Ervaren jullie nog wel eens echte verbinding? Op social media (hier op BS) en in het echte leven? En hoe is dat in vergelijking met vroeger? En zijn jullie uberhaupt met dit soort vragen bezig?
Comments
Log in with your Bluesky account to leave a comment
Vergelijken met vroeger staat me altijd lichtjes tegen. Vroeger is geen vast punt in de tijd, en ook destijds was alles continue aan het veranderen, niks blijft wat het is tenslotte. Men kan hoogstens aanvoeren dat veranderingen nu sneller gaan.
Socials zijn een aanvulling, geen vervanging.
In het echte leven vaak. Met mijn meest nabije dierbaren, met goede vrienden en vriendinnen als we de tijd nemen voor elkaar. En soms ineens met iemand die ik nog niet zo lang ken, als we samen iets doen (demonstreren tegen fascisme, of in de kerk het lijdensverhaal lezen op Goede Vrijdag).
Zeker wel bezig met dit soort levens vragen… en neem ook zeker initiatieven tot verbinding met andere mensen. Meer in het echte leven dan op de social media zit ook niet op andere platforms. Verbinding vanuit liefde zonder oordeel is voor mij erg belangrijk 🙌 ook iets om dagelijks mee te oefenen.
Om met je laatste vraag te beginnen: ja.
'Mijn vroeger' speelde zich goeddeels af tussen mensen die allemaal hetzelfde religieuze idioom machtig waren. Dat maakte het veel gemakkelijker om sneller op een dieper niveau te communiceren. Hoewel ik uiteindelijk tot de conclusie kwam dat die >
taal (en geloof/religie) voor mij de lading niet dekte en ik er nu zelfs behoorlijk allergisch voor ben, is er nooit echt iets voor in de plaats gekomen dat net zo handig was. Dat mis ik op zich best wel.
Ik heb wel contacten, met name online opgedaan, waarmee ik een uniek soort verbinding voel. >
Ik worstel met die vraag.
Ja, ik voel me intens verbonden met hen die het huis met mij delen (mijn lief en mijn katten), en met de kids en de kleinkinderen. Ik ga on mei met mijn oudste kleinzoon naar een concert, en daar kijk ik echt naar uit.
1/?
Hier op BS? Veel minder.
Ik had een handvol weken terug wel ineens een moment van... verwantschap? Ik had hier wat ouwe zooi staan die ik niet wilde verkopen, maar wilde weggeven aan iemand die er echt plezier aan beleeft. En ineens dacht ik "misschien is dat wat voor @xyz?"
2/?
Schot in de roos... precies die dag dacht xyz "dat mis ik echt", maar kon het zich niet veroorloven.
Ik vraag me af waarom ik dat precies die dag dacht. Is dat "verbinding"?
Ik denk het niet; ik hou het op toeval.
Maar als ik vrienden heb op BS, wil ik wel dat XYZ er eentje is.
3/?
Voor de rest: ik krijg wel de indruk dat de BS'ers bij wie ik me op mijn gemak voel een 'kliek' vormen van mensen die elkaar al kennen, van Twitter ofzo. Daar krijg ik niet echt aansluiting bij, maar dat ligt net zo goed aan mij... ik ben sociaal geen yedi. 🤣
4/5
Ja. Zowel op social als in het echte leven. Het is irl nu anders dan vroeger, omdat ik niet meer ontzettend m'n best doe erbij te horen maar beter luister naar wat goed is voor mij. En m'n lijf daar ook toe 'dwingt'. Daardoor minder contact maar zeker niet minder oprecht en verbonden. Ook op social.
Ja, vooral in het echte leven. Nu meer dan vroeger omdat ik me kwetsbaarder durf op te stellen. En ik ben zeker met dit soort vragen. Hoe is het voor jou?
Ik heb altijd periodes dat ik teveel in mijn hoofd leef, te hard werk en te weinig stilsta. Dan verlies ik de verbinding met mezelf maar ook met mijn omgeving.
Dat herken ik. Je vroeg naar 'eens'. Daar is mijn antwoord op gebaseerd. Als je gevraagd had naar 'vaak' of 'voldoende' had ik een ander antwoord gegeven.
Ja wel, op verschillende wijzen.
Met vrienden, door met elkaar af te spreken, te eten etc.
