#THK_โรลเปิด
#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ
แยกรูท
[12.00 น.]
หลังเกิดเหตุการณ์ประหลาดบัตรนักเรียนหายตัวได้ โทวยะไม่ได้นิ่งนอนใจแต่อย่างใด เพราะรูปนักเรียนบนบัตรนั่น...เป็นรูปที่หน้าตาดีที่สุดเท่าที่เขาเคยถ่ายรูปมาแล้ว
"มีใคร...เห็นบัตรนักเรียนของผม...บ้างไหมครับ.."
โทวยะเดินโซซัดโซเซไปตามโถงทางเดินแบบไร้เรี่ยวแรง
(+ ได้เลยนะคะะ)
#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ
แยกรูท
[12.00 น.]
หลังเกิดเหตุการณ์ประหลาดบัตรนักเรียนหายตัวได้ โทวยะไม่ได้นิ่งนอนใจแต่อย่างใด เพราะรูปนักเรียนบนบัตรนั่น...เป็นรูปที่หน้าตาดีที่สุดเท่าที่เขาเคยถ่ายรูปมาแล้ว
"มีใคร...เห็นบัตรนักเรียนของผม...บ้างไหมครับ.."
โทวยะเดินโซซัดโซเซไปตามโถงทางเดินแบบไร้เรี่ยวแรง
(+ ได้เลยนะคะะ)
Comments
บาระที่กำลังเดินหาบัตรนักเรียนของตัวเอง อยู่แถวนั้นเหมือนกัน ในขณะที่กำลังเดินสวนกับคนที่ไม่คุ้นเคย
เธอสังเกตอาการของเขาดูไม่สบายตัวเท่าไร
“ เฮ้ … คุณดูไม่ค่อยดีเลยนะ ”
ร่างกายเอนซบชิดติดกำแพง ก่อนจะค่อยๆไถลตัวลงมานั่งกองที่พื้น เขากอดเขา เหมือนของมีค่าที่สำคัญที่สุดหายไปต่อหน้าต่อตา..
ก็แหงล่ะ รูปถ่ายอันล้ำค่าของเขาหายไปจริงๆนี่นา 😭
“อะ…”
เมื่อเห็นสาวสวยเดินมา ใบหน้าจากเศร้าโศกก็ยิ้มแย้มรับอีกฝ่าย เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
“สวัสดีครับ คือพอดีบัตรนักเรียนหาย…น่ะครับ”
“ แปลกจังเลยนะ ของฉันก็หายเหมือนกัน ”
เธอพูดลอยๆให้เขาได้ยิน
“ ว่าแต่ .. ลุกขึ้นก่อนสิเดี๋ยวเลอะฝุ่นนะ ” พูดพร้อมกับยื่นมือไปหาเขา —
ต้องใช่แน่ๆ นี่คือสิ่งที่เรียกว่า…พรหมลิขิตรึเปล่านะ?
ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง ใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม ก่อนจะยื่นมือมาจับเพื่อดันตัวเองให้ลุกขึ้น
ไหนๆแล้วก็ขอเนียนเชคแทนแนะนำตัวเลยก็แล้วกัน
”ผม อิวาโมโตะ โทวยะ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ส่วนเธอคือ…”
ใช้แรงเพียงน้อยนิด (?) ดึงคนตรงหน้าให้ลุกยืนขึ้นมา แอบคิดในใจ เขาเหมือนสุนัขโกลเด้นเลยห๊ะ แต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งที่คิดออกไป
“ โนฮารา บาระ ค่ะ ” กล่าวพร้อมรอยยิ้มอย่างเช่นเคย
“ ดูเหมือนอิวาโมโตะซังจะดีขึ้นแล้วนะ — ”
โทวยะขยับมือขึ้นลว กะพริบตาเป็นประกายแล้วขยิบตาข้างหนึ่งให้ด้วย
โชคร้ายที่ไม่ได้หยิบดอกไม้ติดตัวมา เพราะมัวแต่ออกตามหาบัตรนักเรียนอยู่ ถ้ามีล่ะก็คงให้อีกฝ่ายเป็นของขวัญที่เจอกันครั้งแรกไปแล้ว
เขาปล่อยมือ ก่อนจะแกล้งเสยผมให้ดูหล่อขึ้นอีก 200%
“พอได้เจอโนฮาราซัง ผมก็รู้สึกดีขึ้นมาทันทีเลยล่ะครับ”
“ผมอยู่ปี 2-C ถ้าต้องการคุยล่ะก็มาหาผมที่ห้องนั้นได้เลยนะครับ”
หลังเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาที่เดินไปมาอย่างดูไร้เรี่ยวแรงไออิก็เดินเข้าไปกอดแขนเขาทันที
"โทวย๊าาจางงงง~"
"หาบัตรนักเรียนอยู่ใช่มั้ยคะ?"
