thkkoyuki.bsky.social
โทคุชิโร่ โคยูกิ 【德城 倖雪】 — #thk_commu
ปี 2 ชมรมจัดดอกไม้
🏡🌊 คฤหาสน์ริมผา ตระกูลโทคุชิโร่
doc: https://bit.ly/4j89ipx
128 posts
914 followers
949 following
Regular Contributor
Active Commenter
comment in response to
post
（เล่นทุกอีเว้นแต่ลืมลงรูปค่ะฮือๆๆ😭)
comment in response to
post
เขาหันไปมองคุณ
ดวงตาไร้แววนั่นกลมปลืนไปกับความมืดตอบรอบเป็นอย่าฝดี
“ในฝันน่ะ คุณลุงเป็นคนที่เฝ้ามองอยู่ข้างนอก…หรือว่ากำลังมองจากข้างในดวงตาของตัวเอง?”
“คุณลุงเป็น ‘ตัวเอง’ หรือเป็นแค่เงาของตัวเองในความฝัน?”
รอยยิ้มบาง ๆ แตะริมฝีปากราวกับกลั้นหัวเราะบางอย่างไว้
”แค่สงสัยน่ะครับ“
”พอดีเมื่อครู่ดันฝันแปลกๆ เข้า“
”ดีจริงๆ เลยนะ ที่คุณลุงมาเจอ“
comment in response to
post
“ไม่รู้สิครับ…กลางวันน่ะ ทุกอย่างมันสว่างไปหมดเลย”
“เห็นทุกอย่างชัดเกินไปจนบางทีก็เหมือนไม่เหลือพื้นที่ให้เราคิดเงียบ ๆ เลยสักนิด”
เขาหยุดเดิน หันไปมองทะเลที่ทอดยาวราวกับไร้ปลายทาง
ไม่มีแสงจันทร์ ไม่มีแสงดาว
มีเพียงเส้นแบ่งระหว่างน้ำกับฟ้าที่จางเสียจนเกือบมองไม่เห็น
“จะว่าไป“ เสียงเขาดังขึ้นหน่อยเหมือนจะคิดอะไรขึ้นได้
“เวลาอยู่ในฝันคุณลุงเคยมองเห็นตัวเองบ้างไหมครับ?”
+
comment in response to
post
โคยูกิหลุดหัวเราะกับความเพ้อเจ้อของคุณ
ปล่อยให้คุณว่าไป สักพักถึงได้ชวนคุย
“จริง ๆ แล้ว“
”ผมน่ะ ชอบทะเลตอนกลางคืนนะครับ” เขาพึมพำ
เสียงของเขาเบา ราบเรียบ ราวกับไม่ต้องการให้รบกวนเสียงคลื่น
เท้าของโคยูกิย่ำทรายอย่างเงียบงัน ขณะที่เดินทอดไปตามแนวชายหาด ลมทะเลพัดชายเสื้อเขาให้พลิ้วไหว เบาเท่าลมหายใจของคนที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
comment in response to
post
(ใจดีแน่สิ ☺️
มาเพ้ทๆๆ บ่อยๆ โรลสนุกอ่ะ งี้ด)
comment in response to
post
เจ้าของชื่อเดินเข้าไปใกล้คุณ ก่อนจะคว้ามือคุณไว้
เหมือนเขาจะรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้นกับคุณ
แต่มันก็ดูออกยากนักว่าเขาเห็นสิ่งเดียวกับคุณหรือไม่
หรือว่าสำหรับเขาแล้ว ท้องฟ้ายังคงเป็นสีของท้องฟ้าตามเดิม
“หลับตาลงสิ” เขาว่า
ก่อนจะออกแรงดึงมือที่จับกับคุณเบาๆ
พาเดินนำไปไหนสักทาง
คุณเพียงต้องเชื่อใจ และยอมให้เขานำทาง
comment in response to
post
( สำหรับ 3-D ที่ไม่ได้เข้าดิสคอต อาจารมีร่างเด็กๆเป็นเเมวนั่งอ้วนมาใหัเย่ๆๆๆ จากนี้ฝากตัวด้วยนะค้าบ
drive.google.com/drive/folder... )
comment in response to
post
ว่าจบแล้วก็ลงจากจักรยานไปยืนอยู่ข้างๆ
