rkmkiseki.bsky.social
คาเมะทานิ คิเซกิ | Kametani Kiseki | 亀谷希星輝
เซย์โจว | ปี 2-B | 275013 | #RKM_Commu
Doc: https://bit.ly/RKM_Kiseki
Relationship: https://bit.ly/DATA_Kiseki
(+ได้ทุกรูทลอย)
2,194 posts
125 followers
133 following
Active Commenter
comment in response to
post
"ถึงแบบนั้นก็เถอะนะ รอยเท้าเล็กแบบนี้ดูยากอะว่าพันธุ์อะไร ไหนบอกซิว่าพันธุ์อะไร"
เธอถามยังหนุ่มรุ่นน้อง ก่อนที่เขาจะยืน
แข็งตัว-
แล้วไม่มีคำตอบออกมาจากปากแต่อย่างใด
อย่าบอกนะว่า...
"หา?!?! บอกชั้นทีว่านายไม่รู้อะ??? ไม่รู้ว่าตัวเองเลี้ยงพันธุ์อะไรเนี่ยนะตาเถร---"
"แย่แล้วค่ะคนหล่อซัง แบบนี้เราจะหาเจอชาติไหนกันนะ"
เดินเข้าไปประจบ(?)ฝรั่งซัง เพื่ออะไรไม่รู้
comment in response to
post
กล่าวพลางมองหน้าฟุโระซัง สลับกับรุ่นพี่ที่เซย์โจว
"อ้อได้ซิ แต่รู้ใช่มั้ยอ่าว่าอีกสองรอยเท้านี่ตัวรัย"
สาวแกลเอ่ยขึ้นมาบ้างอย่างสงสัยหรือเป็นเพียงต้องการกวนเพื่อยั่วโมโห ย่อมไม่ทราบทั้งนั้น(...)
"แล้ว- นี่ได้ตอบคำถามฝรั่งหล่อคนนั้นอ้ะยังอ่าว่าตกลงหมาพันธุ์อะไร ถ้ารู้จะได้หาง่ายขึ้นมั้ย มั้ย?"
ถึงจะดูเหมือนไม่ให้ความร่วมมือแต่สาวแกลก็ให้ความร่วมมือ(?)มากกว่าที่คาดเอาไว้อยู่เหมือนกัน +
comment in response to
post
"จริงด้วย...ครับ"
"รอยเท้าทั้งสองดูเหมือนจะขนาดเท่ากัน และเล็กกว่าอีกรอยเท้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น..."
"แต่เมื่อสักครู่ผมพาโคฮารุซังมาเดินเล่นเพียงตัวเดียวและไม่เห็นลูกหมาตัวอื่นแถวนี้แสดงว่า มีความเป็นไปได้สูงที่รอยเท้าอันนี้จะเป็นของโคฮารุซังสินะครับ"
แววตาเริ่มมีประกายมากกว่าเก่า จากคราแรกที่เหมือนจะหม่นหมองไปพอสมควร
"ถ้าแบบนั้นพวกเราไปทางนู้นกันดีไหมครับ" +
comment in response to
post
รับลูกอมนมมาก่อนจะยิ้มน้อยๆ
"ไม่เป็นไรครับ ผมทำให้เพราะตั้งใจอยากให้จริงๆ ถือเสียว่าเป็นคำขอบคุณที่ทำความรู้จักกับผมน่ะครับ"
"ปีก่อนหน้าไม่ค่อยได้พูดคุยกับใคร...ปีนี้มีโอกาสมากขึ้นเป็นกองแบบนี้ผมก็...รู้สึกดีน่ะครับ"
"ขอบคุณที่รับไว้นะครับ เดี๋ยวผมขอตัวก่อน พอดีมีต้องให้คนรู้จักอีกสักสองสามคนน่ะครับ ไม่รบกวนแล้วครับขอบคุณอีกที"
กล่าวก่อนแยกย้ายหลังแลกเปลี่ยนเสร็จแล้ว
comment in response to
post
ถอนหายใจเล็กน้อยไม่ใช่เพราะเสียใจแต่เพราะโล่งใจอะไรบางอย่าง
"แบบนั้นแล้วผมก็ยินดีครับ ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้อร่อยกับอาหารนครับ"
ก่อนจะต่างคนต่างเลือกหยิบเมนูที่ชอบเมนูที่ใช่แล้วทานอย่างเอร็ดอร่อยหายอิ่ม
เมื่อทานเสร็จจึงเอ่ย
"วันนี้สนุกมากเลยครับ สนุกจริงๆ นะครับ ผมยินดีที่ได้ทดลองทำอะไรหลายอย่าง แม้ว่าการสเก็ตของพวกเราจะไม่เป็นผลแต่ผมก็ยินดีที่ได้พาคุณไปลอง...นะครับ"
comment in response to
post
ในคราแรกยังไม่ตอบคำถามทันที ได้แต่มองตรงไปข้างหน้าก่อนสุดท้าย...จะตัดสินใจได้ในที่สุด
"คงอยากให้มองผมที่เป็นผม? ล่ะครับ"
"ไม่ว่าผมจะมาในรูปลักษณ์ใดก็อยากให้ทุกคนมองว่านี่คือตัวตนอีกรูปแบบหนึ่งของผม อะไรประมาณนั้นล่ะครับ"
"อาจฟังดูไม่ค่อยเข้าใจใช่ไหมครับ ฮะฮะ"
มือก็ยังเล่นผมปลอมไป ก่อนจะเห็นสายตาของคุณดูเหมือนจะจ้องมอง ผมก็เลยยื่นช่อผมบางส่วนให้จับเล่นด้วย(...)
