Profile avatar
thk-heijou.bsky.social
Shindaisuke Heijou | 17 yo.|2年O組| BackHome club 🍵 Doc: https://bit.ly/Heijou_THK
116 posts 413 followers 299 following
Regular Contributor
Active Commenter
comment in response to post
(อาจารย์ทรงงานหนักมากครับ/นวด)
comment in response to post
จังหวะคิ้วเรียวขมวดขึ้น เม้มริมฝีปากโดยไม่รู้สึกตัวว่าทำสีหน้าอะไรอยู่ เมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มเช่นนั้นเหมือนเฝ้าดูเขา เขาเปลี่ยนมือไปทารอบนอกตามที่อีกฝ่ายบอกจนเสร็จแล้ว จัดการใช้ผ้าสก๊อตและผ้าพันปิดแผลรอบแขน โดยไม่ลืมถามอีกฝ่าย แน่นไปไหม กระชับพอดีไหม ”ไม่เจ็บเหรอครับ?“
comment in response to post
“อ๊ะ ขอโทษนะ“ เฮย์โจวร้องหลงจวบกับชักมือ เงยหน้ามองคนเจ็บ แต่ไม่มีท่าทีความเจ็บใดๆ ทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะกดแผลหนักไป ‘ช่างทนทานดี?‘ เขาคิดในใจอย่างแปลกใจเหมือนเด็กน้อยที่ไม่เคยพบยังไงยังงั้น ทุกทีเห็นเพื่อนในแก๊งจะร้องโอดโอยเพราะเจ็บแผล แต่คนนี้ไม่ขนาดนั้น ราวกับ คน▪️▪️▪️ทั้งเป็น ”อ่อ.. บริเวณรอบนอกสินะครับ ขอโทษที่ผมบกพร่องไปนะ” +
comment in response to post
“สังเกตเล็กๆแล้วช่วยเหลือคนอื่น ทำให้คนอื่นรู้สึกดีกับคุณไหมครับ?“ ความหมายดูเชิงทำความรู้จักกับอีกฝ้าย ”ผมเองก็.. สังเกตอะไรอยู่ด้วย คุณชอบใส่กำไลเป็นประจำไหม?“ เขาหลุบตาก่อนลืมขึ้นไปมองสบอีกฝ่าย
comment in response to post
‘เผอิญเหรอ’ ”แค่นั้นก็น่าตกใจแล้วนะครับ” เฮย์โจวมองด้วยตากะพริบปริบก่อนที่คลี่ยิ้มแล้วกล่าวชมอย่างไม่คิดอะไร ขณะที่เขาเดินไปกับอีกฝ่ายมุ่งหน้าไปที่ใดก่อนแยกกันตามนัดหมายของตัวเอง ”ได้ครับ“ “อุ่นใจจัง ผมมีเพื่อนเช่นคุณเดินไปที่ห้องสมุดด้วยกันแล้ว ไม่งั้นจะได้ยิน ‘อะไรไม่ดี’ เข้าให้ซะปวดหัว” เขาขมวดคิ้ว ยกมือทาบอกราวกับกลุ้มใจ ดูอย่างไรเหมือนหมาแสร้งป่วยชัดๆ +
comment in response to post
(งั้นขอถามเพิ่มเติมในเด็มดีไหมครับ)
comment in response to post
ไม่ออก เหมือนกลวงลึกในหลุมมีภาพอาจารย์สะท้อนในดวงตากลมดั่งดวงจันทร์เต็มดวง “สงสัยว่า.. คุณมีพลังงานให้บางอย่างดึงดูดคุณรึเปล่าครับ?”
