#KMI_เปิดโรล
เวลา 17:40 | ริมแม่น้ำมิซึกิ | แยกรูท
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น เด็กสาวบันทึกภาพวิวริมแม่น้ำไว้ในกล้อง ในขณะที่กำลังเดินไปตามทางพร้อมกับตั้งกล้องเตรียมถ่ายก็พบกับ [คุณ] เข้า เธอยืนมองสักพัก เอียงคอเอ่ยถาม
"ขอ...ถ่าย [คุณ] หน่อยได้ไหมคะ"
"ตรงนี้แสงสวยจังเลย.." เธอพูดเสียงแผ่ว
(เนียนรู้จักได้นะคะ)
เวลา 17:40 | ริมแม่น้ำมิซึกิ | แยกรูท
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น เด็กสาวบันทึกภาพวิวริมแม่น้ำไว้ในกล้อง ในขณะที่กำลังเดินไปตามทางพร้อมกับตั้งกล้องเตรียมถ่ายก็พบกับ [คุณ] เข้า เธอยืนมองสักพัก เอียงคอเอ่ยถาม
"ขอ...ถ่าย [คุณ] หน่อยได้ไหมคะ"
"ตรงนี้แสงสวยจังเลย.." เธอพูดเสียงแผ่ว
(เนียนรู้จักได้นะคะ)
Comments
ขณะกำลังนั่งรับลมสบายๆ เสียงเอ่ยทักจากด้านข้างก็ดังขึ้นดึงความสนใจของเขาไป
“โอ๊ะ? โฮชิจัง“ (*´∇｀*)
”นั่นสิน้า~ แสงสวยจริงๆนั่นแหละ“
พอเห็นว่าเป็นคนรู้จักใบหน้าพลันมีรอยยิ้มเป็นมิตรทันที เอ…ดูเหมือนเธอจะขอเขาถ่ายรูปด้วยสินะ
ลุกขึ้นยืนพลางปัดเศษต่างๆตามตัวออก
“ได้สิ! แต่ผมโพสต์ท่าไม่ค่อยเก่งน่ะ💦”
“โฮชิจังช่วยแนะนำหน่อยน้า~”
"เซมไป....มองที่นิ้วฉันนะคะ ห้ามหันหน้าตาม"
ว่าจบก็ก็ชูนิ้วขึ้นสูงสุดแขนก่อนจะเคลื่อนต่ำมาอยู่ตรงหน้าของเธอ เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น เธอถอยหน้าดูผลงานในกล้องก็พยักหน้าพอใจ
"อ่า∼ ขอบคุณมากนะคะ"
พยักหน้ารับหงึกๆ ก่อนจะมองตามนิ้วของรุ่นน้อง
รู้ตัวอีกทีเสียงชัตเตอร์ก็ดังขึ้นแล้ว
”ผมขอดูด้วยสิ” (ɔ◔‿◔)ɔ
เห็นรุ่นน้องดูมีท่าทีพึงพอใจ ทำเอาอยากเห็นด้วยขึ้นมา
ขายาวพลางก้าวเดินไปหาคนตัวเล็กกว่า ก่อนจะหยุดยืนอยู่ข้างๆรอให้หญิงสาวแบ่งมาให้เขามอง
เธอหันจอกล้องไปทางอีกคน จะได้ดูด้วยกัน ปรากฏแววตาสีฟ้าครามสุกสว่างอันเป็นเอกลักษณ์ของรุ่นพี่
"เป็นประกายมากเลยค่ะ อื้ม"
"อาคิโตะเซมไปออกมาเดินเล่นหรอคะ" ถามตาแป๋ว
“นี่ผมหรอเนี่ย…”
“โฮชิจังถ่ายเก่งมากเลยนี่นา~“
เอ่ยคำชมให้รุ่นน้อง ก่อนจะยกมือขึ้นไปลูบหัวของเธออย่างเผลอตัว ,ได้ยินคำถามถัดไปถึงจะละมือออก
“อือฮึ ! แค่มานั่งรับลมน่ะ อีกเดี๋ยวก็จะกลับแล้วล่ะ”
“โฮชิจังล่ะ? จะทำอะไรต่อ“
คนคนนี้รู้สึกจะใช่คนที่อยู่ชมรมประสานเสียงรึเปล่านะ..
"ก็ไม่ได้ติดอะไรหรอกครับ แต่ผมคงไม่ใช่นายแบบที่ดีนักหรอกครับ"
"แล้วคิดว่านายแบบที่ดีนี่ ต้องเป็นยังไงหรอคะ...?"
เธอตั้งกล้องรอ ปรับโฟกัสพลางก้าวเท้าเข้าไปใกล้นายแบบจำเป็นในวันนี้
“…โพสท่าเก่งๆล่ะมั้งครับ แล้วก็ไม่กลัวกล้อง”มองดูกล้องที่ถูกอีกฝ่ายเขยิบมาประชิดตัว
’ทำไมถึงถ่ายใกล้จัง ไม่ได้ถ่ายเต็มตัวหรอกเหรอ?’
