thk-chise.bsky.social
#THK_Commu | 冬川 知世 | ฟุยุคาวะ จิเสะ | 3年F組 | 18yrs | ชมรมศิลปะ
โค/โรล/เวิ่น/จีบ • DMนะคับบ
Doc • https://shorturl.at/zW2iD
95 posts
530 followers
540 following
Prolific Poster
Conversation Starter
comment in response to
post
"อ่า..งั้นหรอครับ ไม่เป็นไรเลย ถ้ารู้จักค่อยเอาไปให้ก็ได้ครับตอนแรกผมก็คิดๆอยู่ว่าจะเอาบัตรไปไว้ที่ห้องพักครูดีไหมเพราะถ้าเป็นเซนเซละก็ต้องรู้จักหน้าตาของนักเรียนตัวเองอยู่แล้ว"
เขายิ้มให้เบาๆก่อนจะก้มขอบคุณอย่างสุภาพก่อนจะเงยหน้าขึ้นมารับข้อเสนอ
"อ่าถ้างั้นขอบคุณมากๆเลยครับ เรื่อแว่นน่ะ จริงๆแล้วมันแพงพอสมควรเลยเพราะผมสายตายาวมาก แว่นมันเลยไม่ค่อยเหมือนคนอื่นซักเท่าไหร่"
comment in response to
post
"เก่งสิ จำลักษณะและรายละเอียดของสิ่งที่ตนเองสนใจได้ก็เก่งมากๆแล้ว ขอแค่มีความรู้เดี่ยวกับมัน นั่นแหละเก่งมากเลย" เขายกมือขึ้นทำท่าชี้ตัวเองด้วนความงุนงง
"ผมน่ะหรอ"
"ฮ่าๆๆ คือผมสายตายาวน่ะเลยจำเป็นต้องใส่ตอนเขียนกับดูอะไรใกล้ๆ ตัวผมจริงๆก็แค่อยากเรียนให้พอรู้เรื่องเท่านั้นแหละ ไม่ได้ถึงขั้นฉลาดหรอก" เขาหัวเราะออกมาจนน้ำตาไหลไม่นึกเลยว่าแว่นทำให้รูปลักษณ์เขาเป็นแบบนั้น
comment in response to
post
"อ่อ..ที่เดินลงไปน่ะ แวะไปหาพี่สาวด้วยน่ะครับ ตรงอาพาร์ตเมนต์ใกล้ๆร้านสะดวกซื้อ"
"แล้วก็เป็นการออกกำลังกายไปในตัว จริงๆผมชอบออกกำลังกายน่ะ"
ในขณะที่พูดมือก็ควานหาแว่นไปด้วยจนกระทั่ง..
"อ้ะ..นี่มัน แว่นผมนี่"
เขาจับแว่นที่ซุกอยู่ใต้พุ่มไม้ยกขึ้นมามันตกอยู่ตรงที่ใกล้ๆตรงที่เขานั่งนั่นเองเขาหันมายิ้มตาหยีใส่คิเคียวด้วยความดีใจ
"แหะๆขอบคุณนะครับคิเคียวซัง ในที่สุดก็เจอแล้ว"
comment in response to
post
พอเขาเห็นอีกฝ่ายพูดถึงคำทำนายจึงยื่นหน้าไปดูเมื่อได้เห็นสีหน้าก็เปลี่ยนทันที ก่อนจะยัดขนมชิ้นใหม่ใส่มืออีกฝ่ายไปแทน
"แหะๆ..อันนี้น่ะห้ามกินนะครับ"
เขาเก็บขนมในมืออีกฝ่ายไปแล้วของเหลวสีดำๆแปลกๆติดมืออีกฝ่ายอยู่ด้วยก็เตรียมบริการเช็ดให้เสร็จสรรพ พวกสิ่งแปลกๆนั่นเล้นเขาอีกแล้วเขาไม่ได้ทำคำทำนายน่ากลัวๆแบบนั้นเสียหน่อย
"ทานให้อร่อยนะครับ" จิเสะยิ้มกลบเกลื่อนเหตุการณ์เมื่อครู่
comment in response to
post
" อ้ะ..ขอโทษด้วยนะครับ สงสัยจะเผลอเอาอันที่ทำพลาดมารวม เพราะงั้นรับอันใหม่ไปเยอะๆเลย "
เขาพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียง ลนลานว่าแล้วก็หยิบคุกกี้เสี่ยงทายอีกหลายอันยัดใส่มืออีกฝ่ายเป็นการขอโทษ
" ขอโทษด้วยจริงๆครับ! "
comment in response to
post
"ว่าแต่บัตรของมาโมรุคุงไม่หายหรอครับเห็นว่า..บัตรมันสลับกันมั่วไปหมดเลย"
จิเสะถามขึ้นมาเชิงเป็นห่วงของอีกฝ่ายมากกว่า
(ฮว๊ากกกขอโทษด้วยค่ะ แต้งเตือนมันดันแล้วไม่เห็นฮื้อๆๆๆๆๆๆ😭😭😭)
comment in response to
post
"สนใจในเชิงนี้มันลำบากน่ะสิครับมาโรุคุง.."
