“บังเอิญจริงๆค่ะ..”
หัวเราะเบาๆ สองมือกุมเข้าหากัน สีหน้าดูผ่อนคลายขึ้นเยอะกว่าเมื่อครู่
“แล้ววันนี้พวกเราต้องไปทำอะไรกันบ้างคะ? สแกน QR code?"
หัวเราะเบาๆ สองมือกุมเข้าหากัน สีหน้าดูผ่อนคลายขึ้นเยอะกว่าเมื่อครู่
“แล้ววันนี้พวกเราต้องไปทำอะไรกันบ้างคะ? สแกน QR code?"
Comments
ไปตามสถานที่ที่มีกิจกรรม... และเช็คอินโดยสแกนผ่าน QR Code ที่ทางงานจัดไว้สินะครับ?
เป็นเทศกาลที่ครึกครื้นเอาการจริงๆ /ยิ้มออกมามากกว่าเดิมหน่อย/
คุณอยากจะไปที่ไหนก่อนไหมครับ?
ทำท่าจะยกมือดันแว่นขึ้นแค่ลืมไปว่าวันนี้ไม่ได้ใส่มา ก็เลยกลายเป็นมือค้างอยู่กลางอากาศแทน--
”อ อ้อ..สถานที่ใกล้ๆก็มีสถานีตำรวจ สนามกีฬาเมือง สนามเด็กเล่นแล้วก็สวนสาธารณะเซย์โจว..“
ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวนับนิ้วตามสถานที่ๆพูดด้วย ขมวดคิ้วนึกๆอยู่ว่าจะไปที่ไหนดี..
.
.
.
“สถานีตำรวจมั้ยคะ?”
(...)
ได้ครับผม /ตอบรับอย่างว่าง่าย/
โอ แต่ก่อนอื่น.. /เคลื่อนสายตามามองทางอีกฝ่ายดีๆ/
วันนี้คุณดูดีมากเลยครับ โยชิโอกะซัง
ขอฝากตัวด้วยนะครับ /เอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวลด้วยรอยยิ้มบาง/
”อ่า...ขอบคุณมากๆค่ะ“
มือยกขึ้นเกลี่ยผมทัดหู
”คุณโจนส์เองวันนี้ก็ดูดีมากเช่นกันค่ะ-- ไม่สิ จริงๆตั้งแต่ที่เจอคุณมาคุณก็ดูดีทุกวันเลยค่ะ“
กระแอมเบาๆ ที่พูดไปนั้นมันคือความจริงล้วนๆ
”ฝากตัวด้วยเช่นกันนะคะ“
ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเลยไหมครับ? /เอ่ยชวนในขณะที่หันมองไปทางทิศของสถานีตำรวจ/
... แต่ก่อนอื่น ผมขอเอาเขากวางออกจะได้ไหมครับ พอดีผมไม่ค่อยชินเท่าไหร่..(..) /ยกมือจับเขาตัวเอง/
พยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเริ่มพาอีกฝ่ายเดินไปทางสถานีตำรวจด้วยกัน นึกได้ว่าตัวเองก็ควรจะถอดพร็อพแสนน่าอายนี้ด้วย
แต่พอทำท่าจะถอดก็นึกได้ว่ากระเป๋าที่เอามามันเก็บไม่พอ สุดท้ายก็ตัดสินใจใส่ไว้เหมือนเดิม(.....)
”.....“
”คุณโจนส์...รอฉันนานรึเปล่าคะ?“