"คุณรู้สึกอย่างไงก็แสดงออกผ่านแววตา..."
เสียงกดชัดเตอร์ดีงขึ้นสองครั้ง เธอถอยหน้าออกมาก้มดูภาพในกล้อง พยักหน้ากับตัวเอง ดูพึงพอใจในผลงานที่ถ่ายออกมา
้เธอดูพึงพอใจกับภาพที่ถ่าย จนเกิดสงสัย
"แล้วรุ่นพี่คิดว่า ผมกำลังรู้สึกยังไงเหรอครับ?"
เธอหันจอกล้องไปทางรุ่นน้อง ปรากฏแววตาสีฟ้าอ่อนที่สะท้อนกับแสงแดดยามเย็น
"ฉันชอบถ่ายรูปแววตาน่ะ"
นัยตาสีน้ำเงินเข้ม และเรียวยาวนั้นได้หันไปมองตามเสียงนั้น
ดวงตาที่ดูหม่นไร้ประกายมองไปยังเลนส์กล้อง และเอ่ยขึ้น
"อยากทำอะไรก็ทำ แค่อย่าเอาไปใช้เชิงพานิชย์ก็พอ"
แม้บรรยากาศแถวนั้นดูสว่างสดใส แต่รอบตัวหญิงสาวกลับดูน่าอึดอัดอย่างน่าประหลาด
เสียงกดชัตเตอร์สองครั้งดังขึ้น เธอถอยหน้าออกมาดูภาพในจอกล้อง รู้สึกว่ายังไม่พอใจ จึงเปลี่ยมมุมถ่ายจนได้ที่พอใจ
"ขอบคุณมากค่ะ อยากดูรูปไหมคะ?"
ถึงแบบนั้นก็แอบหวังลึกๆว่านะไม่ติดเงาประหลาดเหมือนการถ่าสภาพครั้งก่อนๆ
(ขอโทษที่ตอบช้านะคับ โนติจม🥲)
ระหว่างที่กำลังคิดนู่นคิดนี่พอเห็นกล้องก็เลยตัวแข็งเงอะงะขึ้นมา—
“ได้สิคะ—?”
อีกฝ่ายดูจะอายุไล่เลี่ยกันแถมไม่น่าจะเป็นพวกโรคจิตด้วย เพราะแบบนั้นเลยยิ้มกว้างแล้วชูสองนิ้วให้✌🏻
"ชูสองนิ้ว ห้ามค่ะ...."
เธอเอาแขนไขว์กันเป็นกากบาท ก่อนจะชี้ไปทางแม่น้ำ
"ช่วยหันหน้าไปทางนั้นแล้วมองมาที่กล้องด้วยนะคะ"
เมื่อีกคนทำตามที่ขอก็รีบตั้งกล้องขึ้นมากดชัดเตอร์ทันที ก้มดูผลงานตัวเองก็ทำหน้าภูมิใจ
"อ่า∼ขอบคุณค่ะ"
แม้จะไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่เด็กสาวก็ยิ้มให้เลนส์กล้องที่จับจ้องมา ขยับตัวหันตามที่ช่างกล้องหน้าใสบอก
“ขอฉันดูด้วยได้ไหมคะ?“
มิองวิ่งเต๊าะแตะกลับมาหาอีกฝ่าย สีหน้สพออกพอใจทำเอาอยากรู้ตามๆกัน
"เหมือนกับลูกแก้วเลยค่ะ หรือไม่ก็ท้องใสแจ่งใส"
"ฉันไม่รบกวนแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะคะ....."
เด็กสาวก้มหัวขอบคุณนางแบบจำเป็น
“สวยจัง! ถ่ายรูปเก่งสุดๆไปเลยนี่นา✨“
”ทางนี้ต่างหากที่ต้องขอบคุณ เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่ได้เห็นตาตัวเองชัดๆแบบนี้” เธอหัวเราะคิกคักก่อนจะค้อมตัวเล็กน้อย
“ฉันขอตัวก่อน ขอให้ได้รูปสวยๆอีกเยอะๆนะคะ!”
มิสึฮารุหันไปตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เขาจึงยกยิ้มกว้าง
"ฟุยูมิซัง ผมเอง~"
แต่เหมือนเมื่อกี้เจ้าตัวจะขอถ่ายรูปนะ? เขาคิดพลางขยับยืนดีๆ มือข้างนึงยกชูสองนิ้วพร้อมกับโชว์เขี้ยวเล็กๆที่มุมปาก
"แบบนี้พอได้ไหมครับ?"
"ชูสองนิ้ว...ห้ามเด็ดขาด"
"ฮารุคุงมองตามนิ้วนะ" เธอยกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว ชี้มันไปทางอีกฝั่งของแม่น้ำ เมื่ออีกคนมองตามนิ้วก็กดชัตเตอร์
ถอยหน้าออกมาดูผลงานตัวเอง ดูจะพอใจนะ
"ดีมาก"
"สองนิ้วห้ามเหรอ..."