“คุณลงไม่ไปนั่งตากลมด้วยกันหรอครับ” เขาเอียงคอถาม
comment in response to
post
“จากทุกที่ในเมือง”
น้ำเสียงของเขาเรียบ ๆ ไม่ได้ตำหนิ
“คุณลุงเลือกจะพาผมมารับลมทะเลตอนกลางคืนเนี่ยนะครับ”
เขาหัวเราะคิกคักออกมาเบาๆ
“ทะเลมืดๆ มองไม่เห็นอะไร”
“เป็นคนที่ไม่มีเซ้นส์เลยนะครับ”
จังหวะสุดท้ายของประโยคเหมือนถูกผูกโบว์ด้วยคำล้อ
“…ถึงจะดูสิ้นคิด แต่ก็ดีกว่าโรงพักเยอะเลยครับ”
เอาเถอะ
ถึงจะไม่ให้คะแนนเต็ม ก็ยังให้ผ่านอยู่ดี
+
comment in response to
post
โคยูกิยังคงนั่งอยู่บนเบาะซ้อนท้าย
ท่าทีไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรชัดเจน
เขาเงียบเฉยตลอดทางที่ล้อหมุน
ตั้งใจทำเหมือนว่ากำลังเมินคำพูดของคุณ
จนกระทั่งจักรยานจอดลงริมทะเล
เสียงคลื่นที่มองไม่เห็นซัดมากับลม
กลิ่นคาวเค็มแทรกเข้าจมูก
โคยูกิไม่รีบลงจากเบาะ เขาเพียงแค่เงยหน้ามองทะเลเงียบ ๆ
แล้วขยับเส้นผมที่โดนลมตีจนพันกันออกจากหน้าอย่างเฉื่อยชา
+
comment in response to
post
“ใจร้ายเหรอครับ…”
เขาพึมพำกับตัวเอง
เสียงเบาพอให้หลุดรอดเพียงขอบลมหายใจ
“ผมน่ะ ใจดีจะตาย”
น้ำเสียงไม่แสดงอารมณ์
เหมือนคนกำลังพูดถึงดินฟ้าอากาศในวันที่ใครสักคนเพิ่งหายไปจากขอบฟ้า
’ไว้วันหลังค่อยกลับมาเล่นกันใหม่นะครับ’
’เพราะถ้าหายไปนานเกินไปล่ะก็‘
…ผมจะลืมหน้านายเสียก่อน
(จบโรล😼 เย่)
comment in response to
post
โคยูกิเงียบ เขาเพียงมองแผ่นหลังที่กำลังเคลื่อนไปช้า ๆ
เขาไม่ไล่ตาม ไม่ถาม ไม่ห้าม
มีเพียงรอยยิ้มบางเฉียบ ที่ปรากฏขึ้นตรงมุมปาก
เหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นโปรด
แต่เลือกจะยังไม่แกะมันออกจากกล่องตอนนี้
เขายกนิ้วแตะขอบกระเป๋ากางเกงเบา ๆ
บริเวณที่ซุกซ่อนบัตรเอาไว้
สิ่งเล็กน้อยที่ไม่เคยสำคัญ
แต่ในเวลานี้กลับ มีน้ำหนักกว่าคำใด
+
comment in response to
post
“ฟู-ริน-คุง”
เสียงที่คุณคุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง
ในขณะที่คุณกำลังสับสนอยู่
โคยูกิส่งยิ้มกว้างให้เหมือนทุกคราว
เหมือนว่าเขาไม่ได้เห็นที่คุณเห็น
”กำลังจะไปไหนหรอ?“
เขาถามพลางอดินเข้าไปใกล้
”ตั้งแต่เปิดเทอมยังไม่คุณจะมาทักทายกัน“
”ห่างเหินกันเกินไปแล้ว“
comment in response to
post
“ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ”
“คืนนี้แค่…นอนไม่หลับน่ะ”
คำพูดสุดท้ายนิ่งพอจะจบเรื่อง
“คุณลุงยังอยากพาผมไปที่สน. อยู่หรือเปล่าล่ะครับ” เขาถามอย่างอารมณ์ดี
“จริงๆ คุณลุงจะพาผมไปที่ไหนผมก็ไม่ได้ติดขัดนักหรอกนะครับ?”
