rkm-takumi.bsky.social
นิชิโนยะ ทาคุมิ Nishinoya Takumi 西谷 匠海 | Seicho High School 2 - B Art Club
(บวกได้ทุกโรล เนียนรู้จักได้เฉพาะบางคน)
☁️ : bit.ly/3VqaMST ( อัพเดตเรื่อยๆ ) / Status&Doc
374 posts
157 followers
161 following
Getting Started
Active Commenter
comment in response to
post
ทาคุมิพยักหน้ารับคำของอีกฝ่าย ดวงตาเรียบนิ่งฉายแววเข้าใจ
“ครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ อาโอสึกิซัง”
กล่าวลาอย่างสุภาพ ก่อนจะหันหลังไปยังทิศทางที่ตั้งใจจะเดินต่อ แสงที่ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ทำให้เขาคิดว่าควรรีบเก็บภาพต่อ ก่อนที่ช่วงเวลานั้นจะหายไป
(ขอบคุณสำหรับรูทนะคะ✨!)
comment in response to
post
เขาเงยหน้ามองฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเล็กน้อย
“ถ้างั้น… ผมจะไปที่นั่นครับขอบคุณนะครับ..อาโอสึกิซังช่วยผมไว้ได้เยอะเลย”
โค้งผงักหัวขอบคุณอีกฝ่ายที่ช่วยแนะนำให้ที่อยากขอบคุณมากจริงๆ ก่อนจะเงยหน้ามายิ่มให้บาง ๆ
“เหมือนคุณช่วยจุดประกายความคิดบางอย่างให้ผมเลยครับขอบคุณจริงๆ นะครับ..”
comment in response to
post
ทาคุมิฟังเงียบ ๆ ขณะมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนกำลังใช้ความคิด
พอคิดตามที่อีกฝ่ายพูดแล้ว ก็รู้สึกว่าน่าสนใจขึ้นมาเหมือนกัน
“ฟังดูเป็นตัวเลือกที่ดีนะครับ” เขาพยักหน้าช้า ๆ
บรรยากาศที่เงียบเหงาแต่แฝงความอบอุ่น แสงโคมไฟและไฟประดับที่เริ่มส่องสว่างในตอนเย็น ต้นไม้ไร้ใบที่สะท้อนเงาลงบนผืนน้ำ…
“ถ้ารอให้ฟ้ามืดขึ้นอีกหน่อย แสงไฟที่สะท้อนผิวน้ำคงช่วยเสริมบรรยากาศได้มากขึ้นสินะครับ..“
+
comment in response to
post
“เพราะงั้น… ขอบคุณนะครับ”
เป็นอีกครั้งที่ริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมา แม้จะจางราวกับหมอกจางในฤดูหนาว แต่ก็มีความอบอุ่นเจืออยู่ในนั้น
comment in response to
post
ทาคุมินิ่งไปครู่หนึ่งมองอีกฝ่ายที่หลุบตาลง ราวกับกำลังพิจารณาคำพูดของเธอ
“…คุณไม่ได้พูดอะไรไม่ดีหรอกครับ”
เขาตอบกลับเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นมีความนุ่มนวลเล็กน้อย
“และ… ผมก็ไม่คิดว่าคุณช่วยอะไรไม่ได้”
“…ผมเองก็ยังจัดการกับมันไม่ได้เหมือนกัน”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเบนสายตากลับไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง
+
comment in response to
post
ทาคุมิไม่ได้ตอบกลับทันที แต่ปล่อยให้คำพูดของอีกฝ่ายล่องลอยอยู่ชั่วครู่ สายตาของเขาเผลอมองตามเธอขึ้นไปยังท้องฟ้าสีครามที่แต่งแต้มด้วยแสงไฟในค่ำคืน
“…อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะครับ”
เขาพูดขึ้นเบาๆพลางเหม่อมองสีสันรอบตัว ราวกับกำลังคิดตามคำพูดของอีกฝ่าย
“บางทีปีหน้าพวกเราอาจจะมองสีฟ้าคนละแบบกับตอนนี้ก็ได้”
