thk-sakie.bsky.social
満留 咲永 — มิทซึโทเมะ ซาคิเอะ | ปี 2 ห้อง F | ชมรมวิทยาศาสตร์ | #THK_commu
doc : https://bit.ly/4la8uT1
*คาร์ปากร้ายเป็นบางครั้ง จะไม่คุยกับผู้ชายที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน
154 posts
599 followers
598 following
Regular Contributor
Active Commenter
comment in response to
post
จะว่าอวดดีก็ไม่ผิด แต่เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเธอยังไง
“ยกเว้นแต่ฟุจิวาระซังจะมีเหตุผลให้ฉันเปลี่ยนใจ“
เธอเลิกคิ้วเหมือนท้าทาย แต่ขณะเดียวกันก็เป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายลองการพยายามเปลี่ยนใจเธอดู
comment in response to
post
เธอถอนหายใจ
“เวลาแบบนี้คนที่ถามว่า ‘มีเวลาว่างหรือสะดวกไหม’ มีเรื่องให้ทำไม่กี่เรื่องหรอก“
สำหรับเธอนี่ไม่ใช่การตัดสินไปเอง นี่เป็นสิ่งที่รู้ได้โดยไม่ต้องอาศัยการคาดเดาด้วยซ้ำ
“และฉันก็ดันไม่ชอบทุกเรื่อง”
+
comment in response to
post
สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ไหนเป็นพิเศษ แสงจากหน้าจอมือถือยังคงส่องสว่าง เธอยื่นมือข้างที่ว่างออกมา
”คืนมานี่“
ไม่เห็นใจ ไม่อ้อมค้อม
เธอไม่สนใจว่าอีกฝ่ายไม่สบายตัวกับสภาพอากาศในเวลานี้มาตั้งแต่ก่อนจะออกอาการ ในเมื่อดีขึ้นมากพอจะมีสติรับรู้แล้ว เธอต้องการของของเธอคืน
comment in response to
post
ไม่ได้เชื่อมโยงอาการประหลาดนั่นกับการกลับมาของสัญญาณมือถือ แต่นั่นก็ไม่กี่นาทีก่อนที่จะเงยหน้าจากจอขึ้นมาดูทีท่าของอีกฝ่าย
“...“
ถ้าอารมณ์ดีกว่านี้ หรือถ้านี่ไม่ใช่ โฮเนะซาโตะ โอริน ก็คงอยากขำอยู่หรอก
สภาพดูไม่ได้เชียว
ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่ก็เพียงแค่จดจ้องค้างไว้ไม่กี่วินาที
+
comment in response to
post
เวลาพ้นผ่าน ท้องฟ้าหมุนเปลี่ยนด้วยความเร็วที่ต่ำเกินกว่าตาเปล่าจะจับได้ ไม่ว่าจะเมื่อเสียงนั้นดังระงมหรือเมื่อดับหายไป เธอไม่รับรู้อะไรนอกเหนือไปจากสัญญาณที่ปรากฏให้เห็นว่าใช้งานได้แล้วบนหน้าจอมือถือ
สิ่งที่อยู่ในมือเธอมีมูลค่าตามอย่างที่อีกฝ่ายเข้าใจ แต่เจ้าของก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์ของมันเต็มที่นัก
เธอไม่ได้รู้สึกตัวในทันทีว่าต้นตอปัญหาของเธอกำลังนั่งคอยอยู่
+
comment in response to
post
"ใช่ไหมล่ะ“
ค่อนข้างพอใจไม่น้อยกับการได้เห็นขนมรูปร่างดูดีในเทศกาลเช่นนี้
“วุ้นส้มน่ะ”
เลือกได้ง่ายๆ โดยไม่จำเป็นต้องใช้เวลามากมาย ดูเหมือนว่าเธอจะมีเป้าหมายชัดเจนมาตั้งแต่แรก
“อยากรู้เหตุผลรึเปล่า?”
