Entrevisté a Gaiman en 2002, por Coraline. Era mi putísimo ídolo y mi primer trabajo firmado tras irme de ciudadnatal. Estuvimos hablando una hora y media después de la entrevista. Estaba tan emocionado que me tuvo que recordar él si le había llevado algo para firmar. LE PARTIRÍA LA CARA
Al berenjenal al inicio no le quise hacer caso porque tanto la empresa como una de las autoras del podcast original no me despertaban la mayor de las confianzas. Y sabía que le habían largado de sitios y que estaba en radio silence a ver si amainaba. Pero joder. Joder.
¿La hermana de Boris Johnson o así? Si, lo del blackout fue normal, pero que no saliera (y ni haya salido) a pedir disculpas a la victima a mi me da aún más mal cuerpo que lo relatado: no encuentra que haya hecho nada mal
Sei que é horrible pensalo, e probablemente egoísta tendo en conta o horror das vítimas pero o que me puxo lívido de rabia nalgún momento foi pensar "Este anaco de merda estáme a facer aledarme de que Terry Pratchett estea morto."
Comments