Vorige week merkte mijn psycholoog op dat het lijkt alsof ik nog niet helemaal heb geaccepteerd hoe veel minder ik kan sinds ik chronisch ziek ben.
Sindsdien vraag ik me af: is dat überhaupt mogelijk? Volledig accepteren dat je veel van de dingen die je vroeger leuk vond niet meer kunt. Tevreden..
Sindsdien vraag ik me af: is dat überhaupt mogelijk? Volledig accepteren dat je veel van de dingen die je vroeger leuk vond niet meer kunt. Tevreden..
Comments
Wat mij op de been houdt is zoveel mogelijk leuke dingen nog wel doen.
Sinds kort nieuwe wonderpillen en voor het eerst in jaren niet meer moe! Halleluja,
Ik wens dit jou ook heel erg toe❤️
Heel veel sterkte
Geen advies van mij, maar ik heb het zoveel als mogelijk genegeerd. Ook tijdens de chemokuren ‘gewoon’ doorgegaan met optreden. De dag er na bankhangen.
Vroeger zei ik altijd, ik ben geen
En *knuf* voor jouw.
Accepteren, zo doe ik het ook.
Sterkte!🫶
Er tussenin blijft moeilijk.
Loslaten klinkt gemakkelijk, maar dat is het echt niet
Ze wierp zich vanaf een zeker moment volledig op wat ze nog wel kan. Ze heeft ontdekt dat ze een leuke pot kan schilderen. Dat maakt de aanpassing voor haar véél makkelijker.
Maar de gedachte dat dit vanaf nu mogelijk permanent mijn leven is, die kan ik echt niet aan. Ik heb het nodig om te denken dat dit
Echt tevreden met de huidige situatie/ hoe mijn leven er nu uit ziet ben ik dus idd niet, los van het voor nu accepteren en hopen op beter.
het proces om
accepteren dat je chronische ziek bent is een rouwproces en dat kan wel een paar jaar duren, zeker als je geen "hulp" hebt
Mijn huidige houding is denk ik vooral een van proberen geduldig te ondergaan en hopen op ooit weer beter. Dat is..
Door het niet te accepteren loop je steeds weer
1/2
2/2
Door dat "voorgoed" niet te accepteren leg je echter wel een claim op je toekomst: het moet/zal, of ik verwacht dat het beter zal gaan, ooit.
Deze uitspraak van Wüst kwam ik vanavond tegen. Wel toepasselijk vind ik.
Ik kan niet meer een hele nacht doorhalen, wat ik vroeger wel kon, omdat ik nu ouder ben. Dat kan ik accepteren, daar lijd ik niet ernstig onder.
Je zal het met ziekte moeten doen, maar accepteren.
Merk dat het hier met tijden een terugkerend ding is. 🍀❤️🩹
Ik schreef ooit:
Aan bepaalde woorden heb ik sinds 2 november 2022 een enorme hekel.
Een plekje geven doe je met een plant.
Verwerken doe je met afval.
Je leert hooguit wanneer je rouw kan toelaten en wanneer niet.
Maar in werkelijkheid ben ik elke week wel een keer of zes(tig) kwaad omdat ik iets wil dat niet kan, tegen een grens aan bots of over een grens ga en de prijs moet betalen.
Dat lijkt mij niet gezond.
En andere dagen ben ik de rust zelve. 100% acceptatie zit er bij mij, denk ik, niet in.
Sterkte!
Het is een van de lastigere dingen 🤗
Ik kreeg op mijn 61e een zeldzame vorm van kanker. Daardoor zijn er allerlei essentiële dingen die niet meer kunnen, nooit meer. Ik heb er vrede mee. Ik ben er nog.
Ik heb vanaf dat moment niet meer gewerkt, maar dat was ik toch al van plan.
Maar ik ben bang dat als ik weer wat achteruit ga, die mindset ook weer verandert.
Dus nee, ik geloof niet dat dat überhaupt mogelijk noch noodzakelijk is
Acceptatie gaat vooral over vandaag, deze week, alles in de planbare toekomst. Dat is nodig, anders doe je jezelf pijn.
Maar verder weg, de grote vragen, dat hoeft niet eens.
