kmiyuri.bsky.social
Sakurada Yuri | 20Y | 161/50
🌲 เจ้าของร้านคาเฟ่ต้นไม้ KIMAZON
🌲 ศิษย์เก่าโรงเรียนคูเมอิเพิ่งจบมาได้ปีกว่าๆ
แอคสำหรับ
#kmi_commu
profile : https://shorturl.asia/pdixv
526 posts
954 followers
1,093 following
Getting Started
Active Commenter
comment in response to
post
"นั่นสินะ ตึกนี้มันแปลกมากเลย ดีนะที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่เพราะงั้นรีบหาของแล้วรีบกลบกันดีกว่า" เขาส่องไปหาแถวๆบริเวณที่เขาโดนบาดไปเมื่อกี้เผื่อว่าจะเจอสร้อย ถึงจะกลัวๆอยู่ในใจแต่เพราะของที่เขาทำหายก็สำคัญเลยต้องมาหาอีกรอบ
"โทษทีนะที่พานายมาลำบากน่ะเรนโจว สร้อยนั่นคุณยายเป็นคนให้มาก็เลย.."
"อยากหาให้เจอน่ะ" เขาพูดบอกรุ่นน้องด้วยความรู้สึกผิด
comment in response to
post
"อ๊ะ ไม่หรอกครับผมแค่ทำไปเพราะทนเห็นไม่ได้เท่านั้นเอง กลับกันสุดท้ายคุณตำรวจก็ต้องมาดูแลผมอยู่ดีนี่ครับเพราะอย่างนั้นผมจะพักผ่อนให้มากเป็นการตอบแทนน้ำใจที่ช่วยเหลือนะครับ"
"ยังไงวันนี้ก็ขอบคุณนะครับ~" เขาโบกมือลาให้อีกฝ่ายหลังจากที่ลงจากรถแล้วเรียบร้อย
comment in response to
post
(คุณตำรวจจะได้รับคำขอบคุณแบบอินฟินิตี้แน่นอนค่ะ---😂)
ไม่นานนักคุณตำรวจก็ขับมาถึงหน้าบ้านที่เป็นร้านคาเฟ่ในตัวของเขาแล้วเขาจึงหันไปกล่าวขอบคุณอีกรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้
"ขอบคุณมากเลยนะครับคุณตำรวจ" เขาหันไปยิ้มขอบคุณขณะที่อีกฝ่ายมาเปิดประตูให้
+
comment in response to
post
"ฮ่าๆ ตัวผมไม่ได้มีเรื่องให้กังวลหรือคิดมากเท่าไหร่หรอกครับ แต่ว่าถ้าวันไหนมินาโกะต้องการ..จะมาคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวกันก็ได้นะ"
"อย่างนั้นเองเหรอครับ คุณน้าทำขนมอร่อยออกฝันอาจจะเป็นจริงก็ได้นะ ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยได้ก็ยินดีมากเลยล่ะ"
"จะว่าไปมินาโกะเอาแต่พูดถึงคุณน้า แล้วความฝันของมินาโกะล่ะครับ?" เขาถามกลับเรื่องของอีกฝ่ายบ้างระหว่างทางที่เดินกลับบ้าน
comment in response to
post
"ไม่เป็นอะไรนะ อยู่ๆนายก็ตะโกนเรียกขึ้นมาทำเอาตกใจเลย นึกว่าเป็นอะไรซะอีก" เขาพูดพลางสำรวจตัวรุ่นน้องตรงหน้าว่่าไม่เป็นอะไรแน่นะ
ยิ่งพออีกฝ่ยเดินไปสำรวจที่เคาน์เตอร์แถมยังบอกให้รีบออกไปอีกเขาก็ยิ่งงงใหญ่
"เดี๋ยวสิ ที่นี่มีอะไรงั้นเหรอ? มีใครทำอะไรนายรึเปล่า?" ถามอีกฝ่ายกลับออกไปเพราะเขาไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรที่ผิดปกติเลย
