“อ๊ะ ขอโทษนะ“
เฮย์โจวร้องหลงจวบกับชักมือ เงยหน้ามองคนเจ็บ แต่ไม่มีท่าทีความเจ็บใดๆ ทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะกดแผลหนักไป
‘ช่างทนทานดี?‘
เขาคิดในใจอย่างแปลกใจเหมือนเด็กน้อยที่ไม่เคยพบยังไงยังงั้น ทุกทีเห็นเพื่อนในแก๊งจะร้องโอดโอยเพราะเจ็บแผล แต่คนนี้ไม่ขนาดนั้น
ราวกับ คน▪️▪️▪️ทั้งเป็น
”อ่อ.. บริเวณรอบนอกสินะครับ ขอโทษที่ผมบกพร่องไปนะ”
+
เฮย์โจวร้องหลงจวบกับชักมือ เงยหน้ามองคนเจ็บ แต่ไม่มีท่าทีความเจ็บใดๆ ทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะกดแผลหนักไป
‘ช่างทนทานดี?‘
เขาคิดในใจอย่างแปลกใจเหมือนเด็กน้อยที่ไม่เคยพบยังไงยังงั้น ทุกทีเห็นเพื่อนในแก๊งจะร้องโอดโอยเพราะเจ็บแผล แต่คนนี้ไม่ขนาดนั้น
ราวกับ คน▪️▪️▪️ทั้งเป็น
”อ่อ.. บริเวณรอบนอกสินะครับ ขอโทษที่ผมบกพร่องไปนะ”
+
Comments
เขาเปลี่ยนมือไปทารอบนอกตามที่อีกฝ่ายบอกจนเสร็จแล้ว จัดการใช้ผ้าสก๊อตและผ้าพันปิดแผลรอบแขน โดยไม่ลืมถามอีกฝ่าย แน่นไปไหม กระชับพอดีไหม
”ไม่เจ็บเหรอครับ?“
“ไม่ครับ…ไม่ได้เจ็บเลยสักนิด”
เขาตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดา ขณะก้มลงมองผ้าพันแผลที่เฮย์โจวจัดการให้เรียบร้อยดีแล้ว สัมผัสตรงผิวนั้นยังคงรู้สึก…เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มัน…ปกติดีครับ สำหรับร่างกายของผม”
+
ก่อนจะเอ่ยต่อเหมือนกลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดว่าเขากำลังหลอกตัวเอง
“…ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ ^ ^”