หลังจากก้มหน้ามองบัตรอยู่ก็เวยหน้าขึ้นมาหรี่ตามองดูคนที่เข้ามาทัก เพราะเขาจำเสียงกับหน้าตาได้ถึงมองโดยไม่มีแว่นก็ยังรู้ แต่กลับกันสำหรับคนที่ไม่รู้จักในบัตรนี่สิ..จะให้จำก็จำไม่ได้หรอกว่าแล้วก็ทำหน้างอเบ้ปาก หดหู่กับตัวเองจริงๆ
"เอ้ะ..ผมจะไม่รบกวนหรอครับ"
"ถ้ายืนยันจะช่วยก็ขอบคุณมากๆ เรื่องแว่นผมคงได้ซื้อใหม่ เพราะงั้นช่วยเรื่องบัตรหน่อยนะครับ"
+
comment in response to
post
"เอ่อ..มันคงไม่ดีมั้งครับ ผมว่าเอาไปไว้ที่ห้องพักครูดีกว่าอย่างน้อยครูก็น่าจะรู้หน้าเด็กห้องตัวเอง.."
จิเสะทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักนึงถึงเหตุการณ์แบบนี้เมื่อปีที่แล้วก่อนจะตอบกลับไป
"อ่าเมื่อปีที่แล้วบัตร..อยู่ที่เพื่อนผมน่ะ เลยไม่ได้หาไกลรอบนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเลย"
"อ่า..ขอเวลาซักแปปนะครับ ผมขอตำหน้าเธอหน่อยแบบว่า ผมจำหน้าคนไม่ค่อยเก่ง" ว่าแล้วก็จ้องหน้ากันอยู่ซักพักก่อนจะช่วยตามหาตาพุ่มไม้อีกแรง
comment in response to
post
"เอ่อ..ก็เมื่อเช้ามืดผมเดินลงไปซื้อข้าวปั้นที่ร้านสะดวกซื้อในเมือง..ครับ"
"แล้วก็เดินกลับมานั่งกินหน้าสวนหย่อมนั่นแหละ"
เขาหลบตาไปมาในขณะที่พูดจะบอกว่าแว่นตาหายไปได้ยังไง ความจริงกลัวอีกฝ่ายจะตกใจระยะทางการเดินอย่างหนักของเขามากกว่าเลยทำตัวไม่ถูกเท่าไหร่
"ตอนนั้นผมอ่านฉลากที่ห่อข้าวปั้นได้ก็เลยรู้ว่ามันยังอยู่น่ะ ผมจะถอดแว่นตอนกินแล้วก็ตอนเดิน รู้ตัวอีกทีก็หายแล้วล่ะ"
comment in response to
post
"อ๋อ..เป็นอากะสึกิซังนี่เองค่อยยังชั่วถ้าเขารับได้ก็ว่าไป เพื่อนที่ผมเคยรู้จักเขากลัวแมลงมากน่ะ ถึงขั้นเห็นไม่ได้เป็นลมล้มไปเลย.."
"ถ้าเซชินคุงว่าอย่างนั้นแล้วก็ละนะ"
จิเสะเดินไปก็ตั้งใจฟังไปพลางคิดว่าอีกคนดูจะชอบแมลงมากๆเลยสนใจอย่างเห็นได้ชัดจริงๆว้าแล้วก็อดประหลาดใจกับสิ่งที่เขาเล่าไม่ได้เลย
"หวา..สุดยอดเลยนะฟังดูน่าสนใจจัง คงจะสวยน่าดูเลย "
"เซชินคุงนี่เก่งจังเลยนะ"
comment in response to
post
"ได้เลยครับ รบกวนด้วยนะครับ"
จิเสะเดินมองแผ่นหลังของคิเคียวที่เดินนำไปเล็กน้อยเขาอมยิ้มเบาๆ
"คิเคียวซังอย่าก้มมากไปนะ แบบว่ามะมันจะคอเคล็ดน่ะ.."
อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเกรงใจบนเป็นห่วง ฟังดูเหมือนคำพูดที่เป็นห่วงแต่ถ้ามองในอีกความหมายทำไมมันเหมือนกำลังบอกคนแก่ให้ค่อยๆเดินค่อยๆก้มกันนะ..