comment in response to
post
อีกฝ่ายยื่นนิ้วก้อยออกมาให้เขาแบบนี้เขาก็วางใจแล้วค่อยยกนิ้วก้อยของตัวเองขึ้นมาเกี่ยวสัญญากับอีกฝ่าย
"สัญญาแล้วนะครับ คืนคำไม่ได้แล้วนะ~" พูดบอกอีกฝ่ายพลางส่งรอยยิ้มออกมาให้
"เข้าบ้านแล้วก็รีบพักผ่อนนะครับโยโกะ"
comment in response to
post
"นั่นสินะครับ ผมเองก็เข้าใจเรื่องนั้นดีเลยล่ะ" กว่าการเงินในบัญชีของร้านจะลงตัวเขาเองก็ลำบากมาไม่น้อย
"ผมเองก็ดีใจนะครับที่ได้คุยกับลูกค้าหลากหลาย ตอนนี้เลยเริ่มจะเข้าใจคุณตาขึ้นมาเยอะมากเลยล่ะครับ" นั่งคุยไปสายตาก็มองอีกฝ่ายที่กำลังเห็บโคลเวอร์สองต้นนั้นไว้ในผ้าเช็ดหน้าอย่างดี
"จะนำกลับไปด้วยสินะครับ?"
comment in response to
post
"อ่อ เนี่ยเหรอ ตอนลมพัดน่าจะโดนของบาดเข้าน่ะ" เขาเองก็งงกับเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่เหมือนกันว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่เขามั่นใจว่าไม่ใช่โจรแน่นอน
"งั้นไปเอาด้วยกันก็ได้ เรารีบไปหาของแล้วรีบกลับกันเถอะ" เขาชวนรุ่นน้อง อีกอย่างตอนนี้ก็รู้สึกว่าแถวนี้มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้รีบกลับน่าจะดีกว่า พูดจบก็เดินนำรุ่นน้องขึ้นไปเอาของพลางหยิบมือถือขึ้นมาเปิดโหมดไฟฉายซึ่งตอนนี้มันกลับมาใช้ได้แล้ว
comment in response to
post
'ไป...ซะ..'
'อย่า...มา...ยุ่ง...'
เสียงสิ่งที่กอดตัวของยูริอยู่พูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้งและยากลำบากพร้อมๆกับเสียงกึกกักของกระดูกที่บิดไปมาจากร่างกายที่ไหม้และบิดเบี้ยว แต่ทว่าตัวยูริก็มองไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรเลย
comment in response to
post
(เซมไปต้อนรับด้วยความยินดี~55555)
"อิวาซากิ--!?" เขาได้ยินเสียงอีกฝ่ายแล้วจึงเรียกออกไปอีกครั้งพลางรีบเดินหาอีกฝ่ายเพราะฟังเสียงรุ่นน้องแล้วก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เขาเลยเป็นห่วง
"อิวาซ--- อ๊ะ--!!!?" จังหวะที่เขาหันไปมองรอบๆเผื่อมองหาก็ชนเข้ากับอีกฝ่ายที่วิ่งมาพอดี ดูเหมือนว่าตอนนี้เหตุการณ์ทุกอย่างจะกลับมาปกติแล้วเมื่ออีกฝ่ายมาแตะตัวของยูริ
+
comment in response to
post
"ฮ่าๆๆ~ ก็กลัวว่ามินาโกะฟังแล้วจะรู้สึกเศร้านี่ครับ" เขาหัวเราะออกมาเบาๆพลางจับมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้นเรียบร้อย
