thkfuyuki.bsky.social
藤原 冬樹 ฟูจิวาระ ฟุยุกิ | Y.3 | ชมรมเขียนพู่กัน
Doc: https://bit.ly/3FIljDJ
#THK_Commu
289 posts
688 followers
773 following
Regular Contributor
Active Commenter
comment in response to
post
เขาไม่ได้กังวลถึงชีวิตตัวเองเท่าไหร่ แต่ถ้าเขาตายขึ้นมาจริงๆ คนที่ลำบากก็คืออีกฝ่ายไม่ใช่รึไง?!
“คุณ..อยากได้‘ชีวิต’ไปจริงๆเหรอ?”
นี่ไม่ใช่การต่อรอง
แต่ในช่วงเวลาที่ต้องหาทางเอาตัวรอด เขาก็ควรจะรู้ถึงสาเหตุที่ซากิฮิโตะเป็นแบบนี้ด้วยไม่ใช่รึไง
พอได้ที่เขาก็เริ่มออกตัว‘วิ่ง‘
เพราะอะไร?
ต้องการอะไร?
ฟุยุกิวิ่ง แค่เพราะรู้ว่ามันจะปลอดภัยต่อทั้งสองคน
comment in response to
post
ก่อนจะใช้ปลายนิ้วกดเข้าที่ดวงตาที่สวยที่เคยเอ่ยชมไป อาศัยจังหวะนั้นสะบัดจนหลุด
“เฮือกー!!”
แค่เสี้ยววิที่ได้มีอิสระ ฟุยุกิรีบโกยอากาศเข้าปอดอย่างสุดตัว
ภาพตรงหน้าพร่าเบลอ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พยายามถอยห่างด้วยสติที่ยังไม่มากพอโดยไม่ยอมละสายตา
“ซากิฮิโตะคุง-! ทั้งคุณและผม.. เราจะตายกันไม่ได้นะครับ!“
ด้วยแรงขนาดนั้น หากไม่สู้กลับก็คงถึงชีวิตได้
(+)
comment in response to
post
“—“
ไร้ซึ่งเสียงกรีดร้อง
มีเพียงลมหายใจที่กระตุกวาบราวกับสิ่งที่ถูกขยำไม่ใช่แค่ต้นคอ แต่มันคือการขยำไปยังหลอดลมหายใจ
ภาพตรงหน้ากระตุกวูบแทบจะทันที
เขารู้สึกได้ดี .. ว่านี่แทบจะไม่ใช่แรงของคน
รู้สึกสงบ .. ไม่เจ็บ .. และปลอดภัยยิ่งกว่าตอนที่อีกฝ่ายกำลังเดินเข้ามาอีก
แต่ว่า ..
ไวขนาดนี้ก็ไม่สนุกสิ
แขนที่แทบจะไม่เหลือแรงเอื้อมเข้าหาอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ในระยะห่างไม่ถึงช่วงแขน
(+)
comment in response to
post
”ขอแค่มีคนอยู่ตรงนั้น ผมก็พร้อมเดินตามแล้วล่ะครับ“
”แค่ถ้าเป็นคุณชิโรกาเนะ .. ผมอาจจะมีคำตอบที่ชัดเจนอยู่หน่อยๆ“
ใจกลางของดวงตากำลังจับจ้องไปยังสิ่งที่เข้าใกล้กับคำว่าชัดเจนมากที่สุด
ยังคงเป็นความงดงามของชิโรกาเนะเสมอมา
“แล้วทำไมคุณชิโรกาเนะถึงจะขึ้นไปล่ะครับ?“
”จริงๆแล้ว.. เขาห้ามไม่ให้คนนอกเข้าไปรึเปล่า?“
comment in response to
post
ในความงดงามนั้นมีความน่าอึดอัดแฝงอยู่
แต่คงไม่ใช่กับฟุยุกิ
เขามองชิโรกาเนะเป็นความงดงามที่ห้ามสัมผัสเสียมากกว่า
“…ผมดีใจที่ได้เข้าเรียนชั้นเดียวกันกับคุณนะครับ”
ฟุยุกิไม่ได้โกหก
“เพราะสนใจล่ะมั้งครับ?”
สนใจชิโรกาเนะ หรือ สนใจงาน
ฟุยุกิไม่ใช่คนเข้าใจยาก เขาพร้อมที่จะเปิดให้กับสิ่งใหม่ๆอยู่ตลอดเวลา เพราะอย่างนั้น การป้องกันตัวเองก็เลยต่ำมากๆด้วยเช่นกัน
“คุณอาจจะเข้าใจผิด“
comment in response to
post
ข้อยกเว้นบางประการ..?
