#ออลซากุ #อุเมะซากุ
'my gods look like hajime'
tw : suicide thoughts
1.
ในวันที่ 'ซากุระ ฮารุกะ' ดำดิ่งสู่จุดต่ำสุดของห้วงสมุทรไพศาล จมจ่อม คุดคู้ เย็นเยือก มลายหายสิ้นซึ่งจิตวิญญาณ และลมหายใจเฮือกสุดท้าย
มือคู่หนึ่งกลับยื่นถึง ไขว่คว้า ฉุดรั้งให้พ้นผิวน้ำ ลอยคอ และหวนคืนชีวิตหนักอึ้งอีกครั้ง
'my gods look like hajime'
tw : suicide thoughts
1.
ในวันที่ 'ซากุระ ฮารุกะ' ดำดิ่งสู่จุดต่ำสุดของห้วงสมุทรไพศาล จมจ่อม คุดคู้ เย็นเยือก มลายหายสิ้นซึ่งจิตวิญญาณ และลมหายใจเฮือกสุดท้าย
มือคู่หนึ่งกลับยื่นถึง ไขว่คว้า ฉุดรั้งให้พ้นผิวน้ำ ลอยคอ และหวนคืนชีวิตหนักอึ้งอีกครั้ง
Comments
'อุเมะมิยะ ฮาจิเมะ' บุคคลที่มีดวงตาล้ำลึกดุจสีมหาสมุทร และมือคู่นั้นก็เปรียบได้กับหัตถ์พระเจ้า
ผู้ช่วยชีวิต ที่ฮารุกะไม่ต้องการ
แหวกว่าย พากันหอบหิ้วกลับขึ้นฝั่ง เหนื่อยหอบ และนั่งมองหน้ากันเนิ่นนานเงียบเชียบ
"ไปอยู่กับฉัน ไปอยู่ด้วยกัน"
ฮาจิเมะกล่าวหนักแน่น ลูบรอยจางบนข้อมือขาวของฮารุกะ
เส้นขวางสีเนื้อเข้มนูนขึ้นมาเล็กน้อย รอยแผลเป็นย้ำเตือนถึงตอนที่เจ้าตัวสลักมันลงไปด้วยความรู้สึกว่างเปล่า และนิ่งเฉย
ไม่มีแม้แต่หยดน้ำจากความโศกเศร้าในดวงตาร่วงหล่น
ไม่มีคำปฏิเสธด้วยเช่นกัน
ความสัมพันธ์ซับซ้อนกำเนิดขึ้นภายใต้ชายคาเดียวกัน
แรกเริ่มของคนทั้งคู่ดำเนินไปด้วยความอึดอัด ความไม่เข้าใจ ตัดพ้อ และผิดหวัง
ก่อนค่อยๆ ผันกลายเป็นความสบายใจ ความพยายามจะเข้าใจ เชิดชู และสมหวัง
ทั้งหมดทั้งมวลนั้น เพราะ ฮาจิเมะ ไม่เคยหมดความอดทน
ฮารุกะถึงได้ดำรงอยู่
"รอก่อนนะ ใกล้เสร็จแล้ว" ฮาจิเมะกำลังลงมือทำมื้อค่ำ โดยมีฮารุกะนั่งมองแผ่นหลังกว้างดังเช่นทุกวัน
แผ่นหลังกว้างใหญ่ราวกับเป็นที่พักพิงให้โลกได้ทั้งใบ
ถ้าคนๆ นี้ เปรียบกับพระเจ้า แล้วจะต้องเป็นของทุกๆ คนด้วยไหม
นึกเพียงเท่านั้น สองเท้าก้าวฉับเข้าไปสวมกอดด้วยรู้สึกหวงแหน
"ซากุระ เป็นอะไรไป"
สัมผัสเปียกชื้นที่แผ่นหลัง ฮาจิเมะรีบวางมือจากเครื่องครัว และหันมาเผชิญหน้า
"ไม่ให้ เราไม่อยากให้ใครทั้งนั้น"
นัยน์ตาสองสีคลอไปด้วยความเศร้า ไหลพลูสองข้างแก้ม สะอึกสะอื้นตัวโยนจนน่าสงสาร
"เข้าใจแล้ว จะไม่เป็นของใครเลย เป็นของซากุระคนเดียวเท่านั้น"
ฝ่ามือขึ้นประคอง บรรจงจุมพิตที่หน้าผาก ไล้จูบซับน้ำตา และประทับลงที่ริมฝีปากราวกับให้คำมั่น
ฮารุกะตอบสนองในส่วนเดียวกัน
"ช่วยกอดหน่อยได้ไหม"