ไออิยิ้มกับท่าทางที่ดูสิ้นหวังของเขาแต่ก็ไม่วายที่จะแกล้งหยอกล้อเขาด้วยเช่นกัน
"พอเห็นโทวยะจังไม่ยิ้มแบบนี้แล้วฉันก็รู้สึกเศร้าเลยค่ะ"
"เพราะงั้นให้ฉันช่วยหามั้ยคะ?" เธอยิ้มให้เขาอีกครั้ง
ร่างกายที่อยู่ๆก็โดนดึงกอดแขนไว้ ใบหน้าจึงหันไปมองอีกฝ่ายว่าเป็นใครที่ไหนกันนะ
ปรากฏเป็นรุ่นพี่ไออินี่เอง!!
อยู่ๆหัวใจก็เต้นตึกตัก ใบหน้าขึ้นสีแดงเล็กน้อย วันนี้รุ่นพี่ก็น่ารักเหมือนเดิมเลย นะ~โทวยะคิดในใจ
“ระ..รุ่นพี่ไออิ”
ดวงตาเป็นประกายวาววับ สีหน้าที่มัวหมองกลับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างในทันที
“ครับ บัตรนักเรียนผมหายน่ะ”
“ถ้าได้รุ่นพี่ไออิมาช่วย ก็ดีใจมากๆเลยครับ”
"โทวยะจังน่ารักจังเลยค่ะ~"
"ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังหน้าบึ้งอยู่แท้ๆ~"
เธอเอ่ยก่อนจะยื่นมือไปลูบที่แก้มโทวยะ
+
"เพราะงั้นแล้วอย่าหน้าบึ้งอีกเลยนะคะ~"
เธอส่งยิ้มอันเปล่งประกายให้เขาอีกครั้งและเริ่มจับมืออีกฝ่ายพาเดินไปข้างหน้า
"ไปตามหาบัตรกันค่ะโทวยะจังง~"
เจ้าตัวหลุบตามองคนตรงหน้า...รุ่นพี่ไออิเหมือนนางฟ้าจากสวรรค์ไม่มีผิด!
"คะ...คะ..ครับ จะยิ้มให้รุ่นพี่บ่อย ๆ เลย"
ถึงจะเอ่ยตอบอย่างตะกุกตะกัก แต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้มเป็นประกาย ดูมีความสุขสุดๆ
อะไรกัน!? แถมเรายังโดนจับมืออีกด้วยเหรอ!?
คิดแล้วก็เดินตามอีกฝ่ายเพื่อหาบัตรนักเรียนต่อไป
ไออิไม่รอช้าหลังจากเห็นท่าทีของอีกฝ่ายที่ดูเคอะเขินและตะกุกตะกุกไปเธอก็ไม่วายที่จะต้องแกล้งเขา
"ขอบคุณนะคะที่ทำตามคำขอของฉัน~" เธอพูดมันอย่างแผ่วเบาข้างๆหูของโทวยะก่อนจะรีบลากตัวเขาไปก่อนที่อีกฝ่ายจะตั้งตัวทัน
...
