thk-horikoshi.bsky.social
Yagihiro Horikoshi | 3-E | ชมรมดนตรีญี่ปุ่น #THK_COMMU
Doc: https://shorturl.asia/6s5NF
Account for THK community only
180 posts
681 followers
711 following
Getting Started
Active Commenter
comment in response to
post
ชาวงใกล้ค่ำเป็นช่วงเวลาที่เหมาะจะออกมาเดินเล่นสำหรับคนที่ไม่สามารถเดินกลางแสงสว่างได้แบบเธอ
เธอไม่ได้ตั้งใจจะได้ยินเสียงคุยกันหรอก แต่มันได้ยินแล้ว และอดสงสัยไม่ได้จึงได้เดินตามเสียงมา
"คุณชิโรกาเนะ..."
"จะขึ้นไปเหรอคะ?"
เธอพูดขึ้นเบาๆ ไม่ได้อยากจะขัดจังหวะการคุยกันของทั้งสองคน แน่นอนว่าเธอรู้ว่ามีพิธีกรรมแปลกๆด้านบนเขาแต่ไม่เคยขึ้นไปเลยสักครั้ง
comment in response to
post
(มาเลยคั--)
comment in response to
post
(ผมรู้ว่าเราพึ่งเจอกันไปแต่...🚩👉👈)
comment in response to
post
แสงไฟกระพริบจากซุ้มต่าง ๆ ที่เบลอเป็นวงแสงข้างหน้า มันรู้สึกแปลกที่มีใครสักคนเดินข้างเธอในบรรยากาศแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
"ฉันเคยบอกไว้ว่าถ้าคุณอยู่เป็นเพื่อน ฉันจะตอบแทน..."
เธอเอ่ยขึ้นขณะยังจ้องไปข้างหน้า ไม่หันไปมองเขาเธอแค่ไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครเท่านั้น แต่หากเขาจะไม่ขอเธอก็ไม่ขัด
"...อย่าลืมนะคะ"
(จบโรลขอบคุณที่มาเล่นกันนะคะ ขอบคุณที่มาเป็นแขนให้-)
comment in response to
post
เธอมองแขนที่เขายื่นมาให้ อดคิดไม่ได้ว่าวันนี้คงเป็นวันที่แปลกกว่าทุกวันที่ผ่านมา
ยากิฮิโระไม่ใช่คนที่จะปฏิเสธความหวังดีจากใคร — ให้อยากทำก็ตาม
เธอค่อยๆวางลงบนแขนของเขา ไม่ได้ต้องการพึ่งพาเต็มที่ แค่ต้องการหลักให้มั่นใจว่าตัวเองไม่เดินลำพัง
"ขอบคุณค่ะ"
เสียงเรียบเอ่ยขึ้นเบา ๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง
เธอสูดลมหายใจเบาๆขณะเริ่มก้าวออกจากเงามืดใต้ต้นไม้อย่างระวัง
comment in response to
post
"เดินไปถึงซุ้มของคุณแล้วค่อยแยกก็ได้ค่ะ"
มือของเธอค่อยๆ แตะต้นไม้ด้านหลังเหมือนกำลังหาทางเดินอยู่ แน่นอนว่าเธอจำทางได้ แต่ภาพมันเบลอเท่านั้น
"หรือคุณต้องนำฉันนะ ฉันไม่รู้ว่าซุ้มคุณอยู่ตรงไหน"
“ฉันคงจะเดินช้ามากเลยค่ะ หวังว่าจะไม่ทำให้คุณเบื่อก่อนนะคะ”
เธอหมายความแบบนั้นจริงๆ เพราะทุกก้าวของเธอระวังเป็นอย่างมากเพื่อไม่ให้ล้ม แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังพยายามเดินไปได้อยู่
comment in response to
post
กระพริบตาปริบเมื่อได้ยินคำพูดจากปากอีกฝ่ายเธอควรจะชินได้แล้วสินะ แต่ว่า...