น้ำเสียงก้ำกึ่งระหว่างคำถามเพื่อชวนต่อบทสนทนากับการหลอกล่อให้ถามเพื่อตอบคำตอบไร้สาระ
comment in response to
post
เพราะเธอจำได้ว่าอีกฝ่ายบอกว่าจะกลับหอพักก่อนการจุดดอกไม้ไฟ จึงคาดเดาได้ว่านี่เป็นคำแนะนำมากกว่าคำเชิญชวน
“ยากนะ”
พื้นที่คึกครื้นให้ความสบายใจอย่างหนึ่ง ในขณะที่ความสงบให้ความสบายอีกอย่าง
แต่วันนี้เธอมีจุดประสงค์ที่ค่อนข้างชัดเจนในการรับชม
“คงจะนั่น“
ชี้นิ้วตามไปยังตำแหน่งที่ 2
”คันยะซังก็กลับดีๆ ล่ะ“
comment in response to
post
“...”
พออีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาหาจึงคาดเดาได้ว่านี่คงจะไม่ใช่การรักษาพยาบาล
“อ่อ ฟุจิวาระซัง”
เธอวางหนังสือลง พูดด้วยท่าทีห้วนๆ อย่างที่มักจะทำเป็นประจำ แต่คิ้วขมวดขณะรับฟังคำขอดังกล่าว
แน่นอนว่าเธอมาอยู่ตรงนี้เพราะเธอไม่อยากไปทำกิจกรรมเช่นนั้น
“ก็ว่าง แต่ถ้าฉันบอกว่าไม่อยากไปล่ะ?”
comment in response to
post
เธอถือหนังสือเล่มเล็กในมือ ถึงจะว่าฝ่ายพยาบาลไม่ได้ทำงานตลอดเวลา แต่คนคนนี้ก็ดูจะว่างเป็นพิเศษ ไม่ทุกข์ร้อนหรือสนใจบรรยากาศการแข่งขันกีฬา
มีจังหวะสั้น ๆ ที่เงยหน้าขึ้นมาหาว มือหนึ่งปิดปาก อีกมือที่ถือหนังสือยืดขึ้นเพื่อบิดขี้เกียจ ตอนนั้นจึงได้เห็นอีกฝ่ายเข้า
“...”
เพราะคิดว่าคงจะบาดเจ็บมากระมั้งจึงเลือกจะเปิดหน้าหนังสืออ่านต่อ รอให้เพื่อนพยาบาลคนอื่นเข้าไปสอบถามอาการ
comment in response to
post
แต่สุดท้ายก็กดเปิดหนังสือที่โหลดเก็บไว้ในเครื่องขึ้นมาอ่าน ตั้งใจว่าหากอีกสักสิบนาทีคนตรงหน้ายังไม่ลุกขึ้นมาเธอค่อยริบเสื้อคืนแล้วไปต่อเอง
ความจริงแล้วเธอค่อนข้างแปลกใจด้วยซ้ำที่เสื้อคลุมนั่นช่วยได้ แต่เธอยินดีกับผลลัพธ์นี้ มันคงดีกว่าการต้องรับมือกับอาการที่เธอไม่เข้าใจของอีกฝ่ายอีกรอบ
comment in response to
post
เธอเดินออกไปเองได้จากระยะนี้ แต่กว่าจะถึงหอพักก็ยังต้องเดินต่อไปอีก ระยะทางที่ผ่านมาก็พิสูจน์ว่าการมีที่ค้ำยันนั้นสะดวกกว่าแม้ว่าเธอจะอยากมีตัวเลือกอื่น
ไม่มีสัญญาณ? แปลก...