ถึงจะสงสัยแต่เห็นท่าทีอย่างนั้นก็ทำตามที่อีกฝ่ายกล่าวอย่างว่าง่าย จนได้ยินเสียงแชะดังขึ้นถึงค่อยเลื่อนสายตากลับมา
ได้รับคำชมแล้วก็ยกยิ้มขึ้น
"ให้ผมดูได้มั้ย?"
เธอหันจอกล้องให้อีกคนได้ดูด้วยปรากฏ นัยน์ตาสีฟ้าสุกสว่างสะท้อนแสงแดด
"ดูสิ สีฟ้าสดใจเชียวล่ะ"
"แล้วก็เวลาโพสท่าให้วางมือสบายๆ ทำตัวธรรมชาติ...แบบนั้นจะดีกว่า"
"ผมไม่เคยคิดจะถ่ายตาตัวเองเลยนะ.. แต่ถ่ายออกมาได้สวยจริงๆด้วย"
ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกๆในระหว่างดูรูปโดยฟังคำแนะนำในการโพสท่าของอีกคนไปด้วย
"ให้ผมถ่ายให้ฟุยูมิซังบ้างมั้ย?"
พูดจบก็คิดไปพักนึง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยรอยยิ้มสดใส
"ไม่สิ ทำไมเราไม่ถ่ายด้วยกันล่ะครับ?"
ตอนแรกเคย์ริวก็ไม่แน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินนั่นกำลังพูดกับตัวเองหรือเปล่า แต่เมื่อหันไปเห็นคนคุ้นหน้าอย่างเพื่อนรวมชั้นก็ยิ้มกว้างให้
"เอ ให้ถ่ายดีไหมครับเนี่ย"
แววตาเป็นประกายอย่างนึกสนุกระหว่างที่เอ่ยแหย่ไปด้วย
"แต่ตอนนี้แสงก็สวยเหมาะกับการถ่ายรูปจริงๆล่ะน้า"
"แสงสวยๆแบบนี้ต้องถ่ายแล้วล่ะ.....นัตสึกิริซัง"
เด็กสาวถือกล้องมาปิดบังใบหน้าครึ่งล่าง ส่งสายตาคาดหวัง ปิ้งๆให้เพื่อน
เรื่องแหย่คนขอให้บอกเขาเถอะ
"อะๆ ให้ถ่ายก็ได้" พูดจบแล้วก็ยักคิ้วให้หนึ่งทีแต่ก็ไม่ได้ปัดป้องกล้องแต่อย่างไร
แต่หลังถ่ายแล้วจะโดนเขาแกล้งอะไรต่อนี่ไม่คอนเฟิร์มนะ...
เธอดูจะค่อนข้างพอใจเลย
"ถือว่าไม่แย่นะ ดูสิ"
หันกล้องให้อีกคนได้ดู
พูดเสร็จแล้วนั่นแหละถึงได้ชะโงกหน้าไปดู…
"อ้าว ถ่ายแค่ตา? หรือว่ามันสะท้อนกับแสงแดดได้ดี?"
เพิ่งเคยรูปแค่ตาตัวเองแบบนี้แหะ แปลกใหม่ดีเหมือนกัน
"อื้ม ชอบแววตา เพราะแต่ละคนมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง นัตสึกิริซังก็ด้วย แววตาแบบ.."
เธอเว้นช่วงไป ไม่พูดต่อ
" ? "
เธอมองซ้าย มองขวา มองกลับไปด้านหลัง จึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นพูดคุยกับตน
" ฉันน่ะหรอ ? "
เจ้าหล่อนชี้นิ้วมาหาตัวเอง สายตาบ่งบอกถึงความสงสัยและไม่อยากจะเชื่อรูหู
คนคนนั้นที่ชอบมีเรื่องกับคนอื่น...
"...ค่ะ ได้ไหมคะ?"
