thk-sanraku.bsky.social
無敵 山楽 | มุเตคิ ซันราคุ
ปี 3 ห้องE | ชมรมดนตรีญี่ปุ่น
*คาร์เป็นโรคมองกลับหัวกลับหาง*
(ปี3เนียนรู้จักได้เลยค่ะ👌)
DOC : http://bit.ly/4lbjFe0
#THK_commu
73 posts
665 followers
656 following
Prolific Poster
Conversation Starter
comment in response to
post
"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับ คุณ?"
เว้นระยะเพื่อต้องการทราบชื่อ รอยยิ้มประดับบางๆบนใบหน้าเมื่อเดินมาถึงชั้นล่างสุด
comment in response to
post
จับแขนอีกฝ่ายที่ยื่นมาให้เบามือ ให้พอที่จะพยุงตัวเองให้เดินลงได้ หัวเขายกขึ้นตั้งตรง เพราะมีคนช่วยเลยไม่จำเป็นต้องเอียงคออีก
"ไม่เลยครับ ไม่บาดเจ็บตรงไหน"
เขาตอบขณะเดินลงไปข้างล่าง ผ่านสิ่งนั้นไป
"พอดีมีปัญหาเกี่ยวกับมุมมองทุกครั้งเจอสิ่งที่ผมกำลังไล่อยู่น่ะครับ"
มืออีกข้างยกขึ้นนวดขมับ เขาไม่ได้บอกว่าภาพทุกอย่างมันกลับหัว เป็นเหตุให้เดินต่อไม่ได้
+
comment in response to
post
สภาพของคนที่กำลังปัดเป่าไล่วิญญาณร้าย ไม่ต่างจากไล่แมลงตัวหนึ่ง แน่นอนว่าสิ่งนั้นยังคงอยู่ เพราะรุ่นน้องปัดไม่โดนมันด้วยซ้ำ
"ช่วยผมเดินลงบันไดเถอะครับ"
ยื่นมือไปตรงหน้าแทน คิดว่าตัวเลือกนี้คงเหมาะกับอีกฝ่ายมากกว่า น้ำเสียงไม่ได้แสดงออกถึงความหน่ายใจแต่อย่างใด
"แค่ให้ผมเดินผ่าน'มัน'ไปก็พอแล้วครับ"
comment in response to
post
หันหัวเพียงเล็กน้อยเพื่อมองบุคคลที่เขาคุ้นเสียง ยกยิ้มให้ราวกับเป็นเรื่องปกติ
"ช่วยผมเดินลงบันไดหน่อย"
เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่รับรู้ถึงสิ่งนั้นที่กำลังสร้างความลำบากให้เขาในตอนนี้
"ผมเดินเองไม่ได้"
และคิดว่าเพื่อนเขาคงรู้อีกเช่นกัน ว่าเหตุผลคืออะไร
comment in response to
post
ทันทีที่อีกฝ่ายเขยิบไปซ้อนทับกับสิ่งนั้นที่เขากำลังไล่ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้หายไปในทันที
"ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดครับ เมื่อกี้ผมไม่ได้ตำหนิคุณ"
ยิ้มบางๆแสดงความมิตรให้ แต่หัวยังคงเอียงอยู่แบบนั้น
"ถ้าไม่ถือสา ช่วยผมเดินลงบันไดหน่อยสิครับ"
เปลี่ยนเป็นขอความช่วยเหลือแทนด้วยความรำคาญต่อสิ่งนั้นที่ไม่ไปไหนสักที มันส่งผลกระทบต่อการมองเห็นของเขา
"ตอนนี้ผมเดินเองไม่ได้น่ะครับ"
comment in response to
post
เลื่อนสายตามองรุ่นน้องที่คุ้นหน้า เขาไม่ได้แสดงออกอะไร แต่กลับชี้ไปตรงพื้นที่ว่างเปล่า
"ผมไม่ได้ว่าคุณ"
เสียงกระซิบเบาๆฟังไม่ได้ความดังข้างๆหูอีกฝ่าย และนั่นคือสิ่งที่เขากำลังไล่อยู่
"มีสองทางเลือกครับ ช่วยผมเดินลงบันได หรือช่วยไล่'มัน'ให้หน่อย"
ไม่เปิดโอกาสให้เสนอตัวเลือกที่สาม เขายังคงรอคอยคำตอบอย่างใจเย็น ซึ่งสิ่งๆนั้นก็ยังไม่ไปสักที
comment in response to
post
(สิ่งนั้นที่ว่าคือสิ่งลี้ลับนะคะ ไม่ได้กำหนดว่าสิ่งลี้ลับเป็นใครมาจากไหน สามารถคิดหรือเมคได้อิสระเลยค่ะ🙏)
comment in response to
post
พิจารณาคร่าวๆด้วยตาเปล่า อาการดูหนักพอสมควร เขาก้มลงไปประคองสองร่างบนพื้นอย่างระมัดระวัง
"ยังมีสติอยู่ใช่ไหมครับ?"