"ฉันว่า ฉันไม่มีสิทธิ์อนุญาตให้คุณอยู่หรือไม่อยู่หรอกนะคะ"
"แต่แบบนี้ฉันก็มีเพื่อนอยู่ด้วยเอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ"
เธอเอียงคอเล็กน้อยไม่รู้ว่าหมายความตามที่พูดจริงหรือเปล่า เธอแค่กำลังทำตัวให้เป็นปกติ หรืออาจจะกำลังพยายามอยู่
โฮริโคชิเงียบไปพักหนึ่งเหมือนต้องใช้เวลาให้แน่ใจว่าเธอฟังไม่ผิด
"...เดินเที่ยว? ...ได้สิคะ"
comment in response to
post
แน่นอนว่าถึงแม้จะกลับมามองเห็นแล้ว แต่ยังเห็นภาพไม่ชัด เธอจึงยังไม่ขยับไปไหน
"ตอนนี้ฉันพอจะมองเห็นแล้วคงไม่รบกวนคุณต่อแล้วล่ะค่ะ"
"แต่ถ้าอยากอยู่ต่อ ฉันก็ไม่ขัดหรอกนะ"
เธอพูดอย่างติดตลกแน่นอนว่าไม่ได้จะบังคับอีกฝ่ายและไม่ได้จริงจังขนาดนั้น
"แต่ว่า... คุณคงจะกลับเลยสินะคะ ไม่อยากอยู่เที่ยวงานหน่อยเหรอ?"
ครั้งที่แล้วเขาก็ไม่ไปถึงเธอจะอยากถามแต่ก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นต้องรู้
comment in response to
post
โฮริโคชิไม่พูดอะไร แน่นอนว่าเธอรู้สึกได้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น และแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
เมื่อเวลาผ่านไป นัยน์ตาที่เห็นเพียงสีดำว่างเปล่าก็ค่อยๆกลับมามองเห็นอีกครั้ง แต่ยังเป็นภาพเบลออยู่
เธอเงยหน้าขึ้นไปยังจุดที่เขาน่าจะยืนอยู่ กระพริบตาถี่ๆสองสามครั้งแต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้การมองเห็นกลับมาดีขึ้นได้เร็วกว่านี้
"คุณยังอยู่จริง ๆ ด้วย"
"ขอบคุณนะคะ"
รอยยิ้มผุดขึ้นอย่างเคยชิน แบบเดิมที่มักจะทำเป็นประจำ
comment in response to
post
หญิงสาวกล่าวพร้อมรอบบยิ้มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เหมือนกับจะตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว
"ฉันมองไม่เห็นคะ แค่ตอนนี้"
"ต่ของฉันแพ้แสงสว่างมากๆ เหมือนแสงพลุเมื่อครู่"
"ตอนนี้มันเลยดับไม่ขั่วขณะค่ะ เดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม"
เธอธิบายยาวเหยียด แต่ก็ไม่ได่มีน้ำเสียงสั่นเหมือนก่อนหน้าแล้ว
comment in response to
post
โฮริโคชิเอียงคอมองอีกฝ่าย เธอฟังจากเสียงก็รู้ได้ว่าคนตรงหน้าอยู่ตรงไหน
"นั่นคงเป็นเหตุผลที่เราได้เจอกันสินะคะ"
เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มอ่อน กลบซ่อนความต่นตระหนกเมื่อครู่ไว้อย่างมิดชิด
"นั่นก็ส่วนหนึ่ง...."
เสียงนั้นเงียบไปราวกับกำลังพิจารณาอะไรอยู่ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
"คุณคงไม่ใช่คนที่จะพูดไปเรื่อยสินะคะ"
+
comment in response to
post
"ฉันไม่อยากรบกวนคุณ แต่เสียงรอบ ๆ นี้คงไม่เบาลงถ้าไม่มีคนอยู่ด้วย"
เธอไม่ได้หมายถึงเสียงพลุ คงเป็นเหล่าวิญญาณที่รายล้อมเจ้าตัวก่อนหน้านี้ จะให้เดินกลับเองก็ไม่ได้เพราะเสี่ยงเกินไปจนสุดท้ายก็มาจบแถวนี้ก่อน
"ฉันจะตอบแทนเรื่องวันนี้ทีหลัง"
"อย่าพึ่งไปเลยค่ะ"
เธอไม่ได้กลัว และไม่ได้ขอร้องมันเป็นแค่เสียงเบาๆ เท่านั้น