comment in response to
post
“แถมกลิ่นเหงื่อก็แรงขนาดนี้”
เขาพึมพำเหมือนพูดกับลม
“ถ้าจะหนีคงเลือกหลังใครที่หอมกว่านี้หน่อยน่าจะดีกว่า”
ว่าจบแล้วก็หัวเราะคิกคัก
ไม่ได้สนใจนักหรอกว่าผู้ฟังรู้สึกอย่างไร
คุณไม่สนใจใันหนอก เนอะ?
+
comment in response to
post
“คุณลุงคิดว่าถ้าผมก่อคดีจริง ๆ…”
เสียงของเขาไม่มีท่าทีประชด
แต่ฟังดูเหมือนตั้งใจจะลากคำถามให้กลายเป็นคำตอบในตัว
“…ผมจะนั่งซ้อนหลังคุณลุงแบบนี้เหรอครับ”
เขาเอียงหน้ามองด้านข้างของคุณ
สายตาไม่ได้จ้องแรง
แค่ดู ว่างเปล่าพอจะทำให้ใจไม่วางเฉย
ถึงแบบนั้นรอยยิ้มจางๆ ที่คุ้นเคยก็คงอยู่
+
comment in response to
post
โคยูกินั่งซ้อนอยู่บนจักรยานโดยไม่พูดอะไรในทันที
เขากะพริบตาช้า ๆ ดวงตาครื้มเหมือนคนเพิ่งตื่น
ก่อนจะยกมือลูบชายกางเกงตัวเองราวกับเพิ่งสังเกตว่ามีรอยเปื้อนอยู่จริง ๆ
แต่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือคิดจะอธิบายอะไรเลย
แค่ถอนหายใจเบา ๆ
พลางเบนหน้าหนีเล็กน้อย
ห่างจากไหล่คุณลุงสักคืบ—เผื่อกลิ่นเหงื่อจะเบาบางลง
+
comment in response to
post
เขาว่าจบหันหลังก้าวเดินอีกทาง
ก่อนจะพูดทิ้งท้ายทั้งที่ไม่หันกลับมา
“แล้วไว้เจอกันนะครับรอบหน้า”
เสียงแผ่วลงอย่างตั้งใจ
แต่ฟังแล้วเหมือนเขาจะหมายถึง นัดมากกว่าคำว่าบังเอิญเสียอีก
”หวังว่ามันจะไม่น่าเบื่อ (เหมือนครั้งนี้) นักนะครับ“
ว่าแล้วก็เดินหายออกไป
วันนี้หมดสนุกแล้วล่ะยูไดคุง
(เย่!! แมวเมินแหล่ว 🐈⬛)
comment in response to
post
“ได้ครับ”
เขายิ้มตอบรับ
ทั้งที่ว่าชวนไปกินนั่นกินนี้
หรือที่ว่าคุณจะทำอาหารให้ทาน
เอียงคอนิด ๆ ก่อนสบตา
“แล้วผมจะคาดหวังเลยนะครับ
ว่ายูไดคุงจะทำให้อร่อย”
“ถ้าไม่อร่อยคงเสียเวลาผมแย่”
เขาหัวเราะเบาๆ
“หยอกนะคร้บ”
“งั้นตอนนี้ก็..”