comment in response to
post
ก้าวขาสับเข้าไปยังตำแหน่งนั้น ตำแหน่งที่เป็นทางเชื่อมยังห้องนอนพอดิบพอดี! ☹️
"เดี๋ยวก่อนสิครับอย่าเข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้สิ!"
เมื่อเดินเข้าไปยังห้องแล้วแต่เพราะไม่ได้เปิดไฟก็เลยมืด แสงสว่างจากห้องอัดมีก็จริงแต่คงไม่เพียงพอ แน่นอนว่าเหตุการณ์ที่พระเจ้าลิขิตไว้ก็ต้องเป็น...ผมที่สะดุดของบางอย่างจนล้มเนี่ยสิครับ แต่ปัญหาคือล้มแบบใด?!
d2 ได้ 1 คือผมล้มคนเดียว 2 คือล้มทับเธอ!
comment in response to
post
กำลังตั้งใจทำงานอยู่ สมาธิเลยไม่ค่อยว่อกแว่ก ไม่จนกระทั่งได้ยินเสียงจามจากที่ไกลๆ
"อะไรกันครับ จะบอกว่าห้องของผมมีฝุ่นอย่างนั้นหรือครับ"
กล่าวทั้งๆ ที่สายตายังมองที่หน้าจอคอมอยู่ ก่อนจะรู้สึกตัวได้ว่า...เสียงมันค่อนข้างระยะอยู่ไกลพอสมควรเลยนี่?
หรือว่า...
???
ก็เลยลองหันหลังกลับไป พบว่านัตสึมิซังไม่อยู่ที่โซฟาแล้วจริงๆ ด้วย!!!
"นะ- นัตสึมิซัง!!!"
พูดเสียงดังกว่าปกติ พร้อมทั้ง +
comment in response to
post
ก่อนจะชี้ไปยังโซฟานุ่มนิ่มสีขาวกลืนไปกับสภาพแวดล้อมของห้อง
หากแต่ถ้าสังเกตดีๆ โซฟาตัวนั้นตั้งอยู่ใกล้กับประตูหนึ่ง ซึ่งอนุมานได้ว่านั่นคือทางเข้ายังห้องนอนของผมอย่างไม่ต้องสืบ
คนซุกซนอย่างนัตสึมิซังจะทำยังไงต่อล่ะครับ? 😒 ลอง d4 ทดสอบชะตาตัวเองดู
1 นั่งโซฟาเฉยๆ แบบเด็กดี
2 เดินเล่นรอบๆ แถวนั้นหานู่นนี่นั่นไป
3 แอบเปิดประตูเบาๆ แล้วเข้าห้องนั้นไปเลย
4 เปิดประตูเสียงดังจนผมได้ยินแน่
comment in response to
post
"ถ้าเธอมีสติที่มากเพียงพอก็จะไม่เดินชนของเหล่านี้เสียหายครับ"
ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมาก่อนที่จะเดินไปยังโต๊ะที่คาดว่าเป็นสถานที่นั่งทำงานแต่งเนื้อเพลงเป็นส่วนใหญ่ เปิดคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะที่เป็นแบรนด์ผลไม้บางอย่างไม่ต้องสืบ และคีย์บอร์ดที่มีไว้สำหรับแต่งเมโลดี้ต่างๆ
"ผมจะเริ่มใช้โปรแกรมกับทำเรื่องเนื้อเพลงเริ่มอัดไปพลางๆ แล้วนะครับ ระหว่างนี้คุณไปนั่งรอที่โซฟาตรงนู้นก่อนก็ได้ครับ" +
comment in response to
post
"......"