comment in response to post
ถ้อยคำของอีกฝ่านดูล้อเล่นหรือจริงจัง และน้ำเสียงเยี่ยงนั่น เขาทำท่าทีนิ่งหน่ายเหมือนไม่มีอะไรต้องกลัว กลับกันเขาอยากรู้ความคิดที่แปรผันจากความรู้สึกมากกว่า ทว่าเด็กหนุ่มก็หลุดพรืดหัวเราะ แลไม่เข้ากับสถานการณ์นี้ จะว่าเขาเป็นเด็กที่แปลก แปลกจนสงสัยว่าเขาหัวเราะทำไม เขาหัวเราะอาจารย์ที่เล่นคำตอบกับเขานั่นแหล, คิดไปเองได้ เฮย์โจวยิ้ม แถมแววตาของเขาใสซื่อจนดูอารมณ์ของเขา+
comment in response to post
(อยาก... บวกจัง/🧎)
comment in response to post
(จำได้ว่าเภสัชกรบอก..ทำแบบนี้)0. เขาจำมาจากคำแนะนำจากร้านขายยา แต่ยิ่งนึกถึงแผลของซากิฮิโตะมันดูเป็นเรื่องใหญ่ จึงซื้อมาเยอะไปหน่อย “ฮะๆ“ เขาทำเพียงยิ้มตอบ และสายตาเหลือบมองสบใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนหลุบกลับมาที่แผลต่อ “ผมแค่คิดว่าซื้อมาไว้ดีกว่าขาดครับ” เฮย์โจวกระดกขวดน้ำยาฆ่าเชื้อลงสำลีมาแตะอย่างหนักมือโดยลืมตัว
comment in response to post
พรืด-- เฮย์โจวหลุดหัวเราะ ด้วยความที่เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะต่อล้อคำพูดของเขา ยกมือขึ้นป้องปิด ”จะโดนจริงๆก็ลำบากแย่“ เขายิ้มมุมปากดูแก่น และแล้วเขาจับข้อมือที่ยื่นมาให้ก่อนที่เขยิบตัวเข้าใกล้ๆ เพื่อต่อความสะดวก ”คุณพูดแบบนี้อีกรอบ แต่ไม่ได้ทำให้แผลติดตัวหายไปหรอก“ เขาจัดการล้างแผลด้วยขวดน้ำเปล่าซึมลงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาซับคราบเลือดออก +
comment in response to post
เขาร้องครางตอบรับคำเรียกนาม คล้ายรอฟัง “อื้อ ใกล้สอบแล้วนะ” ขยับสมุดจดกับกล่องดินสอในอ้อมแขนแนบข้างตัว “กะว่าไปอ่านก่อนหมดคาบพัก แล้วคุณล่ะครับ?“
comment in response to post
เฮย์โจวค่อยๆปล่อยชายแขนเสื้อของอีกฝ่ายในต่อมา สายตาของเขายังคงไม่หลบตา และไม่หวั่นไหว เขาดูนิ่งดาย แต่เป็นห่วงอีกฝ่ายที่จะได้ยินอะไรไร้สาระนั่นมากกว่า เขารู้สึกทำอะไรไม่เข้าท่าเขาอีกแล้ว น่าจะปล่อยให้ได้ยินรับผลแย่ๆเข้าใส่ไปซะเหมือนที่เคยทำ ให้ตาย... ถูกจับจ้องกลับ เขาก็รู้สึกอยากรู้ทำไมถึงต้องสังเกตขนาดนั้น เขาชอบจริงๆจนอยากจะสนิทด้วยจัง เขาคลี่ยิ้ม ”ช่างสังเกตจัง“ +
comment in response to post
? เฮย์โจวเลิกคิ้วด้วยความงุนงน อย่างนั้น.. ที่ได้ยินเมื่อกี้คือ ‘ อะไร‘ เขาเงยหน้ามองคนสูงกว่าตน ทั้งที่เมื่อกี้เขาเพิ่งพูดเตือนไปแล้ว กลายเป็นเขาถูกเตือนเสียแล้ว ทว่าสายตาของเขาดั่งแก้วใสมองสบดวงตาคู่นั้นอย่างไม่เข้าใจ ’ได้ยินไหมนะ..?‘ “แล้วรู้เหรอครับว่าไปส่งผมที่ไหน?” เขาถาม เพราะอีกฝ่ายอาสาไปส่ง
comment in response to post
ทว่าไม่ทันที่จะนึกออก ”!!!“ เขาสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นระรัวแทบจะร่วงจากตาตุ่ม หันไปมองต้นเสียงที่จำได้ แต่ใกล้จนจับลมหายใจของอีกฝ่าย เขาไม่ได้ทำท่าทีผลักคุณออกอย่างรังเกียจ “ซาคาอิคุง อย่าทำผมตกใจสิครับ อันตรายนะ“ เขารู้สึกตัวว่าไม่ควรปล่อยอีกฝ่ายขึ้นไป ฉับพลันรีบคว้าแขนเสื้อของอีกฝ่ายไว้ เขาหันไปมองที่ด้านข้าง ซึ่งตรงนั้นเด็กสาวสองคนกำลังคุยกัน แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของหล่อน +
comment in response to post
และเขาไม่อยากขัดจังหวะระหว่างสนทนา เพราะเขาได้ยินสิ่งที่พวกหล่อนคุยกันอย่างกับว่าที่นี่เป็นสาธารณะ ‘ตัวแทน’ ‘ด้ายแดง..‘ ’เงาขยับได้..‘ นึกอยากจะขบขันเหลือเกิน เขายกยิ้มมุมปากราวกับเด็กสนุกกับจินตนาการเป็นตุเป็นตะ ‘.. แดง จะว่าไปแล้ว ตอนที่อยู่ห้องสมุดตอ---’ เฮย์โจวทวนคำเมื่อกี้ชวนรู้สึกเอะใจ เขาทำหน้าครุ่นคิด +
