพบ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ย้ายไปตรงอื่น
" ได้สิครับ "
พร้อมรอยยิ้มน้อยใหญ่ราวกับดีใจ น้อยนักที่จะเจอคนแปลกหน้าเข้ามาหาและมาขอใช้พื้นที่ร่วมกัน
สองมือออกแรงลากลังเพื่อไม่ให้อีกคนมากเกินไป นัยต์ตาเหลือบมองราวกำลังสำรวจท่าทีของอีกคนไปในเวลาเดียวกัน
เหมือนเขาจะโตกว่านะ.. เรียนที่เดียวกันรึเปล่านะ ?
" ผมไม่เคยเจอคุณเลย ..ปกติตกฝั่งอื่นหรอครับ ? "
เดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ อีกฝ่ายแล้วจัดแจงอุปกรณ์ไปพลางตอบคำถามด้วยรอยยิ้มสบายอารมณ์และตาตี่เป็นเอกลักษณ์
“ปกติผมตกไปทั่วน่ะ แค่วันนี้บังเอิญมาเจอพี่ชาย“
ติดเบ็ดที่ปลายตะขอแล้วเหวี่ยงลงน้ำ
“ตกได้เยอะยัง?“
สายตาเหลียวมองการกระทำของเขาแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
" ผมหรอ พอสมควรแล้วล่ะ "
" ว่าจะตกไว้แค่มื้อเย็น ถ้ากินไม่หมดคงจะต้องเอาไปขายแล้วล่ะ .."
เขาว่าพร้อมยกยิ้มขำไปด้วย ก่อนที่จะยกคันเบ็ดขึ้นเหนือผิวน้ำ เหมือนจะได้เพิ่มอีกแล้วล่ะ
" วันนี้ตั้งเป้าสักกี่ตัวล่ะครับเนี่ย ? "
พยักหน้าเบาๆ ชื่นชมจำนวนปลาที่อีกฝ่ายตกได้ก่อนเหวี่ยงเบ็ดลงน้ำแล้วนั่งชิลรอ
“ผมตกเรื่อยๆ น่ะ ได้แค่ไหนก็แค่นั้น ไม่ซีเรียสอะไร”
”แต่ถ้าได้เยอะก็ดี ประหยัดค่าอาหาร“
" ผมทานไม่หมดหรอก "
จริงๆเขานั่งตกมาสักพักแล้ว พักสักหน่อยดีกว่า
" เขาบอกว่าช่วงปลาหน้านี้เนื้อหวาน ถ้าแล่สดก็ไม่แย่นะครับ "
มือวางคันเบ็ดตนเองไว้ก่อนจะนั่งกอดเข่ามองอีกคนนั่งตกชิลๆแทน
วันนี้ลมเย็นดีจังเลยนะ