เด็กหนุ่มนามคิเซกิ ไม่ทราบเรื่องรอยเท้าน้องหมาหรือแม้แต่สัตว์ประเภทใดก็ตาม เรื่องแบบนี้มันเกินความสามารถของผมไปจริงๆ ครับ
แต่ถึงกระนั้นแล้วก็ยกมือถือตัวเอง ถ่ายรูปรอยเท้าที่เจอก่อนในที่สุดก็เดินไปรวมกลุ่มกับฟุโระซังทั้ง 3 คน ก่อนจะยื่นรูปถ่ายรอยเท้ามาเปรียบเทียบกัน
ของใครคือรอยอะไรบ้างล่ะนี่?
3d3 ดูรอยเท้าเพื่อความตื่นเต้นดูครับ(...)
1 หมา
2 แมว
3 กระต่าย(?)
comment in response to
post
"เน่~~ ทางนี้ชั้นก็เจอรอยเท้าล่ะ"
สาวแกลกล่าวด้วยน้ำเสียงเนือยๆ หาได้ตื่นเต้นดีใจไม่ ก่อนเธอจะถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์ก่อนส่งรูปเข้าแชทส่วนตัวของคิเซกิต่างหาก
"...เป็นรอยเท้าสัตว์ขนาดเล็กจริงๆ ด้วย ที่ตรงนั้นก็มือหรือครับ...อา..."
เด็กหนุ่มเริ่มสับสนแล้วว่าตกลงรอยเท้าฝั่งของใครคือรอยเท้าที่ถูก
ไม่จนกระทั่ง--
ใช่แล้วครับ ด้านหน้าผมเองก็มีรอยเท้าเหมือนกัน(...)
"....นี่มัน....." +
comment in response to
post
(ทำไมดวงเต๋าคุณมันหล่อ หน้าตาก็ดีนี่มันขี้โกงกันชัดๆ ครับ(...))
รู้สึกประหลาดใจปนตื่นเต้นเล็กน้อยที่ได้ยินว่าฟุโระซังเห็นรอยเท้าลูกหมาที่คาดว่าน่าจะเป็นโคฮารุซัง
"ขอผมเดินไปดูตรงนั้นด้วยตัวเองนะครับ เผื่อจะใช่จริงๆ!"
ตื่นเต้น ดีใจรวมถึงประหม่าไปในคราเดียวกัน จะได้เจอกับโคฮารุซังแล้วสินะครับ 🤧 แต่ก่อนจะดีใจหรือทำอะไรไปมากกว่านั้นก็ได้ยินเสียงอีกเสียงดังขัดมาจากทางใกล้ๆ +
comment in response to
post
"..."
ชะงักไปเพราะไม่รู้จะกล่าวอะไรต่อ อีกฝ่ายโกรธหรือเปล่านะครับ(...)
"โกรธผมหรือครับเรื่องนั้น"
"อันที่จริงหากเป็นตุ๊กตาตัวอื่นผมก็ยินดีให้คุณนะครับ เพียงแค่ว่า..."
มือที่กอดโ๐ชาโกะยักษ์อยู่นั้นกระชับเข้ามาอ้อมกอดตัวเองแน่นขึ้นและวางคางของตนลงบนหัวของตุ๊กตาก่อนจะหลุบตาลงต่ำ
"แต่ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ผมให้โ๐ชาโกะกับคุณไม่ได้ เพราะเขาคือที่พึ่งทางจิตใจผมครับ" 😔
comment in response to
post
พยักหน้าน้อยๆ
"ใช่ครับ"
"เป็นคนเดียวกัน"
"และเป็น...ผู้ชาย"
เหม่อมองออกไปยังผืนวิวทิวทัศน์ด้านหน้าด้วยสีหน้าเหม่อลอย(...) ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะว่าอย่างไร
"พอผมบอกแบบนี้แล้วคุณจะยังอยาก...ทำกิจกรรมนี้ร่วมกับผมไหมครับ"
"ถ้าไม่อยากก็...ไม่เป็นไรนะครับ"
ตอบด้วยน้ำเสียงอย่างลังเล ใจคิดไว้สองทางคือถ้าไปต่อคงต้องฝืนมองหน้าให้ติด หรือถ้ายกเลิกก็อาจจะดี(?)ก็ได้นะ-- 😩
comment in response to
post
"ไม่ทุกอย่างหรอกครับ ส่วนมากจะเป็นคีย์บอร์ดเท่านั้น อย่างอื่นพอจับได้แต่คงไม่ชอบถึงขั้นให้เปลี่ยนไปเล่นด้วยตัวเองน่ะครับ"
อธิบายก่อนเดินไปจับยังเครื่องดนตรีชิ้นต่างๆ ที่วางตรงมุมนู้นทีตรงมุมนี้ที ก่อนจะเห็นว่าแขกผู้เข้าเยี่ยมชมยืนอยู่ตรงประตู
"ไม่เข้ามาใกล้ๆ กว่านี้หน่อยหรือครับ หรือว่ากลัวจะทำเครื่องดนตรีพวกนี้ของผมพังแล้วไม่มีเงินรับผิดชอบ?"
