rkmsena.bsky.social
桐原 星成 Kirihara Sena Class 2 - B 156/39.7 Tomoyasu high school คิริฮาระ,เซนะ,ซันจัง ชมรมวิทยุกระจายเสียง
#RKM_commu
http://bit.ly/3Aw3B3Z
1,124 posts
171 followers
185 following
Getting Started
Active Commenter
comment in response to
post
เซนะที่กำลังเดินนำไป หันไปตามทิศที่เขาชี้
“เอ๊ะ? จริงเห--?”
แต่จังหวะเดียวกันนั้นเอง เท้าของเธอก็ดันสะดุดอะไรบางอย่างเข้า!
“ว๊า—!”
เกือบเสียหลักไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน แต่โชคดีทรงตัวเองเกือบได้ทันก่อน
“ฟู่ว..เกือบไปอีกแล้ว..แหะๆ”
ถอนหายใจอย่างโล่งอกกับหัวเราะกลบเกลื่อนไปด้วย
comment in response to
post
“อื้ม~ เข้าใจแล้ว”
เธอพยักหน้ารับ พลางมองด้วย
“ไปกันเถอะ~ ไหน ๆ ก็มีเวลาจำกัดแล้ว ฉันอยากกินสตรอว์เบอร์รี่เยอะ ๆ เลยล่ะ!”
เซนะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า พลางหันมามองเขาเป็นระยะเหมือนรอให้เดินไปด้วยกัน
“ฉันไม่รอด้วยนะ ถ้าเธอมาช้าน่ะ-!”
หัวเราะเบาๆแล้วก็เดินนำไปก่อน
comment in response to
post
เซนะขยับเข้าไปดูภาพใกล้ ๆ ดวงตาสะท้อนความพึงพอใจ ก่อนจะยิ้มกว้างๆ
“อื้ม!~”
เธอเอนตัวไปมองหน้าจออีกครั้งพลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “ออกมาดูดีจังเลยน้า~”
จากนั้นก็เงยหน้ามองเขา
“ส่งให้ฉันด้วยนะ” พูดพลางยิ้มบาง ๆ
“ว่าแต่…ไคโตะคุงอยากถ่ายอีกรูปไหม?” เธอเอียงคอนิด ๆ
comment in response to
post
เซนะมองตามเขาไป ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย
“อื้ม! โอเค!”
เธอก้าวเข้าไปใกล้ แล้วย่อตัวลงตามที่เขาแนะนำ พลางขยับหาตำแหน่งให้พอดีเพื่อให้เห็นสตรอว์เบอร์รี่ในเฟรมได้ชัด
“แบบนี้ใช่ไหม?” เธอถามพร้อมกับเอนตัวเข้าไปใกล้อีกเล็กน้อยเพื่อให้พอดีกับเฟรม
comment in response to
post
เซนะยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้เห็นภาพที่ถ่าย
“อื้ม~ ออกมาดูดีมากเลย สมแล้วที่เป็นไคโตะคุงเลย”
เธอมองภาพอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะทำท่านึกอะไรขึ้นได้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย
“งั้น…ขอถ่ายคู่กับไคโตะคุงด้วยได้ไหม?”
เธอเอียงคอนิด ๆ พลางยิ้มบาง
“มาถึงที่ทั้งที มีภาพด้วยกันสักรูปก็ดีนะ~?”
comment in response to
post
เซนะชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะกระพริบตาปริบ ๆ มองโทรศัพท์ในมือเขา
“เอ๋? ได้เหรอ?”
เธอเอียงคอนิด ๆ ก่อนจะยิ้มออกมา
“อื้ม! งั้นขอฝากไคโตะคุงด้วยนะ~!”
