Profile avatar
2080s.bsky.social
Novel, Writer, Drawing, Artist EXOot9, WangXiaoYiZhan[WXYZ], Luhan and etc.
96 posts 88 followers 1,224 following
Prolific Poster
Conversation Starter

ขอยืดได้ไหมฮะ แฮ่ 😆 แต่ชีวิตจริงเละมากเลยนะ ซ้อนกันมั่วไปหมด ทางนี้เห็นสีของเสียง กลิ่น และรสฮะ ลองดู #สีสันของโม เพลินๆ ได้นะ ในทวิตจะมีเยอะกว่า

นอกจาก dyslexia แล้ว มีอีกหนึ่งภาวะที่ตอนได้ยินคือว้าว นั่นคือ synesthesia เป็นภาวะที่คนจะ ”รับรู้คู่ขนาน” เช่น เห็นอักษรหรือตัวเลขสีดำเป็นสีต่างๆ หรือ ฟังเพลงแล้ว “เห็น” สีต่างๆ หรือ กินข้าวแล้ว “เห็น” รูปทรงหรือ “ได้ยิน” เสียง Ref: www.pobpad.com/synesthesia

พึ่งรู้จักไข่ย้อยกับดากานดา ดูเป็นอะไรที่น่าประทับใจอบู่นะ เรื่องราวตั้ง 20 ปีที่แล้วกลับถูกนำมาพูดถึงอีกครั้ง คนที่จากกันไปนานก็กลับมาเจอกันอีกครั้งด้วยความรู้สึกมากมายที่ทั้งเหมือนและแตกต่างไปจากเดิม

เหนื่อยอยู่นะ

เจ้าเจ็บปวดหรือ? สิ้นหวังหรือไม่ รู้สึกใช่ไหมว่าชีวิตตัวเองมันทำอะไรไม่ได้เลย ต้องวนเวียนไปกับชะตากรรมนั้น ชั่วกัปชั่วกัลป์

คนบางคนใช้เวลาหนึ่งปีในการเขียนเพลงหนึ่งเพลง คนบางคนใช้เวลาสิบปีในการเขียนนิยายหนึ่งเรื่อง หรือบางคน ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อผลงานที่ไม่สำเร็จด้วยช้ำ แล้วเราเป็นใครที่อยากทำทุกอย่างให้ได้ในหนึ่งวัน อวดเก่งชะไม่มี

เรื่องมีอยู่ว่า ถ้าไม่เล่นทวิตก็ไม่รู้ว่าจะเล่นอะไรจริงๆนะ... ในเฟสคือไม่ถูกจริตมาก ไอจีก็คือไม่เล่น ก็เหลือแค่ทวิตอะทีนี้ แต่ก็เป็นแหล่งรวมความประสาทแดกเช่นกัน

กดตุ่มติดตามเขาอยู่แล้ว ไปกดอีกเพราะกลัวยังไม่ได้ติดตาม สรุปต้องกดติดตามใหม่ เอ่อ ยัยบลูทำเรื่องมาก

เรื่องมีอยู่ว่า พยายามชวนเพื่อนคัยเรื่องนั้นนี้ แต่ไม่มีคนตอบ 5555 ยากชิบ อุส่าเดบิ้วเป็นคนเปิดบทสนทนา

ป๋อจ้านเป็นแฟนกัน ไม่รับความเห็นต่าง หาให้เจอได้ที่ไหนอีกคนที่เกิดมาแล้วเหมาะสมกันมากขนาดนี้

นี้เรียนอย่างจบมาทำงานอย่างแต่สบายใจมากเพราะทั้งตอนเรียนและตอนทำงานไม่ใช่สิ่งที่ชอบทั้งคู่ แค่เป็นสิ่งที่ทำได้แค่นั้น ทุกวันนี้ทำงานเน้นหาเงินเข้ากระเป๋าไปซื้อสิ่งที่ชอบเท่านั้น

เอาละ พอเราสวมหน้ากากว่าเราเป็นคนแบบนี้ แป๊ะป้ายว่าเราคือคนนี้ เราก็ต้องเป็นคนนี้ต่อไปเรื่อยๆ ทั้งที่ความจริงเราไม่ได้เป็นคนนี้ตลอดไป อารมณ์เราเหวี่ยงขึ้นลงวันละสามพันล้านรอบ แต่พออยู่ในหน้ากากใบนั้นก็ไม่สามารถทำตัวแบบเดิมได้แล้ว พอสะสมนานเข้าก็กลายเป็นความอึดอัดมากๆจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับมันดี คือมันไม่ไหวแล้วจริงๆ

