yumeto-kmi.bsky.social
Matsuoka Yumeto — 18 yrs Y.3 | Setter, ชมรมวอลเลย์บอล | dm open
3-E no.13 | 12115
———
#KMI_commu
https://bitly.cx/Yumeto
75 posts
801 followers
891 following
Regular Contributor
Active Commenter
comment in response to
post
ทั้งคู่หยุดรอคิว แล้วค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าเมื่อระยะแถวสั้นลงทีละนิด
“ ถ้ากับรสมัจฉะ… ซอสนมน่าจะเหมาะนะครับ ไม่ก็ท็อปปิ้งพวกช็อกโกแลต ”
เสนอความเห็นไปตามที่อีกฝ่ายถาม
เผลอเพียงแปปเดียวก็ถึงคิวของพวกเขาแล้ว
“ เอาไอศกรีมรสนมฮอกไกโด เพิ่มซอสสตอเบอร์รี่ ใส่ถ้วยครับ ”
ไม่กล้ากินแบบใส่โคนแล้วสิ
comment in response to
post
ทั้งคู่เดินมาจนถึงร้าน แล้วจึงเข้าไปต่อแถวรอคิวหลังคนอื่น ๆ
“ ก็… ไม่ได้ต่างอะไรจากเดิมมากนะครับ ”
หันไปคุยกับคนข้างกายพลางทำหน้าเหมือนครุ่นคิดไปด้วย
“ มีการจัดห้องใหม่ก็ได้อยู่กับคนใหม่ ๆ ดูแล้วน่าสนุกดีนะครับ ”
“ ยูเซย์คุงล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง? ”
ระหว่างที่ถามไถ่แถวก็ค่อย ๆ สั้นลงเรื่อย ๆ
comment in response to
post
เขาพยักหน้าพลางเดินตามอีกฝ่ายไป ไม่ได้ทิ้งระยะห่างจึงทำให้อยู่ข้างกันได้
ระหว่างนั้นก็ลองชิมรสชาติไอศกรีมที่ตอนแรกพลาดทำตกไปด้วย ดวงตาฉายแววประกายขึ้นมาเล็กน้อย
“ อืม… อร่อยดีนะครับ ”
รอยยิ้มบางปรากฎขึ้นบนใบหน้า
“ รสชาติถูกปากอิจิกะซังไหมครับ? ”
comment in response to
post
“ อืม… ไม่หรอกครับ ”
เขาคลี่รอยยิ้มบางอย่างเป็นมิตร ถึงจะดูแปลกใหม่ในสายตาเขาแต่ก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี
“ ผมคงต้องไปซื้อไอศกรีมใหม่ซะแล้ว ”
comment in response to
post
เมื่อได้รับไอศกรีมมาก็พยักหน้ายกยิ้มให้คุณเจ้าของร้าน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกมาหาที่ยืนไม่ขวางคน
“ อ้อ— ความจริงตอนนั้นผมกำลังจะกลับบ้านน่ะครับ ”
หากเดินตรงไปอีกหน่อยก็จะไปถึงย่านอากะ
“ ป่านนี้คุณแม่คงรอให้กลับไปทานข้าวด้วยกันแล้ว ”
comment in response to
post
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะชวนคุยเก่งพอควร ทำเอายูเมโตะรู้สีกโล่งใจปนเกรงใจไปด้วย
“ ใช่ครับ อยู่ปี 3 น่ะ ”
รอยยิ้มบางแต่งแต้มใบหน้าในขณะที่กล่าว
“ นากามูระซังล่ะครับ? ”
comment in response to
post
“ อืม… เอาแบบนั้นก็ได้ครับ ”
ก็อยากทานอยู่ดีนั่นล่ะนะ ถึงได้ตอบตกลงไปพร้อมพยักหน้าให้
“ ยูจีนคุงจะเอารสอะไรเหรอครับ? ”
ว่าพลางหันไปยังทางที่ตนเดินผ่านมาก่อนหน้านี้ เริ่มออกเดินไปพร้อม ๆ กับอีกฝ่าย
comment in response to
post