เธอยกมือขึ้นทำท่าพร้อมที่จะถ่ายรูป พลางมองเขาด้วยแววตาดูตื่นเต้นไม่น้อยกับสิ่งนี้
comment in response to
post
เซนะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายโน้มตัวเข้ามาใกล้กะทันหัน
“เปล่า ๆ ไม่มีอะไรหรอก-” เธอส่ายหน้าเบา ๆ พลางโบกมือน้อย ๆ ประกอบคำพูด
พอเห็นสายตาสงสัยของเขา เธอก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ไปดูตรงอื่นกันเถอะ!” ว่าแล้วก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะจิ้มสุ่มไปที่จุดหนึ่งแบบไม่ได้คิดอะไรจริงจังนัก
“แบบไปดูตรงนั้นกันไหม--..”
comment in response to
post
(ยาบุจางงงน่ารักกกเป็นผู้กล้าตัวน้อยย😭✨✨!)
comment in response to
post
คำพูดนั้นเหมือนจะพยายามเปลี่ยนเรื่อง แต่จังหวะที่เธอพูดมันกลับดูไม่เป็นธรรมชาติอย่างที่ตั้งใจสักเท่าไหร่
เธอขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองสตรอว์เบอร์รี่ที่อยู่ตรงหน้าใหม่ พลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“แต่ก็นะ…เมื่อกี้ก็กินไปแล้วนี่นา..“
comment in response to
post
“หือ?”
เธอกะพริบตาปริบ ๆ หันกลับมามองคนตรงหน้าที่ราวกับกำลังสังเกตปฏิกิริยาของเธอ
“…เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”
เธอยกมือขึ้นสะบัดเบา ๆ คล้ายจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ก่อนจะหลบตาไปทางอื่นเล็กน้อย
แต่ก็รู้สึกได้เลยว่าอุณหภูมิบนใบหน้าของตัวเองมันแปลก ๆ …
“แค่…อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกว่าอากาศวันนี้มันอุ่นจังเลยแฮะ”
+
comment in response to
post
“เอาส—”
เธอเพิ่งจะเอ่ยตอบไปได้เพียงครึ่งเดียว แต่ยังไม่ทันพูดจบ สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเสียก่อน
คู่รักคู่หนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก กำลังยืนอยู่ใกล้ ๆ กัน มือข้างหนึ่งของฝ่ายชายถือสตรอว์เบอร์รี่ไว้ ในขณะที่ฝ่ายหญิงค่อย ๆ โน้มเข้ามากัดมันอย่างเอร็ดอร่อยไม่น้อยเลย
ภาพที่เห็นตรงหน้าชวนให้เธอนิ่งค้างไปเล็กน้อย
เดจาวู....เหรอ?
comment in response to
post
เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มที่ดูจะสดใสกว่าปกติเล็กน้อย
“มันก็หวานเปรี้ยวๆนะแต่มันอร่อยกว่าทุกทีเลยแฮะ..“ เหมือนจากนั้นก็เว้นระยะการพูดชั่วขณะเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
”หรือเพราะเป็นสตรอว์เบอร์รี่ที่ไคโตะคุงป้อนด้วยรึเปล่า?”
พูดด้วยโทนที่ไปด้วยความนึกสนุกปนขี้เล่นเล็ก ๆ รอยยิ้มซุกซนปรากฏขึ้นชั่ววินาที ขณะดวงตาของเธอยังคงมองอีกฝ่าย
comment in response to
post
ดวงตาของเธอสะท้อนเงาผลไม้สีแดงสดที่คนตรงหน้ายื่นมาให้
มองสตรอว์เบอร์รี่ตรงหน้าแวบหนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองเจ้าของมือที่ถือมันไว้เบา ๆ แล้วยกยิ้มบาง ๆ
จากนั้นมือเรียวเอื้อมไปจับมือของเขาเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ดึงให้ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด ราวกับต้องการจะปรับระยะให้เหมาะสม
ริมฝีปากค่อยๆขยับเข้าหาระยะที่ถูกเว้นไว้ ก่อนจะกัดลงไปที่ผลนั้นคำหนึ่ง
“อื้มอร่อยจริงๆ ด้วยแฮะ..”