"คนสำคัญมากๆกับผมเสียหมดแล้วนี่นา เพราะงั้นพอมีมิาโกะเป็นเพื่อนเลยไม่เหงาแล้วล่ะ ปะ ไปหาคุณน้ากัน" พูดชวนอีกครั้งก่อนจะเริ่มพาเดินกลับกัน
"หืม~ เป็นหนูลองยาก็ไม่กลัวหรอกครับคุณน้าของมินาโกะทำขนมอร่อยออก~"
comment in response to
post
"โจร..(?)" ขมวดคิ้วครุ่นคิดเล็กน้อยเมื่อรุ่นน้องบอกมาแบบนั้น
"โจรที่ไหนเหรอเรนโจว? ..ข้างบนไม่มีอะไรเลยนะ อะ--" เขารู้สึกแสบแผลที่คอขึ้นมาเลยยกมือขึ้นจับใกล้ๆแผลก่อนจะพบว่าสร้อยคอของเขาหายไป
"ดูเหมือนของสำคัญจะหายไปน่าจะหล่นอยู่ข้างบนน่ะ นายรอตรงนี้เดี๋ยวผมไปหาแปปนึง" ถึงจะกลัวอยู่หน่อยๆแต่เพราะเขารบกวนรุ่นน้องมามากพอแล้วเลยไม่อยากไปรบกวนเพิ่มอีก
comment in response to
post
"แล้วก็.." เขานึกอะไรบางอย่างได้เลยพูดบอกอีกฝ่ายออกไปต่อ
"เห็นโยโกะบอกว่าเหงาปกติอยู่บ้านคนเดียวบ่อยๆรึเปล่าครับ(?) ถ้าเป็นไปได้กับคนที่ไม่สนิทมากอย่าให้ใครรู้เด็ดขาดนะครับว่าอยู่คนเดียว" ไม่รู้ว่าจะก้าวก่ายมากไปไหมแต่เขาก็พูดออกไปเพราะความเป็นห่วง
comment in response to
post
"ผมชอบคุกกี้ทุกแบบเลยครับไม่ค่อยเลือกกินหรอก~ แค่ตั้งใจทำมาให้ก็ดีใจแล้วครับ" ตอบอีกฝ่ายออกไปตามตรงก่อนจะหยุดอยู่ทางเข้าบ้านอีกฝ่ายเตรียมแยกกัน
พออีกฝ่ายถามเรื่องงานวัฒนธรรมเขาก็คิดไปแปปนึงว่าวันนั้นต้องทำอะไรบ้าง
"อ้อ ไปสิครับ~ เป็นงานของโรงเรียนที่เคยเรียนมาก่อนเลยกะว่าจะไปช่วยงานเค้าพอดีน่ะครับ"
"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้เจอกันวันงานนะครับ~"
+
comment in response to
post
"ฟังดูเป็นเรื่องที่ดีเลยนี่ครับ เวลาที่เรามีคนดีๆรอบตัวคอยช่วยเหลือ" ฟังที่อีกฝ่ายพูดแล้วก็นึกถึงตัวเองเช่นกัน ถ้าเขาไม่มีพนักงานที่ทำประจำอยู่ตอนนี้คนนั้นเขาก็ผ่านมันมาได้ยากแน่
"ผมเองก็คงจะเป็นโคลเวอร์สักต้นนึงเหมือนกันครับ.. ที่ถูกรายล้อมไปด้วยเพื่อนๆมากมาย"
"แล้วคุณอายานามิล่ะครับ? ตอนนี้ชีวิตลงตัวดีรึเปล่า?" พูดถามกลับตามประสาคนทำธุรกิจการค้าเหมือนกัน
comment in response to
post
(ตรงนั้นดูสนุกน่าดูเลยนะ---😂😂😂)
comment in response to
post
(ยูริมองไกลๆคิดว่าเออิจิกำลังสนุก55555555)
comment in response to
post
(มาเล่นน้ำมั้ยโยโกะ~✨)
comment in response to
post
(ตอนนี้นายดูน่าจะเป็นผู้ประสบภัยมากกว่านะเออิจิ---555555555😂😂😂 เปียกแน่เลย)
comment in response to
post
/มอง
(สองคนนั้นทำอะไรกัน5555😂😂😂)
comment in response to
post
(เพื่อนอาจกำลังมองเหตุการณ์ชุลมุนนี้อยู่)
bsky.app/profile/eiji...