ตัวของเธอได้พาโทวยะมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าห้องสมุด
"บัตรของโทวยะจังอยู่ที่นี่ค่ะ~" เธอพูดพร้อมรอยยิ้มสดใส
หลังจากเดินหามานาน ฮินาเอะก็เจอบัตรของตัวเองในที่สุด จึงตั้งใจเดินไปโรงอาหารเสียหน่อยอย่างไรก็เที่ยงแล้ว
แต่ระหว่างทางดันเห็นเด็กหนุ่มเดินโซซัดโซเซดูคล้ายจะเป็นลม(?)
“โทวยะคุง? ยังหาบัตรไม่เจอหรอคะ?“
รุ่นพี่สาวเดินตรงเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง ก็สภาพที่ดูเหมือนซอมบี้นั่นมันน่ากังวลอยู่นะ
โทวยะพิงกำแพงแล้วค่อยๆไถลลงนั่งกับพื้น เริ่มหมดหวังกับการตามหาบัตรนักเรียน ถึงแม้จะไม่ได้สำคัญมากก็เถอะ(?) แต่รูปภาพสุดหล่อของเขานั้นสำคัญยิ่งกว่าไหนๆ
กระทั่งเสียงคุ้นเคยไกลๆ ราวกับนางฟ้ามาโปรดก็ทักดังขึ้นมา
”รุ่นพี่…ฮินาเอะ?“
ตาเป็นประกายทันที รุ่นพี่สาวที่รู้จักนี่เอง
”ครับ ยังหาไม่เจอเลย“
”บัตรนักเรียนของรุ่นพี่ก็หายไปเหมือนกันไหมครับ?“
"อื้อ เหมือนจะหายกันทุกคนเลย แต่ฉันโชคดีเจอแล้วน่ะ"
ท่าทางอีกฝ่ายดูไม่ค่อยดี บัตรนักเรียนนี่ของสำคัญสำหรับเขาขนาดนั้นเชียว
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็หาเจอ คงอยู่ซักที่ในโรงเรียนนี่ล่ะค่ะ"
"โทวยะคุง ไหวหรือเปล่า? เที่ยงแล้วนี่นะ ได้กินอะไรหรือยังคะ?"
กลัวปล่อยไว้จะเป็นลมไปก่อนไหมนี่สิ
อย่างน้อยก็มีรุ่นพี่สาวสวยที่เคยแอบชอบมาช่วยให้กำลังใจด้วยล่ะนะ 😭
”นั่นสินะครับ หวังว่าจะเจอบัตรนักเรียนอันสำคัญของผมอยู่ในกระเป๋าตัวเอง“ แต่หาตั้งหลายรอบก็ยังไม่เจออยู่ดี…
ฝ่ามือยื่นจับมือกับมือรุ่นพี่แล้วยกตัวขึ้นยืน ปัดฝุ่นเล็กน้อยให้ตัวเองกลับมาดูดีเหมือนเดิม
”ได้เจอหน้ารุ่นพี่ ผมก็ดีขึ้นแล้วครับ“ ขยิบตาวิ้ง—
+
"ถ้าซ่อนอยู่ในกระเป๋าจริงก็คงดีน้า"
เธอทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าตกลง
"หืม ได้สิคะ ฉันก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน ไว้กินเสร็จค่อยไปตามหาต่อนะคะ"
ในเมื่อไปทางเดียวกันอยู่แล้วก็ไปด้วยกันเลยก็ดี
"บัตรเดี๋ยวมันก็เจอค่ะ ตอนนี้ก็ไปกินข้าวเอาแรงกันก่อนนะ"
ชิรุฮะหยุดยืนมองโทวยะที่เดินโซเซราวกับหมดหวัง ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เล็กน้อย
“ถ้ามันสำคัญขนาดนั้น ให้ฉันช่วยหาด้วยไหม? ยังไม่เจอใช่ไหมล่ะ…?”
เธอเว้นจังหวะนิดนึง
“แต่อย่าเดินเหม่อแบบนั้นมากสิ เดี๋ยวก็ล้มหรอก”
"ชิรุฮะจัง..."
น้ำเสียงเปลี่ยนมาสดใสขึ้น ร่างกายกลับเหยียดตรงดูร่าเริงขึ้นมา
"ดีใจจังที่ได้เจอเธอ ช่วยผมหาบัตรนักเรียนด้วยได้ไหม?"