กล่าวด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แต่คำพูดแอบจิกกัดชัดเจน
comment in response to
post
"นะครับ ถ้าเจออย่างไรให้รีบบอกผม...นะครับ"
ก่อนจะขอตัวรีบแยกไปหาอย่างรวดเร็ว ส่วนเรื่องของอีกคนไม่ได้สนใจมากขนาดนั้น
ครานี้ก็เป็นที่ตำแหน่งบริเวณค้นหาของฟุโระซังแล้ว
d10
1-5 ไม่เจออะไรเลย
6 เหมือนจะเจอรอยเท้าหมาตัวเล็กๆ แถวนั้น
7-10 ไม่เจออะไรเลยเหมือนกันแต่เป็นสีทอง(...)
comment in response to
post
"งั้นก็ไปกันเลย เล็ทสะโก๊!"
ตอบอย่างดีใจทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เจ้าหล่อนสาวแกลยังบ่นของหนักอยู่เลย แล้วนี่เธอรู้ว่าเป้าหมายต้องทำอะไรหรือไม่ก็ไม่อาจทราบได้เช่นกัน(...)
"เราลองแยกกันหาแถวนี้ไหมครับ แบ่งเป็น 3 ขอบเขตการค้นหา ได้คนละ 120 องศาเพื่อจะได้ครอบคลุมบริเวณการค้นหาครบถ้วนน่ะครับ"
เป็นเสียงของเด็กหนุ่มที่ดูจะไม่สนใจสาวแกลแต่อย่างใด-
"แบบนั้นฟุโระซังลองค้นหาดูตรงนี้ +
comment in response to
post
สุดท้ายก็พาขึ้นมายังชั้นสอง ประตูห้องที่อยู่ไกลจากบันไดมากที่สุด และเมื่อเปิดประตูไปก็จะพบกับ...
ห้องสตูดิโอขนาดเล็กกว่าขนาดห้องอื่นในบ้านอย่างเห็นได้ชัด
ถึงแบบนั้นมันก็คือห้องที่อยู่ติดกับห้องนอนของผม มีประตูเชื่อมต่อเข้าหากันได้ ผนังของห้องนี้ถูกทาด้วยสีขาวเรียบไม่มีของตกแต่งมาก แต่มีอุปกรณ์สำหรับแต่งเพลงดนตรีอย่างครบครัน มีเครื่องดนตรีหลายอย่างทั้งคีย์บอร์ด กีต้าร์ เบส กลองเซ็ทน้อย ฯลฯ
comment in response to
post
ไปยังบ้าน เย็นวันนี้โทรเรียกรถให้มารับถึงที่โรงเรียนเพราะต้องการรีลกลับบ้านด้วยความรวดเร็วกว่าปกติ
เมื่อถึงบ้านก็เดินเข้าไปเช็คก่อนว่าวันนี้มีใครอยู่หรือไม่
ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ คุณพี่เลี้ยงน่าจะรอรับแฝดน้องชายน้องสาวที่โรงเรียน เท่ากับว่าตอนนี้บ้านโล่งเปล่าไร้ผู้คนจริงๆ
"ครั้งนี้ไม่ใช่การมาหาผมด้วยเหตุผลอะไรไร้สาระหรอกนะครับ แต่เป็นเรื่องความลับสุดๆ เลยล่ะ"
ทำเป็นพูดให้ดูขึงขังไปงั้น +
comment in response to
post
"ครับ"
"คนเดียวนะครับ? ผมหมายถึงเนื่องจากว่าจะต้องมีการแต่งเพลงอัดเพลงที่เป็นความลับและอาจมีการคอลกับสมาชิกในวง เลยอนุญาตให้เข้าห้องได้คนเดียวเท่านั้นครับ"
ถึงอีกฝ่ายปกติจะมาหาด้วยตัวคนเดียวอยู่แล้ว แต่ก็ปลอดภัยไว้ก่อน(...)
"เดี๋ยวผมนัดเลยแล้วกันครับจะได้ไม่เสียเวลา นั่นก็คือ-"
"เย็นนี้หลังเลิกเรียน"
นัดเอาไว้ด้วยความเร็วสุดๆ ในเมื่อเธอตอบตกลงผมก็จะวาร์ปเลย +
comment in response to
post
ในมือนั้นกำสายจูงแน่น หากไม่มีสายจูงบางทีก็อาจวิ่งไปที่ไหนก็ได้ที่ไกลออกไป ยืนคิดไปในหัวก็เริ่มสับสนเหมือนจะตีกันไปหมด แต่ก่อนจะเครียดคิ้วขมวดไปมากกว่านี้
เพี๊ยะ!!!