แต่หากเป็นอย่างที่เขากล่าวจริง ไม่ว่าเสียงจะเบาแค่ไหน เขาก็คงได้ยิน
comment in response to
post
เธอเพียงแค่ฟัง ไม่ได้พูดอะไร เพราะในตอนนี้รอบด้านที่เสียงพลุเงียบลง เสียงของเขาดังที่สุดแล้ว
"จะบอกว่าเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นดีมั้ยคะเนี่ย"
"แล้วนั่นก็ทำให้คุณเจอฉันสินะคะ"
กล่าวอย่างติดตลกค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาอย่างน้อยมันก็ไม่ได้แย่เสียทีเดียว ทั้งสีหน้ายังดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย
เธอดูนิ่งไปนิดหน่อยเมื่อได้ยินตพถามนั้นราวกับไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมา แต่ก็พยักหน้ารับเบาๆ
"ไม่ต้องไปหรอกค่ะ"
comment in response to
post
"วันทานาบาตะ จำได้รึเปล่าคะที่ฉันบอกว่าคำขอของฉันไม่มีวันเป็นจริง"
"ฉันอยากมองแสงสว่างได้โดยไม่ต้องกังวลอะไรค่ะ"
เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้ามองเขา หรือแค่เหมือนกำลังมองเขา
"แต่คุณ ทำไมถึงเลือกฝั่งนี้เหรอคะ? คนละฝั่งของแสงน่ะ"
เพราะไม่ใช่เรื่องปกติที่คนทั่วไปจะมาเดินอยู่ในที่มืดๆแบบนี้ หรือเพราะเป็นปบบนี้นี้ทำให้เธอถามมากกว่าปกติ
comment in response to
post
เธอรูกสึกได้ว่าเขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้น แต่ก็ไม่ได้ถอยหนี คล้ายจะรับรู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร
"ถูกมองออกเร็วจังนะคะ"
เธอหัวเราะแห้งๆ ไม่ได้แสดงออกเป็นปกติเมื่อที่เคยทำ
"ก็เกิดขึ้นจริงๆนั่นแหละค่ะ"
"ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นคุณหรอก"
เธอถอนหายใจเล็กน้อย กำลังเรียบเรียงคำพูดในหัวเพื่อไม่ให้ตัวเองตื่นตระหนกเกินไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
comment in response to
post
โฮริโคชิยังคงนิ่ง เธอไม่ได้ตอบหรือพูดอะไรกับเขา ดวงตาที่ไร้แววนั้นหลุบลงมองพื้น คล้ายกำลังคิดอะไรอยู่
"มีอะไรเกิดขึ้น อย่างนั้นเหรอ?"
เธอพึมพำเบาๆ ไม่ใช่ทั้งคำถามและคะคำตอบ เธอนิ่งไปชั่วขณะ...ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นกันล่ะ
"ตอนนี้ ในสายตาคุณ ฉันดูเป็นยังไงเหรอคะ?"
comment in response to
post
"ถ้าคุณว่าอย่างนั้นฉันก็ไม่ขัดหรอกค่ะ"
เธอไม่รู้ว่าเขามองอยู่หรือเปล่า แต่ถึงมองอยู่เธอก็ไม่สนแล้ว
"แต่ฉันแปลกใจมากกว่าที่คุณยังอยู่ตรงนี้"
"รู้ได้ยังไงว่าเป็นฉันล่ะคะ?"
เธอไม่ได้คาดคิดว่าจะมีใครมาพบตัวเองในสภาพแบบนี้ด้วยซ้ำ คิดว่าหาที่ที่ดีแล้วเสียอีก
+
comment in response to
post
"แบบนี้ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ ฉันเห็นฟุโกะซังรางๆแล้วด้วย"
เมื่อสวมหน้ากากแล้วก็หันมองอีกฝ่าย สายตาแบบเดียวกับในห้องเรียนแล้ว เหมือนการมองเห็นจะดีขึ้นอรกนิดแล้วล่ะ
"ถ้าอย่างนั้น ไปหาขนมกินกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"
comment in response to
post
โฮริโคชิยิ้มรับกับคำชมนั้น ดูเหมือนจะไม่ค่อยชินที่ถูกชมเท่าไหร่นะ
"นั่นมันก็..."