"ของชิรุฮะจัง ก็หายเหมือนกันรึเปล่า?"
“อื้อ…หายเหมือนกัน”
เธอตอบ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้เขานิดหน่อย คงเพราะกังวลว่าอีกฝ่ายจะล้มลงไปอีก..
“ไปหาด้วยกันนะ จะได้ไม่เหงา” ว่าแล้วก็มองไปรอบ ๆ อย่างตั้งใจ
“โทวยะคุงหาที่ไหนไปบ้างแล้วเหรอ?”
“จะไปเผลออยู่ที่แปลก ๆ รึเปล่านะ…”
“ได้สิ”
“ผมหาในกระเป๋าและในห้องเรียนตัวเองหมดแล้วล่ะ ก็เลยเดินออกมาหาข้างนอกน่ะ”
“อยู่ในที่แปลกๆเหรอ..”
“ลองเดินหาตามพุ่มไม้ก่อนดีไหม?”
โทวยะเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้าวเดินนำทางไปที่พุ่มไม้แถวหน้าโรงเรียน และไม่ลืมที่จะถือวิสาสะจับแขนชิรุฮะจังไปด้วยกัน
เธอเพียงหันไปมอง ไม่ได้ว่าอะไร แค่เดินไปด้วยกันตามแรงจูงนั้นอย่างเงียบ ๆ
อาจเป็นเพราะวันนี้แดดไม่ร้อน
หรืออาจเพราะเขาดูไม่ใช่คนที่จะพาใครไปในที่ไม่ดี
เสียงฝีเท้าเบา ๆ คู่กัน ลมพัดจนใบไม้ไหว เหมือนบอกทางให้บางอย่างที่หล่นหาย
เธอก้มช่วยมองตามพุ่มไม้ ก่อนจะพูดขึ้นมาเหมือนคุยกับลม
+
เสียงเธอเบา
แต่เหมือนตั้งใจให้เขาได้ยิน
“เหมือนกับคนบางคน…ที่ซ่อนอยู่ในที่ที่ไม่มีใครมองเห็นเลยนะคะ”
ขณะนั้น หญิงสาวก็ก้มหน้ากวาดสายตาหาอย่างตั้งใจ แต่หางตาก็ยังคอยมองเขาอยู่เสมอ
“โทวยะคุง…เคยตามหาอะไรอยู่นาน ๆ ไหมคะ?”
จะเรียกว่าเป็นการชวนคุยฆ่าเวลาด้วยก็ได้..?
หลังจากที่รู้ตัวว่าบัตรนักเรียนของตัวเองหายไป อิจูกิเองก็ออกมาตามหาบัตรเหมือนคนอื่นๆ เธอเดินไปเรื่อยๆดูไม่ได้รีบร้อนอะไรมากนัก
แต่พอเลี้ยวเข้าโถงทางเดินก็พบกับใครอีกคนที่เดินเซไปมาจนต้องรีบเข้าไปประคองไว้
“โทวยะคุง? เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
“ดูอาการไม่ค่อยดีเลย มีไข้รึเปล่าเนี่ย..”
มือเรียวแตะหน้าผากของของรุ่นน้องตรงหน้าไปด้วยเพื่อวัดไข้
รุ่นพี่อิจูกิ ที่โทวยะเคยชอบแต่อกหักนี่เอง!!
แต่ถึงอย่างนั้นโทวยะก็ไม่เคยสลดใจกับสาวๆ(?)เลยสักนิด เขาหน้าแดง ทำตาหวานเป็นประกาย ยอมให้อีกคนประคองต่อไป
"ระ...รุ่นพี่..."