ยังคงยืนยันคำเดิม
เธอยกมือขึ้นเกาหลังคอเล็กน้อย แน่นอนเธอไม่ได้มีปัญหากับการต้องถ่ายภาพ เพียงแต่เธอแค่ทำตัวไม่ถูกก็เท่านั้น
" ...ฉัน "
" ไม่รู้ว่าต้องทำท่ายังไง "
น้ำเสียงติดห้าวจากที่ปกติเสียงดัง กลับเบาลงไปอย่างเห็นได้ชัด
"คุณคงไม่ค่อยได้ถ่ายรูปตัวเองสินะ"
เธอเดินไปยันมุมที่แสงส่องใบหน้าคมสวย ตั้งกล้องมาปรับโฟกัส แววตาที่ไม่มั่นคงปรากฏในเลนส์กล้อง
"ปล่อยตามสบายค่ะ ให้รูปภาพบันทึกตัวตนของคุณไว้ ไม่ว่าจะในด้านไหนก็ตาม"
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นสองครั้ง
“ ก็ใช่… ”
เธอยืนตัวตรงแน่ว ภายในใจเต็มไปด้วยความประหม่า นี่มันไม่ได้ต่างอะไรกับตอนที่ถ่าบบัตรเลยแท้ๆ
แต่เมื่อคนที่อยู่หลังกล้องนั้นถ่ายเพราะความต้องการของตัวเองแล้ว กลับทำให้รู้สึกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก
+
เธอหายใจเอาลมเข้าปอดลึกๆ จิตนาการภาพว่าตัวเองกำลังอยู่ในสนามฝึกซ้อมยิงธนู ร่างกายตั้งท่าง้างคันศรอย่างสมบูรณ์แบบกลางอากาศ
สายตาแน่วแน่มองตรงไปที่เลนส์กล้องราวกับเป็นเป้ายิง สิ้นเสียงชัตเตอร์ ลูกธนูที่มองไม่เห็นถูกปล่อยไปในจังหวะเดียวกัน
“ อะ ”
“ โทษที พอดีเธอบอกให้ปล่อยตามสบาย ก็เลยคิดได้แค่นี้น่ะ ”
เธอยืนรับลม บนไหล่สะพายกระเป๋าเหม่อมองแม่น้ำสายนี้ที่เห็นอยู่ประจำไปไกล
จนได้ยินเสียงทัก ก็ค่อย ๆ หันไปตามเสียงเรียก
“ หืม..สวัสดี ? “
“ จะถ่ายเราเหรอ.. ? ” ทำหน้ารีโหลด ?
ก่อนจะสังเกตวิวและแสงบรรยากาศตรงนี้ว่างดงามแค่ไหน อ่อ อยู่ในใจ
แล้วค่อยเขยิบตัวหลบไปนิดนึง
“ ถ้าเราบังวิวอยู่ เราหลบให้ได้นะ ไม่เป็นไร ”
"....?"
ขยับตั้งกล้องไปทางอีกคนเช่นเคย เอียงคอถาม
"ถ่ายซังโกะซัง...ได้ไหมคะ"
ตาปริบ ๆ เหมือนแปลกใจที่ตั้งกล้องหันมาทางตนเองอยู่ ก่อนตอบออกมาเรียบ ๆ
“ ได้สิ “
” ถ้าเธออยากถ่ายเราจริง ๆ น่ะนะ ? ”
มือไขว้หลังเอียงตัวเล็ก ๆ ตอนนี้หันมาทางอีกคนที่หันกล้องมาหา ก่อนยืนนิ่ง ๆ เฉย ๆ เป็นท่าทางเรียง่ายล่ะ
"อ่า...ช่วย หรีตาลงนิดหน่อยได้ไหมคะ มองต่ำลง"
พออีกคนทำตามที่บอกก็กดชัตเตอร์สองครั้งทันที ถอยหน้าออกมาดูรูปในกล้องก็ทำหน้าพึงพอใจ
"ขอบคุณมากค่ะ ซังโกะซัง"
“ อือ ขอบคุณเหมือนกันนะ ”
“ พึ่งเคยโดนใครขอถ่ายรูปแบบนี้ครั้งแรกเลย ”
พูดอย่างตามตรง พอเห็นอีกคนทำหน้าพึงพอใจ
“ ชอบถ่ายรูปแบบนี้เป็นปกติเหรอ ? “
เธอหันจอกล้องให้อีกคนได้ดูภาพด้วย เป็นภาพนัยน์สีฟ้าใสน้ำทะเลาะท้อนแสงแดดยามเย็น
"นี่ค่ะ แล้วคุณออกมาเดินเล่นหรอคะ"
ยืนเหม่อมองบรรยากาศตรงหน้าอย่างเบื่อหน่ายเหมือนกับกำลังรอใครบางคนกลับมา เสียงเรียกจากด้านหลังดึงความสนใจของเขาไว้จนต้องหันกลับมามอง
“ โอ๊ะ! รุ่นพี่โฮชิ!?สวัสดีตอนเย็นนะครับ ”
ตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะโบกมือทักทาย
“ ถ่ายตามสบายเลยครับ^^ จะว่าไปตรงนี้ก็วิวสวยจริงๆด้วยทำเอาผมละสายตาไม่ได้เลย ”
ใบหน้ายิ้มแย้มพลางขำเบาๆ