พูดไปจบสุดท้ายก็ตัดประโยคไป ก่อนจะสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายน่าาจะเลือกหน้ากากได้แล้ว
เธอจึงยกมือไปสัมผัสดู
"ได้สิคะ อันนี้ก็ได้เทศกาบดอกไม้ไฟปีนี้ฉันเป็นจิ้งจอกสินะ"
เธอกล่าวอย่างติดตลก ก็นะมันเป็นหน้ากากจิ้งจอกนี่นา ก่อนจะหยิบเงินจ่ายค่าของให้เจ้าของร้าน
comment in response to
post
"พี่ชายสองคนค่ะ ฉันเป็นคนเล็กสุดเลย"
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่นิสัยก็ไม่เหมือนน้องเล็กเท่าไหร่นี่สิ
เดิกต่อกแต่กตามคนจูงไป ไม่รู้จะไปไหนอยู่แล้ว
"สีขาวค่ะ ไม่ก็สีที่สว่าง"
"จริงๆแบบไหนก็ได้นะคะ ยังไงฉันก็ไม่เห็นอยู่แล้ว"
คงจะหมายถึงสีหน้ากากนั่นแหละนะ ดูเหมือนเจ้าตัวจะเป็นคนง่ายๆน่ะ???
"เอาแบบที่ฟุโกะซังว่าดีก็ได้ค่ะ"
comment in response to
post
ทั้งเธอยังไม่ได้แสดงท่าทีที่ยังถูกจับมืออยู่ ดูจะค่อนข้างชินกับสถานการณ์แบบนี้
"หาแว่นหรือหน้ากากใส่ก็คงดีนะคะ แสงจ้าแบบนี้ฉันคงเดินนานไม่ได้"
ใบหน้ามองออกไปยังแสงไฟตามร้านขายของ รู้อย่างนี้น่าจะพกผ้าคลุมติดมาด้วยตอนแรกคิดว่าจะแค่มาดูแล้วกลับเลยนี่นะ
comment in response to
post
เธอเอียงคอมองเล็กน้อย ได้ยินเสียงหัวเราะนั่นก็ทำให้ยกยิ้มออกมาเล็กน้อย เป็นคนที่ร่าเริงดีจังเลยนะ
"เห็นอย่างนี้ฉันเด็กสุดในบ้านเลยนะคะ"
เมื่อนึกถึงครอบครัว เจ้าตัวก็เป็นน้องเล็กสุดคงไม่แปลกถ้าจะได้รับการเอาใจใส่เป็นพิเศษ
"ถ้าเป็นขนมเอาที่คุณชอบเลยค่ะ ของหวานฉันกินได้หมดนั่นแหละ"
เสียงกล่าวดูมีชีวิตชีวาขึ้น ดูเหมือนจะชอบของหวานพอสมควรเลยล่ะ
comment in response to
post
สายตานั่นมองไปยังเขา แต่ก็เหมือนจะมองเลยเขาไปคล้ายไม่เห็นอะไรเลย
แต่อย่างน้อยพื้นที่ใต้เงาของแสงสว่างเธอก็ไม่ได้อยู่คนเดียว
"สุดท้ายก็มาเจอกันอยู่ดี"
comment in response to
post
เธอสัมผัสได้ถึงตัวตนของเขา ที่หากเป็นช่วงเวลาปกติคงอยู่ในระยะสายตา แต่ไม่ใช่ตอนนี้เธอได้ยินแค่เสียงลมหายใจเท่านั้น แหละเสียงของอย่างอื่นรอบๆตัว
"ฉันเห็นแสงนั้นมาแล้วค่ะ มันไม่เหมาะกัยฉันเท่าไหร่"
และเพราะแสงสีเหล่านั้นที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ไปเสียได้
"ครั้งนี้เราคงจะไม่เหมือนกันหรอกค่ะ"
"คุณเลือกที่จะเดินออกมา แต่ฉันออกมาเพราะอยู่ไม่ได้"
comment in response to
post
เพราะไม่มีใครห้าม แล้วเจ้าตัวก็พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเสียด้วย ดูเหมอืนเธอจะภูมิใจในการทำอะไรแบบนี้พอสมควร
"ลองหาของกินดูมั้ยคะ?"