“ อืม… หรือจะเป็นคนที่อยากให้จุนยะคุงรับรู้ความรู้สึกอย่างเดียวรึเปล่าครับ? ”
“ อยากให้รู้แค่ว่ามีคนที่ชอบจุนยะคุงอยู่— อะไรแบบนี้น่ะ ”
ก็ลองทายออกไปตามคำที่อีกฝ่ายพึมพำออกมา เอาหัวชนกำแพงแบบนั้นไม่เจ็บเหรอนั่น
comment in response to
post
“ ใช่ครับ ”
พยักหน้าตอบกลับเมื่ออีกฝ่ายถามถึงตำแหน่งของร้าน
“ ถ้างั้นเดินไปด้วยกันก็ได้นะครับ ”
เผยรอยยิ้มบาง ๆ ขึ้นมาบนใบหน้าก่อนจะก้าวไปยืนอยู่ข้างอีกคน และเมื่อเข้าใจตรงกันแล้วก็เดินไปพร้อม ๆ กัน
อาจจะเพราะเป็นคนเงียบ ๆ ทั้งคู่ ทำให้ระหว่างเดินแทบไม่ปริปากพูดกันเลย แต่จะว่ายังไงดี— ไม่ค่อยอึดอัดเท่าไหร่นะ
comment in response to
post
ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองก็เงยหน้าขึ้นมอง ดูเหมือนจะเป็นคนคุ้นหน้าเสียด้วย
“ ไมจัง สวัสดีครับ ”
แม้ใบหน้าจะแต้มรอยยิ้ม แต่ก็ดูเหมือนจะแอบแฝงความเศร้าอยู่นะ
“ นั่นสินะครับ… ”
ตอบกลับที่อีกฝ่ายบอกว่าไอศกรีมก้อนนี้คงไม่อยากให้เขากิน
“ ผมยังไม่ได้ลองชิมเลย น่าเสียดายจัง ”
comment in response to
post
ยูเมโตะหัวเราะแฮะออกมาเบา ๆ หากไม่เงี่ยหูฟังดี ๆ คงไม่ได้ยิน
” อย่างอื่นที่ชอบ… ก็คงเป็นนมสดล่ะมั้งครับ รู้สึกเหมือนต้องดื่มทุกวันเลยน่ะ “
นาน ๆ ทีจะมีคนถามความชอบอื่นของเขาบ้าง แอบดีใจอยู่นิด ๆ ยังไงก็ไม่รู้
และในที่สุดก็ถึงคิวของพวกเขา
” ผมเอารสนิวยอร์กชีสเค้ก ใส่ถ้วยครับ ส่วนคนนี้… “
เอ่ยชื่อรสที่เพิ่งเข้ามาใหม่ไปแล้วรอว่าอีกฝ่ายจะเอาแบบเดียวกันหรือเปลี่ยนใจไปแล้ว
comment in response to
post
ไม่นานก็ได้ไอศกรีมรสนมใส่ถ้วยมาเรียบร้อย ถือไว้ด้วยสองมือเพราะกลัวจะเกิดเหตุซ้ำน่ะ
“ มัตสึโอกะ ยูเมโตะครับ ”
ว่าพร้อมพยักหน้าเบา ๆ
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ นากามูระซัง ”
ค่อย ๆ ขยับตัวหลบคนที่ต่อแถวรอซื้อไอติมเพราะก็ได้ส่วนของตัวเองแล้ว สายตาเหลือบมองหาที่นั่ง
ใจก็อยากถามอยู่หรอกว่าเรียนอยู่แถวนี้เหรอ? แต่ก็ยังไม่ได้พูดออกไป
comment in response to
post
อีกฝ่ายพูดออกมารัว ๆ จนยูเมโตะตามแทบไม่ทัน ความรู้สึกเสียดายค่อย ๆ จางหาย
“ จะเลี้ยงผม?… ไม่ต้องก็ได้นะครับ ”
เห็นอีกฝ่ายกวักมือเรียกก็ก้าวตามไปอย่างห้ามไม่ได้ เรื่องโดดเวรก็ยังไม่ได้คุยต่อเลย
“ ชอบรสนมฮอกไกโดครับ ”
เขาตอบกลับไปพร้อมพยายามเร่งฝีเท้าตามให้ทัน
“ ที่ว่า3โคนนั่น— ความจริงผมกินแค่โคนเดียวก็คงอิ่มแล้วล่ะครับ ”
comment in response to
post
“ ก็… ชอบนะครับ ”
ตอบกลับไปในระหว่างที่ค่อย ๆ ก้าวเดินเมื่อแถวขยับ
ความจริงยูเมโตะไม่ค่อยเรื่องมากเรื่องของกินอยู่แล้ว ยิ่งของหวานยิ่งไม่มีปัญหา
“ ชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอครับนี่ ”
ตอบกลับเรื่องที่สีหน้าตัวเองดูผิดหวังน่ะ แอบอายนิดหน่อยตอนโดนทักแบบนั้น
comment in response to
post
“ อืม… ถ้าเซย์รันคุงว่าแบบนั้น ”
เขาเหลือบมองไอศกรีมอีกรอบก่อนจะเงยหน้ากลับมามองอีกฝ่าย
“ เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ”
พยักหน้าหงึกหงัก
“ สงสัยผมคงต้องซื้อแบบถ้วยแทนซะแล้ว ”
เอ่ยเชิงติดตลกในแบบของเขาแล้วเตรียมตัวหันกลับไปทางที่ตัวเองเดินผ่านมาก่อนหน้านี้
comment in response to
post
โดนแตะไหล่เข้าให้ก็หันขวับไปมอง สังเกตเห็นใบหน้าคุ้นเคยก็ถึงกับเลิกคิ้วขึ้น
“ ยูจีนคุง ”
ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยแม้แววตาจะดูเสียดาย
“ ก็จริงนะครับ… แต่ผมยังไม่ได้ลองทานเลย ”
เหลือแต่โคนไอติมซะแล้ว
comment in response to
post
ยูเมโตะเมื่อได้ยินเสียงทักก็ละสายตาจากขนมหวานที่เพิ่งตกลงไปเมื่อครู่
“ อะ— ยูเซย์คุง ”
ค่อย ๆ คลี่ยิ้มบางถึงแม้จะแอบแฝงความรู้สึกเสียดายไว้
“ นั่นสินะครับน่าเสียดายจัง… ผมคงต้องไปซื้อใหม่ซะแล้ว ”
มองโคนไอติมที่ยังพอทานได้แล้วหันกลับไปในทางที่ผ่านมา สงสัยต้องวนไปที่ร้านอีกรอบ
comment in response to
post
ยูเมโตะขยับตัวไปยืนข้าง ๆ พลางมองตามนิ้วไปอย่างพิจารณา
ยกนิ้วขึ้นมาแตะปลายคางก่อนจะพูด
“ สารภาพรักเหรอครับ? แบบนั้นก็ฟังดูวิเศษเลยนะ ”
“ แต่ว่า… ไม่มีชื่อของคนเขียนนี่นา ”
แล้วแบบนี้จะรู้ได้ยังไงว่าใครเขียนให้น่ะ
comment in response to
post
“ เมื่อกี้ผมคงสะเพร่าไปเองล่ะครับ ”
ก็แค่หมุนตัวหันปกติแต่ก้อนของหวานดันปลิวออกมาซะงั้น ได้ยังไงกันนะ
มองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างสนใจก่อนที่จะได้เดินกลับไปที่ร้านอีกรอบ
“ เอาใบไม้วางไว้แบบนั้น… อย่างกับห่มผ้าส่งเข้านอนเลยนะครับ ”
พูดความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวไปซะได้ จะฟังดูแปลกรึเปล่านะ
comment in response to
post
ยูเมโตะพยักหน้ารับอีกครั้งก่อนจะเดินไปต่อคิวพร้อม ๆ กับอีกฝ่าย คนเยอะกว่าก่อนหน้านี้ที่เขามา
“ เวลาเลิกงานแบบนี้คนเต็มเลย… ”
ว่าเบา ๆ แล้วหันไปหาคู่สนทนา
“ อิจิกะซังก็ชอบไอศกรีมเหรอครับ? ”
comment in response to
post
ชายหนุ่มสะดุ้งเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกกอดคอ เสียงทักแสนคุ้นเคยทำให้ต้องหันมอง
“ จุนตะคุง ”
เขาทวนชื่อ ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยทั้ง ๆ ที่หางคิ้วหลุบลง
“ ผมไปด้วยได้อยู่แล้วครับ… แต่ว่า โดดเวร? ”
เสียดายไอติมมากก็เลยว่าจะวนกลับไปซื้อใหม่ แต่เหมือนพาอีกฝ่ายโดดเวรแบบนี้ก็ไม่ดีรึเปล่านะ?