Het is onzeker, en dat laat altijd ook nog een kiertje open 🍀
Wel is het natuurlijk belangrijk om het te begrijpen en er daardoor naar te leven. Maar ook daarin is het niet meer dan menselijk het weleens niet te doen.
Ik worstel en kom (niet) boven
Ze noemde het rouwverwerking
IMHO: accepteren/berusten is een multidimensionaal begrip, en ook na 25 jaar MS verschilt het van dag tot dag. Maar ik moet bekennen dat ik aan de hand van jouw berichten ook gedacht heb wat je psycholoog zegt. Hopen op genezing maakt het misschien juist moeilijker?
Maar het kan ook zijn dat je hierover bijvoorbeeld eigen taal wil om erover te spreken (voor mij is dat heel belangrijk, mijn eigen theorieën en vanuit daar praten)
Zelf vond ik het zo scherp en eerlijk en herkenbaar. De frustratie, de angst, het vechten en het willen léven
Hoop leid tot verwachting en (bijna) altijd tot teleurstelling. Hoop niet, neem wat je hebt en haal de dingen uit die je nodig hebt om verder te gaan.
Acceptatie betekent niet dat je tevreden moet zijn, maar...
Ik bedoelde te zeggen. Haal de kleine dingen uit het leven wat nog wel kan om verder te gaan
Niemand zegt dat het makkelijk is, het heeft mij ook bijna een jaar gekost om te zijn waar ik nu ben (en ik ben er ook nog steeds niet)
Ik hou van Manu Keirse. Proberen er steeds een beetje mee leven. Ik gebruik zelf: verdragen
Maar verbetering kan wel
Acceptatie dat dit mogelijk voorgoed zo is, dat gaat echt (nog) niet. Vooral..
Ik heb het geluk van geen werk meer en een redelijk uitkering, daar ben ik me ook heel erg bewust van. Voor mijn gevoel doe ik bijna alleen nog dingen die ik leuk vind. Ik kan niet ../..
De hoop op verbetering/ genezing houdt me op de been, ook al ga ik ik daardoor soms over mijn grenzen.
Als ik geestelijk zou accepteren dat dit het is, dan is er ook geen hoop meer, en ik denk niet dat ik dat aan zou kunnen ook
Dus wat je gisteren accepteerde is vandaag weer nieuw
Ik vind dat hele acceptatie frame best vaak ontmoedigend.
Er zijn zeker zaken waarbij acceptatie cruciaal is maar jij hebt een vage aandoening. Je mag ook gewoon hoop hebben dat er een effectieve behandeling komt. 🍀
Soms is het een mooie dag. Soms krijg ik net mijn onderbroek aan.
Ik zag er laatst een term voor wat ik ervaar: levend verlies.
Het is een vorm van chronische rouw over het afscheid nemen van verwachtingen of gedachten over hoe het leven >
En de toekomst heeft een bepaalde onzekerheid:
Is er nog een bepaalde mate van herstel mogelijk? Komt er nog een terugval?
Voor mij betekent acceptatie niet dat ik niet meer ‘levend rouw’, dat ik er vrede mee heb dat ik ziek ben. >
Acceptatie betekent voor mij: niet meer non-stop mijn kont tegen de krib gooien en over mijn grenzen heen gaan omdat ik wil kunnen wat met een gezond lijf kon. Niet meer boos en gefrustreerd worden als ik iets laat vallen of niet onthouden heb door de brain fog, maar >
Een dynamisch proces dus.
Excuses voor de zeer lange draad.
Ik denk dat dat is waarom mijn psych zei dat ik het nog niet volledig geaccepteerd lijk te hebben. De gedachte 'dit is voorgoed zo' kan ik idd nog niet aan.
Maar acceptatie van grenzen vind ik alweer wat meer duidelijk en dus ook meer te doen. Dus niet het 'leuk vinden', maar er meer naar leven.
Maar ruimte voor rouw is zo belangrijk id. En dat hangt ook samen met het verloop.
Ik vind het al heel wat dat ik van dag tot dag leef, al begrijpen sommigen niet dat ik geen toekomstplannen voor mezelf meer maak.
De sombere dagen zijn niet leuk, maar het zijn er minder dan vroeger.
Blij dat je erover schrijft.