"ของหวานๆทำให้บรรยากาศสนุกขึ้นนะ"
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เหมือนจะอยากกินเองมากกว่า ขนาดก่อนจุดพลุยังหาของกินอยู่แลย
comment in response to
post
โฮริโคชิดูจะอึ้งไปนิดหน่อยกับคำพูดของอีกฝ่าย ไม่ใช่เพราะมันตกใจแต่เพราะมันจริงตามที่เขาว่า
และเมื่อได้ยินคำถามจากอีกฝ่ายก็ทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย
"ทุกคนอยู่โตเกียวหมดเลยค่ะ แต่ก็ย้ำฉันไว้ว่าถ้าไม่ที่ที่แสงจ้า"
"สุดท้านฉันก็ออกมาอยู่ดี ไม่มีใครอยู่คอยห้ามฉันนี้นา"
"ชุดนี้ก็หาเอาจากในบ้านคุณย่าน่ะค่ะ"
comment in response to
post
เมื่อเดินมาถึงจุดที่น่าจะเป็นแถวๆงานแล้วเธอก็ทำเหมือนมองออกไปรอบๆ
"แล้ว...ฟุโกะซังอยากไปไหนล่ะคะ?"
"เดินกับฉันไม่สนุกหรอกนะคะ คุณต้องนำทางแล้วล่ะ"
พูดเสียงเรียบ สายตามองออกไปข้างหน้าการรับภาพค่อยๆดลับมาแล้วแต่ยังเบลออยู่
comment in response to
post
เธอยังไม่ทันได้ตอบอะไร เธอก็รู้สึกได้ถึงมือที่มาจับไว้ คงเป็นคนจริงๆนั่นแหละ เธอค่อยๆลุกขึ้นตามอีกฝ่ายออกไป
"อยู่กับคุณแม่สินะคะ ดีจังเลยนะ"
เธอกล่าวขึ้นขณะค่อยๆเดิน ถ้าทางข้างหน้าไม่มีอะไรก็ไม่สะดุดหรอก
"แต่เทศกาลมีทุกปีนี่คะ ปีหน้ามาใหม่ก็ได้"
comment in response to
post
"แสงพลุทำฉันแสบตานิดหน่อยน่ะค่ะ เดินไปด้วยอาจจะลำบากคุณเปล่าๆ ตอนนี้ฉันเห็นภาพเป็นสีดำหมดลยค่ะ"
เธอชี้ไปที่ตาตัวเองแบบว่า มองไม่ค่อยเห็นน่ะ แสงมันจ้ามากเลย...ทั้งไม่ได้ยื่นมือไปเพราะเธอก็มองไม่เห็นเช่นกันเลยมานั่งอยู่ตรงนี้ยังไงล่ะ
comment in response to
post
เธอเอียงคอเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าใส่ยูกาตะมาเหมือนกัน ใบหน้ายังคงรอยยิ้มเช่นเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"งั้นเหรอคะ? ฮ่าๆ พอดีมามันมืดน่ะค่ะ ฉันมองไม่ค่อนเห็นเท่าไหร่"
เธอหัวเราะเสียงแห้ง ปกติก็ใส่ผ้าคลุมตลอดพอไม่ใส่ก็กลายเป็นคนแปลกๆอีก
"ไม่ใช่ว่าหลงกับน้องสาวเหรอคะ? แบบนี้เธอจะไม่ตามหาเหรอ?"
เอ่ยถามเมื่อถูกชวนแบบนั้น น้องสาวไม่เป็นห่วงแย่เลยเหรอ?
comment in response to
post
"ฉันแอบมาน่ะค่ะ ถ้าคนอื่นๆรู้คงไม่ยอมให้ฉันมางานแบบนี้แน่ แสงเสียงมันเยอะเกินไปน่ะค่ะ"
"อย่าบอกใครว่าเห็นฉันที่นี่นะคะ ความลับนะ"
เหตุผลที่ทำให้เธออกมาเดินคนเดียวจมาหลบอยู่แถวนี้คงจะแปลกเข้าไปอีก
ถึงอย่างนั้นก็ยังแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติ เป็นยากิฮิโระที่ทุกคนรู้จัก
comment in response to
post
เธอกระพริบตาปริบๆเมื่อได้ยินเหตุผลที่มาอยู่ที่นี่ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
"ของกินในงานอร่อยจริงๆนั่นแหละค่ะ ฉันก็ซื้อของเพลินเหมือนกัน"
เธอตอบกลับพร้อมริยยิ้ม แบบที่ทำบ่อยๆในห้องเรียน ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงชุด
"ขอบคุณนะคะ แล้วคุณฟุโกะ...ไม่ได้ใส่ยูกาตะมาเหรอคะ?"