เมื่อมีมืออีกฝ่ายมาสัมผัสหน้าผากก็ยิ่งหน้าร้อนระอุเขินบิดไปหมด
"ครับ รู้สึกไม่ค่อยสบายเลย-"
หลังจากวัดอุณหภูมิเสร็จก็ผละมามองสำรวจสภาพร่างกายของคนเด็กกว่า ท่าทางดูแปลกๆอาการน่าเป็นห่วง
“อยากให้พาไปห้องพยาบาลมั้ยคะ? เดี๋ยวฉันพาไป”
พอรู้ตัวว่าตนเองเขินมากเกินไปก็เอนตัวขึ้นมายืนดีๆ—
”คือว่า…บัตรนักเรียนของผมหายไปน่ะครับ“
”ตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอ…บัตรนักเรียนของรุ่นพี่อิจูกิก็หายเหมือนกันรึเปล่าครับ?“
“อื้อ บัตรของฉันก็หายไปเหมือนกัน กำลังเดินหาอยู่เลยล่ะ…”
หันมองรอบๆตัวครู่นึงก่อนจะหันกลับมาหารุ่นน้องตรงหน้าอีกครั้ง
“ไปหาบัตรด้วยกันมั้ยคะ? เผื่อว่าช่วยกันจะเร็วขึ้น!”
เธอยิ้มกว้างจนเห็นฟันเขี้ยวเล็กๆ ถ้าช่วยกันหาอาจจะเร็วกว่าการเดินหาตัวคนเดียวก็ได้ ถ้าอีกฝ่ายตกลงล่ะนะ
“ครับ ดีเลย~“
ใบหน้ายิ้มระรื่นจนดวงตาแทบปิด ก่อนจะเดินนำหน้าอีกฝ่ายไปตามโถงทางเดิน หวังว่าจะตกอยู่บริเวณใกล้ๆนี้
”ผมหาในกระเป๋าและในห้องเรียนไม่เจอเลยล่ะครับ คิดว่าอาจจะอยู่ที่อื่น“
”ถ้าทำหล่นอยู่ในที่แปลกๆ คงจะ..แย่แน่ๆเลย“
โทวมะพึ่งเดินออกมาจากห้องเรียนประจำอย่างงัวเงีย เพราะตนเผลอหลับในห้องเพลินไปหน่อย และพอตื่นมาก็ไม่พบใครอยู่ในห้องเลย
ทว่าเพียงไม่กี่ก้าวโทวมะก็เหลือบไปเห็นพี่ชายฝาแฝดของตนเดินมาทางจุดที่ตัวเองยืนอยู่อย่างกับซากศพที่ลุกขึ้นมาเดินบนดินอย่างไงอย่างงั้น
“ โทวยะ ทำไมนายเดินแบบนั่นล่ะ? ”
ถามด้วยความเป็นห่วงพลางเดินเข้าไปหานายหน้าตาขี้เหร่
โทวยะได้ยินเสียงคุ้นเคยเหมือนได้ยินอยู่ทุกวันเอ่ยทักมา เมื่อหันไปมองแล้วก็เป็นน้องชายฝาแฝดคิ้วหนาเหมือนปลิงเกะาหน้านี่เอง
โทวยะถอนหายใจ ร่างกายทรุดลงหนักกว่าเดิม เจ้าตัวนั่งลงกับพื้นแล้วกอดเข่า หมดอาลัยตายอยากกับสิ่งล้ำค่าที่หายไป
“บัตรนักเรียนหาย”
ก๊อง—- นั่งน้ำตานองพื้น
ชายตามองแฝดคนพี่ที่ลงไปทรุดกับพื้น เห็นแล้วแฝดคนน้องก็ขันขื่นใจ
แต่ก็ต้องเป็นอันต้องถอนหายใจตามเมื่อได้ยินเรื่องทุกใจของแฝดพี่ เขาไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปนั่งย่องๆข้างๆอีกฝ่ายก่อนพูดปลอบใจคนเป็นพี่
" พี่นี่ก็ไม่เปลี่ยนไปเลยนา~ ลองหาดูดีๆรึยังล่ะ? อาจจะตกอยู่แถวนี้ก็ได้ "
ลุกขึ้นยืนมือล้วงกระเป๋ากางเกงพลางกวาดสายตามองรอบๆ
“หาในกระเป๋ากับหาในห้องเรียนแล้ว”
“ไม่เจอ”
โทวยะที่ไร้เรี่ยวแรงเกือบจะนอนลงไปพื้น
“จะว่าไปแล้ว..ของนายหายด้วยรึเปล่า?”