+
comment in response to
post
คลี่ยิ้มออกมาบางๆเมื่อเห็นว่าเขากัดสตรอว์เบอร์รี่ที่เธอยื่นให้ไปจริงๆแม้จะดูเหมือนลังเลไปหน่อยแต่สุดท้ายเขาก็ยอมชิม
“จริงเหรอ✨”
พลางปรายตามองไปยังสตรอว์เบอร์รี่ที่ยังเหลืออยู่บนต้นก่อนจะหันกลับมามองด้วยแววตาที่เหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง
“งั้น…ต่อไปก็เป็นตาของไคโตะคุงบ้างแล้วนะ?“
ไม่ได้พูดตรงๆแต่แววตาและท่าทางของเธอในตอนนี้คงทำให้คนตรงหน้าเข้าใจได้ไม่ยากอยู่แล้วล่ะใช่ไหมนะ?
comment in response to
post
“งั้น…” เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปเด็ดสตรอว์เบอร์รี่ลูกโตที่เขาเลือกไว้
เธอหันมาสบตาเขา ก่อนจะยกผลไม้ในมือขึ้นเล็กน้อยมาที่ระดับริมฝีปากของเจ้าตัว
“ถ้างั้น…ไคโตะคุงลองชิมก่อนสิ”
เซนะยื่นสตรอว์เบอร์รี่ไปให้เขา หวังให้เขาเป็นคนเปิดงานก่อนนั่นแหละ
“เขาบอกว่าให้เริ่มทานจากส่วนหัวก่อนนะ” เธอเอ่ย พร้อมขยับเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อรอดูปฏิกิริยาคนตรงหน้า
comment in response to
post
เซนะกวาดตามองแปลงสตรอว์เบอร์รี่ตรงหน้าอย่างพิจารณา ก่อนจะหันมามองคนที่มาด้วย
“อืม~ ลองเริ่มจากตรงนี้ดีไหม?” เธอเดินนำไปยังแถวที่ดูมีผลสีแดงสดก่อน
“ดูเหมือนจะเป็นพันธุ์ เบ-นิ-ฮอปเปะ (紅ほっぺ) นะ? ”อ่านป้ายชื่อพันธุ์ที่ติดไว้
“ฉันไม่แน่ใจว่ารสชาติพันธุ์นี้เป็นยังไงด้วยสิ..ลองเก็บแล้วชิมกันเลยไหม!”
ดูท่าทางจะตื่นเต้นไม่น้อยกับสิ่งนี้(...)
comment in response to
post
เซนะมองท่าทางของเพื่อนแล้วหลุดขำออกมาเบา ๆ
“อื้ม~ ฉันยังเลือกไม่ได้น่ะ” เธอพูดพร้อมกับกวาดตามองเมนู
พอเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายตอนเห็นวัตถุดิบบางอย่างก็อดขำขึ้นมาอีกนิดไม่ได้
“เท็นโกะจังเจออะไรเข้าเหรอ?” เธอเอียงคอถามด้วยรอยยิ้มขี้เล่น
comment in response to
post
เซนะตั้งใจฟังคำอธิบายของพนักงานอย่างดี แม้ว่าจะไม่ได้ซับซ้อนอะไรนัก แต่ก็อยากแน่ใจว่าทำถูกต้อง
หลังจากพนักงานบรรยายเสร็จ ก็มีการแจกกรรไกรเล็กๆ สำหรับตัดก้านสตรอว์เบอร์รี่ พร้อมกับอนุญาตให้แต่ละคนเริ่มเข้าไปในแปลงได้
เธอรับกรรไกรมาแล้วหันไปหาก่อนจะยิ้มให้ที่แทบเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่
“เอาล่ะ! ได้เวลาออกล่าสตรอว์เบอร์รี่แล้ว!” ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นไม่น้อยเลยล่ะ
comment in response to
post
“อื้ม~ ได้สิถ้ามีโอกาสนะ!“
ทว่าไม่นานนัก เสียงของพนักงานก็ดังขึ้นใกล้ ๆ เรียกความสนใจมองไปทางพนักงาน
[สามารถเข้าไปได้แล้วค่ะ]
เธอหันไปมองก่อนจะลุกขึ้นยืน ดวงตาทอแววยินดี
“ถึงเวลาแล้วสินะ-”
จากนั้นจึงหันไปหาเขา พร้อมส่งยิ้มให้
“ไปกันเถอะ!”
