ระหว่างที่พูดปลายเท้าก็ขยับช่วยนำจังหวะให้เธอตาม เขามองคู่เต้นด้วยเช่นกัน ได้ยินเธอพูดมาแบบนั้นก็หัวเราะเบาๆ
"ก็เป็นเรื่องพื้นฐานของชนชั้นสูงนี่นา ถ้าเต้นไม่ได้เลยก็คงไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ? ฉันเองก็ยังอ่อนหัด เพียงแค่เธอยังไม่เจอคนที่เก่งกว่าฉันก็เท่านั้นเอง"
"ก็เป็นเรื่องพื้นฐานของชนชั้นสูงนี่นา ถ้าเต้นไม่ได้เลยก็คงไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ? ฉันเองก็ยังอ่อนหัด เพียงแค่เธอยังไม่เจอคนที่เก่งกว่าฉันก็เท่านั้นเอง"
Comments
เพื่อความสนุกสิเนอะ
”ขอบคุณนะ จะพยายามให้เต็มที่เลย“
“ก็ไม่คิดว่าจะเก่งกว่าขนาดนั้น!”
”เห็นแบบนี้ไม่กล้าเรียกเธอว่าอ่อนหัดเลย“ เพราะมาเต้นด้วยกันแบบนี้ ฝ่ายอ่อนหัดคงจะเป็นเธอมากกว่า
.
.
กระทั่งดนตรีจบลง เท้าก็หยุด สุดท้ายเธอจึงผละมือออก ยกชายกระโปรงขึ้นแล้วก้มลงถอนหายบัว
”คงจะต้องไปหัดเต้นรำจริงจังบ้างแล้ว”
เขาตอบเธอด้วยรอยยิ้ม แค่เพียงต่างฝ่ายต่างสนุกไปปกับเสียงดนตรีก็เพียงพอแล้ว มันเป็นจุดประสงค์หลักของงานนี้เลยนี่นา
เมื่อดนตรีจบลงเขาก็แยกออกจากเธอแล้วโค้งตัวให้ตามมารยาท
"ฉันเอาใจช่วย แต่ที่สำคัญถ้าเธอสนุกไปกับมันน่าจะเรียนได้ง่ายขึ้น อย่าไปมองว่าต้องเก่ง แต่มองว่ามันเป็นเพื่อนที่ช่วยให้เธอสนุกสนานจะดีกว่านะ"
“ได้เลย! ขอบคุณอีกครั้งนะ”
ยิ้มกว้าง อย่างน้อยการเต้นรำในครั้งนี้ก็ช่วยให้เธอได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆเพิ่มขึ้นมาอย่างหนึ่ง
นั่นก็นับเป็นความสนุกของการเต้นรำรึเปล่านะ
“…เอ๊ะ จะว่าไป เมื่อกี้รบกวนเวลาวินเซนต์มากเกินไปรึเปล่า”
นึกกังวลเล็กน้อย ทั้งตอนที่แก้พันให้ ตอนเต้นรำอีก เกรงใจว่าอาจกินเวลาอีกฝ่ายไปสักพักหนึ่งไหมนะ
"ไม่รบกวนหรอก งานเลี้ยงคือเวลาแห่งอิสระนี่นา การได้ใช้เวลาร่วมกับเธอมันทำฉันเพลินมากเลย"
"ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าการมาร่วมงานครั้งนี้มันไม่น่าเบื่อนะ"