“…แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องแย่หรอก”
(สามารถปล่อยบอทให้เด็กๆคุยกันได้เลยนะคะ✨)
comment in response to
post
(55555555555555 ขอฝากโคฮารุด้วยนะคับคุณพ่อ!🥺🫶)
comment in response to
post
(สามารถต่อรูทหรือจบรูทได้เลยนะคะหลังจากนี้🫶✨)
comment in response to
post
เขาเงียบไปชั่วครู่ มองสีหน้าของอีกฝ่ายขณะฟังคำพูดนั้น
“…ครับ”
ตอบกลับไปสั้น ๆ แม้สายตาจะลังเลเล็กน้อย แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรเพิ่มเติม
“หวังว่าจะไปได้ด้วยดีนะครับ”
แม้คำพูดจะฟังดูเรียบง่าย แต่ก็เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจจริง เขารู้ดีว่าการดูแลสิ่งมีชีวิตสักตัวนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
เขาหลุบตาลงนิดหนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้
“ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้ บอกได้นะครับ”
comment in response to
post
(ขอบคุณเช่นกันนะคะ ไว้ถ้าหากทาคุมิวาดเสร็จแล้วจะมาให้อิโรฮะจังนะคะ! 🫶✨🥺)
comment in response to
post
(โอ้ว..ขอโคเป็นรับรู้ช่วงเช้าไว้ละกันค่ะ ขอบคุณมากๆนะคับสำหรับช็อกโกแลต คาเมะทานิซัง ✨😭)
comment in response to
post
“ผมคิดว่าจะหาแสงที่เหมาะกับบรรยากาศที่อยากเก็บไว้ในช่วงเวลานี้ไว้น่ะ..”
ทาคุมิเอ่ยขึ้นราวกับพูดกับตัวเอง ก่อนจะหันกลับมามองอีกฝ่าย
“อาโอสึกิซังมีสถานที่ไหนแนะนำไหมครับ?”
เขาถามออกไป ไม่ได้มีปัญหากับการตัดสินใจเองหรอก แต่ไหน ๆ ก็มีคนที่ดูจะรู้จักเมืองนี้ดีกว่าอยู่ด้วยกันทั้งที
comment in response to
post
“…เปล่าครับ”
เขาส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะมองอีกฝ่ายนิ่งๆ
“…เข้าใจดีสินะครับ”
ทาคุมิหลุบตาลงเล็กน้อย ราวกับกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง
“ผมเองก็…พอจะเข้าใจเหมือนกัน”
แม้จะไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น แต่แววตาของเขากลับดูอ่อนลงกว่าปกติเล็กน้อย คล้ายกับว่าได้พบใครสักคนที่เข้าใจความรู้สึกนี้เช่นกัน
comment in response to
post
ทาคุมิคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้ แม้มันจะจางจนแทบสังเกตไม่เห็นก็ตาม
“…ขอบคุณนะครับ โมริสึกิซัง”
comment in response to
post
เขาเงียบไปครู่หนึ่งหลังจากฟังคำพูดของอีกฝ่าย ทอดมองไปข้างหน้า ก่อนจะค่อย ๆ หลุบลงต่ำ
“…ใช่ครับ”
ทาคุมิเอ่ยเสียงแผ่ว คล้ายกับกำลังทบทวนบางอย่างในใจ
“ผมเองก็ยังรับมือกับมันได้ไม่ดีนักหรอก”
เขาเผลอกำมือแน่นขึ้นเล็กน้อย โดยไม่รู้ตัว
“แต่…ถ้ามีคนที่เข้าใจ แม้จะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรได้ทั้งหมด แต่ก็คงช่วยให้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเกินไปจริง ๆ”
+
comment in response to
post
“ก็บ่อยอยู่นะครับ..”