comment in response to
post
ยูเมโตะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริเวณนั้นพอดี สังเกตเห็นคนสีผมคุ้นเคยเข้าให้
เมื่อเดินไปหาก็เหมือนจะได้ยินอีกฝ่ายพูดอะไรสักอย่างอยู่คนเดียว
“ จุนยะคุง? ”
ปกติเขามักไม่ทักใครก่อนเท่าไหร่ แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรรึเปล่า แถมยังชื่อบนกำแพงนั่นอีก
” อืม… มีคนมาเขียนไว้เหรอครับ? “
comment in response to
post
“ อืม… นั่นสินะครับ คงสนุกสำหรับรินจังแน่ ๆ ”
ยูเมโตะไม่ได้กลัวเรื่องลี้ลับมากนัก ถึงจะพบเจอด้วยตัวเองก็คงไม่รู้สึกถึงพิษภัย
“ เอ— แต่เมื่อกี้สิ่งนั้นแค่เดินผ่านไปเองนะครับ ”
เหมือนจะบอกเป็นนัยว่าก็คงไม่ได้มาร้ายหรอก
comment in response to
post
“ รสนมเหมือนกันครับ ”
มองคู่สนทนาสลับกับคุณเจ้าของร้าน ใบหน้าแต่งแต้มรอยยิ้มที่ยังคงแฝงความเสียดาย
เหมือนคนตักไอติมจะยังคุ้นหน้าเขาอยู่ด้วย ก็เพิ่งแวะมาเองนี่นะ
“ ของผมเอาเป็น… ใส่ถ้วยก็แล้วกันครับ ”
สุดท้ายก็เปลี่ยนใจไม่เลือกแบบโคนแล้ว
comment in response to
post
( ได้เลยค้าบ )
ยูเมโตะยิ่งมองก้อนไอศกรีมนิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จนลานไหล่กระตุกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงทัก
“ อ่า— คือผม… ”
แล้วหันไปยิ้มแฮะให้นิดหน่อย
“ เผลอทำไอศกรีมตกน่ะครับ ”
เหมือนจะลอบผ่อนลมหายใจออกมาด้วย
comment in response to
post
ยูเมโตะพยักหน้าให้เล็กน้อย เพราะรู้สึกเสียดายโคนไอติมก็เลยค่อย ๆ กินมันไปด้วยระหว่างเดินตาม
“ ความจริงเมื่อกี้ก็เป็นรสใหม่ด้วยล่ะครับ ”
หมายถึงอันที่ทำตกไปน่ะ ยังไม่ทันได้เข้าปากเลย
“ คงต้องรอลองไปพร้อม ๆ กับอิจิกะซังแล้ว ”
comment in response to
post
( ได้เลยครับ✨ )
ยูเมโตะเองก็กำลังมองก้อนไอศกรีมที่ทำตกไปด้วยความเสียดาย จนเกือบลืมสังเกตอีกฝ่ายเข้า
“ นั่นสินะครับ… ผมคงต้องไปซื้อใหม่แล้ว ”
ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยแต่หางคิ้วกลับหลุบลง
comment in response to
post
