thk-heijou.bsky.social
Shindaisuke Heijou | 17 yo.|2年O組| BackHome club 🍵
Doc: https://bit.ly/Heijou_THK
116 posts
413 followers
299 following
Regular Contributor
Active Commenter
comment in response to
post
(อาจารย์ทรงงานหนักมากครับ/นวด)
comment in response to
post
จังหวะคิ้วเรียวขมวดขึ้น เม้มริมฝีปากโดยไม่รู้สึกตัวว่าทำสีหน้าอะไรอยู่ เมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มเช่นนั้นเหมือนเฝ้าดูเขา
เขาเปลี่ยนมือไปทารอบนอกตามที่อีกฝ่ายบอกจนเสร็จแล้ว จัดการใช้ผ้าสก๊อตและผ้าพันปิดแผลรอบแขน โดยไม่ลืมถามอีกฝ่าย แน่นไปไหม กระชับพอดีไหม
”ไม่เจ็บเหรอครับ?“
comment in response to
post
“อ๊ะ ขอโทษนะ“
เฮย์โจวร้องหลงจวบกับชักมือ เงยหน้ามองคนเจ็บ แต่ไม่มีท่าทีความเจ็บใดๆ ทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะกดแผลหนักไป
‘ช่างทนทานดี?‘
เขาคิดในใจอย่างแปลกใจเหมือนเด็กน้อยที่ไม่เคยพบยังไงยังงั้น ทุกทีเห็นเพื่อนในแก๊งจะร้องโอดโอยเพราะเจ็บแผล แต่คนนี้ไม่ขนาดนั้น
ราวกับ คน▪️▪️▪️ทั้งเป็น
”อ่อ.. บริเวณรอบนอกสินะครับ ขอโทษที่ผมบกพร่องไปนะ”
+
comment in response to
post
“สังเกตเล็กๆแล้วช่วยเหลือคนอื่น ทำให้คนอื่นรู้สึกดีกับคุณไหมครับ?“
ความหมายดูเชิงทำความรู้จักกับอีกฝ้าย
”ผมเองก็.. สังเกตอะไรอยู่ด้วย คุณชอบใส่กำไลเป็นประจำไหม?“
เขาหลุบตาก่อนลืมขึ้นไปมองสบอีกฝ่าย
comment in response to
post
‘เผอิญเหรอ’
”แค่นั้นก็น่าตกใจแล้วนะครับ”
เฮย์โจวมองด้วยตากะพริบปริบก่อนที่คลี่ยิ้มแล้วกล่าวชมอย่างไม่คิดอะไร ขณะที่เขาเดินไปกับอีกฝ่ายมุ่งหน้าไปที่ใดก่อนแยกกันตามนัดหมายของตัวเอง
”ได้ครับ“
“อุ่นใจจัง ผมมีเพื่อนเช่นคุณเดินไปที่ห้องสมุดด้วยกันแล้ว ไม่งั้นจะได้ยิน ‘อะไรไม่ดี’ เข้าให้ซะปวดหัว”
เขาขมวดคิ้ว ยกมือทาบอกราวกับกลุ้มใจ ดูอย่างไรเหมือนหมาแสร้งป่วยชัดๆ
+
comment in response to
post
(งั้นขอถามเพิ่มเติมในเด็มดีไหมครับ)
comment in response to
post
ไม่ออก เหมือนกลวงลึกในหลุมมีภาพอาจารย์สะท้อนในดวงตากลมดั่งดวงจันทร์เต็มดวง
“สงสัยว่า.. คุณมีพลังงานให้บางอย่างดึงดูดคุณรึเปล่าครับ?”
comment in response to
post
ถ้อยคำของอีกฝ่านดูล้อเล่นหรือจริงจัง
และน้ำเสียงเยี่ยงนั่น
เขาทำท่าทีนิ่งหน่ายเหมือนไม่มีอะไรต้องกลัว กลับกันเขาอยากรู้ความคิดที่แปรผันจากความรู้สึกมากกว่า
ทว่าเด็กหนุ่มก็หลุดพรืดหัวเราะ แลไม่เข้ากับสถานการณ์นี้
จะว่าเขาเป็นเด็กที่แปลก แปลกจนสงสัยว่าเขาหัวเราะทำไม
เขาหัวเราะอาจารย์ที่เล่นคำตอบกับเขานั่นแหล, คิดไปเองได้
เฮย์โจวยิ้ม แถมแววตาของเขาใสซื่อจนดูอารมณ์ของเขา+
comment in response to
post
(อยาก... บวกจัง/🧎)
comment in response to
post
(จำได้ว่าเภสัชกรบอก..ทำแบบนี้)0.