เขาตอบพลางเหลือบมองอีกฝ่ายที่กำลังเปิดดูรูปถ่าย
จาดนั้นก็ละสายตาไปมองทิวทัศน์รอบตัว สายลมเย็น ๆ พัดผ่าน ทำให้บรรยากาศดูสงบลงเล็กน้อย
comment in response to
post
เขาเดินตามอีกฝ่ายไปยังเคาน์เตอร์พลางเหลือบตามองของที่อยู่ในตะกร้า ก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ
“ไม่ล่ะครับ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วครับ..“
ทาคุมิหยิบของบางส่วนออกจากตะกร้าเพื่อช่วยจัดให้เรียบร้อยขึ้น ก่อนจะเหลือบมองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง
“…ว่าแต่ ทำไมคาเมะทานิซีงถึงรับเลี้ยงเจ้าตัวนี้เหรอครับ..?”
comment in response to
post
“ศาลเจ้าเหรอครับ…”
เขาทวนคำเบา ๆ พลางเหลือบมองบอร์ดประกาศอีกครั้ง ราวกับตรวจสอบสถานที่ที่ใกล้ที่สุด
ก่อนจะพยักหน้ารับเห็นด้วยกับอีกฝ่าย
“งั้น…ลองไปดูกันเถอะครับ”
พูดจบก็หันไปทางที่ศาลเจ้าอยู่
comment in response to
post
“แต่ถ้าให้พูดตรงๆ ผมเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าจริงๆ แล้วตัวเองเปลี่ยนไปหรือเปล่า”
“บางที…อาจจะแค่กำลังพยายามเปลี่ยนอยู่..“
comment in response to
post
“ผมเหรอครับ…”
เขาทวนคำถาม ก่อนจะหลุบตาลงเล็กน้อยเหมือนใช้ความคิด
“…สิ่งที่เปลี่ยนไป…”
ริมฝีปากขยับเล็กน้อย แต่เขากลับไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาทันที ราวกับกำลังพิจารณาคำตอบของตัวเองอยู่
“…อาจจะเป็นตัวผมเองครับ”
เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในยามนี้เบื้องหน้า สายตาทอดไปไกล
+
comment in response to
post
"หืม-"
"อ้อ ที่เธอบอกตอนที่ผมไปทำขนมที่บ้านเธอสินะ จำได้สิทำไมจะจำไม่ได้ล่ะผมน่ะความจำดีจะตายไป"
แล้วก็หยุดยืนพิจารณาวิเคราะห์ดูมาการองที่อีกฝ่ายทำ ไม่ได้ดูแย่นี่นา จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนกับคุกกี้ยี่ห้อนั้นเลยนี่...
"นี่เธอ...ตั้งใจทำอันนี้ให้ผมโดยเฉพาะเลยรึปล่าวครับ"
แอบพูดแบบกระซิบเบาๆ เหมือนไม่อยากให้ใครได้ยิน ออกจะเป็นความลับ(?)ไม่ใช่หรอเรื่องนี้ ก็มันไม่ใช่แค่ช็อคโกแลตปกติทั่วไป?
comment in response to
post
“…ครับ”
เขาพยักหน้าให้คำตอบของอีกฝ่าย ก่อนจะเหลือบมองรอยยิ้มที่เผลอเผยออกมาอย่างเป็นธรรมชาติของเธอ
ดูเหมือนจะดีใจจริง ๆ สินะ…
ทาคุมิหลุบตาลงเล็กน้อย คลี่ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับ แม้ว่าจะจางจนแทบสังเกตไม่เห็นก็ตาม
“ถ้าอย่างนั้น…ผมจะพยายามให้ดีที่สุดครับ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ไว้เจอกันที่ห้องชมรมนะ..“โค้งให้อีกฝ่ายเบาๆก่อนจะหันหลังเดินไปทางของตัวเอง
comment in response to
post
“…คุณมองแบบนั้นเหรอครับ”
ทาคุมิเลิกคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดของอีกฝ่าย ประหลาดใจนิดหน่อย ก่อนจะหลุบตามองต่ำเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ผมไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนแบบนั้นหรอกครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ไม่ได้ปฏิเสธตรง ๆ เพียงแค่แสดงความเห็นของตัวเองเท่านั้น
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้
“ขอบคุณนะครับ”
comment in response to
post
(ในส่วนของการโรล-โคสามารถเล่นย้อนทล.ได้ทั้ง 2 วันตามอัธยาศัยเลยค่ะ)
[ชินดันต่างๆ]
สุ่มไกด์ไอเดียเหตุการณ์ : th.shindanmaker.com/1232155
สุ่มพรอพสำหรับเข้าชุดเอง : th.shindanmaker.com/1232154
comment in response to
post
เขากวาดตามองบอร์ดประกาศ ก่อนจะหยุดสายตาลงที่ข้อความเกี่ยวกับสถานที่ที่ใกล้ที่สุด
“ดูเหมือนว่ามีอยู่สองที่นะครับ ห้องสมุดกับศาลเจ้าใกล้ ๆ แถวนี้นะครับ..”