คิ้วยู่ลงเล็กน้อยราวกับกำลังบอกกับตัวเองว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่เราต้องใส่ใจเสียหน่อย
แต่พอคำถามถัดมาถูกเอ่ย คิ้วที่เคยถูกขมวดก็เลิ่กขึ้นด้วยความแปลกใจเสียอย่างนั้น
ถูกต้องทุกระเบียบนิ้ว
สำรวมทั้งกิริยาและท่าทาง
ไม่ว่าจะเรื่องวิชาการหรืองานจิปาถะทั่วไปก็ทำได้อย่างสมบูรณ์
การเฝ้ามองคนคนนี้มาตลอด3ปีก็เป็นงานอดิเรกที่ดีเลยไม่ใช่รึไง?
comment in response to
post
เขามองสิ่งมีชีวิตตรงหน้าที่คล้ายคลึงได้เพียงหน้าตาและน้ำเสียง
ถ้าคนคนนี้เป็นส่วนนึงของซากิฮิโตะ เขาอาจจะยินดีให้พาไปด้วยก็ได้นะ …
แต่เรื่องนี้มันยังสำคัญอยู่มั้ย?
หรือแค่เป็นใครก็ได้
“จะเจ็บรึเปล่าครับ?”
เขาหนีไปไหนไม่ได้หรอก
คนนี้ทั้งไวกว่า ทั้งแรงเยอะกว่า
ต่อบทสนทนาของเขาอีกสักเล็กน้อย คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอกใช่มั้ย?
ฟุยุกิไม่กล้าแม้แต่จะเอียงซบสัมผัสนั้น
ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดัง
comment in response to
post
อากาศกำลังถูกบีบ..
เพียงเสี้ยวพริบตาของความลังเล คนตรงหน้าก็เข้าประชิดเขาได้ในระยะที่เกินกว่าจะเรียกว่า’อันตราย‘แล้วด้วยซ้ำ
ลมหายใจที่ไม่มั่นคงกำลังสั่นไหวตอบรับสัมผัสเย็นเฉียบของบางสิ่ง
ทั้งที่เย็นเฉียบเพียงนั้น
แต่กลับแตะลึกราวกับกอบกุมดวงใจของเขาไว้
อยากให้พาไป ..
ไปกับผม ..
… แย่จัง
กุญแจส่วนลึกของจิตใจ
ซากิฮิโตะไขมันออกอย่างง่ายดายเลย …
(+)
comment in response to
post
คนที่มักจะตั้งใจฟังและมีสติอย่างดี
ฟุยุกิเชื่อว่าความดังในระดับนี้ ชิโรกาเนะอาจจะได้ยินอยู่แล้ว
“…”
ไม่รู้อะไรดลใจให้เขานึกถึงเหตุการณ์ผิดปกติเมื่อครั้งก่อน
‘ตั้งใจฟัง‘
’ได้ยิน’
. . . ?
มีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจของชิโรกาเนะเกี่ยวกับเสียง
แต่ก็นะ .. เราควรที่จะเลือกสงสัยในสิ่งที่จำเป็นเช่นเคย
.
.
ยิ่งมืด ยิ่งมองเห็นยาก เรือนผมสีสว่างของคนตรงหน้าจึงเป็นเหมือนแสงนำทางสำหรับฟุยุกิ
comment in response to
post
เสียงกิ่งไม้กระทบกันคอยตอกย้ำให้รู้ว่าฟุยุกิควรมีสติในทุกก้าวเดิน ไม่เผลอใจลอยคิดเรื่องอื่นไปก่อน
เขาไม่ได้สนิทกับชิโรกาเนะพอที่จะเอ่ยถามเรื่องจิปาถะทั่วไป แม้ความกังวลใจในเรื่องครั้งก่อนจะยังไม่หายไปก็ตาม
แต่ยิ่งใกล้สถานที่มากขึ้น มากขึ้น
เขาอาจจะควรงดใช้เสียงรึเปล่า..?
“คุณชิโรกาเนะครับ..”
“..เรากำลังจะไปตรงไหนกันเหรอครับ?“
ฟุยุกิพูดแผ่วเบาราวกับกระซิบออกแค่เพียงลม
comment in response to
post
แม้จะนึกสงสัยในหลายๆอย่าง
แต่ก็ต้องรู้จักเลือกที่จะสงสัย สิ่งไหนที่ไม่จำเป็น ก็ควรจะต้องปล่อยทิ้งไว้
แต่นั่นจะหมายถึงการก้าวเดินตามเพื่อนร่วมชั้นคนนี้ขึ้นไปด้านบนด้วยรึเปล่า?