ถอยหน้าออกมาดูภาพในกล้อง เธอพึงพอใจในผลงานของตัวเอง
"ขอบคุณนะ...ดูสิ"
หันจอกล้องไปทางอีกคนให้ดูด้วย
“ ...ครับ! ”
เสร็จแล้วสินะแล้วความรู้สึกโล้งอย่างบอกไม่ถูกนี้มันยังไง เขาตาลุกวาวเมื่อเห็นภาพในกล้อง
“ นี้ผมหรอ!? ” เขินนิดๆที่ได้เห็นรูปตัวเองที่คนอื่นถ่ายได้ออกมาดูดีมาก ////
“ แต่ผมชอบมากเลยครับ สมแล้วที่เป็นรุ่นพี่ฟุยูมิ!!! ”
พอโดนชมอย่างจริงใจก็ออร่าดอกไม้รอบตัว ถึงสีหน้าจะไม่เปลี่ยนไปก็เถอะ เอานิ้วถูจมูกเบาๆเชิงบอกว่า ธรรมด๊า-
"แววตาฮิซาโตะคุงก็เหมือนท้องฟ้าตอนกลางคืนเลยนะ มีดวงดาวระยิบระยับ"
เธอชื่นชอบการถ่ายแววตาแบบนี้เอามากๆ
เด็กสาวเจ้าของผมฟูตรงหน้าหันมาพร้อมยกสองนิ้วสู้กล้อง
แชะ
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะพูดขึ้นมา
“อ๊ะ! เผลอชูสองนิ้วอีกแล้ว... ขอโทษนะฟุยูมิจัง ตั้งใจจะถ่ายทีเผลอรึเปล่า”
คิราริเลิ่กลักเล็กน้อยเพราะกลัวว่าจะทำให้รูปถ่ายของเพื่อนคนนี้เสียบรรยากาศ การยกสองนิ้วเวลาเจอกล้องเป็นนิสัยที่เธอแก้ไม่ได้เสียที
ช่วงโชคดีอะไรแบบนี้ เธอกดชัตเตอร์ทันก่อนที่อีกคนจะโพสท่าชูสองนิ้ว เธอลดกล้องลงมา ป๋องแก้มอย่างขัดใจ
"ท่าชูสองนิ้ว...รับไม่ได้"
เธอเอ่ยเสียงแผ่ว หรี่ตามองอีกคนก่อนจะก้มดูรูปในกล้อง
"อื้มๆ" ถ่ายที่ได้ดูจะน่าพอใจ
“ว้าว~ สมเป็นฟุยูมิจัง! คราวนี้ก็เลี่ยงคำสาปสองนิ้วได้อีกแล้วสินะ”
คิราริพูดติดตลกพร้อมหัวเราะเบาๆ โล่งใจขึ้นมาที่ไม่ได้ทำให้รูปเสียหรืออย่างไร ถึงจะเป็นกล้องดิจิตอลที่ถ่ายใหม่ได้ก็ตาม
“จะว่าไป บังเอิญจัง ฟุยูมิจังเองก็ตื่นเต้นกับการเปิดเทอมจนต้องออกมาเดินเล่นเหมือนกันเหรอ”
"คิราริจังตาสีน้ำตาลอ่อน สวยมาก∼"
เธอชะงักไป ท่าทีสับสน
"เปิดเทอม? ใกล้แล้วหรอ เอะ... ทำไมเวลาผ่านไปเร็วจัง"
ทั้งคู่ถอนหายใจออกมาเบาๆเป็นนัยว่าการตื่นนอนไม่ใช่เรื่องถนัดของทั้งสองเลย
“พวกเราจะได้เป็นรุ่นพี่แล้วนะ”
’รุ่นพี่‘... คิราริทวนคำในหัว เธอหายใจเข้าเต็มปอดพร้อมแก้มที่ยกขึ้นด้วยความตื่นเต้น
“อื้ม! รุ่นพี่!”
คิราริยิ้มออกมาอีกรอบ
“ปีนี้ก็อยากสนิทกับฟุยูมิจังขึ้นอีก ขอฝากตัวด้วยนะ!”
(อ้าก เด็กๆขึ้นปีสอง😭🤍 ขอบคุณที่มาโรลกันนะคะ🥺🫧🪼)
เห็นอีกคนตื่นเต้นก็ตื่นเต้นไปด้วย ดวงตาง่วงนอนเป็นประกอบขึ้นมา
"ฝากตัวด้วยนะคิราริจัง"
เด็กสาวระบายยิ้มออกมาอย่างดีใจ หวังว่าปีนี้จะมีความทรงจำดีๆร่วมกับอีกคนนะ เธอโบกมือไปมาเชิงบอกลา
"ฉันว่าจะไปเดินเล่นต่อสักหน่อย ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะคิราริจัง"
(ขอบคุณเช่นกันนะค่าาา น้องคิราริน่ารักกก/สวบ)
”ผมเหรอ?“ ถามตาปริบๆ
”ก็ได้อยู่หรอกครับ แต่ว่า..“ เอียงคอตามคุณซะเฉย เขายิ้มจนดวงตาหยีโค้งลง “แสงสวยอย่างที่ว่าจริงๆ นั่นแหละ จะถ่ายผมก็น่าเสียดายออกนะ ให้ผมถ่ายให้คุณดีกว่าไหม”
"อืม...ไม่ค่ะ ฉันอยากถ่ายคุณมากกว่า"
เธอยังคงหนักแน่น พร้อมส่งสายตาคาดหวัง
"ถ้างั้นขอถ่ายได้ใช้ไหมคะ..?"