“ไปก่อนนะครับ”
(+)
comment in response to
post
เสียงสุดท้ายเจือความล้อเลียนนิด ๆ แต่เรียบนักจนแยกไม่ออกว่า จริงหรือไม่จริง
“ไว้เจอกันใหม่นะครับ, รุ่น–พี่–อา–รา–โตะ”
เขาเอ่ยชื่อคุณทีละพยางค์ ราวกับท่องคาถา
ทิ้งไว้ให้ก้องในห้องที่กลับมาเงียบอีกครั้ง
(ติดลมอ่ะคุน ยาวเรย)
comment in response to
post
“วันนี้เกมจบแล้ว”
“คงต้องขอตัวก่อนนะครับ”
ว่าแล้ว เขาก็ขยับตัวลงจากโต๊ะเรียนอย่างเงียบเชียบ
เสียงรองเท้ากระทบพื้นเบาเหมือนจังหวะลมหายใจ
…แผ่วพอจะฟังว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่จริง ๆ แล้ว—ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้น
“วันนี้สนุกมากเลยครับ”
เขาหันกลับมายิ้ม ระหว่างตั้งท่าจะเดินออกจากห้องเรียนไป
+
comment in response to
post
ประโยคนั้นทิ้งค้างไว้ในอากาศ
ปล่อยให้ความเงียบตกค้างระหว่างคำถามและคำตอบ
และปล่อยให้คุณ…เป็นฝ่ายคิดเอง ว่าจริง ๆ แล้ว คุณอยากได้อะไรจากเขากันแน่
เขาหรี่ตาเล็กน้อย รอยยิ้มยังค้างอยู่
ไม่ไถ่ถาม
ไม่เร่งรัด
“เก็บไว้คิดก่อนก็ได้ครับ”
เขาว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลตามเคย
+
comment in response to
post
มือเขาวางบนโต๊ะ ใกล้ฝ่ามือของคุณจนแทบจะชิด
เขาขยับยิ้ม
ไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความพ่ายแพ้
แต่เป็นรอยยิ้มของคนที่ เลือกจะแพ้ซ้ำ ๆ ไปเรื่อย ๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง
“เราจะเล่นเกมต่อไปเรื่อย ๆ นะครับ”
เสียงเขาแผ่วเบา ราวกับบทสวดที่ไม่มีสิ้นสุด
“ผมจะแพ้ให้รุ่นพี่เรื่อย ๆ เลย”
เขาเอนตัวเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิดหนึ่ง
“แบบนั้นแล้ว…”
“คนที่ชนะน่ะ อยากได้อะไรจากผมเหรอครับ?”
+
comment in response to
post
“แถมยังรู้ด้วย ว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะซ่อนอะไรเลยด้วยซ้ำ”
“แต่ว่าการที่รู้ทุกอย่างแล้วยังเลือกจะนั่งอยู่ตรงนี้น่ะ”
“มันน่ารักกว่าคำว่ารู้ทันเยอะเลย”
โคยูกิหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนราวกับกำลังสารภาพบาป
“เกมนี้น่ะ—รุ่นพี่ชนะผมครับ”
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ยังไม่หยิบบัตรในกระเป๋ากางเกงนั่นออกมาเฉลย ก็นะ.. มันไม่ได้สำคัญมาตั้งแต่ตอนแรกแล้วนี่นะ
+
comment in response to
post
โคยูกิเลิกคิ้วเล็กน้อย เงียบไปเพียงอึดใจ
ก่อนจะเปลี่ยนท่าทาง
มือที่เคยกอดอกถูกปล่อยลงข้างตัว
เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับคุณโดยตรง
แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น