เขาเอ่ยขึ้นพลางเหลือบมองเล็กน้อย รอฟังความคิดเห็นของอีกฝ่าย
“คุณอิจิเสะซังอยากลองไปที่ไหนก่อนดีครับ?”
comment in response to
post
ทาคุมิชะงักไปทันทีที่เห็นน้ำตาของอีกฝ่าย ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปในทันที
สังเกตท่าที มือที่ยกขึ้นปิดหน้า ความพยายามเช็ดน้ำตาออกอย่างลนลาน ราวกับไม่อยากให้เขาเห็น
เขาเบือนสายตาออกไปชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“…ไม่เป็นไรนะครับ”
“ถ้าคุณยังไม่อยากพูดตอนนี้… ก็ไม่เป็นไร”
เขาพูดด้วยโทนเสียงที่แผ่วเบาแต่มั่นคง แสดงออกถึงความเข้าใจ
comment in response to
post
ทาคุมิเบนสายตาออกไปมองวิวเบื้องหน้า ของช่วงเวลานี้ทอดลงมากระทบกับบรรยากาศรอบตัว ทำให้สีสันต่าง ๆ ดูนุ่มนวลขึ้น
“เฉดของสีฟ้ามีมากมายจริง ๆ ครับ”
เขาพูดพลางไล้นิ้วไปตามเส้นสีในสมุดของตัวเอง
“เหมือนกับทุก ๆ ปีที่ผ่านไป แม้ว่าจะเป็นสถานที่เดิม แต่มันก็ไม่เคยเหมือนเดิมเสียทีเดียว”
“…แล้วสำหรับคุณล่ะครับ?”
“มีอะไรที่คุณมองว่ามันเปลี่ยนแปลงไปทุกปีบ้างหรือเปล่า?”
comment in response to
post
ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนจะมองไปยังสมุดวาดภาพในมือของตัวเอง เขาไล่สายตาผ่านภาพสเก็ตช์เก่า ๆ ที่ตัวเองเคยวาดไว้ในแต่ละปี
“…พอคุณพูดแบบนั้นแล้ว มันก็ดูเป็นแบบนั้นจริง ๆ ด้วยนะครับ”
“ผมไม่เคยคิดถึงมันในแง่นั้นมาก่อนเลย แค่วาดไปเรื่อย ๆ ตามที่ตัวเองมองเห็นในแต่ละปีเท่านั้น”
+
comment in response to
post
เขาพยายามเปลี่ยนบทสนทนาไปทางอื่นแทน เพราะไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นประเด็นที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี
comment in response to
post
“ไม่หรอกครับ…แค่รู้สึกว่าผมพูดอะไรไม่รอบคอบไปหน่อย”
ทาคุมิยกมือขึ้นเกาแก้มเบา ๆ หลุบตาลงเล็กน้อย คล้ายจะคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาใหม่
“แต่ถ้าคาเมะทานิซังไม่คิดมากก็ดีแล้วครับ”
เขาพยายามส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้อีกฝ่าย แม้ในใจจะยังรู้สึกผิดอยู่หน่อย ๆ
“…ถ้าอย่างนั้น เราลองมาดูกันอีกทีไหมครับ ว่ามีสีอื่นที่เข้ากับโคฮารุซังมากกว่านี้หรือเปล่า?”