comment in response to
post
เซนะตั้งใจฟังเขาอธิบายถึงเหตุผลของทั้งสองภาพ เธอยิ้มบาง ๆ ออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ
“ฟังดูเป็นเหตุผลที่สมเป็นตัวไคโตะคุงดีนะ!“
“ภาพแรกเพราะเป็นวันแรกที่เราเจอกัน…อื้ม ก็จริง ถ้าได้ดูภาพนั้นตอนนี้ก็คงรู้สึกต่างจากวันนั้นมากแน่ ๆ เลย”
ถึงแม้จะจำวันนั้นไม่ค่อยได้ก็เถอะว่าทำตัวเองทำอะไรไปบ้างวันนั้น...
“ส่วนภาพที่ทะเล...ฉันก็ชอบภาพนั้นเหมือนกันนะเป็นภาพทรงจำที่ล่ำค่าสำหรับฉันมากๆเลย~“
comment in response to
post
เซนะกระพริบตาสองสามที ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ
“วันแรกที่เจอกันกับภาพที่ทะเล…อืม.. แปลว่าต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำให้ไคโตะคุงเลือกสองวันนั้นสินะ”
เธอพูดพลางยกมือเท้าคาง มุมปากมีรอยยิ้มจาง ๆ
“งั้น…ทำไมเธอถึงชอบสองภาพนั้นล่ะ?”
comment in response to
post
“ภาพที่เคยถ่ายไว้อาจจะดูธรรมดาในตอนนั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป กลับกลายเป็นสิ่งที่มีค่ามากขึ้นเรื่อย ๆ…ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นเลยล่ะ”
เธอหลุบตาลงเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง
“แล้วโคโตะคุงคิดว่าภาพที่เคยถ่ายฉันไว้มีภาพไหนที่ชอบเป็นพิเศษไหม..?”
เธอลองถามเขาดูแต่ไม่แน่ใจว่าคำตอบนั้นเขาจะรึเปล่านะ?
comment in response to
post
เซนะฟังเขาพูดเงียบ ๆ ดวงตาสะท้อนถึงความสนใจในสิ่งที่เขาเล่า
เธอพยักหน้ารับเบา ๆ ขณะที่เขาพูดถึงความรู้สึกในตอนที่อยู่หลังเลนส์ ความเงียบที่เกิดขึ้น ความทรงจำที่ถูกบันทึกไว้ และความสุขของคนที่ได้รับภาพถ่ายจากเขา
พอเขาพูดจบ เธอก็เอนตัวไปข้างหน้าอีกนิด ยิ้มบาง ๆ
“อื้ม…ฟังดูเป็นเหตุผลที่ดีมาก ๆ เลยนะ”
+
comment in response to
post
เซนะมองเขานิ่ง ๆ อย่างไม่เร่งเร้า รอให้เขาใช้เวลาคิดอย่างเต็มที่
ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย “แต่ไม่ต้องคิดมากก็ได้นะ ไม่ใช่ว่าต้องเป็นเรื่องที่ ‘ไม่เคยเล่ามาก่อน’ ก็ได้”
เธอเอียงคอนิด ๆ
“งั้น..ทำไมไคโตะคุงถึงชอบถ่ายรูปเหรอ?“
comment in response to
post
“อืม~ อะไรก็ได้นะ~”
เธอยิ้มบาง ๆ พลางเหลือบมองเขา “ขอเป็นเรื่องที่ไคโตะคุงคิดว่า ‘เป็นตัวเอง’ มากที่สุดก็แล้วกัน~”
เธอแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากเหมือนใช้ความคิด ก่อนจะเอียงศีรษะเล็กน้อย
“อื้ม~ หรือถ้าเลือกไม่ถูก จะเป็นเรื่องที่ไคโตะคุงชอบมาก ๆ ก็ได้นะ”
เธอยิ้มให้ราวกับจะบอกว่าไม่ว่าเขาจะเลือกเล่าเรื่องอะไร เธอก็พร้อมจะฟังอย่างตั้งใจเสมอ
comment in response to
post
เซนะนั่งแกว่งขาเบา ๆ ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“จริงด้วย~ ระหว่างนี้เรามาคุยต่อกันเรื่องที่ค้างไว้ตอนอยู่ชานชาลาดีไหม?”
