”ปกติของเพื่อนที่เป็นห่วงเป็นใยกันนะครับ“ เขายิ้ม
ในขณะเดียวกัน, เขาก้มมองดูเด็ก ดูท่ามีแผลน้อย เทียบไม่ติดกับฮีโร่ข้างๆ ก่อนปล่อยเด็กชายวิ่งไปหาแม่ที่มาหาลูกชายตัวเองอย่างตื่นตระหนกระคนเป็นห่วง จากนั้นเขาก็ก้มตัวลงไปนั่งย่องๆ
“คุณว่าอย่างนั้นล่ะก็คุ้มค่าที่จะช่วยชีวิตเด็กหรือ?“
เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบดั่งวารี ซึ่งเขาอยากรู้ความคิดของฮีโร่คนนี้
+
ในขณะเดียวกัน, เขาก้มมองดูเด็ก ดูท่ามีแผลน้อย เทียบไม่ติดกับฮีโร่ข้างๆ ก่อนปล่อยเด็กชายวิ่งไปหาแม่ที่มาหาลูกชายตัวเองอย่างตื่นตระหนกระคนเป็นห่วง จากนั้นเขาก็ก้มตัวลงไปนั่งย่องๆ
“คุณว่าอย่างนั้นล่ะก็คุ้มค่าที่จะช่วยชีวิตเด็กหรือ?“
เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบดั่งวารี ซึ่งเขาอยากรู้ความคิดของฮีโร่คนนี้
+
Comments
“ยืนไหวไหม? ซาคาอิคุง”
“หาที่นั่งทำแผลก่อน เดี๋ยวผมไปร้านขายยาสักครู่นะครับ”
เฮย์โจวหันมองโดยรอบๆบริเวณเพื่อหาที่นั่ง ก็เจอที่นั่งใต้ร่มต้นไม้
“...คุ้มค่านะครับ”
“แค่เห็นเขาวิ่งกลับไปหาคุณแม่ได้...มันก็คุ้มมากแล้ว”
เขาเอ่ยอย่างไม่ลังเล แล้วหลุบตามองเลือดที่ยังไหลซึมตรงปลายแขนเสื้อ
แต่กลับไม่ได้มีท่าทีรังเกียจหรือกลัวมันเลยแม้แต่น้อย
ก่อนจะยกตามองรุ่นเดียวกันที่ย่อกายนั่งลงข้าง ๆ พร้อมจะช่วยพยุงเขา
“อืม...ยืนไหวน่ะครับ”
+
“...ขอบคุณนะครับ”
เขาพูดพลางพยักหน้าให้เล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นอ่อนลงเล็กน้อยอย่างมีไมตรี
เมื่อเฮย์โจวบอกว่าจะไปร้านขายยา
ซากิก็ผินหน้าไปมองทางที่อีกฝ่ายจะเดิน แล้วหันมาพูดเบา ๆ
“ร้านที่หัวมุม...น่าจะมีชุดทำแผลเบื้องต้นครับ”
เขาให้ข้อมูลง่าย ๆ และนั่งลงอย่างว่าง่ายใต้ร่มไม้ตามที่อีกฝ่ายชี้
+
น้ำเสียงเขานุ่มราบ แต่ฟังแล้วชวนให้รู้สึกคล้ายเด็กดีที่ยอมฟังคำสั่งอย่างเต็มใจ
ทั้งที่ในความเป็นจริง คนที่ต้องได้รับการดูแลที่สุดในตอนนี้...คือเขาเองแท้ ๆ
ขณะที่เดินพาซากิฮิโตะไปยังที่นั่งตามที่ตั้งใจ เฮย์โจวถอนหายใจแล้วหัวเราะเสียงนุ่มเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายตอบอย่างนั้นก็น่าชื่นชมอีกครา
“ขอบคุณครับ ถ้างั้น..“
เขาหันไปตามที่อีกฝ่ายบอกข้อมูลเมื่อครู่นี้ ทว่าจังหวะที่หันมา และสายตาหลุบมามองเห็นเลือดที่ซึมเป็นดวงรอบๆปลายเสื้อนั้น เขาจึงไม่ทันได้ที่จะพูดต่อจนจบ
“เลือดเยอะนี่”
+
“อย่าปล่อยให้เสื้อทับไว้นะครับ”
ว่าจบแล้ว, เขาลุกรีบวิ่งไปยังที่ร้านขายยาทันที
.... ใช้เวลาไม่นานที่เขาหาซื้อยาทุกอย่างแทบจะเรียกว่าเยอะจริงๆ ที่ปรากฏยามเปิดถุงออก หยิบขวดน้ำเปล่า แอลกอฮอล์ และลีโอโพวิโดน
”ขอแขนคุณหน่อยครับ“