ลูกธนูถูกยิงออกไปเรื่อยๆ มีที่พลาดบ้างเเละตรงเป้าบ้างไม่ได้ลื่นไหลนัก
เเต่ยังคงพยายามคงที่ให้ลูกธนูอยู่ไม่ให้ห่างจากเป้ามาก
ไม่นานก็เริ่มเหนื่อย ใบหน้าจริงจังเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ ดูเหมือนเสียงกริ่งดังขึ้นเเจ้งเวลาสุดท้ายของการอยู่ในโรงเรียน
' อะ - ไวจังเลย เลิกซะเเล้ว '
เขาหยุดชะงักไปพักนึงก่อนจะวิ่งกลับมาที่กระเป๋าเพื่อเก็บคันธนู
' ไปเที่ยวกันเถอะครับ ! '
เเต่ยังคงพยายามคงที่ให้ลูกธนูอยู่ไม่ให้ห่างจากเป้ามาก
ไม่นานก็เริ่มเหนื่อย ใบหน้าจริงจังเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ ดูเหมือนเสียงกริ่งดังขึ้นเเจ้งเวลาสุดท้ายของการอยู่ในโรงเรียน
' อะ - ไวจังเลย เลิกซะเเล้ว '
เขาหยุดชะงักไปพักนึงก่อนจะวิ่งกลับมาที่กระเป๋าเพื่อเก็บคันธนู
' ไปเที่ยวกันเถอะครับ ! '
Comments
เขาเองก็ไม่ได้อยากอยู่บ้านคนเดียวหรอก
ไม่นานกริ่งอันเป็นสัญญาณให้เราพอแค่นี้ก็หนุดลง เขาลุกขึ้นยืนหลังจากที่นั่งมานาน ทำเอาปวดสะโพกหน่อยๆว่าจะเหยียดตัวบิดขี้เกียจ
แต่ก็โดนคนมีพลังมากกว่าดี๊ด๊าไปเที่ยวกันต่อ
“อา..นั่นสินะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน”
“เหงื่อท่วมตัวหมดแล้ว”
“ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะรอที่หน้าห้องชมรมหล่ะ” เขาเดินออกไป
การเปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาก็เป็นอีกเรื่องพิศวงก็ว่าได้ เพราะไม่มีใครเคยเห็นเลยว่าเค้าเปลี่ยนที่ไหน ยังไง
ไม่นานก็เขาก็กลับมาที่หน้าห้องชมรมกับเสื้อฮู้ดที่ไม่เข้ากับฤดูร้อนเอาเสียเลย
สังเกตเห็นมาตลอดว่ารุ่นพี่มักจะใส่เสื้อกันหนาวอยู่เสมอ ถึงเเม้จะอยากถามเเค่ไหนก็ไม่อยากล่วงเกินพื้นที่ส่วนตัวของอีกคนนักหรอกอาจจะเป็น เเฟชั่นล่ะมั้ง ดูสมกับเป็นรุ่นพี่โมโมะ
เจ้าตัวเองก็ไปเปลี่ยนเสื้อด้วยเช่นกันในห้องรวม เขาใส่ชุดนักเรียนฤดูร้อนปกติ พร้อมกับกระเป๋านักเรียน กลับมาที่หน้าห้องชมรมตามนัด
' รุ่นพี่มีร้านของหวานเเนะนำมั้ยครับ '
“อะจริงสิ มีร้านที่ถ้าไปสองคนจะลดราคาด้วย อยากลองกินโทสต์ร้านนั้นดู”
เขาว่าอย่างงั้นก่อนจะเริ่มออกเดินนำไป
เพราะหน้าร้อนต่อมห้เริ่มเย็นแล้วแดดก็ยังแรงอยู่
เขาเหงื่อโชกกว่าตอนซ้อมอีก ร้อนชะมัด
ถ้าเข้าร้านเเล้วก็คงจะเย็นขึ้น ตัวเขาเเค่อากาศร้อนก็ทนได้อยู่ถึงจะมีเหงื่อนิดหน่อย
นิ้วเรียวชี้ไปยังร้านขนมหวานที่ตั้งอยู่ด้านหน้า
' ร้านนั้นรึป่าวครับ ! '
ใบหน้ายิ้มเเย้มหันมองอีกคน เเววตาเป็นประกายเชียว