comment in response to
post
"เอาเป็นว่าแค่ตอนนี้ถ้าโยโกะถึงบ้านอย่างปลอดภัยผมก็ดีใจแล้วล่ะ~"
comment in response to
post
"ฮ่าๆ~ ไม่ต้องขอบคุณหลายรอบก็ได้ครับผมเต็มใจน่ะ" เห็นท่าทางอีกฝ่ายแบบนั้นแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้
"หืม~ ขนมงั้นสินะ ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องนั้นอยู่พอดีเลย เอาไว้ถ้าโยโกะว่างเมื่อไหร่ค่อยทำมาให้ชิมก็ได้ครับผมไม่กล้าสั่งให้โยโกะทำอะไรตามใจผมหรอก^ ^" แน่นอนว่าเขาเป็นคนขี้เกรงใจอีกอย่างอีกฝ่ายกำลังเรียนอยู่ด้วยไหนจะเรื่องปรับตัวเรื่องการบ้านก็เลยไม่อยากรบกวนเวลามาก
+
comment in response to
post
(รุ่นพรี่อยากให้โยโกะแฮปปี้เยอะๆไงล่า~✨✨)
comment in response to
post
"ขอบคุณมากเลยนะครับ^ ^" เขาตอบกลับออกไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ เรื่องมันก็ผ่านมาสักพักจนเขาทำใจได้แล้ว
"งั้นเหรอครับ.." เขยิบตัวพร้อมกับเงยหน้าขึ้นดูใบโคลเวอร์สองกลีบที่อีกฝ่ายส่องกับแสงแดด
"สำหรับผมไม่ว่าจะเป็นหนึ่งกลีบ สองกลีบ หรือสามกลีบก็ดีเหมือนกันหมดเลยล่ะครับ บางทีการที่ใบโคลเวอร์เหล่านี้อยู่รวมกันหลายต้นก็อาจจะเพราะแต่ละต้นคอยเติมเต็มส่วนที่ขาดหายของกันและกันอยู่ก็ได้.."
comment in response to
post
รุ่นน้องตอบกลับทักถามขึ้นเขาก็ไม่ได้ตอบกลับไปในทันทีเพราะกำลังหอบหายใจแรง เขานิ่งตั้งสติอยู่แปปนึงจึงค่อยพูด
"เอ่อ เปล่า.." เขาเลือกตอบออกไปแบบนั้นเพราะดูท่าทางอีกฝ่ายเหมือนจะไม่เห็นอะไร
"ดูเหมือนว่าเมื่อกี้มันมืดมากเลยไปชนอะไรเข้าจนโดนบาดน่ะ" พูดบอกรุ่นน้องพลางลูบที่คอของตัวเองที่มีรอยบาดจนเลือดออกแถมสร้อยคอยังหายไปอีก
comment in response to
post
“ยินดีที่ได้รู้จักนะมากิมุระ ..บัตรนักเรียนของนายก็เห็บไว้ดีๆเถอะ^ ^;”
“ว่าแต่มากิมุระมืดค่ำแล้วก็ต้องรีบกลับบ้านนะครับ เดี๋ยวคนที่บ้านจะเป็นห่วงเอา” เขาพูดเสริมออกไปด้วยความเป็นห่วง
comment in response to
post
ทางด้านของยูริตอนนี้เขามองไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่รุ่นน้องของเขาเอง แต่ทว่าวิญญาณสองดวงที่ตามติดเขาก็รับรู้ได้ถึงไอมิติปะหลาดของที่นี่จึงขยับแขนเข้ามากอดตัวของยูริเอาไว้
"อิวาซากิ!?" เขายกมือป้องปากเรียกรุ่นน้องดูอีกครั้งแต่เหมือนว่าเสียงของเขาครั้งนี้จะส่งไปถึงรุ่นน้องได้เสียที
comment in response to
post
พนักงานปะหลาดพูดด้วยเสียงอันเยือกเย็นออกมาพร้อมกับเงยหน้ามองอีกฝ่าย พนักงานชายปะหลาดตอนนี้ไม่มีทั้งใบหน้าจมูกหรือปากเป็นเพียงหน้าโล่งๆที่กำลังละลายเป็นเมือกเหลวเท่านั้น แถมตอนนี้ยังพยายามยื่นมือจะเข้ามาจับแขนอีกฝ่ายไว้อีกด้วย
+
comment in response to
post
(มามะ~ เซมไปอ้าแขนรอรับ)
ที่เคาน์เตอร์มีพนักงานใส่หมวกคนนึงยืนก้มหน้าอยู่ พออีกฝ่ายเดินเข้ามาถามพนักงานคนนั้นก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มหัวเราะ 'หึหึ..' ด้วยเสียงอันเยือกเย็นออกมา
'ถ้าเป็นผมได้รึเปล่า..?'