+
comment in response to
post
(สนใจหาของขวัญสุดวิเศษให้คุณแม่และน้องชายฝาแฝดรึเปล่า?! ค่าน้ำนมนี้ใหญ่หลวงนัก(ถึงฝาแฝดน่าจะแย่งนมกันกินก็เถอะ) ทีมงานเข้าใจถึงความรักนี้ที่พวกคุณมีให้คนในครอบครัว! @rkm-takumi.bsky.social และ @rkmshiori.bsky.social จึงได้รับ 'ที่คาดผมน้องกระต่ายทึ้งผม' คนละ 1 อัน เอามันไปมอบให้พวกเขาเถิด แล้วหวังว่าเขาจะไม่ทำหน้าเหมือนน้องกระต่ายใส่คุณนะ...)
comment in response to
post
เขาทวนคำถาม ก่อนจะเงียบไปสักพักเหมือนกำลังตัดสินใจว่าจะตอบดีไหม
“คงเป็น… การสูญเสียครับ..“
เสียงของเขาเบากว่าเดิมเล็กน้อย
“ผมคิดว่าตัวเองชินกับมันแล้ว แต่เอาเข้าจริง…ก็ยังคงกลัวอยู่ดี”
เขาเว้นช่วง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ที่ดูเหมือนมีบางอย่างซ่อนอยู่
“แต่ก็นะ… ถึงจะกลัว แต่ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไปนี่ครับ..”
comment in response to
post
เขานิ่งไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินคำถามนั้น สายตาของเขาไหววูบเพียงชั่วครู่ แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“…ผมไม่ได้เก่งหรอกครับ”
เขาหัวเราะเบา ๆ คล้ายจะกลบเกลื่อน
“แค่พยายามทำให้ตัวเองคุ้นชินกับมันเท่านั้นเอง”
เขาเบนสายตาออกไปด้านนอก หรี่ตามองวิวเมืองยามค่ำคืนจากบนชิงช้าสวรรค์
“…เรื่องที่กลัวมากกว่าความสูงเหรอครับ?”
+
comment in response to
post
(ไม่เป็นไรเลยค่ะ✨!)
เขาฟังอีกฝ่ายพูดอย่างตั้งใจ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
สายตาเขาสะท้อนความคิดบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยขึ้นต่อ
“บางที… คนที่เลือกอยู่ในมุมเงียบ ๆ ของงาน อาจไม่ได้แค่กลัวผู้คน แต่แค่ต้องการพื้นที่ให้ตัวเองได้พัก..”
เขายิ้มบาง ๆ พลางกวาดตามองรอบ ๆ สถานที่
“ถึงจะเป็นมุมที่คนไม่ค่อยสนใจ แต่ก็อาจเป็นมุมที่ทำให้รู้สึกสบายใจที่สุดก็ได้นะครับ”
comment in response to
post
“จริงด้วย..คาเสะทานิซัง..” กำลังนึกได้ว่าอีกฝ่ายพึ่งบอกว่าตัวเองตาบอดสีนี่น่า ทำเอาตัวเองไปต่อแทบไม่ถูก..
“ผมขอโทษด้วยนะครับ..”
comment in response to
post
(แงงดกหดหหเค้าตกหล่นต้องขออภัยด้วยนะคะ TT )
เขามองปลอกคอที่อีกฝ่ายหยิบขึ้นมาทาบกับโคฮารุ ก่อนจะพิจารณาสีสักครู่
“ครับเป็นสีแดง ค่อนข้างออกโทนอุ่นน่ะ”
เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเสริมขึ้น
“สีแดงเป็นสีที่สังเกตง่าย เวลามองไกล ๆ ก็ดูเด่น น่าจะเหมาะกับโคฮารุนะครับ”
แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความตั้งใจของอีกฝ่ายในทุก ๆ การกระทำ
comment in response to
post
ได้ยินเช่นนั้นก็ทำชะงักชั่วขณะ
“…จะดีเหรอครับ?”