ก่อนจะหัวเราะน้อยๆ ”อื้อ ได้สิ ตามสบายเลย“
ก้มดูผลงาน ก็พยักหน้าให้ตัวเอง เธอพึงพอใจไม่น้อยเลย
"ขอบคุณนะคะ นี่รูปค่ะ..." หันจอกล้องให้อีกคนได้ดูรูปด้วย
งุนงงนิดหน่อยที่คุณเข้ามาใกล้ (เพราะเดาไปเองว่าจะเป็นภาพระยะไกล(…)) แต่ก็ยิ้มๆ มองกล้อง
พอคุณหันกล้องให้ดูรูปก็ขยับหน้ามอง เขาตาโตหน่อยๆ “เห็นใกล้ๆ แล้วไม่ชินเลยแฮะ แต่คุณถ่ายสวยดี ..ขอบคุณนะครับ”
“คุณถ่ายให้ผมแล้ว“ หันมาถามยิ้มๆ ”ทีนี้ผมถ่ายให้คุณด้วยได้รึยังน้า“ ยัง ยังไม่เลิกพยายาม
มองอีกคนตาแป๋ว ชี้ตัวเองด้วยความงุนงง
"ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไรก็ได้นะคะ ไม่อยากจะรบกวนด้วย"
อิซุชิที่นั่งเหม่อมองผิวน้ำยามเย็นหันมาทางเสียงเรียกแผ่วเบาของเด็กสาว
"อ๊ะ โฮชิซังสวัสดียามเย็นครับ!"
เขากล่าวทักทายพร้อมผงกหัวลงเล็กน้อยเชิงสวัสดี
"ตามสบายได้เลยนะครับ ตอนนี้บรรยากาศริมน้ำกำลังดีจริงๆนั่นล่ะครับ"
เมื่อได้รับอนุญาติเธอก็ค่อยๆย่อตัวลงมานั่งย่องๆ ตั้งกล้องเตรียมถ่าย ขยับปรับโฟกัสสักพัก
"ช่วยมองมาทางนี้หน่อยสิคะ..."
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นสองคัร้ง เธอถอยหน้าออกมาดูผลงานตัวเอง
"อ่า∼ ขอบคุณนะ" เธอดูจะพอใจกับรูปนะ
เขาหันมามองถามตามเสียงเรียก เพียงครู่เดี๋ยวเสียงชัดเตอร์ก็ดังขึ้น
แช๊ะ!
" !! "
เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง ตกใจเล็กน้อยถึงแม้อีกฝ่ายจะบอกไว้ว่าถ่ายรูปตัวเองแล้วก็เถอะ
มันไม่ใกล้เกินไปหน่อยหรอ..?
"ใกล้ขนาดนี้มันจะเห็นอะไรครับเนี่ย.."
พูดไปแล้วเขาก็แอบชะเง้อมองว่ารูปที่ออกมาจะเป็นแบบไหน
เธอหันจ้อกล้องไปให้นายแบบดู ฉายภาพแสงยามเย็นสะท้อนบนนัยน์เขียวมรกต
"นี่ สวยมากเลยล่ะ"
"จริงๆ...ก็อยากจะถามตอนเผลอนะแต่คงเสียมารยาท" เธอหน้ามุ่ยลงไป
"ทาเคยะซังมานั่งเล่นหรอ?"
พินิจดูภาพที่เด็กสาวถ่ายออกมาเมื่อครู่นี้ มันแตกต่างจากที่คาดไว้แต่ก็ออกมาสวยจริงๆอย่างที่เธอว่า
"ใช่ครับ! ปั่นจักรยานผ่านแถวๆนี้ เห็นบรรยากาศดีก็เลยมานั่งเล่นสักหน่อย"
เขาตอบคำถามพร้อมกับหันหน้าไปทางจักรยานคู่ใจที่จอดเอาไว้เชิงบอกก่อนจะหันมาสบตากับคนถามอีกครั้ง
"โฮชิซังก็คงออกมาหาอะไรถ่ายเก็บไว้สินะครับ"
เธอเอียงถึงนึกอะไรบางอย่าง
"จริงๆเดินมาถึงนี้ได้ยังไงก็ไม่แน่ใจ หาว∼" มือปิดปากหาวจนน้ำตาเล็ด แล้วเธอจะไปที่ไหนต่อกันนะ เธอยันตัวลุกขึ่นยืน
"เรียกฟุยูมิก็ได้นะ ไว้เจอกันที่โรงเรียน" โบกมือลา
กำลังนั่งเดินหากบอยู่แถวนั้นก็โดนทัก
"อ๊ะ! ฟุยูมิจังนี่นา!"
หงอนกระดิก
"จะถ่ายฉันเหรอคะ? เอาสิ! ถ่ายให้สวยๆ เลยนะ! ถ้าติดอะไรแปลกๆ ด้วยยิ่งดี!"
แล้วก็ยืนนิ่งยิ้มแป้นให้ถ่าย
"อื้ม โนะจังลองขยิบตาข้างหนึ่งได้ไหม....."
เธอพูดพลางตั้งกล้องปรับโฟกัสเตรียมถ่ายอีกคนให้ดูดีที่สุด
ขยิบตามที่เพื่อนบอกอย่างว่าง่าย
"แบบนี้เนอะ!"