'เป็นผมได้รึเปล่า?'
'เป็นเพื่อนกับผมแทนได้มั๊ย...'
+
comment in response to
post
"หืม~(?) นั่นสินะ ก็ไม่แน่นะอาจจะเป็นแมวที่ผมเคยช่วยไว้ก็ได้~" เขาไม่รู้หรอกว่าโนริเป็นแมวตัวที่เขาช่วยไว้จริงหรือเปล่าเพียงแต่เดาออกไปเล่นๆตามที่อีกฝ่ายถามเท่านั้น
"ถ้าโนริเป็นแมวที่ผมช่วยไว้แล้วได้มาอยู่บ้านของนายจริงผมคงดีใจมากเลยล่ะ" พูดพลางเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมา เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายป็นคนดีคนนึงถ้าเป็นแบบนั้นจริงเขาคงยินดีไม่น้อย
comment in response to
post
"ขอบคุณครับ วันนี้คุณตำรวจช่วยผมได้เยอะเลย ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะครับคุณเป็นตำรวจที่ดีมาจริงๆ" เขากล่าวออกไปอย่างชื่นชมแล้วเก็บนามบัตรใส่กระเป๋าเงินในกางเกงของตัวเอง หากสังคมมีคุณตำรวจแบบนี้เยอะๆบ้านเมืองคงสงบน่าดู
comment in response to
post
"ครับ~^ ^ ถ้าอาการร้ายแรงขึ้นมาจริงๆผมจะมาพบคุณหมอตามคำแนะนำแน่นอน" เขารับปากอีกฝ่ายออกไปแน่นอนว่าคงต้องอาการหนักมากจริงๆเขาถึงจะยอมมา
ระหว่างนั้นเมื่ออีกฝ่ายขยับไปหยิบบางอย่างออกมาส่งให้ เมื่อเห็นว่าเป็นนามบัตรเขาก็ยิ้มและยื่นมือไปรับเอาไว้
+
comment in response to
post
"ครับ ขอบคุณนะครับคุณตำรวจ" เขาตอบอีกฝ่ายให้สบายใจถึงในใจของเขาจะคิดว่าไม่อยากหยุดก็ตาม ถึงเวลาเข้าจริงก็คงทำงานเหมือนเดิม--
พอก้าวขึ้นรถมานั่งแล้วอีกฝ่ายพูดเสริมออกมาก็แอบคิดขำในใจเขาๆว่าเหมือนอีกฝ่ายจะเดาใจเขาถูกว่าต้องหัวดื้อไม่อยากหยุดงานแน่ๆ
+
comment in response to
post
"อ๊ะ--!!!!?" ตัวเขาหยุดชะงักหยุดวิ่งไปทันทีเมื่อถูกมือนั่นเข้ามาปิดตา เขายืนนิ่งไปสักพักจนกระทั่งรู้สึกว่าเขาเริ่มมองเห็นแสงสว่างเบื้องหน้า สายตาค่อยๆปรับโฟกัสจนเริ่มมองเห็นตัวของรุ่นน้องเรนโจว
"เรนโจว!?" เขาทักอีกฝ่ายขึ้นมา
ดูเหมือนว่ามือสีดำนั่นจะเป็นวิญญาณที่ติดตัวมากับเขา มือทั้งสองข้างของวิญญาณมือสีดำช่วยให้ยูริมองเห็นโลกปกติแต่มองไม่เห็นโลกของวิญญาณอีกต่อไป
comment in response to
post
"!!!!!?"