เสียงตีแขนอย่างแรงแม้จะใส่เสื้อแขนยาวก็ดังขึ้น
เป็นเสียงที่มาจากซากุราบะซังตีแขนของคิเซกิอย่างไม่ออมือ
"ก็ให้ชั้นไปหาด้วยสิยะ ละนี่จะไปหากับคุณฝรั่งหล่อคนนี้ด้วยสินะกิ๊วๆ ไปด้วยได้มั้ยค๊า"
แหงนหน้ามองฟุโระ คิระคิระ 🥺✨
comment in response to
post
พอได้ยินเท่านั้นล่ะ
"กริ๊ดดดดดด อย่างเท่เลยอ่ะค่าาาา บงชู้ กริ๊ดดดด!!!"
"ใช่ค่าชื่อชีน่าค่า ซากุราบะ ชีน่า ไฮโซเว่อร์มั้ยล่าค๊า"
ยืนหวีดตรงต่อหน้าคุณได้อย่างหน้าตาเฉย(...) แต่ก่อนจะมีเรื่องให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ คิเซกิก็ตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ
"ขอโทษนะครับ ขอรบกวนเวลาของซากุราบะซังด้วยแต่ว่าตอนนี้ผม...กำลังตามหาลูกหมาชื่อว่าโคฮารุซังอยู่น่ะครับ"
ตอบด้วยน้ำเสียงประหม่า +
comment in response to
post
"ทางวงของพวกผมนัดจะอัดดนตรีกับร้องเพลงประกอบเพลงใหม่น่ะครับ"
"บวกกับเรื่องที่เธอเคยสงสัยหรือถามเมื่อนานมาแล้วเรื่องที่ว่าอยากเห็น [สิ่งนั้น] คิดว่าเผื่ออาจอยากสนใจน่ะครับ"
"แค่ลองถามเฉยๆ จะมาหรือไม่มาก็ได้นะครับ"
กล่าวเสร็จก็ยืนจ้องหน้าไม่กดดันซักเท่าไหร่ รอคำตอบสุดๆ ไปเลยนี่นา(...)
(เปิดทิ้งเอาไว้ คนเราจะมีกี่รูทก้ได้)
comment in response to
post
แกลก็เลยเปลี่ยนหันมาแหงนหน้ามองชายหนุ่มที่ชื่อฟุโระอีกครั้ง
"อ๊างงงงง~~ ฮายฮาย~~"
"หม่ายเหนมอิ๊สสสสส ชีน่าาาาาาาาาาาา!"
"ยินดีที่ด้ายรุ้จักกับคุรคร่าาาาาาาาาาา"
ทั้งหมดถูกกล่าวด้วยภาษาญี่ปุ่นแต่เลียนสำเนียงต่างชาติอย่างผิดๆ ถูกๆ ของเธอ
comment in response to
post
เป็นเสียงเรียกจากเด็กหนุ่มคิเซกิจากเยื้องบริเวณนั้นพอดี
"อั๊น- คิเสะคุง~~? มาทำอะไรอยู่ที่นี่ฮะ แล้วนั่นมัน--"
สายตาของหล่อนก็มองยังมือของคิเซกิที่จับข้อมือฟุโระซังพอดิบพอดี
"...."
"อ๋อ รสนิยมแบบนี้นี่เอง" 🤔
"ดะ- เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่ครับนี่คือฟุโระซัง...เซนเซย์สอนสเก็ตของผม!"
กล่าวจบก็รีบปล่อยมือฟุโระแทบจะทันทีก่อนโค้งหัวให้เยอะๆ ราวกับขออภัยที่เสียมารยาทก่อนหน้านี้
ส่วนแม่สาว +
comment in response to
post
กำลังจะบอกลักษณะของโคฮารุซังว่าเป็นแบบใดแต่แล้วก็ถูกดึงความสนใจไปแทบจะทั้งหมดกับการเดินชนอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ของเด็กสาวคนหนึ่ง พอเจ้าหล่อนเงยหน้ามองคนที่ชนก็อุทานออกมาแทบจะทันที
"อิแม่!!! หล่อจัด!!! ใครคะเนี้ยยยยยยย?!?!?!"
ปฏิกิริยาของสาวแกลม.ปลายต่อชายหนุ่มต่างชาติหน้าตาดี น่าจะเป็นเรื่องปกติล่ะนะ(...)
แต่ที่ไม่ปกติอาจเป็นที่ว่า...
"ซากุราบะ...ซัง?" +
comment in response to
post
ยังฟุโระเซนเซย์เข้าอย่างจังเนี่ยสิ
"ว๊ายตาเถร--!"