"ถ้าเหนื่อยก็บอกนะครับ!" ถ้าอีกหน่อยคิเคียวซังบอกว่าหิวน้ำจิเสะคงวิ่งไปซื้อมาให้แน่..
comment in response to
post
"มันน่าสนใจนี่นา..ตอนวันหยุดเรียนผมขอไปดูได้ไหม แมลงน่ะ?"
"เอ..ไปห้องเธอไม่ได้นี่ มันจะรบกวนไปหน่อย แล้วก็ยิ่งให้เธอเอาออกมาข้างนอกด้วยก็ไม่น่าดีแฮะ"
ปากขมุบขมิบพูดเบาๆอยู่คนเดียวพิจารณาว่าควรทำยังไง ถึงแม้จะสนใจแค่ไหนแต่จะรองกวนคนอื่นมันก็..เขาทำหน้าหงอยลงหน่อยๆ
"เอ..งั้นไม่เป็นไรดีกว่า"
เขาโบกมือทำท่าทางอย่างว่าให้ลืมเรื่องเมื่อกี้ที่พูดไปที
comment in response to
post
"เซชินคุง รูมเมทเธอคงไม่ได้กลัวแมลงใช่ไหม"
จิเสะถามเสียงตะกุกตะกัก จริงๆเรื่องผิดกฏมันก็ผิดอยู่หรอกจะไปก่ายเรื่องส่วนตัวเขาก็ไม่ดีสิ่งที่น่าเป็นห่วงน่ะคือรูมเมทของเซชินต่างหาก
"คือจริงๆก็ไม่ได้มีอะไรหรอกครับ แค่กลัวว่ามันจะรบกวนเขาน่ะเผลอๆมันจะทำให้เธอเดือดร้อนเอา"
"ยังไงก็ระวังด้วยนะเซชินคุง" เขาเผยยิ้มออกมาเบาๆยังคงท่าทางเป็นห่วงอยู่
"จะว่าไปก็อยากเห็นเหมือนกันแฮะ"
+
comment in response to
post
—พอเข้ามาในห้องของชมรมศิลปะ หากเป็นโรงเรียนทั่วไป ก็คงจะมีแค่รูปวาดกับดินเหนียวหน้าเบื่อ ..น่าเสียดายที่ไม่ใช่กับที่นี่ เหมือนมีบางสิ่งกำลังรอคุณอยู่
มาลองสุ่มชินดันเหตุการ์ณประหลาดในงานจัดนิทรรศการ ไม่แน่อาจจะเจอแจคพอทก็ได้นะ!
th.shindanmaker.com/1238161
comment in response to
post
—ไม่ว่าคุณจะเข้ามาในห้องนี้อย่างตั้งใจหรือหลงผิดเข้ามา แต่อย่างน้อยพวกเราก็ดีใจที่ครั้งหนึ่งคุณได้มาเหยียบห้องนี้
สนใจของที่ระลึกติดมือไปสักชิ้นไหม?
th.shindanmaker.com/1238160
comment in response to
post
"เพราะเมื่อกี้แว่นมันหายก็เลย..ยังไม่เจอหรอกครับ แต่ว่าช่วยหาก็น่าจะดีกว่าหาคนเดียวนะ" เขายิ้มตาหยีใส่จู่ๆก็สุภาพขึ้นมาซะงั้นเพราะความเป็นรุ่นพี่สินะ
"อิราอิคุงสินะ เอาละไม่เป็นไร!ผมจะช่วยหาเองวางใจได้ยังไงได้แว่นคืนก็ต้องตอบแทนอยู่แล้ว ผมก็จะถือว่าผมหาของผมไปด้วย"
"อ่าจริงสิแล้วจะเอายังไงกับบัตรที่เจอพวกนี้ละค่อนข้างเยอะมากเลยนะครับ" ว่าแล้วก็ยกบัตรที่ถืออยู่ในมือขึ้นมา
comment in response to
post
"ถ้างั้นหาตามทางเดินก่อนก็ได้ครับ" เขาเขาพยักหน้ารับทราบถึงคำพูดของอีกฝ่าย
"ผมเดินได้ครับ ผมสายตายาวน่ะมองเห็นไกลๆได้ปกติแต่มองใกล้ในระยะที่ยื่นมือออกไปไม่ชัด ผมเลยจำเป็นต้องใช้ตอนมองอะไรใกล้ๆ"
ว่าอย่างนั้นแล้วก็ยื่นมือออกไปจนสุดแขนประกอบการพูดในระยะที่แขนยื่นออกไป สายตาของเขานั้นมองได้แต่ภาพเบลอๆเท่านั้นยิ่งใกล้ยิ่งมองไม่รู้เรื่อง
"ถ้างั้นไปหาด้านนอกกันเถอะครับ"