เสียงของเขาฟังดูเหมือนลังเลอยู่เล็กน้อย ไม่ใช่เพราะปฏิเสธ แต่เหมือนจะไม่มั่นใจในตัวเองมากกว่า
เขาเงียบไปชั่วอึดใจ คล้ายกับกำลังคิดบางอย่าง ก่อนจะพยายามเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบาง ๆ
“…แต่ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมก็ยินดีนะครับ”
ไม่รู้ว่าภาพวาดของเขาจะดีพอหรือเปล่า แต่ถ้าอีกฝ่ายต้องการ เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
comment in response to
post
ทาคุมิชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ สายตาหลุบลงคล้ายกำลังครุ่นคิด
“…แต่สำหรับผม ฮานะโอกะซังช่วยผมไว้หลายครั้งจริง ๆ นะครับ”
เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออีกครั้ง รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“ถึงจะบอกว่าไม่จำเป็นต้องตอบแทนก็เถอะ แต่ผมก็อยากทำอะไรให้ฮานะโอกะซังบ้างอยู่ดีน่ะ..“
comment in response to
post
ทาคุมิหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้ามองอีกฝ่าย
“จะว่าไป…ผมได้รับความช่วยเหลือจากฮานะโอกะซังเยอะมากเลยนะครับ..”
เขาเอ่ยออกมาตามความรู้สึกจริง ๆ พอได้ย้อนนึกดูแล้ว ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา เธอช่วยเขาไว้หลายครั้งจริง ๆ
“…แต่ผมยังไม่รู้สึกว่าตัวเองได้ตอบแทนอะไรคุณเลย”
“ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยได้ บอกผมได้นะครับ”
comment in response to
post
“รองท้องมานิดหน่อยน่ะครับ..”
“แต่ถ้าอิจิเสะซังให้ ผมก็จะรับไว้ด้วยน้ำใจครับ..”
ค่อยๆรับมาจากอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง
“ขอบคุณนะครับ..”
comment in response to
post
“บอร์ดประกาศ…”
เขาพึมพำทวนคำ เสตสายตาไปมองรอบ ๆ สวนสาธารณะเพื่อสังเกตว่ามีบอร์ดประกาศที่ว่าอยู่ตรงไหนบ้าง
แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ สายตาก็เหลือบไปเห็นอีกฝ่ายหยิบทัปเปอร์แวร์เล็ก ๆ ออกมา พอเห็นว่ามีแซนวิชอยู่ข้างใน ก็นึกประหลาดใจขึ้นมานิดหน่อย
“จะดีเหรอครับให้ผมน่ะ..?“ เหมือนจะลังเลไม่แน่ใจเท่าไหร่กับเรื่องนี้💦
comment in response to
post
“ครับ.. ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ”
จากนั้น เขาพยักหน้าเล็กน้อย พลางเอ่ยถามอีกฝ่ายต่อ
“คุณมีที่อยากไปสำรวจที่ไหนเป็นพิเศษไหมครับ?”
แม้จะเป็นกิจกรรมที่ต้องตามหา แต่เขากลับไม่เร่งรีบมากนัก
comment in response to
post
“แบบนี้นี่เอง..”
แม้จะเป็นเหตุผลที่ดูไม่ยิ่งใหญ่อะไรนัก แต่เขาก็ไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย การที่ใครสักคนอยากพบปะผู้คนใหม่ ๆ และลองเปลี่ยนบรรยากาศ ก็เป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน
“ครับ มาพยายามไปด้วยกันนะ“
จากนั้นเขาก็กวาดสายตาไปรอบๆเพื่อสำรวจ
”เราไปที่ใกล้ๆกันก่อนดีไหมครับ..?“
comment in response to
post
ทาคุมิพิจารณามันครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะเห็นถึงความตั้งใจของคนทำ ก่อนจะกัดเข้าไปคำเล็ก ๆ
เขาเคี้ยวช้า ๆ ราวกับกำลังใช้เวลาซึมซับรสชาติ แล้วเงยหน้ามองคนตรงหน้าอีกครั้ง
“…อร่อยมากเลยครับ”
เสียงของเขาไม่ได้ดังนัก แต่ฟังดูจริงใจ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมา
“ขอบคุณที่ทำมาให้นะครับ”