เขาจำมาจากคำแนะนำจากร้านขายยา แต่ยิ่งนึกถึงแผลของซากิฮิโตะมันดูเป็นเรื่องใหญ่ จึงซื้อมาเยอะไปหน่อย
“ฮะๆ“ เขาทำเพียงยิ้มตอบ และสายตาเหลือบมองสบใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนหลุบกลับมาที่แผลต่อ
“ผมแค่คิดว่าซื้อมาไว้ดีกว่าขาดครับ”
เฮย์โจวกระดกขวดน้ำยาฆ่าเชื้อลงสำลีมาแตะอย่างหนักมือโดยลืมตัว
comment in response to
post
พรืด--
เฮย์โจวหลุดหัวเราะ ด้วยความที่เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะต่อล้อคำพูดของเขา ยกมือขึ้นป้องปิด
”จะโดนจริงๆก็ลำบากแย่“
เขายิ้มมุมปากดูแก่น และแล้วเขาจับข้อมือที่ยื่นมาให้ก่อนที่เขยิบตัวเข้าใกล้ๆ เพื่อต่อความสะดวก
”คุณพูดแบบนี้อีกรอบ แต่ไม่ได้ทำให้แผลติดตัวหายไปหรอก“
เขาจัดการล้างแผลด้วยขวดน้ำเปล่าซึมลงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาซับคราบเลือดออก
+
comment in response to
post
เขาร้องครางตอบรับคำเรียกนาม คล้ายรอฟัง
“อื้อ ใกล้สอบแล้วนะ”
ขยับสมุดจดกับกล่องดินสอในอ้อมแขนแนบข้างตัว
“กะว่าไปอ่านก่อนหมดคาบพัก แล้วคุณล่ะครับ?“
comment in response to
post
เฮย์โจวค่อยๆปล่อยชายแขนเสื้อของอีกฝ่ายในต่อมา สายตาของเขายังคงไม่หลบตา และไม่หวั่นไหว
เขาดูนิ่งดาย แต่เป็นห่วงอีกฝ่ายที่จะได้ยินอะไรไร้สาระนั่นมากกว่า เขารู้สึกทำอะไรไม่เข้าท่าเขาอีกแล้ว น่าจะปล่อยให้ได้ยินรับผลแย่ๆเข้าใส่ไปซะเหมือนที่เคยทำ
ให้ตาย... ถูกจับจ้องกลับ เขาก็รู้สึกอยากรู้ทำไมถึงต้องสังเกตขนาดนั้น
เขาชอบจริงๆจนอยากจะสนิทด้วยจัง เขาคลี่ยิ้ม
”ช่างสังเกตจัง“
+
comment in response to
post
?
เฮย์โจวเลิกคิ้วด้วยความงุนงน อย่างนั้น.. ที่ได้ยินเมื่อกี้คือ ‘ อะไร‘
เขาเงยหน้ามองคนสูงกว่าตน ทั้งที่เมื่อกี้เขาเพิ่งพูดเตือนไปแล้ว กลายเป็นเขาถูกเตือนเสียแล้ว ทว่าสายตาของเขาดั่งแก้วใสมองสบดวงตาคู่นั้นอย่างไม่เข้าใจ
’ได้ยินไหมนะ..?‘
“แล้วรู้เหรอครับว่าไปส่งผมที่ไหน?”
เขาถาม เพราะอีกฝ่ายอาสาไปส่ง
comment in response to
post
ทว่าไม่ทันที่จะนึกออก
”!!!“
เขาสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นระรัวแทบจะร่วงจากตาตุ่ม หันไปมองต้นเสียงที่จำได้ แต่ใกล้จนจับลมหายใจของอีกฝ่าย เขาไม่ได้ทำท่าทีผลักคุณออกอย่างรังเกียจ
“ซาคาอิคุง อย่าทำผมตกใจสิครับ อันตรายนะ“
เขารู้สึกตัวว่าไม่ควรปล่อยอีกฝ่ายขึ้นไป ฉับพลันรีบคว้าแขนเสื้อของอีกฝ่ายไว้ เขาหันไปมองที่ด้านข้าง ซึ่งตรงนั้นเด็กสาวสองคนกำลังคุยกัน แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของหล่อน
+
comment in response to
post
และเขาไม่อยากขัดจังหวะระหว่างสนทนา เพราะเขาได้ยินสิ่งที่พวกหล่อนคุยกันอย่างกับว่าที่นี่เป็นสาธารณะ
‘ตัวแทน’
‘ด้ายแดง..‘
’เงาขยับได้..‘
นึกอยากจะขบขันเหลือเกิน เขายกยิ้มมุมปากราวกับเด็กสนุกกับจินตนาการเป็นตุเป็นตะ
‘.. แดง จะว่าไปแล้ว ตอนที่อยู่ห้องสมุดตอ---’
เฮย์โจวทวนคำเมื่อกี้ชวนรู้สึกเอะใจ เขาทำหน้าครุ่นคิด
+
comment in response to
post
เฮย์โจวขอตัวจากกลุ่มเพื่อนเพื่อไปห้องสมุด กลายเป็นกิจวัตรของเขา เขากำลังเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง ประกอบกับเสียงพูดคุยระคนเสียงหัวเราะคิกคัก