Met patiënten, als we over de zaken des levens praten tijdens doodgewone dingen zoals wassen en aankleden.
Met mensen zoals jij, op bs.
En met familie, een band die je, gewenst of niet, toch hebt
Sinds 2020 is het gedaan met een echt sociaal leven voor mij, vrees ik. Uitstapjes naar bijeenkomsten met veel mensen (theater, kroeg, verjaardagen) moet ik vaak bekopen met weer een of andere virusinfectie. Dus verbinding? Nauwelijks helaas
Jazeker, het is mijn toverwoord.
Iets als: hoe minder ik dat wil, hoe slechter het gaat; hoe beter ik in verbinding sta, hoe beter het gaat.
Dat betekent trouwens niet altijd maar met iemand praten. Ook samen stil zijn.
Of in m’n eentje me verbonden voelen met de mensen ergens om me heen.
1/2
Het is vreselijk moeilijk om weer op gang te brengen.
Ik ben een bewonerscommissie aan het oprichten, en dat is een mijnenveld van ego's waar je tussendoor moet sturen om de goede vrijwilligers te vinden met wie je over een jaar nog aan tafel zit.
Ik had buren met ervaring (ggz/speeltuin beheerder/coaches) gevraagd of zij een plan konden opzetten om te zorgen dat ALLE bewoners die willen meedoen om dingen te organiseren ook hun ding kunnen doen zonder dat sommige types de boel kapen.
Geloof je niet, maar nu blijkt 1 van de 3 dus zo'n type...
Kost bakken energie maar we kunnen niet stoppen want de wijk gaat gerenoveerd/,gesloopt worden en dan wil je echt meepraten. Tot die tijd moeten we de leefbaarheid maar eens opkrikken.
Maar iedereen die over burgerparticipatie praat, heeft mooi praten :-(
Jazeker! In mijn gezin, in vriendschappen maar ook als we in de voortuin aan onze picknicktafel zitten. Een begroeting en iemand je lach geven is ook verbinding 🙂
Jazeker!
Mensen komen en gaan in mijn leven, maar ik voel regelmatig verbinding.
Soms komt dat gevoel van één kant, dat is dan jammer. Ik heb een aantal echte vrienden, die we maar eens per jaar zien. Dan is de connectie er gelijk weer.
Ook hier voel ik de verbinding soms.
Niet meer. Hoe ouder ik wordt hoe meer verbroken verbindingen. Ondanks mijn pogingen alles heel te houden. Mensen komen en gaan en zijn altijd de moeite waard. Zolang het duurt koesteren en op tijd laten gaan. Is ook verbinding.
Lastig, soms klikt het ineens maar dan ga ik meestal te veel nadenken en wordt het/ik krampachtig, ik vind het steeds moeilijker om mijn masker af te doen vroeger was ik hier minder bewust van, nu ben ik er veel mee bezig.
Altijd al moeilijk gevonden (Hoe moet dat? Echt verbinden?) Ben een kameleon geworden door trauma en verhulling (ook ADHD gevolg). Je moet de ander ook toe kunnen laten en dat lukt mij gewoonweg nog niet goed. Ben er heel veel mee bezig om mezelf te ontrafelen en te openen,
dat kan ik redelijk goed online verwoorden maar in het echt 🙄🙄. Dus, de verbinding moet eerst geloof ik nog met mezelf in stand komen. (en ja, ik houd me veel met dit soort vragen bezig)
Ja gelukkig veel. Heb fijne mensen leren kennen via socials die vrienden werden en door mijn werk kom ik vaak in het leven van mensen op het moment dat het moeilijk is. Mijn ervaring is dat ze juist daardoor meer open staan voor oprechte gesprekken, de ruis valt weg waardoor verbinding ontstaat.
Mijn hele leven een outsider gevoeld en maar met een enkeling verbinding ervaren. Ook door mijn verhuizerige jeugd heb ik ervaringen gehad, die ik met niemand kan delen. Is best wel eenzaam. Ik kan me volkomen aangepast en sociaal gewenst gedragen dus contact maken is geen probleem.
Ik heb mijn vrouw online leren kennen eind 2004. Connectie via via (MSN) zonder elkaars uiterlijk te weten. Inmiddels 13,5 jaar getrouwd en nog steeds echte verbinding, ondanks dat we nu wel weten hoe we er uitzien 😋
Op het interweb vele verbindingen maar niet met eigen naam. Fuck dat.