เธอเอียงคอนิด ๆ พลางส่งยิ้มบางให้
“ฉันยังอยากรู้จักไคโตะคุงให้มากกว่านี้อีกตั้งหลายเรื่องเลย”
ดวงตาทอประกายขณะมองเขา ราวกับรอฟังเรื่องราวต่อ
comment in response to
post
เซนะฟังที่เขาพูดก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
“อื้มนั่นสิน้า..”
เธอเหลือบมองกระเป๋าของเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มลงดูของตัวเอง
“อืมม…ฉันไม่มีอะไรต้องฝากเป็นพิเศษหรอก” เธอพูดพลางยกกระเป๋าสะพายใบเล็กของตัวเองขึ้นมาเขย่าเบา ๆ
“ของฉันก็มีแต่ของจุกจิกนิดหน่อย น่าจะพกติดตัวไปได้สบาย ๆ~”
comment in response to
post
เซนะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้เล็กน้อย ก่อนจะหันมามองเขาเมื่อได้ยินคำถาม
“หืม? กาแฟเหรอ~?”
เธอทวนคำถาม พลางแตะนิ้วชี้ที่ริมฝีปากเหมือนใช้ความคิด
“ก็ดื่มได้นะ.. แต่วันนี้ขอผ่านดีกว่า” เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย
“ไคโตะคุงละระหว่างรอจะทานอะไรรึเปล่า?”
comment in response to
post
เซนะเอียงคอเล็กน้อย ฟังเหตุผลก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ
“อื้ม~ ก็จริงนะ ฟังดูเป็นแผนที่ดีเลย~”
เธอหัวเราะเบา ๆ
เธอยืดตัวเล็กน้อย ก่อนจะกวาดตามองไปรอบ ๆ อีกครั้ง
“งั้นเราไปนั่งรอก่อนละกันเนอะ อืมมตรงนั้น-” ว่าแล้วเดินนำไปยังที่นั่งใกล้ ๆ โดยยังไม่รีรอที่อีกฝ่ายจะตอบอะไร
comment in response to
post
เธอหันมาบอกเขาด้วยรอยยิ้มสบาย ๆ
พนักงานเสริมขึ้นมาว่าระหว่างรอ สามารถเดินดูของฝากหรือผลิตภัณฑ์จากฟาร์มก่อนได้
เซนะกระพริบตาสองสามที ก่อนจะหันมามองคนที่มาด้วยกัน
“อืม~ ไคโตะคุงสนใจเดินดูหน่อยไหม? หรืออยากนั่งรอก็ได้นะ ฉันได้หมดเลย~”
เธอลองเสนอเขาดู
comment in response to
post
“เอ๋…นั่นสินะ ก่อนอื่นเราควรแจ้งพนักงานก่อนเป็นอันดับแรก เห็นบอกว่าถ้ามาถึงให้แจ้งทันทีน่ะ”
เธอพูดพลางเหลือบมองรอบๆเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้าไปยังทางเข้า เมื่อพนักงานเดินเข้ามาต้อนรับ เธอก็เป็นฝ่ายก้าวไปข้างหน้าเพื่อแจ้งชื่อจอง
หลังจากตรวจสอบเรียบร้อย พนักงานพยักหน้าให้
“เรียบร้อยแล้วล่ะต้องรอถึงเวลาก่อนนิดหน่อย… สักก่อนถึง 10 นาทีได้ แต่ก็นะ เรามาก่อนเวลานิดหน่อยนี่นา”
+
comment in response to
post
เซนะก้าวลงจากรถตามหลังเขาก่อนจะกวาดตามองรอบ ๆ เล็กน้อย
ดูเหมือนเขาจะกำลังมองหาอะไรบางอย่าง…
เธอขยับเข้าไปใกล้ แล้วยื่นมือไปสะกิดแขนเขาเบา ๆ ก่อนจะพยักพเยิดไปทางหนึ่ง
“ทางเข้าน่าจะอยู่ทางนั้นนะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ พร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า
comment in response to
post
“งั้นตกลงกันนะ!” เธอยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเพื่อนตอบตกลง
สายตาลดลงไปมองเมนูอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง “งั้นลองร้านนี้กันนะ เท็นโกะจังอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”