ถึงจะว่าสัญญาณสื่อต่าง ๆ ไม่ได้แข็งแรงนักที่เกาะนี้ แต่ตรงนี้เป็นบริเวณชายขอบป่าใกล้โรงเรียน จะอ่อนอย่างไรก็คงจะไม่ใช่ไม่มี
รู้ว่าการจ้องหน้าจอนาน ๆ ในที่มืดไม่ใช่เรื่องที่ดี
+
comment in response to
post
เธอนั่งลงไม่ไกลมากนัก ยอมให้เสื้อผ้าสีสะอาดแปดเปื้อนดิน เท้ารับน้ำหนักจากการนั่งท่ายองไม่ไหว
ยกมือถือขึ้นมาดู วิดีโอที่ถ่ายไว้สั้นจนแทบจะมีค่าไม่ต่างจากภาพนิ่ง จะถ่ายเพิ่มก็ไม่มีประโยชน์เพราะสภาพนี้เห็นอาการได้ไม่ชัด อีกฝ่ายก็ดูจะใจเย็นลงไปบ้างแล้ว
ได้ยินคำของโฮเนะซาโตะชัดเจน แต่ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่ากลอกตาทั้งที่ทราบว่าเจ้าตัวคงไม่เห็น
+
comment in response to
post
(เป็นพยาบาลเหมือนกันน่ะๆ🥺 มีแข่งอยู่อย่างเดียว แต่ถ้าบาดเจ็บจะให้รักษานะ)
comment in response to
post
“ก็...ตั้งใจว่าจะรอดูดอกไม้ไฟ”
มีจังหวะหนึ่งที่ขมวดคิ้ว
มีความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับมัน? อาจจะมองแบบนั้นก็ได้
แต่แค่แวบเดียวมันก็หายไป เธอเสริมต่อ
“ยังไม่ได้คิดเรื่องสถานที่ไว้ขนาดนั้นน่ะ แค่ได้เห็นก็พอ”
comment in response to
post
(ฝ่ายพยาบาลล😭🤲 น่ารักมากค่ะ)
comment in response to
post
หางคิ้วตกลงนิดหน่อย รอยยิ้มยังคงเดิม ทำสีหน้าเหมือนน้อยใจที่อีกฝ่ายตอบรับกลับมาสั้นกว่าที่คาด
น่าเบื่อจริง
“ทางนี้ ๆ ”
ทั้งที่คิดหรือแสดงสีหน้าเช่นนั้นออกไป แต่น้ำเสียงกลับยังคงคล้ายเดิม เหมือนคนที่ตื่นเต้นกับการได้สนทนา
เธอออกเดินนำไป แต่ไม่นานนักก็หยุดยืนหน้าร้านหนึ่ง
bsky.app/profile/thk-...
comment in response to
post
ไม่คิดว่าเสื้อคลุมจะปกป้องอีกฝ่ายจากอะไรก็ตามที่รบกวนอยู่ได้
แต่หนาวอยู่นี่?
อย่างน้อยก็คงช่วยในเรื่องนั้นได้
comment in response to
post
“...”
จึงยกมือถือขึ้นมา
กดอัดวีดีโอ
แต่ก็ทำได้ไม่กี่วินาที
เพราะคำพูดที่—คงจะพูดกับเธอในตอนนี้ดังขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน
—-—
ไม่ได้เริ่มเรื่องนี้ก่อนสักหน่อย...
—-—
ไม่ใช่ฝีมือหนูด้วยซ้ำ...
—-—
...ก็ได้
จึงถอนหายใจ ลดมือที่ถือมือถือลง เดินเข้ามาหา ถอดเสื้อคลุมออก ย่อตัวลงแล้วคลุมตัวคนตรงหน้าทั้งศีรษะและร่างกายอย่างลวก ๆ ด้วยมัน
ไม่ได้ใจดีหรือเห็นใจมากพอจะทำอะไรไปมากกว่านั้น
+
comment in response to
post
อะไรก็ตามที่ทำให้คนตรงหน้ามีท่าทีเปลี่ยนไปไม่ใช่เธอ แล้วก็อาจจะไม่ใช่อีกฝ่าย?
การที่สิ่งนั้นจะมีอยู่จริงหรือมีตัวตนแค่ในหัวของโฮเนะซาโตะไม่ควรจะเป็นปัญหาของเธอ แต่เธอไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะวิ่งได้
และ...