เสียงของเด็กสาวที่เหมือนจะถือของเต็มสองมือ ถุงช้อปปิ้งเต็มไปหมด เล็บของเธอนั้นยาวเฟื้อย มีแว่นตากันแดดคาดบนหัว ผมผูกมัดแกละสองข้างสีน้ำตาลไล่ปลายด้วยสีเหลืองกับชมพู ต่างหูอันใหญ่บะเริ่มกับชุดสีชมพู อันที่จริงแม้เธอจะดูโตกว่าวัยผิดปกติแต่เธอก็เป็นเพียงเด็กสาวปี 3 จากเซย์โจวคนหนึ่งที่คิเซกินั้น...รู้จัก? หรือไม่รู้จักกันนะ? 🤔
comment in response to
post
"ใช่ครับ!"
กล่าวเสร็จก็รีบวิ่งไปเก็บสายจูงพอดี แต่ว่ามีแต่สายจูงแบบนี้...แล้วตัวล่ะ?!
"แย่แล้ว...หายไป หายไปที่ไหน ต้องตามหา!"
หันมองรอบๆ ก็ไม่เจอเลยเริ่มตกใจ(...) วิ่งกลับไปยังฟุโระซังก่อนจะคว้าหมับเอาที่ข้อมือคุณโดยไม่พูดพร่ทำเพลงก่อน
"รบกวนช่วยตามหาด้วยกันกับผมได้ไหมครับ?!?"
ตื่นตระหนกพอสมควร จะหาเจอมั้ยโคฮารุซัง 😭
แต่แล้ว
ก็มีเสียงคนเดินชนเข้าข้างหลัง +
comment in response to
post
"เห็นลูกหมาตัวเล็กอายุประมาณเดือนสองเดือนเศษแถวนี้ไหมครับ"
"ปะ ปลอกคอสี...แดง? น่าจะสีแดงน่ะครับ"
"พอดีผมพามาเดินเล่นแล้วตอนนี้ก็หาไม่เจอเสียแล้วครับ"
เกิดอะไรขึ้นดีล่ะครับนี่ 😭 d3
1 เห็นสายจูงสีแดงหล่นอยู่แถวๆ บริเวณนี้ แต่ไม่มีปลอกคอให้เห็น
2 มีทั้งสายจูงสีแดงและปลอกคอหลุดอยู่ด้วยกัน แต่ไม่เห็นตัวลูกหมา
3 ไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว! 🥲
comment in response to
post
ความรู้สึกตอนนี้เหมือนคุณกำลังอุ้มแมวออกมาจากต้นไม้ล่ะครับ โชคดีที่ไม่ขัดขืนอะไรใดๆ เพราะเป็นเด็กดี
พอลงมาอยู่ที่พื้นได้ก็ยืนแข็งทื่อเป็นหินเล็กน้อย ผ่านไปเวลาร่วมครึ่งนาทีจึงเริ่มเปิดปากพูด
"ขอบคุณมากๆ เลยครับ อันที่จริงนั่นเพราะว่าโคฮารุซั-"
"!!!"
"โคฮารุซัง!!!"
เหมือนจะได้สติกลับมาาแล้ว หันซ้ายขวากวาดสายตาไปมาโดยรอบเพื่อดูว่าโคฮารุซังอยู่ที่ไหนแล้วตอนนี้
"ฟุโระเซนเซย์ครับ! +
comment in response to
post
ได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านล่าง
"...!!!!..."
"ฟุโระเซนเซย์หรือครับ?"
"ช่วย...ผมด้วยครับ"
กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ไม่ได้เหนื่อยหรืออะไรขนาดนั้นแต่รู้สึกรับไม่ได้กับสภาพตัวเองตอนนี้มากกว่า(...)
comment in response to
post
/ดูเหมือนคำขอของอีกคนจะส่งถึงพระเจ้า(...)/
/ในที่สุดก็มีคนใจดีสักคนที่ว่านั้นก็เดินผ่านมาเห็นเด็กหนุ่มที่คุ้นเคยติดแหง็กอยู่บนต้นไม้เข้า/
.
.
.
.
.
.
.
.
.
/มองอย่างงๆนิดหน่อยก่อนจะถามออกไป/
คุณขึ้นไปทำอะไรบนนั้นครับ?
comment in response to
post
เนื่องในโอกาสอะไร...