สองจิตสองใจ อยากขายงานนักเขีบนคนโปรดแต่ดันแจ็กพอตเจอคนไม่ละเอียดอ่อน อัมแซ่ตเลอ กลัวเขาเข้าไม่ถึงงานของคุณนักเขียน แล้วไม่ชอบงานง่ะ ซึ่งเราคงจะเสียใจมากๆแม้จะเข้าใจว่าคนเรามีความชอบต่างกัน ไม่กล้าแนะนำงานของนักเขียนให้ใครเลยทีนี้

พึ่งเคยคุยกับเด็กรุ่นใหม่ บางคนยังไม่รู้จักวิธีสื่อสารจริงๆด้วย... คิดว่าคนอื่นพูดเกินจริง ไม่ใช่เลย

เห็นคนวัยเดียวกันได้ไปเที่ยวหลังทำงาน เขาทำได้ยังไงนะ ทำไมมีแค่เราที่ทำไม่ได้ เอาจริงเรื่องเงินเราไม่เกี่ยงเลย คือสามารถเก็บเงินเพื่อสิ่งเหล่านี้ได้ ติดอย่างเดียวคือไม่มีคนไปด้วย เหม่อ รู้มาตั้งนานละว่าความต้องการของตัวเองสวนทางกับกลุ่มเพื่อน คือถ้าเพื่อนชวนกันไปร้านเหล้า ส่วนนี้อยากไปนั่งฟังเรื่องเล่าหรือนิทานสักเรื่อง มันแบบโอ้ สังคมต่างกันขนาดนี้แต่เราก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งสิบปีแล้ว

บลูมันดึบๆ ไม่ชอบเลย มันไม่สมู๊ดตู๊ด

ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ ไม่รู้จักใครเลยในนี้แต่อยากทำตัวเสร่อไปทักไปเมนชั่น อยากมีโมเม้นไท่ต้องมานั่งแนะนำตัวกัน แค่เป็นคนที่เดินผ่าน เอ่อ คนนี้พูดเรื่องถูกใจ ไหนแวะคุยหน่อย จากนั้นก็แยกกันไป

ส่วนตัวคิดว่านิยายแนวนั้นก็ช่างมันเถอะ มีคนชอบกับคนไม่ชอบ บางทีเราก็เผลอไปดูถูกความชอบของคนอื่นโดยไม่รู้ตัวเหมือนกันนะ ด้วยความคิดที่ว่าเรารู้สึกว่าความคิดเราถูกแล้วและพยายามจะไปเปลี่ยนความคิดเขา ซึ่งเขาจะเป็นอะไรก็เรื่องของเขาเถอะ อย่าไปสนใจเลย แค่พาตัวเองออกมา แต่ถ้าเขียนผิดศิลธรรมก็ต้องโดนด่านะ

หาเพื่อนคุยวันละหนึ่งคำถาม คุณถามมาเราตอบไป เราถามไปคุณตอบมา แค่วันละหนึ่งคำถาม เริ่ม เรา: ทำไมถึงตัดสินใจมาเล่นบลู

ทวิตเตอร์มันไม่ใช่ความสบายใจจั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่เรายังทิ้งมันไม่ได้เพราะยังต้องหวีดเมนอยู่ในนั้น

หนีจากทวิตเตอร์มาบ่นในบลูเพราะรู้สึกว่าอะไรสักอย่าง พยายามลดละเลิกกับทวิตมาสักพักแล้วถึงขั้นตั้งระบบจำกัดการเล่นของตัวเองวันละหนึ่งชั่วโมง แต่ก็ยังคิดถึงมันอยู่ดี

ไม่ชอบอะไรที่มีหลายขั้นตอนเลย อยากทำหนึ่งสองสามแล้วจบไป ไม่ใช่หนึ่งสองสามแล้วต้องย้อนกลับมาหนึ่งใหม่ แล้วกระโดดไปสาม สมองมันทำงานไม่ทัน

หนึ่งสองสามสี่ กลับมาเขียนนิยายไม่ออกอีกแล้ว หรือเรามันได้แค่นี้จริงๆ ก็อยากฮึดว่าเฮ้ย ตัวเราก็ทำได้นะอยู่หรอก แต่ฮึดทีไรมันแป้วทุกที เพราะอะไรนะ เฮ้อ