comment in response to post
เฮย์โจวขอตัวจากกลุ่มเพื่อนเพื่อไปห้องสมุด กลายเป็นกิจวัตรของเขา เขากำลังเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง ประกอบกับเสียงพูดคุยระคนเสียงหัวเราะคิกคัก จังหวะนั้นที่พูดถึงนามของเพื่อนร่วมชั้น ทำให้เขาชะงักเท้าหยุดลงกับพื้นขั้นของบันได วางมือนาบกับราว ”...“ เขาเงี่ยหูฟัง ทั้งที่ไม่ควรฟังข่าวลือซุบซิบที่แต่งเกินจริง +
comment in response to post
เขาคว้าจับข้อมือของเด็กดีตรงหน้าก่อนที่เลิกเสื้อคาร์นิแกนของอีกฝ่ายออกอย่างเบามือ เขาเห็นแผลถลอกปึกใหญ่เหมือนจากขูดกับถนนคอนกรีต “อย่าปล่อยให้เสื้อทับไว้นะครับ” ว่าจบแล้ว, เขาลุกรีบวิ่งไปยังที่ร้านขายยาทันที .... ใช้เวลาไม่นานที่เขาหาซื้อยาทุกอย่างแทบจะเรียกว่าเยอะจริงๆ ที่ปรากฏยามเปิดถุงออก หยิบขวดน้ำเปล่า แอลกอฮอล์ และลีโอโพวิโดน ”ขอแขนคุณหน่อยครับ“
comment in response to post
“เห็นแล้วครับ เฮ้อ เด็กหนอเด็กเอ๋ย...“ ขณะที่เดินพาซากิฮิโตะไปยังที่นั่งตามที่ตั้งใจ เฮย์โจวถอนหายใจแล้วหัวเราะเสียงนุ่มเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายตอบอย่างนั้นก็น่าชื่นชมอีกครา “ขอบคุณครับ ถ้างั้น..“ เขาหันไปตามที่อีกฝ่ายบอกข้อมูลเมื่อครู่นี้ ทว่าจังหวะที่หันมา และสายตาหลุบมามองเห็นเลือดที่ซึมเป็นดวงรอบๆปลายเสื้อนั้น เขาจึงไม่ทันได้ที่จะพูดต่อจนจบ “เลือดเยอะนี่” +
comment in response to post
(เอาล่ะ ไม่ผ่านของดี ขอวาสนาด้วย)
comment in response to post
เขาถามออกไปอย่างใคร่รู้ เพราะมันแปลกแต่แรกที่เห็นอาจารย์ไม่กลัวสิ่งใดๆเลย
comment in response to post
จังหวะที่ย่างกรายเข้าไปนั่งบนรางต้นไม้ เด็กหนุ่มได้กลิ่นหอมจนชะงักเล็กน้อย เหลือบหางตามองรอบๆตามมุมที่ ‘มัน‘ ชอบแวบตรงนั้นตรงนี่ ”ขอบคุณครับ..“ แต่ทว่าเขารู้สึกเหมือนถูกบีบคั้นราวจมน้ำอย่างไรอย่างนั้น แต่มันเบาที่เขาสัมผัสถึงได้จนรู้สึกรำคาญ เขาถึงได้ไม่แสดงแผงฤทธิ์ออกมาให้อาจารย์เห็น ”จะว่าไปแล้ว.. อาจารย์มาอยู่คนเดียว ไม่โดนต้นไม้นี้จับกินหรอกเหรอครับ?“ +
comment in response to post
“ครับ” เขายิ้มตาหลับอย่างนุ่มนวล และอ่อนช้อย เขาเริ่มเอะใจตั้งแต่อีกฝ่ายพูดถึง ‘พวกเขา‘ แทนที่ ’พวกมัน‘ ก็พอเข้าใจว่าให้สำคัญ เขาไขว้มือไว้ข้างหลัง หารู้ไม่ เหล่าผีเสื้อนี้จะใช่ผีเสื้อสักตัวจริงๆ? เขาชะเง้อหน้ามองๆโดยรอบ ”แบบนั้น, อาจารย์ไม่ว่าอะไรล่ะก็ผมขอนั่งด้วยได้รึเปล่าครับ?”
comment in response to post
มองอีกฝ่ายสบเข้าประสานกัน ก็สัมผัสถึงความเค้าอารมณ์ของอีกฝ่ายแล้วยิ้มบางๆ แล้วก้มตัวลงไปเพื่อช่วยพยุงหลังอีกฝ่ายโดยใช้มือจับอย่างระมัดระวัง “ยืนไหวไหม? ซาคาอิคุง” “หาที่นั่งทำแผลก่อน เดี๋ยวผมไปร้านขายยาสักครู่นะครับ” เฮย์โจวหันมองโดยรอบๆบริเวณเพื่อหาที่นั่ง ก็เจอที่นั่งใต้ร่มต้นไม้
comment in response to post
”ปกติของเพื่อนที่เป็นห่วงเป็นใยกันนะครับ“ เขายิ้ม ในขณะเดียวกัน, เขาก้มมองดูเด็ก ดูท่ามีแผลน้อย เทียบไม่ติดกับฮีโร่ข้างๆ ก่อนปล่อยเด็กชายวิ่งไปหาแม่ที่มาหาลูกชายตัวเองอย่างตื่นตระหนกระคนเป็นห่วง จากนั้นเขาก็ก้มตัวลงไปนั่งย่องๆ “คุณว่าอย่างนั้นล่ะก็คุ้มค่าที่จะช่วยชีวิตเด็กหรือ?“ เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบดั่งวารี ซึ่งเขาอยากรู้ความคิดของฮีโร่คนนี้ +