“ท ท่านพ่อ…”
ใบหน้าของบุพการีซึ่งรังเกียจกันอย่างสุดหัวใจปรากฏอยู่ตรงหน้า
“คลานลงไกซะ”
“กรี๊ด!“
ฉันเผลอร้องออกมาเมื่อโดนมือใหญ่ของพ่อกดหัว
ตอนนั้นเอง ขาก็เย็นวาบ กิโมโนถูกเลิกขึ้น
นั่นคงเป็นเพียงจินตนาการของฉันเอง ทว่า ดวงตาของท่านย่าเป็นสีแดงก่ำราวกับสัตว์ประหลาด กระนั้นศีรษะของหล่อนกลับถูกพาดทับด้วยเงาจนไม่เห็นสีหน้า
4
ใบหน้าของบุพการีซึ่งรังเกียจกันอย่างสุดหัวใจปรากฏอยู่ตรงหน้า
“คลานลงไกซะ”
“กรี๊ด!“
ฉันเผลอร้องออกมาเมื่อโดนมือใหญ่ของพ่อกดหัว
ตอนนั้นเอง ขาก็เย็นวาบ กิโมโนถูกเลิกขึ้น
นั่นคงเป็นเพียงจินตนาการของฉันเอง ทว่า ดวงตาของท่านย่าเป็นสีแดงก่ำราวกับสัตว์ประหลาด กระนั้นศีรษะของหล่อนกลับถูกพาดทับด้วยเงาจนไม่เห็นสีหน้า
4
Comments
ริมฝีปากของฉันสั่นระริก
“ไม่นะ”
มือเหี่ยวแห้งยกไม้หวายเรียวยาวขึ้นสู่ฟ้า
“ไม่!!!”
ฉันกรีดร้องสุดเสียงเมื่อไม้เรียวยาวฟาดลงมาที่น่อง
“กรี๊ดดด!!!”
เพี๊ยะ—!
เพี๊ยะ—!!
เพี๊ยะ—!!!
“หนูขอโทษ! หนูขอโทษ!! หนูจะไม่ทำอีกแล้ว!! หนูจะชดใช้ให้!! ได้โปรดเถอะค่ะ!!!”
“ขอโทษงั้นเรอะ? แกรู้รึไงว่าแกผิดอะไรน่ะ?”
“ร เรื่องนั้น…”
5
ไม่รู้อะไรเลย
ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น
พ่อของฉันนั่งยอง นิ้วของเขากำผมของฉันไว้แน่นแล้วกระชากศีรษะของฉันขึ้นมาให้สบตากับเขา
”แกน่ะ ผิดตั้งแต่เกิดมาแล้ว“
เสียงหวดหวายและเนื้อแตกเลือดซิบค่อย ๆ หานไปจากโสตประสาท
“ถ้าแกอยากชดใช้ล่ะก็…”
รอยยิ้มของชายตรงหน้าช่างบิดเบี้ยวเกินทน
“ไปตายซะ”