( โยคุงเวอร์ชั่นนี้น่ารักมาก🥺✨ )
comment in response to
post
ตอนโดนวางมือที่ไหล่ก็เหลือบมองนิดหน่อย ไม่ได้ปัดออกแต่อย่างใด
“ ได้นะครับ ”
“ แต่รอบนี้ควรซื้อแบบโคนรึเปล่านะ… ”
เหมือนจะเป็นการบ่นพึมพำกับตัวเอง เพราะความเสียดายเมื่อครู่ยังคงอยู่
สักพักก็หันกลับไปทางที่ร้านไอติมตั้งอยู่ ชี้นิ้วเป็นการบอกอีกคนเชิงว่าไปกันเถอะ
comment in response to
post
เห็นอีกฝ่ายดูกำลังสนุกกับการเดาความเป็นไปได้ต่าง ๆ จนเข้ามาประเด็นเรื่องลี้ลับ
ทำเอาเจ้าของไรผมสีชมพูกระพริบตาปริบ ๆ
“ สิ่งไม่มีชีวิต… นั่นสินะครับ ”
“ ถ้ารินจังมองเห็นแสดงว่าเขาอยากให้รินจังมาเป็นเพื่อนด้วยรึเปล่านะ? ”
ไม่ได้จงใจพูดแกล้ง แค่ตอบไปตามที่คิดหน้าซื่อ ๆ
comment in response to
post
พอโดนทักก็เหมือนจะสะดุ้งขึ้นมานิดหน่อย แม้จะยากที่จะสังเกตก็เถอะ
“ อ่า— ไม่เป็นไรครับ ”
หันไปหาต้นเสียงก่อนจะยกยิ้มบางให้ หางคิ้วที่หลุบลงเล็กน้อยทำให้รู้เลยว่าเขาเสียดายจริง ๆ
“ ผมคงจะไปซื้อใหม่ล่ะ… ”
comment in response to
post
( ได้เลยครับ✨ )
“ อะ— อิจิกะซัง ”
ทันทีที่เงยหน้ามาจากก้อนไอศกรีมก็สังเกตเห็นอีกฝ่ายเข้า พยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย
“ นั่นสินะครับ… ผมว่าจะไปซื้อใหม่พอดี ”
ถึงจะยิ้มอยู่แต่หางคิ้วกลับหลุบลงซะงั้น
“ จะไปด้วยกันก็ได้นะครับ ”
ในเมื่ออีกฝ่ายชวนเขาก็ไม่ปฏิเสธ
comment in response to
post
ยูเมโตะมองก้อนไอศกรีมตรงหน้านิ่ง ๆ เหมือนจะรู้สึกเสียดายจริง ๆ
ก็เลยตัดสินใจหันกลับไปในทิศที่เดินผ่านมา กะว่าจะกลับไปที่ร้านสักหน่อย
แต่ก็เห็นคนคุ้นหน้ากำลังยกโทรศัพท์ขึ้นมาอยู่
“ …รินจัง? ”
comment in response to
post
“ รินจัง! ”
ยูเมโตะตกใจจนน้ำเสียงที่พูดออกมาดูจะเสียงดังกว่าปกตินิดหน่อย นั่นก็เพราะเพื่อนที่เดินมาด้วยกันดันชนเสาเข้าได้
“ เป็นอะไรรึเปล่าครับ? เจ็บมากไหม? ”
จากที่เดินตามมาข้างหลังก็รีบขยับไปยืนข้าง ๆ ทันที
“ เมื่อกี้… เหมือนจะเป็นแมวรึเปล่านะครับ ”
เพราะสังเกตว่าเธอกำลังมองตามอะไรสักอย่างอยู่ถึงได้ทายขึ้นมา