เธออยากรู้
ทั้งที่ทราบดีว่าบางคำถามไม่มีคำตอบ แต่สองครั้งในเวลาไม่ห่างกันมากนักเป็นเรื่องที่แปลก เพราะโฮเนะซาโตะที่เธอรู้จักไม่เคยแสดงสิ่งเหล่านี้ให้เห็น
+
comment in response to
post
พอถูกปล่อยข้อมือ เธอเองก็เซไปบ้างไม่ต่าง แต่ยังดีที่ถอยหลังไปไม่กี่ก้าวก็มีต้นไม้ให้ค้ำยันตัว
สีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ถึงขั้นโมโหควบคุมอะไรตนเองไม่ได้ ใช้แขนเสื้อจากแขนข้างที่ว่างเช็ดปาก
ก็ใช่น่ะสิ
นึกอยากตอบกลับคำถามอีกฝ่ายไปแบบนั้น แต่ไม่คิดว่าเสียงของเธอจะดังไปได้มากกว่าอะไรก็ตามที่เจ้าตัวได้ยินอยู่
แต่อย่างน้อยคำถามนั้นก็ยืนยันได้ว่าเธอคาดเดาถูก
+
comment in response to
post
เอียงศีรษะไปอีกทาง แต่ก็รับมา พอได้ยินคำถามก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“ก็บอกแล้วนี่นาว่าจนกว่าจะดอกไม้ไฟจะจุดก็ไปเดินด้วยกันได้ไม่มีปัญหา“
ตอนที่ตอบก็เก็บลูกอมที่ได้มาลงในกระเป๋ากางเกง ยินดีรับสิ่งที่อีกฝ่ายมอบให้
”ไว้จะกินนะ“
น่าจะเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับคำขอบคุณที่สุดเท่าที่เธอจะพูดออกมาตามปกติ
comment in response to
post
จึงดึงข้อมือที่ถูกจับไว้เข้ามา
อ้าปาก
กัดลงบนเนื้อแขนใกล้ข้อมือ แรงมากพอจะทิ้งรอยไว้อย่างชัดเจน
comment in response to
post
ไม่สามารถบอกได้ว่าตนกำลังเผชิญกับเหตุการณ์แบบไหนอยู่ ไม่อาจทราบได้ว่าคนคนนี้ยังมองเห็นว่าเธอเป็น‘เธอ’ไหม หรือเป็นภาพหลอนอย่างที่เคยพูดเมื่อก่อนเข้ามาในป่า
ฟันเฟืองความคิดทำงานอย่างรวดเร็ว จนไม่มีเวลาพอจะตรวจสอบว่าความคิดความเข้าใจเหล่านั้นถูกต้องแม่นยำแค่ไหน
ทำแบบครั้งก่อนไม่ได้ อ่อนแรงเกินไป เท้าเองก็บาดเจ็บ
แต่เธออยากที่จะบอกให้อีกฝ่าย ’ปล่อยมือ‘
+
comment in response to
post
อาจจะสว่างขึ้นเล็กน้อยด้วยซ้ำเพราะแสงไฟรบกวนจากมนุษย์หายไป ป่ายังคงเงียบสงบ
ผิวที่สัมผัสกันตรง ๆ โดยไม่มีอะไรกั้นทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง หวาดกลัว ไม่เข้าใจ แต่วันนี้ก็เผชิญกับมันมามากเกินกว่าจะตื่นตระหนกซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้นาน
ไม่เข้าใจ
แต่อย่างน้อยที่สุดการที่ประโยคคำถามนั้นไม่จบลงดีแสดงให้เห็นว่าสาเหตุคงไม่ใช่เธอหรือความตั้งใจของอีกฝ่าย
ซาคิเอะไม่มีเวลาคิดมากมายนัก
+
comment in response to
post
ไม่ทันได้นึกสงสัยคำถามที่ถูกหยุดลงกลางคัน
ในเสี้ยววินาทีแรกที่มือซึ่งเคยตั้งคอยอยู่กับที่ขยับเคลื่อนไหวอย่างกระทันหัน เธอเข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง
หลับตาลง ร่างกายหดเกร็ง ห่อไหล่ หยุดเดิน
ทว่าแรงกระแทกจากฝ่ามือตามอย่างที่คาดการณ์ไว้นั้นไม่เกิดขึ้น มีแต่ความรู้สึกของการถูกกำข้อมือไว้ จึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
สำหรับเธอ ท้องฟ้านั้นยังคงเหมือนเดิม
+
comment in response to
post
เหมือนภาพอาหารในอินเตอร์เน็ตที่คนเห็นก็ไม่อาจบอกได้จริงว่าอร่อยไหม แต่เกิดความพอใจจากการเห็น
“ฉันชอบขนมที่คนทำตั้งใจทำ”
comment in response to
post
ทิ้งลงไปตาม
“ก็จริง แต่ฉันน่ะค่อนข้างมองความสวยงามที่หน้าตาแยกกับรสนิดหน่อยน่ะ”
มีความสนุกสนานในน้ำเสียงอยู่ ท่าทางจะชอบการได้ต่อบทสนทนา
“รสเนี่ย..มันค่อนข้างยากที่ทุกคนจะเห็นตรงกันว่าแบบไหนคืออร่อย แต่รูปลักษณ์น่ะง่ายกว่า“
”ความประณีตในการทำเองก็เห็นจากรูปลักษณ์ได้ง่ายกว่า“
+
comment in response to
post
ลุกขึ้นตาม ไม่ได้พูดขอบคุณที่ช่วยเก็บก้านไม้ให้แต่ก็พยักหน้ารับรู้การกระทำนั้น มือถูกเช็ดกับกางเกงสีเข้ม
เหมือนจะใช้เวลาคิดกับคำถามนั้นอยู่สักพัก แต่ก็ตอบ
“ก็พูดยากว่าชอบ คงแล้วแต่รส”
ศีรษะเอียงไปทางหนึ่งเมื่อถามประโยคถัดมา
“จะให้เหรอ? พกอยู่ตอนนี้หรือว่าจะซื้อใหม่ให้ล่ะ?”
ตาหรี่ลงเล็กน้อย รอยยิ้มยังคงประดับปาก น้ำเสียงแฝงความหยอกล้อ
comment in response to
post
ตอบได้ง่ายกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น
ตามตรงแล้วเธอจำไม่ได้เลยว่าวันนั้นอีกฝ่ายมีปฏิกิริยาตอบรับยังไง
ติดอยู่ในวังวนของความรู้สึกตนเองลึกเกินไป
ไม่ก็หวาดหวั่นอย่างน่าสมเพชเกินกว่าจะมองหน้าตรง ๆ
จะแบบไหนก็ผลลัพธ์เดียวกัน เธอจำไม่ได้
แต่จำความรู้สึกโล่งใจในตอนที่ไม่ได้พบหน้ากันอีกเมื่อไปเอาบัตรได้
comment in response to
post
จึงเลิกสังสัยในเรื่องเวลาที่แน่นอน กะประมาณในใจเช่นกัน
นกกลางคืนบินผ่าน แต่ความเงียบไม่ใช่ศัตรูของเธอ
เมื่อยแขน แต่ยังไม่เกินทนจึงยังไม่ได้ปรับเปลี่ยนท่าทาง
การที่อีกฝ่ายเปิดปากพูดทำให้อารมณ์ขุ่นมัวขึ้น เธอไม่ชอบที่แหล่งกำเนิดเสียงอยู่ใกล้หูขนาดนี้ แต่เพราะเป็นคำถามง่าย ๆ ที่ตอบตามตรงได้ง่ายกว่าบ่ายเบี่ยงจึงตอบ
“ได้แล้ว”
+
comment in response to
post
รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายตัวสั่น ในจังหวะแรกก็นึกถึงตัวแปรอย่างสภาพอากาศขึ้นมาทันที แต่พอนึกประกอบกับการที่คนคนนี้คงจะมีเชื้อสายอื่นนอกจากญี่ปุ่นแล้วก็รู้สึกว่าขัดแย้งน่าขำพิกล น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์อยากยกเรื่องดังกล่าวขึ้นมาหัวเราะหรือล้อเลียน ไม่ได้คิดเรื่องเสนอให้ยืมเสื้อคลุมที่สวมอยู่เช่นกัน