คนตรงหน้าดูจะไม่ชอบใจที่เขาตามมาด้วยเท่าไหร่นัก อาจจะไม่ได้ไม่ชอบที่ถูกตาม แต่อาจจะแค่เจตนาดีก็เป็นได้
สองขาออกตัวก้าวตามไปโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก
สำหรับเขา นี่ก็เหมือนการแอบมาดูการทำงานของผู้ใหญ่
comment in response to
post
อยากที่จะรู้จักซากิฮิโตะไม่ใช่รึไง?
ถึงจะต้องแลกกับอะไร …
ก็คงจะต้องลองเสี่ยง
ร่างกายที่สั่นกลัวกำลังกรีดร้องต่อต้านจากภายใน ไม่ว่าใครก็คงรับรู้ได้ ว่าซากิฮิโตะในตอนนี้น่ะ‘อันตราย’
“ซากิฮิโตะคุง..”
น้ำเสียงเล็ดลอดออกมาผะแผ่ว
“กำลังจะ..ไปที่ไหนเหรอครับ?”
ไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย ..
ไม่อยากรู้สึกว่า .. ต้องวิ่งหนีให้ใกล้จากซากิฮิโตะเลย
comment in response to
post
เขามาทำอะไรที่นี่ ..
ความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้มันไม่สำคัญอีกต่อไป
อาการกลัวหน้าตาเป็นแบบไหน .. เรื่องนั้นเสียงหัวใจจะเป็นคนตอบคุณเอง
ฟุยุกิรู้สึกว่าตัวของเขาชาไปจนหมด ครั้งหนึ่งเคยดีใจที่จะได้เจอกับซากิฮิโตะ แต่ครั้งนี้ ไม่อยากแม้แต่จะถูกพบ ไม่อยากแม้แต่จะเข้าใกล้
คนตรงหน้าคนนี้เป็นใคร..?
ฝ่ามือเย็นเฉียบจนแทบไม่รู้สึก
ลมหายใจไม่สามารถลงลึก เป็นการหอบโกยผ่านๆ
(+)
comment in response to
post
ถ้าหากว่าชิโรกาเนะกำลังจะขึ้นไปอยู่แล้ว ส่วนเขาเองก็มองว่านี่เป็นปีสุดท้าย มันก็เหมาะที่จะไปพิสูจน์คำว่า
‘อาจได้เห็นสิ่งที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน‘
เขาเบนใบหน้าไปยังบันไดที่ดูจะค่อนข้างชัน
ถึงจะเคยเข้าไปเดินเล่นในป่า แต่ก็ยังไม่เคยเข้าไปในศาลเจ้าคามิยะเมียวจินมาก่อน
“ผมจะระวังหลังให้เขาอย่างดีเลยครับ”
รอยยิ้มถูกส่งให้ชายชราอีกครั้ง
แม้ความหมายจะสื่อว่า‘นายไปก่อน’ก็ตาม
comment in response to
post
ท่านปู่?
ว่ากันว่าคนในครอบครัวมักจะมีอะไรบางอย่างคล้ายๆกัน
แต่ชิโรกาเนะกับชายชราตรงหน้า สิ่งที่เป็นเรื่องเดียวกันอาจจะมีแค่บทสนทนากับระดับความน่าสงสัยก็เป็นได้
แน่นอนว่าฟุยุกิเป็นคนใจง่าย และการเชื่อในคำของผู้ใหญ่ก็ถือว่าเป็นพื้นฐานของการใช้ชีวิตสำหรับเด็กไม่ใช่รึไง ?
แม้จะสายตาจะดูชั่งใจ แต่คำตอบกลับชัดเจน
“ไปสิครับ”
รอยยิ้มปรากฏขึ้น
comment in response to
post
ฟุยุกิมีวิสัยทัศน์ที่ย่ำแย่ ยิ่งยามกลางคืนที่ไร้ซึ่งแสงไฟแล้วมันยิ่งแย่มากขึ้นไปอีก
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จดจำท่ายืนของคนคนนี้ได้ดี จึงพอจะเข้าใจว่า เขากำลังเจอชิโรกาเนะ .. กับใครสักคน..?