กว้างกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
“ปิ๊งป่อง~”
เขาทำเสียงเลียนรายการเกมโชว์ในโทรทัศน์
“ถูกต้องครับ”
น้ำเสียงคล้ายขำ คล้ายยอมแพ้
แต่ในแววตา กลับเหมือนคนที่เพิ่งเดินไปวางกับดักเสร็จเรียบร้อย
+
comment in response to
post
เขาขยับปลายเท้าถอยออกมา
ตอนที่มันอยู่ตรงนั้น—ก็ไม่เดือดร้อน
และตอนที่มันไม่อยู่แล้ว—ก็ยังไม่เดือดร้อนเช่นกัน
“ดีจังครับ ที่ยูไดคุงเจอมัน”
เขายิ้มให้อีกครั้ง คราวนี้อ่อนกว่าเดิมเล็กน้อย
เหมือนยอมให้เกมนี้เป็นของยูไดไปโดยไม่ขัดขืน
“บางทีบัตรอาจจะอยากให้คุณเจอเองก็ได้”
“ไม่รู้สิครับ“ เขาหัวเราะเบาๆ
”แบบนั้น..“
“ไว้แวะเวียนมาเจอกันบ่อยขึ้นก็ได้นะครับ”
comment in response to
post
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้ม
ไม่ใช่รอยยิ้มของคนรู้ทัน
แต่คล้ายคนที่เพิ่งได้เห็นคำตอบของเกมที่ไม่ได้ตั้งใจจะเล่นด้วยซ้ำ
“ผมนึกว่ามันหล่นอยู่ที่อื่นเสียอีก”
“ใต้เท้าเนี่ยนะ…แปลกดีเหมือนกัน”
น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ
ไม่ได้หวือหวา แต่มีอะไรบางอย่างในจังหวะคำที่ทำให้ใจหวิวแผ่ว ๆ
เหมือนเขาไม่พูดถึงบัตรเลย…แม้จะพูดถึงมันอยู่
+
comment in response to
post
โคยูกิก้มมองบัตรในมือคุณ
ก่อนจะเหลือบตามองไปยังจุดที่มันเพิ่งหล่นอยู่ใต้เท้าของเขาเอง ?
เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย คล้ายกำลังทบทวน
“อา…”
เสียงหลุดจากริมฝีปากเบา ๆ เหมือนพูดกับตัวเอง
+
comment in response to
post
“หรือว่า…เบื่อเกมนี้แล้ว?”
คำว่า “เกม” ถูกออกเสียงเบากว่าคำอื่นเล็กน้อย
คล้ายแกล้งหลุดจากปากโดยไม่ตั้งใจ
แต่ในความจริง—ทุกถ้อยคำนั้นคือเชือกเส้นบางที่ตั้งมจผูกใจคุณไว้
ไม่ใช่เพราะยอมแพ้
แต่เพราะกำลังเปิดทางให้คุณตัดสินใจ
“จะให้ผมซ่อนอะไรไว้ใหม่ก็ได้นะครับ”
“ถ้ามันทำให้รุ่นพี่ยังอยู่ตรงนี้อีกสักพัก”
comment in response to
post
รอยยิ้มของเขาแตะขึ้นอีกครั้งที่มุมปาก
คล้ายพอใจ คล้ายรู้คำตอบอยู่แล้ว
แต่ก็ยังถาม
“รุ่นพี่ยังอยากหาต่อไหมครับ?”
เขาพูดพลางเอนตัวเล็กน้อย เสียงเบาราวกับกลัวว่าจะทำลายบรรยากาศในห้องเรียนที่เงียบกริบเกินไป
+
comment in response to
post
เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
คล้ายจะขำเยาะ คล้ายจะเอ็นดู
“แค่เดินตามมาถึงตรงนี้ก็น่ารักจะแย่แล้วครับ”
คำว่า “น่ารัก” หลุดออกมาอย่างจงใจ
ทำเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่
เขาแค่พูดมันไป
โคยูกิไม่ได้ถอยห่าง
แต่ก็ไม่ได้ขยับเข้าใกล้
เขาเพียงแค่อยู่ตรงนั้น
ในระยะห่างที่คุณ
สามารถเดินออกไปได้ทุกเมื่อ
…แต่ทำไมกันล่ะ ทำไมถึงไม่ยอมไปเสียที?