นึกอยากถอนหายใจอีกสักครา ซาคิเอะมีของเธอเองแต่มือก็ยังไม่ว่างดี แถมก็ใกล้ชายป่าแล้ว
+
comment in response to
post
“จริงเหรอ? แย่จัง”
ท่าทางจะไม่ได้คิดว่าการไม่มีของที่ชอบที่สุดเป็นเรื่องที่ดี แล้วก็ไม่ได้ปกปิดมุมมองที่ว่า
“แต่ว่าไปเดินหาถังขยะกันก่อนดีกว่า”
แล้วก็เริ่มออกเดิน ไม่เร่งรีบ ไม่ห่างเหิน อยู่ในจังหวะที่เดินตามมาได้ง่าย ๆ และเมื่ออีกฝ่ายเริ่มเดินตามก็ค่อยปรับจังหวะเท้าให้เสมอกัน
“เห็นแบบนี้น่ะฉันชอบขนมที่หน้าตาน่ารักนะ”
comment in response to
post
เธอพยักหน้า ตนเองก็ไม่ได้ดีเด่นมากมายในเรื่องสำเนียงภาษา แถมคนส่วนมากที่นี่เองก็ไม่ได้ใกล้ชิดภาษาต่างชาตินัก
ไม่ได้ทักเรื่องกลืนเข็ม แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
“เก่งมาก”
ชมแบบนั้นง่าย ๆ ส่งยิ้มเบาบางให้
ใกล้ดับลงแล้วเต็มที
“อยากให้อ่านให้จบล่ะ”
พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เสนอมา
“ฉันค่อนข้างชอบที่หลายเรื่องเอาไปคิดต่อได้ ไม่ได้จบแค่ตอนที่อ่านจบ”
ไฟดับลง
แต่ก็นั่งมองมันเงียบ ๆ ต่ออีกสักพัก
comment in response to
post
นาน ๆ ครั้งเวลาเจอพื้นต่างระดับก็ใช้อีกมือดึงชายแขนเสื้ออีกฝ่ายเพื่อช่วยทรงตัว
หลังผ่านไปสักพักหนึ่งก็ถามขึ้นมา
“กี่โมงแล้ว”
comment in response to
post
มองแขนที่เสนอมา
แต่เหตุผลที่ไม่เลือกจับตั้งแต่แรกก็เพราะมันชวนให้นึกถึงท่าควงแขนนั่นแหละ
แน่นอนว่าเธอเข้าใจผิดในเรื่องของการถอนหายใจ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาในเมื่ออีกฝ่ายยังอยู่ตรงนี้อยู่ดีแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจเหตุผลดีนัก
ถอนหายใจตาม และในกรณีของเธอ เหตุผลมาจากคนข้าง ๆ
+
comment in response to
post
“..."
ไม่มีคำตอบ
รู้ดีว่ายิ่งปฏิเสธยิ่งฟังดูน่าสมเพช รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยในสายตาบางคน
แต่ก็รู้ว่าความกลัวไม่ได้สมเหตุสมผลตลอดเวลา และเธอเกลียดมัน
ความเงียบเหมือนเป็นคำตอบในตัวของมันเอง ซาคิเอะไม่มีเรี่ยวแรงมากพอจะคิดข้อแก้ตัวในตอนนี้ แม้ว่ามันจะเป็นเหมือนการปล่อยให้อีกฝ่ายได้รู้บางอย่างเกี่ยวกับเธอ
+
comment in response to
post
"...“
ส่งเสียงในลำคอเบา ๆ คลอไปด้วยระหว่างที่ทำทีท่าเหมือนกับคิด ไฟเย็นของเธอดับลงไประหว่างนั้น
”เนริกิริ“
“ซาโต้ซังล่ะ มีอะไรที่ชอบรึเปล่า?”
เธอลุกขึ้น ยืนมองเหมือนเชิญชวนให้ลุกขึ้นมาตาม ท่าทางจะดูเสียดายอยู่บ้างที่ไฟดับลงไป