thk-sajuna.bsky.social
꒷꒦︶꒦ ๋࣭︶꒷ ࣭૮꒰ ˶• ༝ •˶꒱ა ♡꒷꒦︶꒦ ๋࣭꒷
˚ ₊‧꒰ ᴍᴜᴋᴜʏᴏᴍɪ ꜱᴀᴊᴜɴᴀ ꒱ ‧₊˚
𝑌.𝟸-i | ชมรม ?・17𝑦
ʀᴏʟᴇ ᴄᴏ ᴛᴀʟᴋ ᴇᴛᴄ. — ᴅᴍ ᴏᴋɪᴇ
ᴅᴏᴄ : https://bit.ly/3DGMjTJ
⫘⫘⫘⫘⫘⫘⫘⫘⫘⫘⸝⸝.ᐟ⋆
แอคทีฟเวลาแรนด้อม
cover : หาง ปุย | icon :
180 posts
437 followers
453 following
Regular Contributor
Active Commenter
comment in response to
post
#THK_กีฬาสี #THK_GREEN
[OOOO | สีเขียว]
"แค่ชนะให้ได้ก็พอใช่มั้ยล่ะ"
มือคู่นั้นเอื้อมไปคว้าเชือกตรงหน้าเอาไว้
กระชับตำแหน่งของตัวเองให้เข้าที่
สายตาจับจ้องไปยังเบื้องหน้า
"มาเล่นให้เต็มที่กันเถอะ"
(มาลงเก็บไว้ครับ ◠ ◠)
comment in response to
post
( มาปักจองที่ไว้ก่อน เดี๋ยวมาค่ะะ )
comment in response to
post
( ซาจูนะจังแอบหลับค่ะ /ฟ้อง ๆๆๆ 🥺✨ )
comment in response to
post
ที่ที่เหมาะกับกระดาษของพวกเราคงจะสูงเกินที่เด็กสาวจะเอื้อมถึง
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ระยะต่างกันเพียงนิดเดียวก็จริง แต่กลับทำให้เธอเอื้อมไม่ถึงอยู่ดี ชายเสื้อของเรย์จิที่เธอสวมใส่ยาวพอจะปิดชุดทั้งหมดของเธอ กำลังพริ้วไหวไปตามแรงลม
เธอเพียงเงยมองจุดนั้นอย่างครุ่นคิด
"หรือว่า ..ควรจะเปลี่ยนใจผูกที่ต่ำ ๆ ดีนะ เสียดายจัง"
เธอเอ่ย โดยยังไม่ตัดสินใจ
comment in response to
post
"งั้น—"
"ถ้าผูกแล้วจะโดนเรียกบ่อยขึ้นรึเปล่าคะ?"
แม้น้ำเสียงจะแฝงแววหยอกล้อ แต่ใบหน้าเองก็แฝงความพอใจอย่างไม่ปิดบังเช่นกัน
เธอปลายตามองกิ่งไผ่ประดับกระดาษโดยรอบ ก่อนจะเลือกละออกจากสัมผัสอบอุ่นที่มือชั่วคราวเพื่อเดินไปผูกคำอธิษฐานตามที่เขาว่า
+
comment in response to
post
"เมื่อกี้ไม่เจ็บเลยค่ะ ได้แขนเธอช่วยไว้พอดี"
แสงโคมข้างทางส่องใบหน้าเธอให้ดูนวลละไมไปกับแสงสีน้ำผึ้ง เธอยังคงส่งรอยยิ้มหวานเจือจาง
ก่อนนัยน์ตาคู่สวยจะกะพริบแผ่ว เธอเอียงคอน้อย ๆ มองคนตรงหน้า ใบหน้าระบายยิ้มบางช้า ๆ ท่ามกลางกลิ่นไม้หอมและกระดาษใหม่ที่ลอยแตะปลายจมูก
+
comment in response to
post
"เค้ายังต้องผูกกระดาษนี่อยู่มั้ยนะ"
"ก็เค้าเขียนว่า
「 ขอให้เรย์จิกลับมาเรียกเค้าว่าซาจูนะ'จัง' 」
นี่นา"
เธอชูกระดาษขึ้นมา ไม่ได้ปกปิดคำอธิษฐานที่เขียนไว้
และเมื่อได้ดังที่หวังแล้วเธอไม่มั่นใจนักว่าควรจะอินกับเทศกาลนี้ต่อไปหรือไม่ ทั้ง ๆ ที่เราทั้งคู่อยู่ในพื้นที่สำหรับการผูกทังซาคุ
comment in response to
post
มีเพียงแต่การก้าวตามจังหวะที่เร็วขึ้นอย่างกระทันหัน ทำให้เธอสะดุดหินเล็กน้อย เธอเผลอใช้มืออีกข้างกอดแขนเขาไว้อย่างไม่ตั้งใจนัก ระยะห่างระหว่างกันหายไปชั่วคราว
"ขอโทษค่ะ เค้าสะดุดจนได้"
เธอเงยหน้าขึ้นมองคุณ ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาคล้ายกับนึกอะไรได้
comment in response to