ทันทีที่อีกคนทำตามที่บอก เสียงชัตเตอร์ก็ดึงขึ้นสองครั้ง เธอถอยหน้าออกมาดูผลงานหน้าจอ พยักหน้าพอใจ
"แววตาของโนะจังเป็นเอกลักษณ์มากเลย เหมือน...หลุมดำ"
เธอหันกล้องไปให้อีกคนได้ดู
ทันทีที่อีกฝ่ายถ่ายเสร็จ เธอก็รีบวิ่งไปดูผลงานที่กล้อง
"ว้าวว! ฟุยูมิจังถ่ายเก่งสุดๆ ไปเลย! ว่าแต่หลุมดำที่ว่าเป็นแบบนี้เองเหรอเนี่ย!"
พึ่งจะเคยสังเกตแววตาตัวเองก็ตอนนี้แหละ
"เห โนะจังไม่เคยสังเกตหรอ ดูสิ...หลุมน่ะนะจะดูดกลืนทุกๆอย่างเลย เหมือนโนะจังที่มีเสน่ห์น่าดึงดูด"
เธอพูดไปเหลือบตามองหงอนบนผมอีกคนไป พออีกคนเข้าใกล้ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบเพ้ทๆ
"แล้วนี่ กำลังจะไปไหนหรอ หาว~" ปิดปากหาว
สาวผมแดงดำสังเกตเห็นใครซักคนที่กำลังถ่ายรูปริมแม่น้ำที่กำลังนั่งเสพบรรยากาศที่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่งอยู่ และได้ยินคำขอของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า
“?!!”
เธอทำหน้าตกใจเล็กน้อย สายตาดูลนลานหน้าก็เริ่มแดงไปหมด
(เขินแหละ)
และจากนั้นเธอก็พูดว่าออกมาให้อีกฝ่ายได้ยินว่า
“คุณ…จะถ่ายรูปฉันหรอ? คนอย่างฉันเนี่ยนะ”
เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนมาถ่ายรูปตนด้วยจึงทำตัวไม่ถูก
"อื้ม คนแบบคุณนี่แหละที่อยากถ่ายค่ะ..."
เธอยกมือขึ้นปกปากตัวเอง มองอีกคนตาปริบๆ
"หรือว่า...ไม่ชอบถ่ายหรอคะ ทั้งๆที่สวยขนาดนี้ อืม...น่าเสียดายออก"
‘เอ่ เราเผลอพูดแรงไปมั้ยนะ..?’
“ขอบคุณนะที่ชม..ถ้าจะถ่าย ก-ก็ถ่ายก็ได้”
เนื่องจากว่าไม่ค่อยได้พูดคุยกับใครนักจึงพูดออกมาแบบกระอักกระอักพร้อมทิ้งท้ายว่า
“อย่าเปิดแฟลชนะ”
ละก็ยืนชูสองนิ้วยิ้มแบบธรรมดาสุดๆฉบับคนคิดไม่ออก
‘ตายแล้ว..ทำไงดี มือสั่นไปหมดเลย’
"ขออนุญาตค่ะ" เอื้อมมือไปกุมมือที่ชูขึ้นของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา กุมมันลดมาไว้ข้างตัวแทน
"ไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ แค่มองมาก็พอ ยังไงคุณก็...." เธอกดชํดเตอร์ ถอยหน้าออกมาดูผลงานตัวเองทั้งๆที่ยังไม่ปล่อยมืออีกคน
เธอร้องเหดังเพราะเขินและตกใจเป็นอย่างมากเมื่ออีกฝ่ายก็พุ่งกระโจนเข้ามาอย่างรวดเร็วยังไม่ทันได้ตั้งตัวแถมทั้ง กุมมือของตนอีก??!! จากนั้นเสียงกดชัตเตอร์ก็ดังขึ้น แช๊ะ!!
เธออ้าปากค้างเหมือนกับว่าวิญญาณหลุดออกจากร่างเลย—
(อย่าบอมเราเลยนะคะ แต่ตอนนี้เราจดชื่อคุณในบัญชีแค้นแล้ว อิ_อิ)
ถอยหน้าออกมาดูรูปในหน้าจอกล้อง พยักหน้าพอใจในผลงานของตัวเอง แล้วค่อยๆปล่อยมือจากอีกคน เงยหน้ามองก็ตกใจที่เห็นวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว
"คุณคะ..."
เอานิ้วจิ้มแก้ม เช็คว่ายังโอเคอยู่รึป่าวนะ-
“ฟุจังนี่~”
“อะไรกัน ไม่เห็นบอกกันเลยว่าจะมา”
รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของเธอเช่นกัน
"แล้วไมจังมาเดินเล่นเหมือนกันหรอ.... ขอถ่ายรูปได้รึป่าว?"