Oh ja! En meer dan vroeger denk ik. Nou maak ik denk ik ook makkelijk verbinding of heb ik een bepaalde mate van openheid die mensen als prettig ervaren.
Yes, hier op BS. Net een Britse schrijver stuurt mij een van zijn boeken. Misschien niet een persoonlijk vriendschap, maar toch..
En door mijn vrijwilligers werk in de Geefwinkel in Gorinchem, heb ik veel sociale contacten.
Met het ouder worden, zijn wij meer afhankelijk van ons familie...
Mooie vraag Hester. Ja ik ervaar dat wel eigenlijk, zowel hier als in het echte leven. Voor mijn gevoel is de verbinding naarmate ik ouder wordt soms van kortere duur maar wel vaak dieper.
Ja hoor. Ik begin heel vaak een praatje. In gezelschap, doe ik altijd mijn telefoon weg. En via Facebook en Wordfeut heb ik veel contact met mijn familie die ver weg woont.
We hadden het er toevallig vandaag over dat we ons heel erg verbonden voelen met de mensen die we helpen, en ook met veel mensen die meehelpen. Mensen die je nooit ziet maar die toch veel betekenen, met wederzijds begrip!
Voor mij zijn online en irl niet zo verschillend, maar online interpersoonlijk verkeer past me beter. Misschien omdat ik in situaties met meer mensen in dezelfde ruimte vooral de periferie opzoek en hooguit reageer als ik direct aangesproken word. Online merkt niemand dat ik een kwartier nodig heb
En ik beschouw heel wat mensen die ik nog nooit gezien heb dan ook gewoon als vrienden. Ik denk aan ze als ik aan het werk ben, lees wat ze vertellen, ook al reageer ik niet altijd op ingewikkelde dingen omdat ik best weet dat ik daar niet bepaald een ster in ben.
Ja, in het echte leven met mensen die ik al lang ken.
Al heel lang niet meer met 'nieuwe' mensen. Voor mij komt echte verbinding pas als ik samen met iemand over langere tijd gezamelijk dingen deel.
En ja, ik houd me weleens met die vraag bezig.. waarom me dat niet makkelijker afgaat, of andere mensen dat ook hebben, of ik niet te weinig mensen heb (op een hand makkelijk te tellen). En de vraag of ik die paar mensen niet teveel verwaarloos in het hectische bestaan.
Het was ook een mooie vraag.
Deze week voelde ik me sterk verbonden door zelf iets voor een ander te doen hier op BSKY en in mijn eigen leven dat de buurvrouw alle ramen beneden waste, omdat ik dat niet kan. Zomaar. Ongevraagd. 💜
Ik heb vier heel close vriendinnen. Een al 35 jaar.
En twee iets minder close sinds 1985 en 1987 (dat komt omdat zij gezinnen hebben).
Wat we delen, verdriet, geluk, pieken en dalen, de intimiteit, de vriendschap, onmisbaar. Mijn zelfgekozen familie 💜
Comments
Zowel online als offline
Socials zijn een aanvulling, geen vervanging.
Met familie, met buren, met vrijwilligerswerk, met oud collega's.
Dat is niet anders dan vroeger maar ik ben een mensen mens!
Bij agressieve, rascistische, fascistische mensen trek ik een grens.
Mede omdat ik bij god niet zou weten wat ik daaronder zal verstaan.
Nou ben ik van nature denk ik ook een enorme einzelganger op het "verbindingsvlak".
(Ben dus ook niet met die vraag bezig).
'Mijn vroeger' speelde zich goeddeels af tussen mensen die allemaal hetzelfde religieuze idioom machtig waren. Dat maakte het veel gemakkelijker om sneller op een dieper niveau te communiceren. Hoewel ik uiteindelijk tot de conclusie kwam dat die >
Ik heb wel contacten, met name online opgedaan, waarmee ik een uniek soort verbinding voel. >
Maar ik moet het nog steeds allemaal een beetje uitvinden geloof ik.
Ja, ik voel me intens verbonden met hen die het huis met mij delen (mijn lief en mijn katten), en met de kids en de kleinkinderen. Ik ga on mei met mijn oudste kleinzoon naar een concert, en daar kijk ik echt naar uit.
1/?