หวังว่าจะเป็นแบบนั้น อย่างน้อยเสียงสะอื้นของเด็กก็ทำให้เขาโล่งไปได้เปราะหนึ่ง
comment in response to
post
เริ่มต้นเช้าวันใหม่ได้ค่อนข้างหม่นหมอง อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นระหว่างทางที่กำลังจะกลับหอพักทำให้เขาต้องหยุดชะงัก ต่อหน้าต่อตาพอดี...
ไร้ซึ่งการตกใจใดๆ สีหน้าเรียบเฉย แต่ปากที่อ้าค้างจนลูกอมร่วงลงพื้นบ่งบอกได้ว่าเขาไม่ได้ตายซากในด้านอารมณ์และความรู้สึกซะทีเดียว
สองเท้าก้าวเข้าไปหาอัตโนมัติ
"ลุกไหวรึเปล่า..."
เหงื่อตกนิดหน่อย ชั่งลูกอมมันแล้ว
+
comment in response to
post
(ยังแจมได้อยู่ไหมคะ🙏)
comment in response to
post
ตอบคำถามประโยคสุดท้าย รอยยิ้มยกขึ้นบางๆ
"ถ้ายังเหนื่อยอยู่ไปพักต่อก็ดีนะครับ กลัวว่าครั้งต่อไปผมจะไปเจอคุณในที่ที่แปลกกว่านี้"
หมายถึงอาการวูป และเขาหวังว่ามันจะไม่เป็นแบบนั้น
comment in response to
post
พยักหน้าให้ แสดงว่าไม่ใช่รสนิยมส่วนตัว
"เหนื่อยหน่อยนะครับ"
ความแปลกของเกาะทำให้เขาไม่แปลกใจ ไม่รู้ว่ามุมมองของยามตรงหน้าเป็นแบบไหน แต่สำหรับเขา ก็พอเข้าใจอยู่
ในแง่ของการทำงานและกฎระเบียบน่ะ
"ครับ อยู่หอ สามปีแล้วครับ"
+
comment in response to
post
แน่นอน เขาเดินตามมาด้วย
"คิดว่าจะไม่ตื่นซะแล้วครับ"
น้ำเสียงฟังดูเสียดายแปลกๆ
"งานหนักเหรอครับ?"
จากสภาพที่นอนเหมือนหม่องเท่งขวางทางเดินจนเกือบโดนฟ้อง ไม่อาจทราบได้ว่านี่คืออาการเหนื่อยล้าของจริงหรือรสนิยมส่วนตัว
"นอนขวางทางเดินแบบนั้นไม่ดีนะครับ"
พูดต่อ ปากเหยียดตรงราวไม้บรรทัด ดูไม่ออกว่ากำลังตำหนิหรือเป็นห่วง