post
"จริงเหรอคะ ?" เธอเอียงหน้าไปทางเขาเล็กน้อยยังคงหยอกเขาด้วยน้ำเสียง
"เชื่อได้รึเปล่านะ"
"มองเค้าแค่แวบเดียว ..ก็ชมกันซะแล้ว"
"หลอกให้เค้าดีใจเล่น ๆ รึเปล่าคะ ? "
เธอยิ้มหวานขณะมองแผ่นหลังของคนที่เร่งฝีเท้าเดินนำไปข้างหน้า
แม้เขาจะพยายามเร่งก้าว แต่แรงกุมมือนั้นกลับยังคงอบอุ่นและไม่ปล่อยให้เธอหลุดห่างไปไหน
comment in response to
post
ไม่ทันไรสัมผัสอบอุ่นก็ครอบครองมือของเธอไปเสียแล้ว เธอหลุบตาลงมองมือที่สอดประสานกับมือของเขา ริมฝีปากระบายยิ้มบาง เสียงหัวเราะแผ่วเบาก็หลุดออกมาด้วยเช่นกัน
แรงกดเพียงเล็กน้อยมากพอให้เธอประสานมือตอบ ปลายนิ้วยังคงเกลี่ยไล้มือของอีกฝ่ายเป็นช่วงๆอย่างอารมณ์ดี
กลิ่นหอมคลุ้งลอยเข้าแตะจมูก กระดาษทังซาคุที่ปลิวไหว เจ้าของนัยน์ตาสีชมพูหันมาหาเธอแค่เพียงครู่เดียวก็หันหนีไปเช่นเดิม
comment in response to
post
เธอหัวเราะคิกเมื่อเจ้าของดวงตานั่นเอ่ยเล่นตามน้ำ ทว่าเสียงของเขากลับคุ้นเคยกว่าที่คิด
www
"ค่ะ ตัวสั่นไปหมดแล้วเนี่ย"
เมื่อเงามืดทาบที่ไหล่ เธอก็เงยหน้าขึ้นมาเขา ระยะห่างที่เหลือเพียงไม่มากทำให้เธอเห็นหน้าของยูได้อย่างชัดเจน
"ไม่นึกว่าจะยูที่นี่เหมือนกันค่ะ"
ก่อนเธอจะเอียงคอเล็กน้อย รอยยิ้มหวานขึ้นประดับใบหน้า
"เบื่อจะตาย ก็เลยลองแวะมา"
"ยูล่ะคะ มาดักคนเหรอ ? "
comment in response to
post
..?
เธอไม่ได้หวาดกลัว เพียงแค่ตกใจเล็กน้อยเท่านั้น
ถึงอย่างนั้น เธอกลับแสร้งแสดงออกว่ากลัว ม า ก ให้คนฝั่งตรงข้ามได้รับรู้
“หวา—”
“น่ากลัวจังเลยค่ะ”
“เค้าควรจะกรี้ดด้วยมั้ยคะ”
เธอเอ่ยขึ้นอย่างครุ่นคิด พลางย่อตัวลงหยิบหนังสือที่เพิ่งตกไป
comment in response to
post
เท้าจองเด็กสาวค่อย ๆ ก้าวตามช่องว่างระหว่างชั้นหนังสือช้า ๆ ปลายนิ้วไล่เกลี่ยไปตามสันหนังสือบนชั้น
ไม่มีหนังสือเล่นใดที่เธอสนใจเป็นพิเศษ
เธอเพียงแค่หยุดมือแบบสุ่ม ๆ แล้วเลือกหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมาจากชั้น
!!?
หน๊ะ—
ซาจูนะเผลอส่งเสียงแปลก ๆ ออกมาเมื่อสบตายเข้ากับดวงตาสีดำสนิทกระทันหัน
มือเธอเองก็เผลอปล่อยให้หนังสือร่วงไปอยู่ที่ปลายเท้า
comment in response to
post
เธอเอียงคอมองท่าทีของรุ่นน้อง สุดท้าย...ก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มหวานออกมา
เรียวนิ้วสวยยกนิ้วเดียวกันขึ้นมาเกี่ยวนิ้วก้อยของคุยเอาไว้ เธอเกี่ยวเอาไว้แบบนั้นไม่ได้คลายออก เป็นคำตอบในการขอคืนดี
"งั้น—"
เสียงเธอแผ่วลงนิดหนึ่งเหมือนจงใจให้เขาเงี่ยหูฟัง
"คุองไปส่งเค้าที่ป้ายรถบัสได้มั้ยคะ"
เสียงใสกลับมาเอ่ยอย่างร่าเริงอีกครั้ง
comment in response to
post
ก่อนเสียงใสของเธอจะแทรกผ่านผู้คนที่เบียดเสียด
"แต่...เค้าใส่แบบนี้ไม่แปลกเหรอคะ ?"