นั่นสิครับ 🗿
"ผม...ได้มาครับ พึ่งได้มา"
"พอดีไปหย่อนล็อตเตอร์รี่มาของร้านคาที่ผมซื้อของประจำ เห็นว่ารางวัลใหญ่เป็นเจ้าโ๐ชาโกะตัวนี้ผมก็เลยแค่ลองดูน่ะครับ ไม่คิดว่าจะเป็นผู้ถูกรางวัลเสียได้ เลยพึ่งไปรับน้องมาเมื่อครู่นี้ครับ"
อันที่จริงนี่ไม่ใช่รางวัลใหญ่รางวัลแรกหรอกครับ ผมดูเหมือนจะมีดวงกับตุ๊กตาตัวใหญ่แบบนี้จนมีเต็มเตียงไปหมด แต่ the more the merrier ครับ
comment in response to
post
"พวกเราคือคนเดียวกันครับ"
กล่าวจบก็แหงนหน้ามองด้วยนัยน์ตาแน่วแน่
หากให้นึกภาพบรรยากาศโดยรอบก็มีเอกเฟคลมพัดปลิวใส่ เหมือนซีนโชเน็นที่ว่าแทนที่จะเป็นนางเอกแต่สุดท้ายก็เผยตัวว่าเป็นคนจากฝั่งตรงข้ามกำลังบอกความจริงกับพระเอกนั่นล่ะครับ?!?
comment in response to
post
ดูเหมือนว่าคุณแอปเปิ้ลผู้ใสซื่อจะได้เผยคำสำคัญออกมาเสียแล้ว
จากตอนแรกผมไม่เข้าใจ ตอนนี้พอจะเข้าใจแล้วว่าเหตุใดถึงได้กล่าวแบบนั้น
'จำผมไม่ได้นี่เอง เป็นมนุษย์ประเภทบอดใบหน้าสินะครับ'
พอประสานข้อมูลที่ได้รับมาแล้วจึงตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ เพื่อไม่ให้เรื่องราวตะเลิดไปมากกว่านี้(...)
"ที่พวกเรา...เป็นมากกว่าเพื่อนก็เพราะว่า..."
กระแอมไอหนึ่งทีก่อนจะ *เลิก* ดัดเสียงทั้งหมด +
comment in response to
post
คงไม่มีใครคิดถึงอย่างแน่นอนเรื่องที่ว่าเด็กชายเนิร์ดประจำห้องเรียนทำใบหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลาเหมือนชีวิตนี้ไม่มีอะไรสนุกให้รับรู้ จะมีอีกด้านของชีวิตแบบนี้ 😔
ว่าง่ายๆ คือผมเขินน่ะครับ...
ก้มหน้าก้มตามองพื้น มือเล่นช่อจากวิกผมบางส่วนหมุนเกี่ยวไปมา หากจะมองเผินๆ กิริยาก็ถือว่าเนียนได้อยู่แหละน่า--
comment in response to
post
ประโยคชื่นชมเชิงบวกแต่แฝงไปด้วยความหมายเชิงลบนี่มัน-
"...ยะ อย่างนั้นเองหรอกหรือครับ สินะครับคุณจำผมไม่ได้..."
หมายความได้ว่าตัวเองนั้นจืดมากเสียจนแค่แต่งนิดเดียวก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ความจืดจางไม่โดดเด่นนั้นคงจะมากมายมหาศาลเลยสิท่า อา...
"ผม ผมแค่รู้สึกว่าถ้ามีใครมาเห็นผมตอนนี้ รับรู้ว่าผมเป็นแบบนี้แล้วความคิดเขาจะเปลี่ยนน่ะครับ ผม...ไม่มั่นใจตัวเองเลยครับ" +
comment in response to
post
"เอ่อ ผม...ผมแค่รู้สึกว่า รู้สึกผิดที่พาเท็นโกะซังไปล้มที่ลานสเก็ตน่ะครับ..."
รู้สึกผิดแต่ก็ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรดี(...)
พอเห็นว่าเท็นโกะซังดูจะลุกลี้ลุกลนแบบนั้นก็พอจะเข้าใจว่า -- มันยังไม่พอสินะครับ(???)
"ผมอยากทำอะไรก็ได้ถือว่าไถ่โทษที่พาคุณไปเจ็บตัวเมื่อก่อนหน้านี้ ถือเสียว่าผมไม่รอบคอบในการคิดน่ะครับ ต้องขออภัยจริงๆ แต่ผมอยากจะไถ่โทษจริงๆ นะครับ!"
ตอบเสียงแข็งด้วย แย่แล้ว-
comment in response to
post
มีอะไรหลายอย่างเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องกันในระยะเวลาเพียงชั่วครู่ ตั้งแต่จู่ๆ ก็ถูกลูบหัว ตามด้วยโ๐ชาโกะยักษ์ของผมโดนเตะ และถูกอุ้มปัดฝุ่นคืน ผมต้องใช้เวลาตั้งสติมากพอสมควรก่อนจะรับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ตรงหน้านี้อีกครา
"...ขอบคุณครับ"
แต่สุดท้ายก็ตอบออกไปเพียงแค่นั้น ก่อนจะรับตุ๊กตากลับคืนอ้อมแขนของตัวเอง พอรับมาได้ก็กอด ใช่ครับ ยืนกอดแน่นมันตรงนั้นโดยไม่สนสายตาคนเดินผ่านไปมาเลย
comment in response to
post
"......."