เป็นคำถามแปลกๆ ทั้งที่เธอกำลังมองเขาอยู่แท้ๆแต่กลับพูดเหมือนมองไม่เห็นนี่นะ
comment in response to
post
"ฉันเดินหลบคนมาน่ะค่ะ คนมาดูพลุเยอะเลย"
เธอกล่างเสียงเรียบพยายามไม่ให้ดูเหมือนมีปัญหา แต่มือยังสั่นอยู่เลย--แล้วก็ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่ายด้วย ทั้งที่ปกติในห้องเรียนจ้องตาทุกคนแทบจะไม่กระพริบแท้ๆ
"แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?"
comment in response to
post
โฮริโคชิเงยหน้ามองคนที่เข้ามาใหม่ เธอทำเหมือนว่ามองเห็นเขาทั้งที่จริงแม้การเคลื่อนไหวของร่างกายยังมองไม่ออกเลย
เธอกระปริบตาปริบๆเมื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่านนั่งลงข้างๆ...พยายามเค้นทุกอย่างในหัวเพื่อนึกให้ได้ว่าคนตรงหน้าเป้นใคร
"ฟุโกะซัง..."
เหมือนจะจำได้จากเสียงของอีกฝ่ายกระมัง เธอแยกแยะผู้คนจากเสียงอยู่แล้ว
comment in response to
post
เธอยืนมองเขา หรืออาจจะทำเหมือนกำลังมองเขา
ไม่ได้บอกว่าจำได้หรือไม่แต่เธอดูสงบนิ่งกว่าเดิมเมื่อสัมผัสได้ถึงตัวตนที่มาใหม่ คงเพราะไม่อาจแสดงด้านที่ตื่นกลัวออกมาได้
ใบหน้านั้นไม่ยิ้มเหมือนเมื่อก่อน เธอไม่จำเป็นต้องยิ้มหากมองไม่เห็นคู่สนทนาตรงหน้า
comment in response to
post
นัยน์ตาสีฟ้าซีดกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา เธอเงียบไปพักหนึ่งเพื่อประเมิณเพื่อประเมิณสิ่งที่อยู่ตรงหน้าว่าเป็นคนหรือไม่
สายตานั้นมองไปยังเขาที่เดินเข้ามา แต่ไม่ได้โฟกัสอะไรเลยเธอแค่รู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น แต่ไม่อาจะระบุได้ว่าใกล้แค่ไหน
"มาทำอะไรที่นี่คะ?"
เธอเอ่ยถามเสียงเรียบ แม้ปลายนิ้วยังสั่นอยู่แต่เสียงกลับนิ่งเป็นปกติ ทั้งยังเมินพวกวิญญาณรอบข้างได้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
comment in response to
post
(ได้เลยค่ะ! )
comment in response to
post
"แล้วคุณออกมาดูพลุเหรอคะ?"
เธอเอ่ยถาม กลบน้ำเสียงที่สั่นเท่าและแววตาตื่นตระหนกนั้นได้เจนกือบหมด แค่พยายามไม่ให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเท่านั้น
(ไม่เป็นไรค่าา)
comment in response to
post
โอริโคชิเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกนั้น เธอนิ่งเงียบไปพักหนึ่งเพื่อระบุตัตนของคนตรงหน้า เธอมองไม่เห็นแต่สามารถรับรู้ได้ว่าที่มาของเสียงนั้นเป็นมนุษย์
"เปล่าค่ะ ก็แค่...พลุเสียงดังไปหน่อย"
เธอพูดเสียงเรียบ สายตามองไปยังจุดที่คู่สนทนาน่าจะยืนอยู่ แต่นัยน์ตากลับไม่ได้โฟกัสอะไรเลย เธอแค่ทำเหมือนว่าตัวเองกำลังมองอยู่เท่านั้น
comment in response to
post
(ได้เลยค่ะะ🤩 รอเล่นกับคุณนะคะ)
comment in response to
post
(ได้เลยค่ะะะ จะรอเล่นกับชิโรกาเนะซังอยู่ริมตลิ่ง)
comment in response to
post
ชั่วขณะนั้นสิ่งรอบตัวที่เคยเงียบก็เริ่มกลับมาดังระงมขึ้นอีกครั้ง 'พวกมัน' เรียกหาเธอท่ามกลางความมืด
เธอหยุดเอาหลังพิงต้นไม้ไม่สามารถเดินออกไปไหนได้ในตอนนี้
ทำยังไงดี?...
คงต้องอยู่แบบนี้ไปสังพักจนกว่าจะกลับมามองเห็นได้แบบเดิมสินะ