“เห็นแล้วครับ เฮ้อ เด็กหนอเด็กเอ๋ย...“
ขณะที่เดินพาซากิฮิโตะไปยังที่นั่งตามที่ตั้งใจ เฮย์โจวถอนหายใจแล้วหัวเราะเสียงนุ่มเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายตอบอย่างนั้นก็น่าชื่นชมอีกครา
“ขอบคุณครับ ถ้างั้น..“
เขาหันไปตามที่อีกฝ่ายบอกข้อมูลเมื่อครู่นี้ ทว่าจังหวะที่หันมา และสายตาหลุบมามองเห็นเลือดที่ซึมเป็นดวงรอบๆปลายเสื้อนั้น เขาจึงไม่ทันได้ที่จะพูดต่อจนจบ
“เลือดเยอะนี่”
+
ขณะที่เดินพาซากิฮิโตะไปยังที่นั่งตามที่ตั้งใจ เฮย์โจวถอนหายใจแล้วหัวเราะเสียงนุ่มเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายตอบอย่างนั้นก็น่าชื่นชมอีกครา
“ขอบคุณครับ ถ้างั้น..“
เขาหันไปตามที่อีกฝ่ายบอกข้อมูลเมื่อครู่นี้ ทว่าจังหวะที่หันมา และสายตาหลุบมามองเห็นเลือดที่ซึมเป็นดวงรอบๆปลายเสื้อนั้น เขาจึงไม่ทันได้ที่จะพูดต่อจนจบ
“เลือดเยอะนี่”
+
Comments
“อย่าปล่อยให้เสื้อทับไว้นะครับ”
ว่าจบแล้ว, เขาลุกรีบวิ่งไปยังที่ร้านขายยาทันที
.... ใช้เวลาไม่นานที่เขาหาซื้อยาทุกอย่างแทบจะเรียกว่าเยอะจริงๆ ที่ปรากฏยามเปิดถุงออก หยิบขวดน้ำเปล่า แอลกอฮอล์ และลีโอโพวิโดน
”ขอแขนคุณหน่อยครับ“
แววตาที่เคยดูคล้ายจะล่องลอย กลับมีความอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงพึมพำของเฮย์โจว
“…เด็กหนอเด็กเอ๋ยเหรอครับ”
เขาหัวเราะเบา ๆ คล้ายล้อกันนิด ๆ ด้วยน้ำเสียงเจือกลั้วไปกับลมหายใจ
“พูดแบบนั้น ระวังจะโดนเด็กจริง ๆ หาว่าหวงเขานะครับ”
ถึงจะเป็นคำแซว แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพไม่มีทีท่ากวนโมโห
+
“...ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมไม่ได้เจ็บอะไร”
เขากล่าวเหมือนชินกับประโยคนี้ดีเกินไป
น้ำเสียงยังคงมั่นคงและเรียบเนียน ต่างจากภาพของเลือดที่เปรอะเปื้อนปลายแขนอย่างสิ้นเชิง
สายตาของเขากวาดมองของที่อีกฝ่ายหอบมาแล้วเอ่ยอย่างแผ่วเบา
+
แม้จะพูดเพียงเท่านั้น แต่รอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของเขา ก็สื่อได้มากพอว่า
เขายินดีและเชื่อใจในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำให้
เฮย์โจวหลุดหัวเราะ ด้วยความที่เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะต่อล้อคำพูดของเขา ยกมือขึ้นป้องปิด
”จะโดนจริงๆก็ลำบากแย่“
เขายิ้มมุมปากดูแก่น และแล้วเขาจับข้อมือที่ยื่นมาให้ก่อนที่เขยิบตัวเข้าใกล้ๆ เพื่อต่อความสะดวก
”คุณพูดแบบนี้อีกรอบ แต่ไม่ได้ทำให้แผลติดตัวหายไปหรอก“
เขาจัดการล้างแผลด้วยขวดน้ำเปล่าซึมลงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาซับคราบเลือดออก
+
เขาจำมาจากคำแนะนำจากร้านขายยา แต่ยิ่งนึกถึงแผลของซากิฮิโตะมันดูเป็นเรื่องใหญ่ จึงซื้อมาเยอะไปหน่อย
“ฮะๆ“ เขาทำเพียงยิ้มตอบ และสายตาเหลือบมองสบใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนหลุบกลับมาที่แผลต่อ
“ผมแค่คิดว่าซื้อมาไว้ดีกว่าขาดครับ”
เฮย์โจวกระดกขวดน้ำยาฆ่าเชื้อลงสำลีมาแตะอย่างหนักมือโดยลืมตัว