น้ำเสียงร่าเริงเต็มไปด้วยความคาดหวัง ดูเหมือนเธอจะไม่ได้กังวลเรื่องราคามากนัก แต่กลับให้ความสำคัญกับการได้ทานอาหารอร่อยๆ กับเพื่อนมากกว่านะ
comment in response to
post
“…อื้ม”
เธอตอบกลับไปช้ากว่าปกติเล็กน้อย เหมือนเพิ่งดึงตัวเองกลับมาจากภวังค์
สายตามองไปข้างหน้า เห็นสิ่งปลูกสร้างของฟาร์มเริ่มปรากฏให้เห็น เดาว่าคงจะถึงที่หมายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
เธอขยับตัวขึ้นจากท่าพิงเบาะเล็กน้อย กระพริบตาสองสามครั้งคล้ายกับเรียกสติตัวเองให้ตื่นเต็มที่ ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ
“ไปกันเนอะ~” พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ
comment in response to
post
“อื้ม… นั่นสินะ”
เธอพึมพำรับคำเบา ๆ แล้วเหลือบมองไปทางเจ้าแมวที่กระโดดขึ้นตักโทโมโยะ
“แต่ตอนนี้ยังเหลือเวลาอยู่นะ”
รอยยิ้มบางปรากฏขึ้น ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืน คว้ากระเป๋าเสื้อผ้าที่เตรียมไว้แล้วหันไปบอกอีกฝ่าย
“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”
แล้วก็เดินขึ้นไปยังชั้นสองบ้าง
(เดี๋ยวมาอีก 5 เทิร์นข้างหน้าค่ะ✨)
comment in response to
post
เธอหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของโทโมโยะตอนที่แมวปีนขึ้นไปนั่งบนตักของอีกฝ่าย
“ม.ปลาย… ก็แค่ช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตเองนะ”
สายตามองไปยังแมวตัวนั้นที่เริ่มขยับหางไปมาเบาๆ
“แต่ถ้าคิดว่ายังไม่คุ้ม… งั้นตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไปหรอกใช่ไหม?”
เธอหันไปยิ้มให้กับโทโมโยะ ก่อนจะยื่นมือออกไปลูบเจ้าแมวที่นั่งอยู่บนตักของเพื่อนอย่างเบามือ
comment in response to
post
เธอเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะมองโทโมโยะ
“…อื้ม”
ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆแม้จะไม่ได้พูดอะไรมากแต่แววตาของเธอดูอ่อนโยนกว่าปกติเล็กน้อย
“ขอบคุณนะ”
เสียงเบากว่าปกติคล้ายกับอยากเก็บคำนี้ไว้ให้เป็นความรู้สึกที่ส่งถึงต่อโดยตรงมากกว่าการพูดออกมาเฉยๆ
เธอเอนลงพิงพนักเก้าอี้สายตาหลุบลงเล็กน้อยราวกับตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง
“…เวลาผ่านไปเร็วเนอะ“
comment in response to
post
“อื้ม!” เธอตอบรับเบาๆ ราวกับปล่อยให้การสนทนาจบลงชั่วคราว
สายตาของเธอทอดมองออกไปนอกหน้าต่างตามเขาบ้าง เห็นวิวที่ค่อยๆ เปลี่ยนจากความวุ่นวายในเมืองกลายเป็นบรรยากาศที่โล่งสบายขึ้น ต้นไม้สีเขียวเริ่มมีให้เห็นมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้
เธอเอนศีรษะพิงเบาะ ท่าทางผ่อนคลาย ดูเหมือนกำลังใช้ช่วงเวลานี้ซึมซับบรรยากาศที่เปลี่ยนไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่อเช่นกัน
comment in response to
post
เธอพูดจบก็หันไปมองโทโมโยะด้วยสายตาสงสัยเล็กๆ
“ว่าแต่… ทำไมถึงถามขึ้นมาล่ะ?”