น้ำเสียงดูมีอายุ แต่ก็ฟังดูคุ้นเคย .. แต่ก็เหมือนเขาจะลืมอะไรบางอย่างไปเลย..
ช่างมันเถอะ-
“คุณชิโรกาเนะ?“
ชื่อเรียกที่ดูเหินห่างต่างจากครั้งก่อนที่ได้เจอกันถูกเรียกขึ้นเชิงตั้งคำถาม
“มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ?”
comment in response to
post
‘เพราะเป็นปีสุดท้าย’
คำๆนี้ถูกยกใช้เป็นข้ออ้างในการตัดสินใจทำอะไรหลายๆอย่างของฟุยุกิ
เดิมทีพวกพิธีกรรมแบบนี้อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจเท่าไหร่ แต่เพราะแว๊บเดียวที่คิดว่าตีนเขาก็ไม่เป็นไร สองขาก็พาเขามาหยุดที่สถานที่แห่งนี้แล้วล่ะ..
สิ่งแรกที่ฟุยุกิสนใจไม่ใช่น้ำเสียงของชายชรา
แต่มันคือรองเท้าหนังเงาวับประดุจดั่งไม่เคยใส่ ที่ถูกวางไว้ในองศาที่พอดิบพอดีกับใครบางคนที่เขารู้จัก
comment in response to
post
(น่าเล่นมากๆๆๆๆๆๆค่ะะ ถึงเราจะโพล่งไปแล้วว่าจะไม่ออกไปไหน แต่ขอมาขึ้นเขาด้วยคนได้รึเปล่าคะ)
comment in response to
post
(🥹🥹🥹🥹ฮรึก-ฟืดดด ฮืออโฮฮฮฮฮฮ😭😭😭)
comment in response to
post
(แล้วคนที่อยู่ในห้องเหมือนกันในวันงานแบบนี้ไม่เบื่อเหยอ 🧎🏻➡️)
comment in response to
post
แม้ความเป็นห่วงจะยังหลงเหลืออยู่บ้าง
แต่เพราะเขาคิดว่าชิโรกาเนะดูแลตัวเองได้ดีกว่าที่เขาทำมาทั้งชีวิตแน่นอน ฟุยุกิจึงเลือกปล่อยให้ชิโรกาเนะเดินไป
จะอีกไกลแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถเดาได้ และก็คงไม่อยากขวางทางเพื่อนร่วมห้องคนนี้อีกครั้งแน่ๆ
หวังว่าจะปลอดภัยนะ..?
ชิโรกาเนะคุง..
(ขอบคุณนะคะะ)
comment in response to
post
เป็นเพราะชิโรกาเนะกำลังอยู่ในช่วงที่ดูไร้การป้องกันต่างหาก
“ไหวรึเปล่าครับ?”
คำเป็นห่วงที่ฟุยุกิเข้าใจว่าเป็นใจจริงถูกใช้บังหน้าเพื่อเข้าหาอีกฝ่าย
จะช่วยได้มั้ย? และจะช่วยยังไงต่อ? นั่นไม่ได้มีอยู่ในความคิดของเขาเลยด้วยซ้ำ
ข้อมือขนาดโอบรอบหนึ่งกำมือทำให้เขาสบายใจว่าคนคนนี้อย่างน้อยก็มีตัวตนอยู่จริง ไม่ใช่ความรู้สึกห่างไกลเหมือนว่าไม่ใช่คน
แม้จะตัวจะเย็นยะเยือกกว่าคนปกติมากโขก็เถอะ
comment in response to
post
ชิโรกาเนะไม่ใช่คนที่เขาอยากจะพุ่งเข้าไปกระโดดใส่เหมือนกับคนอื่นสักเท่าไหร่
เสื้อสูทที่ไม่มีรอยยับ เรือนผมขาวยาวเงินสะอาด ความงดงามที่ห้ามสัมผัส
แต่เพราะแบบนั้น เขาถึงยิ่งเข้าใจว่านี่ไม่ใช่เรื่องปกติ
เราจำเป็นจะต้องปฏิบัติตัวเปลี่ยนไปแค่เพราะมีอะไรไม่ปกติอย่างนั้นเหรอ
ไม่เลย .. กลับกันแล้ว สิ่งที่ทำให้ฟุยุกิตัดสินใจเอื้อมมือออกไปจับข้อมือของงานศิลปะเดินได้นั้น
+
comment in response to
post
( อิชิดะคุงอยากได้อะไรร หามาให้ได้ทุกอย่างเลยย )