เอียงคอแล้วเอ่ยถามตาปริบๆ
“อื้ม เดินเล่นแล้วก็โชคดีได้เจอฟุจัง”
“เอาสิ ...อืม ให้ยืนตรงนี้หรอ?“
เธอเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายตั้งกล้องขึ้นปรับเลนส์ ไม่นานก็มีเสียงชัตเตอร์ดังสองครั้ง เธอถอยหน้าออกมาดูผลงานของตัวเอง
"น่ารักดีนะ" เธอดูพอใจในรูปที่ถ่ายออกมา
“ไหนๆ น่ารักจริงหรือเปล่า ขอดูบ้างสิ!“
"น่ารัก∼ ตายิ้มด้วยละ"
"ไมจังมาเดินเล่นหรอ จะไปไหน...." เธอขยับหัวซบเพื่อนสาวนัวเนียๆ
เหมือนจะเดินๆสำรวจอะไรแถวนี้หลังย้ายกลับมานิดหน่อย ด้วยความไม่คุ้นชินพอมีคนทักเลยตกใจไม่น้อย
" เอ๊ะ ..?... "
" ถ่ายรูปหรอคะ ..? "
หลายปีแล้วที่ไม่ได้ถ่ายรูปพอมีคนเสนอเลยประหม่าสุดๆ
ว่าแต่ถ่ายนี่ต้องทำยังไงกันนะ ...
เธอมองใบหน้าที่ดูสับสนตาปริบๆ พยักหน้าตอบ
"ได้ไหมคะ? ไม่ชอบหรอ...."
เด็กสาวเอียงคอถามอีกครั้งส่งสายตากดดัน ปิ้งๆ✨
ยอมแพ้ค่ะ
" อ๊ะ ... ม .. ไม่ใช่นะคะ ! "
รีบปฏิเสธทันทีทันใด
" คือว่า .. ได้ค่ะ ฉันแค่ไม่รู้เฉยๆว่าต้องทำยังไง ... "
ยิ้มแหะๆให้คุณ สรุปมันทำยังไงกันนะ
เธอพูดขึ้นเฉื่อยๆ เผลอคิดตามที่ตัวเองพูดไปด้วยก็รู้สึกหิวขึ้นมาเลย ฟุยูมิสะบัดหน้าตัวเองเรียกสติกลับมา
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ยังไงก็ออกมาสวยแน่"
พูดพร้อมหัวเราะนิดๆคิดไม่ออกพอดีล่ะ
" ถ้าอย่างงั้นคงต้องขอรบกวนคุณแล้วล่ะค่ะฮ่ะๆ "
ยิ้มร่าให้คุณนะ
ในจังหวะที่เด็กสาวหัวเราะร่า เสียงชัตเตอร์ก็ดังขึ้นสองครั้ง เธอถอยหน้ามาดูรูปภาพในกล้องอย่างพอใจ
"ขอบคุณนะคะ ออกมาดีเลย"
หันจอกล้องให้อีกคนดูภาพของตัวเองด้วย
เพราะงั้นเลยเพิ่งเงยมาเอาตอนได้ยินเสียงทัก
“ อ้าว— ”
คุ้นหน้า โฮชิจัง—ใช่ไหม?
แต่ถ้าทักผิดคงน่าอาย เธอเลยยิ้มตามน้ำไปแบบไม่ใส่ชื่อ
“ ได้สิได้! ”
“ ให้ยืนไหม? ”
มุมกดเงาจะบังเอาหรือเปล่า
"ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่หันมาทางฉันก็พอ..."
เธอตั้งกล้องปรับโฟกัส เมื่อรุ่นพี่ขยับตามที่บอกก็กดชัตเตอร์สองครั้งก่อนจะก้มหน้าดูรูปที่แสดง ท่าทางดูพอใจไม่น้อย
"อื้ม∼ ขอบคุณนะคะ ฮิโยริเซมไป"
ประกายระยิบระยับในตากระทบกับแสงแดดที่อีกคนชมว่าสวยดี
“ แค่นี้เอง ” เธอหัวเราะ ถึงจะไม่รู้ว่ารูปออกมาแบบไหนแค่คนลั่นชัตเตอร์พอใจก็ถือว่าดี “ มาถ่ายรูปวิวหรอ?…..โฮชิจัง ”
ใจเต้นนิดนึง แต่ก็คิดว่าใช่นะ เธอคงไม่ความจำแย่ขนาดนั้น
"ใช่ค่ะ จะเรียกฟุยูมิก็ได้นะคะ" เธอยื่นจ้อกล้องไปทางอีกคนให้ดูรูปนัยน์ตาประกายสีน้ำเงินเข้ม
"...จริงๆก็มาถ่ายคนด้วยค่ะ เซมไปทำไมถึงเก็บไบไม้หรอคะ?"
” จะเก็บไปทำใบไม้แห้งล่ะ~ “ ยกใบไม้ที่ว่าขึ้นมายังดวงตาข้างหนึ่งแล้วก็ยิ้ม “ คอลเลคชั่นฉันเองค่ะ ”
“ โฮชิจังเองก็ถ่ายแต่ดวงตาใช่ไหม ถามว่าทำไมได้รึเปล่า? ”