"เสื้อเธอยาวกว่าชุดเค้าอีกค่ะ ดูสิ"
เธอมองสำรวจตัวเองขณะก้าวเดิน ใบหน้าเธอไม่ได้แฝงความกังวลแต่กลับประดับรอยยิ้มน่ารักไม่จางขณะเอ่ย
ไม่รู้ว่าเผลอทำให้เด็กขี้เขินคนไหมมองตามที่เธอพูดหรือเปล่า
comment in response to
post
ปลายนิ้วสวยถูกยื่นไปพันเกี่ยวเข้ากับนิ้วมือที่หนากว่า ขยับเรียวนิ้วเข้าเกี่ยวกันอย่างแผ่วเบา เนิบนาบ
“แบบนี้น่าจะกันหลงได้ดีกว่านะคะ”
เธอว่า
มือนุ่มของเธออุ่นพอ ๆ กับแสงโคมรอบตัว ..ลมค่ำพัดอ่อน ๆ พาให้แขนเสื้อที่สวมใส่ปลิวไหวไปตามแรง ความสนใจของเธอยังคงหยุดอยู่ที่แผ่นหลังตรงหน้า ผมสีเข้มที่ถูกมัดขึ้นเล็กน้อยเผยให้เธอเห็นใบหูที่ขึ้นสีระเรื่อน่ารัก เธอหัวเราะแผ่วเบา
+
comment in response to
post
"งั้น—"
"ไว้มาค่อยมารับคืนที่บ้านแล้วกันนะคะ"
ในเมื่อเจ้าของเสื้อว่าแบบนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องรีบคืนสิ่งที่ได้รับมา ดูเหมือนว่าเสื้อตัวนี้จะถูกยึดไปชั่วคราวเข้าเสียแล้ว
จนเขาตอบรับว่าจะไปหาที่ผูกด้วยกัน
ซาจูนะมองแขนเสื้อของเขาที่เหยียดมาทางเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกริมฝีปากขึ้นอย่างนึกสนุก
+
comment in response to
post
“อืม”
“โกรธมากกกกก”
เธอลากเสียงยาว
“แต่ก็ดันใจอ่อนด้วยน่ะสิ“
ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ควรจะงอนเขานาน
”ขอโทษแล้ว.. จะยังอยากเป็นคนที่หายไปอีกหรือเปล่าคะ?“
เธอถามพลางดึงคุณเบา ๆ ให้เดินออกจากร้าน
“ถ้ายังคิดแบบนั้น เค้าคงต้องเตรียมตัวเป็นนักสืบแล้วล่ะ”
เธอเอ่ยทีเล่นทีจริง ใบหน้าเธอประดับรอยยิ้มจางเพียงครู่เดียว
คงกำลังพยายามจะหายงอนใครแถวนี้ให้ได้อยู่ล่ะมั้ง ?
comment in response to
post
เธอนิ่งให้คุณเช็ดให้แต่โดยดี ไม่ได้ขัดขืน และเมื่อคุนเอ่ยจบ รอยยิ้มบนใบหน้าน่ารักหายไป ดูเด็กผู้หญิงตรงหน้าคุณจะไม่พอใจเท่าไหร่นัก
ฮึ่ม—
เธอถอนหายใจ
“เค้าโกรธนะ”
เธอว่า ก่อนจะยืดตัวขึ้นหันมาสนใจไอศครีมในมือทีละลายไปนิดหน่อยแทน
“ไม่ให้ไปส่งแล้วดีมั้ยคะ”
กลายเป็นซาจูนะแบบที่พบเจอได้ไม่บ่อยนัก ดูเหมือนจะมีคนโดนงอนเข้าเสียแล้ว
comment in response to
post
( ยางม่ายหายเจ่บหลอ 🥺 )
comment in response to
post
"จริงเหรอ"
ดวงตาของเธอเปล่งประกายทันทีที่คุณไม่ปล่อยผ่านคำพูดลอย ๆ นั่น
"ดีใจจัง"
และเมื่อคุณส่งเสียงอย่างตกใจเธอก็เองคอน้อย ๆ
"หืม—?"
"แต่ว่าเค้าชวนเธอลงมาเค้าก็ควรขึ้นไปส่งเธอไม่ใช่เหรอคะ?"
เธอยังไม่ตอบรับเรื่องที่ให้คุณไปส่ง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
“อีกอย่าง... เค้าเป็นรุ่นพี่นี่นา”
เธอเอนตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย ปล่อยให้ไอติมในมือหยดเลอะนิ้ว
“ก็ต้องดูแลคุองให้ดีด้วยน่ะสิ”
comment in response to
post
TW : แมลง (หน้าตาไม่ค่อยน่ากลัว)
หมวดเครื่องประดับทำมือ ชายใส่ได้ หญิงใส่ดี ทุกอย่างถูกรังสรรค์ด้วยความบรรจงโดยชิโรคุโมะทั้งสิ้น
(ที่มีวงกลมสี = มีสีอื่นแต่แบบเดียวกัน และผปค.ชิโรคุโมะวาดไม่ไหวครับ)