จังหวะนั้นที่พูดถึงนามของเพื่อนร่วมชั้น ทำให้เขาชะงักเท้าหยุดลงกับพื้นขั้นของบันได วางมือนาบกับราว
”...“
เขาเงี่ยหูฟัง ทั้งที่ไม่ควรฟังข่าวลือซุบซิบที่แต่งเกินจริง
+
comment in response to
post
เขาคว้าจับข้อมือของเด็กดีตรงหน้าก่อนที่เลิกเสื้อคาร์นิแกนของอีกฝ่ายออกอย่างเบามือ เขาเห็นแผลถลอกปึกใหญ่เหมือนจากขูดกับถนนคอนกรีต
“อย่าปล่อยให้เสื้อทับไว้นะครับ”
ว่าจบแล้ว, เขาลุกรีบวิ่งไปยังที่ร้านขายยาทันที
.... ใช้เวลาไม่นานที่เขาหาซื้อยาทุกอย่างแทบจะเรียกว่าเยอะจริงๆ ที่ปรากฏยามเปิดถุงออก หยิบขวดน้ำเปล่า แอลกอฮอล์ และลีโอโพวิโดน
”ขอแขนคุณหน่อยครับ“
comment in response to
post
“เห็นแล้วครับ เฮ้อ เด็กหนอเด็กเอ๋ย...“
ขณะที่เดินพาซากิฮิโตะไปยังที่นั่งตามที่ตั้งใจ เฮย์โจวถอนหายใจแล้วหัวเราะเสียงนุ่มเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายตอบอย่างนั้นก็น่าชื่นชมอีกครา
“ขอบคุณครับ ถ้างั้น..“
เขาหันไปตามที่อีกฝ่ายบอกข้อมูลเมื่อครู่นี้ ทว่าจังหวะที่หันมา และสายตาหลุบมามองเห็นเลือดที่ซึมเป็นดวงรอบๆปลายเสื้อนั้น เขาจึงไม่ทันได้ที่จะพูดต่อจนจบ
“เลือดเยอะนี่”
+
comment in response to
post
(เอาล่ะ ไม่ผ่านของดี ขอวาสนาด้วย)
comment in response to
post
เขาถามออกไปอย่างใคร่รู้ เพราะมันแปลกแต่แรกที่เห็นอาจารย์ไม่กลัวสิ่งใดๆเลย
comment in response to
post
จังหวะที่ย่างกรายเข้าไปนั่งบนรางต้นไม้ เด็กหนุ่มได้กลิ่นหอมจนชะงักเล็กน้อย เหลือบหางตามองรอบๆตามมุมที่ ‘มัน‘ ชอบแวบตรงนั้นตรงนี่
”ขอบคุณครับ..“
แต่ทว่าเขารู้สึกเหมือนถูกบีบคั้นราวจมน้ำอย่างไรอย่างนั้น แต่มันเบาที่เขาสัมผัสถึงได้จนรู้สึกรำคาญ เขาถึงได้ไม่แสดงแผงฤทธิ์ออกมาให้อาจารย์เห็น
”จะว่าไปแล้ว.. อาจารย์มาอยู่คนเดียว ไม่โดนต้นไม้นี้จับกินหรอกเหรอครับ?“
+
comment in response to
post
“ครับ”
เขายิ้มตาหลับอย่างนุ่มนวล และอ่อนช้อย เขาเริ่มเอะใจตั้งแต่อีกฝ่ายพูดถึง ‘พวกเขา‘ แทนที่ ’พวกมัน‘ ก็พอเข้าใจว่าให้สำคัญ เขาไขว้มือไว้ข้างหลัง
หารู้ไม่ เหล่าผีเสื้อนี้จะใช่ผีเสื้อสักตัวจริงๆ?
เขาชะเง้อหน้ามองๆโดยรอบ
”แบบนั้น, อาจารย์ไม่ว่าอะไรล่ะก็ผมขอนั่งด้วยได้รึเปล่าครับ?”
comment in response to
post
มองอีกฝ่ายสบเข้าประสานกัน ก็สัมผัสถึงความเค้าอารมณ์ของอีกฝ่ายแล้วยิ้มบางๆ แล้วก้มตัวลงไปเพื่อช่วยพยุงหลังอีกฝ่ายโดยใช้มือจับอย่างระมัดระวัง
“ยืนไหวไหม? ซาคาอิคุง”
“หาที่นั่งทำแผลก่อน เดี๋ยวผมไปร้านขายยาสักครู่นะครับ”
เฮย์โจวหันมองโดยรอบๆบริเวณเพื่อหาที่นั่ง ก็เจอที่นั่งใต้ร่มต้นไม้
comment in response to
post
”ปกติของเพื่อนที่เป็นห่วงเป็นใยกันนะครับ“ เขายิ้ม
ในขณะเดียวกัน, เขาก้มมองดูเด็ก ดูท่ามีแผลน้อย เทียบไม่ติดกับฮีโร่ข้างๆ ก่อนปล่อยเด็กชายวิ่งไปหาแม่ที่มาหาลูกชายตัวเองอย่างตื่นตระหนกระคนเป็นห่วง จากนั้นเขาก็ก้มตัวลงไปนั่งย่องๆ
“คุณว่าอย่างนั้นล่ะก็คุ้มค่าที่จะช่วยชีวิตเด็กหรือ?“
เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบดั่งวารี ซึ่งเขาอยากรู้ความคิดของฮีโร่คนนี้
+