comment in response to
post
เธอเอนศีรษะเล็กน้อยกับคำถาม ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ แล้วหัวเราะเบาๆ “จู่ๆ ก็ถามแบบนี้ มีอะไรหรือเปล่า?”
เธอไตร่ตรองคำตอบสักพักก่อนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“อืม… ฉันคิดว่าทสึรุจังเป็นคนน่ารักนะ ใจดี แล้วก็เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ”
เธอพูดตามตรง ก่อนจะยิ้มบางๆ
“รู้สึกเหมือนเป็นคนที่ถ้าได้สนิทด้วยจริงๆ คงเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ คนหนึ่งเลยล่ะ”
+
comment in response to
post
(รับทราบค่ะ!)
“อืม~!”เธอยิ้มตอบทุกคนอย่างร่าเริง ก่อนจะหันไปพยักหน้ารับคำของทสึรุ
“ทสึรุจังขอบคุณนะ“
ดวงตาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงการดูดาว
“ได้สิ!” เธอว่าเสียงใส ก่อนจะมองตามแผ่นหลังของทสึรุที่เดินขึ้นไปชั้นสอง
พอเหลือกันอยู่สองคน ก็เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ พลางหันไปหาโทโมโยะ
“อืม…งั้นตอนนี้ก็เหลือเราสองคนสินะ” เธอยิ้มถาม
“จะทำอะไรกันต่อดีล่ะ?”
comment in response to
post
“อืม~ ฉันก็ว่าน่าสนใจเหมือนกันนะ สตรอว์เบอร์รี่สีขาวเนี่ย” เธอใช้ปลายนิ้วแตะริมฝีปากเบา ๆ ทำท่าคิด
“ถ้าจำไม่ผิดเห็นว่ารสชาติจะออกหวานมากกว่าพันธุ์สีแดงใช่มั้ยนั?” เงยหน้าถามเขาด้วยแววตาสงสัย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
“แต่ฉันไม่เคยลองเหมือนกันนะ”
“ถ้างั้นพวกเราลองไปชิมพร้อมกันดีมั้ย? ไหน ๆ ก็มีโอกาสแล้วนี่!”
เธอยิ้มกว้าง เสนอขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น
comment in response to
post
“โอ้ะ จริงอะ! เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ-!“
เธอทำตาโตขึ้นมาเล็กน้อย ดูตื่นเต้นขึ้นมานิดหน่อย
“แบบนี้ต้องลองกินหลาย ๆ ชนิดแล้วล่ะ!”
พูดไปก็ยิ้มไปพลางพยักหน้ากับตัวเอง
“แล้วไคโตะคุงมีสายพันธุ์ไหนที่อยากลองเป็นพิเศษรึเปล่า?”
ลองถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สนใจไม่น้อยเลยล่ะ
comment in response to
post
ตาโตขึ้นเล็กน้อยตอนที่โทโมโยะพูดว่าพาพวกเธอมานอนบ้านครั้งแรก
“งั้นต้องถือว่าเป็นเกียรติของพวกเราเลยสิ?~”
หัวเราะเบา ๆ ขำท่าทางเขิน ๆ ของอีกฝ่าย
จากนั้นก็หันมาหาคุณโฮชิซากิ พอได้ยินคำชวนก็ยิ้มกว้างทันที
“แน่นอนสิ! ไว้มีโอกาสพวกเราจะไปบ้านของทสึรุจังกันนะ~!”
มือยกขึ้นพยักหน้ากับตัวเองเหมือนกำลังจดจำแผนนี้เอาไว้
“อ้ะ--ขอฉันเรียกคุณโฮชิซากิว่าทสึรุจังไหม?~“