Ik had een handvol weken terug wel ineens een moment van... verwantschap? Ik had hier wat ouwe zooi staan die ik niet wilde verkopen, maar wilde weggeven aan iemand die er echt plezier aan beleeft. En ineens dacht ik "misschien is dat wat voor @xyz?"
2/?
Ik vraag me af waarom ik dat precies die dag dacht. Is dat "verbinding"?
Ik denk het niet; ik hou het op toeval.
Maar als ik vrienden heb op BS, wil ik wel dat XYZ er eentje is.
3/?
4/5
En dat is ook goed zo.
Overhoekse haaklas, Tandverbinding en Sashimono voel ik niet.
Met vrienden, door met elkaar af te spreken, te eten etc.
Met patiënten, als we over de zaken des levens praten tijdens doodgewone dingen zoals wassen en aankleden.
Met mensen zoals jij, op bs.
En met familie, een band die je, gewenst of niet, toch hebt
Iets als: hoe minder ik dat wil, hoe slechter het gaat; hoe beter ik in verbinding sta, hoe beter het gaat.
Dat betekent trouwens niet altijd maar met iemand praten. Ook samen stil zijn.
Of in m’n eentje me verbonden voelen met de mensen ergens om me heen.
1/2
Los daarvan😉, de connectie verliezen, is verschrikkelijk. Dat heb ik meegemaakt tijdens coronatijd, nauwelijks overleefd toen.
Ik ben een bewonerscommissie aan het oprichten, en dat is een mijnenveld van ego's waar je tussendoor moet sturen om de goede vrijwilligers te vinden met wie je over een jaar nog aan tafel zit.
Tegelijk gloort er echte verbinding als het lukt.
Geloof je niet, maar nu blijkt 1 van de 3 dus zo'n type...
Kost bakken energie maar we kunnen niet stoppen want de wijk gaat gerenoveerd/,gesloopt worden en dan wil je echt meepraten. Tot die tijd moeten we de leefbaarheid maar eens opkrikken.
Maar iedereen die over burgerparticipatie praat, heeft mooi praten :-(
Mensen komen en gaan in mijn leven, maar ik voel regelmatig verbinding.
Soms komt dat gevoel van één kant, dat is dan jammer. Ik heb een aantal echte vrienden, die we maar eens per jaar zien. Dan is de connectie er gelijk weer.
Ook hier voel ik de verbinding soms.
Dit heeft ook wel met mijn lage energie en geestelijke gezondheid te maken
Ik denk daar zeker overna
Voor de rest vaak helaas oppervlakkige gesprekken.
Misschien wel minder vaak fysiek contact want: groter bereik, drukker met werk, en minder energie.
Maar ik ervaar het intenser en vind het waardevoller dan vroeger.
Op het interweb vele verbindingen maar niet met eigen naam. Fuck dat.
Ik ga binnenkort een ruimte bij iemand huren en dat voelt nu al als een vriendschap voor langere tijd. Erg leuk en energiek persoon ♥️
En door mijn vrijwilligers werk in de Geefwinkel in Gorinchem, heb ik veel sociale contacten.
Met het ouder worden, zijn wij meer afhankelijk van ons familie...
En vanmiddag spontaan met een dorpsgenoot een uurtje zitten kletsen in het zonnetje. Zomaar. Omdat we elkaar tegenkwamen en lang niet hadden gezien.
Maar het is soms wel zoeken. Ik probeer mijn ouders te dwingen spelletjes te spelen, maar ze zitten liever voor de tv met hun ipad 🙃
Ook met anderen, goede of minder vrolijke berichten.
Je kunt het zo verbonden maken als je zelf wilt. De enige voorwaarde is dat je niets terug verwacht
Al heel lang niet meer met 'nieuwe' mensen. Voor mij komt echte verbinding pas als ik samen met iemand over langere tijd gezamelijk dingen deel.
Deze week voelde ik me sterk verbonden door zelf iets voor een ander te doen hier op BSKY en in mijn eigen leven dat de buurvrouw alle ramen beneden waste, omdat ik dat niet kan. Zomaar. Ongevraagd. 💜
En twee iets minder close sinds 1985 en 1987 (dat komt omdat zij gezinnen hebben).
Wat we delen, verdriet, geluk, pieken en dalen, de intimiteit, de vriendschap, onmisbaar. Mijn zelfgekozen familie 💜