เห็นคนอวดเงินในบัญชีละฉันอยากอวดหนี้สินจัง อยากรวยจังเลยยยย อยากใช้ชีวิตแบบไม่ต้องคิดอะไรมากเรื่องเงินอะ ปล่อยนี่ไปคิดมากเรื่องอื่นเถอะะะะ

อยากบ่นทวิตแต่ก็ไม่อยากบ่นในทวิต เลยมาบ่นในนี้แล้วกัน คือทวิตมันน่าเบื่อมากๆแล้วจริงๆ ตอนนี้เหตุผลเดียวที่ยังอยู่ตรงนั้นคือแค่เพราะทุกคนอยู่ตรงนั้น แค่นั้นเลยจริงๆ คือทวิตมันน่าเลื่อมานานแล้ว แต่ช่วงนี้น่าเบื่อที่สุด ไม่รู้สิ นี้ว่าหลายคนรู้สึกแบบเดียวกันนะ

รักป๋อจ้านจัง เข้าใจคนที่เลือกระกเพียงคนเดียวจริงๆนะ บางคนก็ออกไปเงียบๆ ผิดที่ฉันเองที่จำได้ว่าเขาเคยเป็นใครมาก่อน ฉันจะอยู่ตรงนี้ไปได้นานแค่ไหนกันนะ

ทวิตทุกคนได้ยังอะ ทำไมผมยังไม่ได้เนี่ย #ทวิตล่ม

จั่งชี่นะ คือผมสามารถหาดูอะไรเก่าๆได้ที่ไหนบ้างนอกจากพวกเว็บเถื่อน ผมก็สารถภาพบาปเลยว่ามันหายากมาก เข้าเถื่อนง่ายกว่า แต่อะไรที่หาได้ผมก็ไปตามไถ่บาปละ อย่างเกมที่เคยเล่นเถื่อนตอนเด็กก็ซื้อมาเรียบร้อย ค่อยๆไถ่บาปไปทีละนิดๆ แต่บางอย่างมันก็หาไม่ได้จริงๆ คือเวลามัน๋านไปเรื่อยๆ และอดีตก็จะจมหายไป

จุดเริ่มต้นดีๆของน้องฟ้าใส คือทวิตล่ม อยากมาเล่นในนี้นะ แต่เหงาอะ ไม่รู้จักใครเลย คือในทวิตก็ไม่รู้จักใครแหละ แต่อย่างน้อยเราก็อยู่กับมันมาเกือบสิบปีแล้ว สิบปี โอ้ ความทรงจำเยอะมาก แม้จะประสาทแดกไปหลายอย่างก็ตามที เฮ้อ

อะ น้องฟ้าทำเรื่องละ มือผมจะไปโดนปุ๋มโพสต์ตลอดเลย ทำไงทีนี้ เราสามารถแจ้งเดฟทางไหนได้บ้างว่ามันขัดมือผมมากเลย

แต่เข้าใจกันใช่ไหมว่าสาววายมันไม่ได้จริงจัง ไม่อะสาววายมันจริงจังมาก ถ้ามั่นใจว่ามันไม่จริงก็ไม่มีอะไรต้องโวยวายเลยนะ คือแค่ปล่อยให้เป็นโมเม้นท์หนึ่งผ่านไปเฉยๆไม่ได้เลยเหรอ ต้องอ้าปากงับรีบมาด่ากันตลอดเลย

วันนี้มีเรื่องกังวลใจนิดหน่อย คือกลัวพวกพสเดี่ยวเขาประสาทแดกกับโมเมนต์ป๋อจ้านอะ ทั้งดอกทิวลิปเอยถ่ายรูปหน้ากระจกเอย มันต้องมีคนโวยวายว่าคนนั้นก๊อปคนนี้คนนี้ก๊อปคนนั้นอีกแน่ๆ ซึ่งเป็นบ้าบุ ก็เห็นๆอยู่ว่าเขาเป็นแฟนกัน เขาสื่อถึงกันขนาดนี้

พูดตามตรงคือผมไม่รู้จักใครเลยในนี้ จำใครก็ไม่ได้ ลองมาทำความรู้จักกันดูดีไหม ไม่ดีมั้งงั้นก็ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าเห็นโพสต์ใครผ่านหน้าผมจะขอสไลด์หน้าไปตอบก็แล้วกัน