เห็นว่าของคนอื่นๆก็หายเหมือนกัน
เอริเดินขมวดคิ้วมาตามทางเดินของโรงเรียน เพราะเหตุการณ์บางอย่างทำให้บัตรนักเรียนของตนรวมถึงคนอื่น ๆ หายไป ดังนั้นจึงหัวเสียไม่น้อย แต่เมื่อคิดว่าของคนอื่นก็หายไปด้วยจึงเบาใจหน่อย
ขณะนั้นได้พบเข้ากับเพื่อนร่วมห้องเข้า เธอได้ยินเสียงบ่นเข้าจึงแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายก็คงจะบัตรหายเช่นกัน จึงตัดสินใจว่าจะเข้าไปทักอีกฝ่าย
"โทวยะคุง เป็นยังไงบ้างคะ ดูไม่ดีเลย"
เมื่อได้ยินเสียงจากอีกฝ่าย โทวยะก็ชะงักหันตามเสียงทันที
เอริจัง คนที่อยู่ห้องเดียวกันนี่นา
”บัตรนักเรียนของผม…หายไปน่ะครับ“
เอ่ยตอบโดยดวงตาจ้องมองความงดงามบนใบหน้า ประกอบกับอาการที่ดูไม่ค่อยดีนั้นหายไปเป็นปลิดทิ้ง
เจอสาวสวยตรงหน้าขนาดนี้ จะให้เห็นความอ่อนแอของตัวเองไม่ได้!!
”ของเอริจังก็หายเหมือนกันรึเปล่า? ผมช่วยตามหาได้นะ“
"หวา..แย่แน่เลยค่ะ" เอริกล่าวออกมาเมื่อได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย
"ไม่เป็นไรค่ะ พอดีฉันเจอเรียบร้อยแล้ว ขอขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ" เอริชูบัตรนักเรียนของตนที่ยังอยู่ในสภาพปลอดภัยให้ดู
"ว่าแต่โทวยะคุงลองหาที่ไหนไปบ้างแล้วบ้างคะ? ที่จริงตอนนี้ฉันว่างพอดี เดี๋ยวจะช่วยหาอีกแรง" เธอส่งยิ้มให้ อย่างน้อยเราก็ต้องช่วยคนเดือดร้อนสักหน่อยล่ะนะ
เห็นว่าอีกฝ่ายเจอบัตรนักเรียนแล้วก็โล่งใจ เหลือแต่บัตรของตนเองนี่ล่ะที่ยังหาไม่เจอ
ให้ตายสิน่า…
“ผมค้นหาในกระเป๋าแล้ว แต่ก็ยังไม่เจออยู่ดี”
“เอริจัง…จะช่วยผมตามหาเหรอ?”
ดวงตาเป็นประกายวิ้งวับ เหมือนแสงสว่างจากคามิซามะประทานสาวสวยสุดใจดีมาให้เขา
“ถ้างั้นก็รบกวนด้วยนะครับ แอบลำบากใจ แต่ก็ขอบคุณจากใจจริง”
ริมฝีปากคลี่ออก เริ่มคิดวิเคราะห์จากที่อีกฝ่ายพูดมา
"เหมือนของฉันเลยค่ะ ในตอนแรกของฉันหารอบตัวไม่เจอเลย"
"แต่โชคดีที่เจ้านี่อยู่ไม่ไกลจากตึกมากเลยหาเจอง่าย" เธอเล่าประสบการณ์ "งั้นเราเริ่มหาใกล้ ๆ นี้ก่อนไหมคะ?"
พยักหน้าเห็นด้วยทุกประการ ก่อนจะมองซ้ายมองขวาดูว่าควรสำรวจที่ไหนก่อนเป็นที่แรก
"ลองดูแถวข้างนอกอาคารกันก่อน"
ว่าแล้วโทวยะก็เดินนำไปก่อน แต่ก็ชะลอฝีเท้ารออีกคนบางเป็นจังหวะ