เขาได้ยินเสียงของรุ่นน้องแล้วแต่ว่าสายตาของเขาก็ยังคงเห็นทุกอย่างรอบตัวมีแต่ความมืดจนกระทั่งรู้สึกว่ามีใครบางคนมาดึงแขนเขาออกไป แต่ว่ามือนั่นก็ไม่ยอม
แขนยาวๆสีดำทั้งสองข้างขยับเข้ามาปิดตาทั้งสองข้างของยูริอย่างรวดเร็วแม้รุ่นน้องจะพาวิ่งออกไปข้างหน้า
+
comment in response to
post
"นั่นสินะครับ ของแบบนั้นน่ะจะพูดออกมาพล่อยๆไม่ได้หรอก"
"ตอนนี้ผมอยู่ตัวคนเดียวแต่ก็ไม่เหงาแล้ว ขอบคุณมินาโกะนะครับ~" เขาบอกอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาข้างหน้าอีกฝ่าย
"ไปหาคุณน้ากันครับ~"
comment in response to
post
เขาชะงักไปแปปนึงเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าจะไม่เข้าชมรมก่อนจะยิ้มออกมาให้
"ได้สิครับ~ ถ้าโยโกะอยากรู้อะไรก็ถามผมได้เลยนะ"
เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร หากเขาทำให้อีกฝ่ายรู้สึกสบายใจที่จะพูดคุยและเป็นเพื่อนคุยให้ได้เขาก็เต็มใจ ความรู้สึกโดดเดี่ยวนั้นเขาเข้าใจมันดีจึงไม่อยากให้ใครต้องพบเจอสิ่งนั้นเช่นกัน
comment in response to
post
"ครับ" เขาพยักหน้ายิ้มเบาๆตอบกลับอีกฝ่ายไปอีกครั้งเพื่อยืนยันความตั้งใจ ไม่รู้ทำไมตอนนี้เขาถึงรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้คุยกับอีกฝ่าย
"ไม่ใช่หรอกครับ เรื่องมันเกิดขึ้นนานแล้วล่ะครับสมัยคุณตายังอยู่ ตอนนี้ท่านเสียแล้วผมเลยเปลี่ยนจากร้านต้นไม้มาทำคาเฟ่ด้วยน่ะ" เขาเล่าเสริมออกไป
"อะ-- ใบโคลเวอร์สองแฉกนี่ครับ ตอนเด็กๆผมก็เคยเจอบ้าง" เห็นอีกฝ่ายดึงออกมาเขาจึงมองตาม
comment in response to
post
"ขอบใจนะ นายบอกว่าสวยก็ดีใจนะเพราะตอนผมทำร้านก็ตั้งใจอยากให้เข้าถึงคนรุ่นใหม่มากกว่าเก่าน่ะ" พูดตอบอีกฝ่ายพลางล้างมือตัวเองอีกรอบก่อนจะชะโงกหันมาถามอีกฝ่ายอีกรอบ
"นายอยากดื่มอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า? มีเครื่องดื่มหลายอย่างเลยล่ะเดี๋ยวผมทำให้" นานๆทีเขาจะมีเพื่อนมาหาแบบนี้เขาก็อยากจะดูแลอีกฝ่ายให้ดี
comment in response to
post
"ถ้ามีอะไรก็ทักมาปรึกษาได้เลยนะครับ ในฐานะรุ่นพี่ที่เคยเรียนที่นั่นมาก่อนจะพยายามแนะนำอย่างดีเลย~"