ตอนนี้เสียงที่ส่งออกมาดูจะไม่ใช่เสียงปกติ เป็นเสียงของคนที่อดกลั้นพยายามไม่หลุดปากพูดอะไรออกไป รู้สึกทุกอย่างพังไปหมด(...) สับสนและไม่รู้จะต่อบทสนทนาไปอย่างไรดีไม่ให้มันวุ่นวายไปมากกว่านี้
"เดี๋ยวก่อนนะคะ...คุณรู้จัก...โอชาพีได้อย่างไรกันหรือคะ"
"แล้วเขา...เป็นคนเดียวกับที่เรารู้จัก คุณจะ...จะ จะทราบได้หรือคะ-"
"บอกเรามาก่อนค่ะแล้วเราจะบอกฝั่งเราต่อ"
comment in response to
post
(ได้ 1 ครับผมรอดแล้ว-)
"ทะ เท็นโกะซัง! สวัสดีครับ"
รีบทักทายเมื่อเห็นเป้าหมาย ก่อนที่จะมีใครอื่นมาเห็นตัวเองไปมากกว่านี้
"คือว่าผม-"
ยังไม่ทันกล่าวจบก็รีบควานหยิบของที่ต้องการจะให้อีกฝ่ายจากกระเป๋าแล้วรีบยื่นให้ทันทีราวกับของต้องสงสัย
"ช็อคโกแลตผมทำเองครับ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับ"
ฉากเหมือนจะฟีลโชโจ แต่ก็โชเน็นได้เพราะต้องคอยแอบมองว่าจะมีใครพาออกนอกโรงเรียน--
comment in response to
post
"ก็......"
ดูเหมือนจะเผลอถอนหายใจยกใหญ่ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
"ขอโทษครับที่เสียมารยาท"
"ผมคิดว่าตัวเองคิดผิดน่ะครับ ผิดอย่างมหันต์..."
"เพราะเข้าใจตั้งแต่ตอนก่อนเข้าร่วมกิจกรรมว่าจะต้องไปแบบ blind date หรือก็คือ blind แสดงว่าจะต้องปลอมตัวหรือทำให้อีกฝ่ายจำเราไม่ได้ ผมก็เลย..."
"แต่ปรากฎว่าเต็มไปด้วยคนรู้จักที่คุ้นเคยไปหมดน่ะครับ"
ยกมือจับแขน ใบหน้าเครียด-
comment in response to
post
"ผมเป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ชากับร้อนครับ"
กล่าวขณะมองยังท่อกดน้ำร้อนและผงชาเขียวที่วางอยู่ข้างๆ กัน ถึงจะเป็นของฟรีในร้านแต่ตัวผมกลับไม่สามารถดื่มได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง
"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมอาจขอน้ำเย็นพนักงานเอง เท็นโกะซังสั่งเมนูอาหารเถอะครับ เห็นยังไม่ได้หยิบเลยนี่ครับ?"
หรือว่าเท็นโกะซังจะไม่ชอบซูชิสายพาน
ในสมองประมวลผลไปต่างๆ นานา
"เดี๋ยวมื้อนี้ผมเลี้ยงเองครับ!"
comment in response to
post
เมื่อผมใช้สองมือจับเส้นผมตัวเอง ก็ไม่มีมือใดอยู่ไว้เพื่อจับตุ๊กตา มันได้ร่วงลงสู่พื้นถนนอย่างน่าสงสาร อ่า...
"..."
สถานการณ์จึงเป็นเด็กม.ปลายคนนึงทำท่ากระดิกผมตัวเองขึ้นลงเหมือนหูหมา แต่ดันปล่อยตุ๊กตาทิ้งดิ่งพสุธาสู่ผืนดินได้เนี่ยสิครับ???
comment in response to
post
"ครับ?"
เหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจอย่างมากถึงสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แต่กระนั้นแล้วน่ะนะ
"คุณหมายถึง สีผมของผมหรือครับ?"
แล้วก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นชี้ยังปอยผมสีดำของตนให้ดู จะว่าเหมือนมันก็คง...เหมือนแหละ
"หรือว่าแบบนี้หรือครับ"
กล่าวจบทีนี้ก็หยิบมืออีกข้างขึ้นไปจับปอยผม ตอนนี้มือจับที่ปอยสองข้างก่อนกระดิกขึ้นลง(...) ให้เหมือนกับหูหมาพันธุ์หูยาวจริงๆ ด้วย
อ้าว แล้วตุ๊กตาโ๐ชาโกะล่ะครับ? +