+
comment in response to
post
โคยูกิยิ้ม เขาขยับเข้าไปใกล้คุณอีกนิด… แค่พอให้รู้สึกว่า หากเอื้อมมือออกไป จะโดนแน่ ๆ
“ผมจะไปทิ้งคุณได้ยังไงล่ะครับ”
เสียงฟังดูอ่อนโยน เหมือนกำลังปลอบเด็กที่หลงทาง ทั้งที่ตัวเองคือคนพามาหลงเสียเอง
“ก็รุ่นพี่อุตส่าห์มาช่วยผมหานี่นา”
+
comment in response to
post
มือข้างหนึ่งยกขึ้นวางบนโต๊พข้างหลังนั่นเบา ๆ
คล้ายวางน้ำหนักคำพูดไว้ตรงนั้น
อีกข้างซ่อนอยู่ในเงากางเกง
อาจถืออะไรไว้
หรือเปล่า?
“อยู่นาน ๆ ไป…เดี๋ยวก็คงลืมเองแหละครับ ว่ากำลังตามหาอะไร”
มือในกระเป๋ากางเกงยุกยิกๆ คล้ายกับว่าพร้อมเฉลยมันเต็มที หากเขาต้องการ
comment in response to
post
เขาเอียงใบหน้าเล็กสบตากับคุณตรง ๆ
ดวงตาดำไร้แววนั่นเจือความรู้สึกบางอย่าง
คล้ายความเสียดาย
แต่ไม่ใช่ความเศร้า
“แต่เชื่อผมเถอะ”
“ผมคงไม่ทิ้งให้หลงทางหรอกครับ”
เขายิ้มกว้างจนตาหยี่
ท่าทีเสแสร้งตามเคย
ก่อนจะยืดตัวอีกเล็กน้อยเพื่อเข้าหาคุณ
—เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“แต่ก็จะไม่บอกทางออกด้วย”
“เพราะบางที…คุณอาจชอบตรงนี้มากกว่า”
(+)
comment in response to
post
เขาหัวเราะเบาๆ ให้กับคำถามแทนคำตอบของคุณ
ให้ตายสิ
เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสนุกดีนะ?
“ผมน่ะ เคยทิ้งคนไว้กลางทางเหมือนกันนะครับ”
เขาพูดด้วยเสียงเนือยนิด ๆ
เหมือนกำลังเล่าความฝันเมื่อคืนที่ยังติดอยู่ในรอยหมอน
“คิดว่าเขาจะหาทางกลับมาได้เอง…”
“แต่สุดท้ายก็ไม่เห็นเขาอีกเลย”
(+)
comment in response to
post
คิดสงสัยว่าคุณจะยังใช้มันเป็นกำแพงได้อีกนานแค่ไหน
เขายืดตัวขึ้นเล็กน้อย
“ผมน่ะ…”
“แค่อยากลองดูว่าถ้าปล่อยให้บางอย่างหายไป แล้วมีจะใครเดินตามมาไกลแค่ไหน”
เขายิ้มอีกครั้ง
“โฮชิโนะคุงดูจะชอบมันนะ”
ไม่รู้สิ บางอย่างในตัวเขาบอกว่าคุณรู้อยู่แล้วว่ากำลังหาของที่ไม่มีอยู่จริง
ก็นะ เขาเองก็ไม่ได้ปิดบังนี่นา
“แล้ว..”
“ตอนนี้อยากหามันเจอหรือยังล่ะ?”
comment in response to
post
โคยูกิช้อนตามองคุณ ที่สูงกว่าเขาตั้งเกือบสิบเซน
รอยยิ้มเขายังเหมือนเดิม
ไม่กว้างขึ้น ไม่จางลง
“แล้วถ้าผมดีใจล่ะครับ?”
น้ำเสียงของเขายังสุภาพ
ไม่หยอกล้อ
ไม่ได้หัวเราะคิกคักอย่างที่ชอบทำ
แค่ถามกลับอย่างไร้น้ำหนัก
คล้ายกับว่าเขาเองก็ยังไม่แน่ใจ ว่าคำตอบนั้นจะกลายเป็นดาบ หรือคำขอบคุณ
เงาของคุณยังทาบอยู่ตรงรอยยิ้มของเขา
โคยูกิเคลื่อนสายตาลงต่ำ
มองมือและมือถือของคุณ
+